Hond gaat hard achteruit

Maar zonder gekheid, ik wens je veel wijsheid. Het is naar om je hond te zien aftakelen.

 Nou foto's hebben zeker een meerwaarde.

Mijn oudste, Evita, had volgens mij pijn, we hebben de DA geraadpleegd, zij dacht aan een ontsteking van een gewricht.  Toen er na medicatie geen verbetering was, heeft ze bloed getrokken om te kijken of er een ontsteking was wat dan op arthrose kon wijzen.

Om een lang verhaal kort te maken, we hebben nog enkele keren bij de DA gestaan om ten langen leste een afspraak voor foto's te maken.  De afspraak was op de dag dat Evita overleden is ... aan een milttumor.

Indien de DA die foto's sneller had gemaakt, ipv eerst wat te proberen, omdat de meeste mensen inderdaad niet geneigd zijn 100 euro uit te geven voor foto's, dan had ze gezien dat er niks aan het skelet was, waar zij aan dacht.  En Evita had niet nog een keer twee weken met pijn moeten rondlopen.

Daarmee wil ik gewoon zeggen, als er pijn is, en je wil zeker zijn dat je weet wat het is, dan zijn foto's of een echo soms niet te vermijden.

Ik weet wat ik liever had gehad, en jij?

Mijn jongste heeft een hartafwijking, gelukkig niet zo ernstig (nog niet) dat ze al medicijnen moet nemen.  Ik laat haar elke zes maanden opvolgen door de cardioloog.  Er wordt een cardiagram gemaakt om te zien of er iets gewijzigd is in haar toestand.  Zodat ik er op tijd bij ben en met medicijnen kan gaan werken, indien nodig.

Ik vind dat geen geldverspilling omdat ik weet dat ze een hartafwijking heeft, ik vind dat voorzorgen nemen om er voor te zorgen dat haar leven zo aangenaam mogelijk is en zal blijven.  Ik wil niet op mijn geweten hebben dat ze ongemak zou hebben en ik het per toeval niet onmiddellijk gezien heb. (wetende hoe hard honden voor zichzelf kunnen zijn)

Ik herken je probleem. Je hebt ook op mijn topic gereageerd... 

Onze hond, 14.5 jaar, zit nu aan Phen Pred tegen artrose en slijtage (in negen gewrichten verdeeld over vier poten) en.... ze gaat goed!! Natuurlijk niet zoals eerst maar dat kan je ook niet verwachten bij zo'n oudje. Maar ze wil weer mee een rondje lopen, staat gemakkelijker op en is duidelijk vrolijker. Trappen lopen is onmogelijk (als we boodschappen gaan doen (ze wil weer mee!) til ik haar de auto in). Zelfs één trede lukt niet, maar gelukkig is dat bij ons thuis niet nodig.

Ze heeft dit middel gekregen omdat andere pijnstillers eigenlijk niet voldoende werkten.... Dit is het laatste wat we proberen. Zolang de leuke momenten de momenten waarop ze niks kan vanwege de pijn overheersen, is het goed.

Martine jij formuleert het beter dan ik.

Maar zo sta ik er ook helemaal in.

Maar is het niet zo dat we zeker bij een oudere hond incalculeren,dat die op het eind van hun leven geld kosten.

Ik zeg altijd 1000 euro moet in Vigo zijn potje zitten,zijn spaarpot is nu leeg,gelukkig die van mij nog niet pffff...

Tosca het laatste jaar ook zo iets gekost,een consult hier,een consult daar,een foto,een echo,thuis inslapen,crematie.

Als je niet verzekerd bent,adviseer ik iedereen om op zijn minste een potje te hebben met een kleine 1000 euro of zo een bedrag in te calculeren bij je begroting.

Bij Tess is het vooral het laatste half jaar erg hard achteruit gegaan. Mijn schoonouders zien haar denk ik om de twee maanden, en die schrokken de laatste keer erg. Ze wordt/is bijna doof en ziet nog wat schimmen (staar). Dat hindert haar natuurlijk ook met spelen. Maar daarop kunnen we de spelletjes wel aanpassen...

Snap dat je bij zo'n oude hond niet meer gaat doktoren, maar moeilijk is het wel natuurlijk.  Sterkte. 

Misschien is cbd olie nog wat om te proberen. Het helpt voor vanalles, ook voor pijn en allerlij kwaaltjes. Gebruik het zelf voor puck tegen de jeuk, (cbd raw 5%) en bij haar helpt het goed. Hierdoor kon ik de apoquel flink afbouwen. 

Het is 100% natuurlijk.  Heb nog nooit gelezen dat een hond er ziek van is geworden. Er is ook een Facebook pagina van. 

Maar dat is toch mooi? Dat ze plezier vindt in kleine dingen?

Ik haal uit je verhaal vooral dat dit voor jou opeens te snel gaat, dat haar oud-zijn nog niet de tijd heeft gehad om zich te verankeren in je beleving en dat het daarom een soort shockeffect creëert, zo van: Oh nee! Wat nu?

Je kan proberen op een nieuwe manier naar jullie leven te kijken, en bijvoorbeeld ipv te denken: "Vroeger vond ze rennen zo leuk en nu kan dat niet meer", gaan denken: "Nu vindt ze samen knuffelen erg plezierig en dat kan ik haar eindeloos schenken!"

Je concentreren op wat NU speelt, en niet op dat wat voorbij is.

En dan krijg je nieuwe mogelijkheden. Ik zeg snel maar wat: je neemt haar in de auto mee naar een meer of vijver en je gaat samen eendjes kijken. Of je zet haar in een buggy en rijdt het bos in, een dekentje spreiden op de mooie herfstbladeren en even lekker gaan kroelen en samen picknicken... 

Ook praktisch kan je verder denken dan alleen pijnbestrijding, waar ze ziek van wordt. Een steunkous of steunverband kan erg helpen tijdens een mini-uitlaatrondje. Haar van de trappen dragen in een draagdoek, tegen je borst. Een buggy om mee op stap te gaan. Haar verwennen met een dagelijkse massage... Zulke dingen, een beetje extra 'softe' ondersteuning kan voor heel wat extra levenskwaliteit zorgen!

"  Nou foto's hebben zeker een meerwaarde.
Mijn oudste, Evita, had volgens mij pijn, we hebben de DA geraadpleegd, zij dacht aan een ontsteking van een gewricht.  Toen er na medicatie geen verbetering was, heeft ze bloed getrokken om te kijken of er een ontsteking was wat dan op arthrose kon wijzen.
Om een lang verhaal kort te maken, we hebben nog enkele keren bij de DA gestaan om ten langen leste een afspraak voor foto's te maken.  De afspraak was op de dag dat Evita overleden is ... aan een milttumor.
 
Indien de DA die foto's sneller had gemaakt, ipv eerst wat te proberen, omdat de meeste mensen inderdaad niet geneigd zijn 100 euro uit te geven voor foto's, dan had ze gezien dat er niks aan het skelet was, waar zij aan dacht.  En Evita had niet nog een keer twee weken met pijn moeten rondlopen.
 
Daarmee wil ik gewoon zeggen, als er pijn is, en je wil zeker zijn dat je weet wat het is, dan zijn foto's of een echo soms niet te vermijden.
 
Ik weet wat ik liever had gehad, en jij?
 
Mijn jongste heeft een hartafwijking, gelukkig niet zo ernstig (nog niet) dat ze al medicijnen moet nemen.  Ik laat haar elke zes maanden opvolgen door de cardioloog.  Er wordt een cardiagram gemaakt om te zien of er iets gewijzigd is in haar toestand.  Zodat ik er op tijd bij ben en met medicijnen kan gaan werken, indien nodig.
 
Ik vind dat geen geldverspilling omdat ik weet dat ze een hartafwijking heeft, ik vind dat voorzorgen nemen om er voor te zorgen dat haar leven zo aangenaam mogelijk is en zal blijven.  Ik wil niet op mijn geweten hebben dat ze ongemak zou hebben en ik het per toeval niet onmiddellijk gezien heb. (wetende hoe hard honden voor zichzelf kunnen zijn)
 
 
 
  "

Martine

Kon het niet beter verwoorden! 

Mijn hond liep lastiger de trap op en af, en ik kon ook niet anders dan de trap nemen. Hem kon ik ondersteunen, hij liet zich op een bepaald moment helpen bij de trap. Buiten absoluut niet trouwens, dus je moet goed naar je hond kijken of hij ondersteuning wil, of hij in een buggy gereden wil worden op lange afstanden etc. mijn hond had ik daar niet blij mee gemaakt in ieder geval.

Er zijn hele mooie hulpmiddelen tegenwoordig, maar de ene hond kan het accepteren, en een ander niet.

Pijnmedicatie waar je hond niet goed op reageert, er zijn verschillende middelen, heb je al eens een ander soort geprobeerd? Mijn hond kreeg Novacam, dat kon ik over zijn vlees druppelen, hij had veel baat bij de pijnstilling, en ik heb geen gekke bijverschijnselen geconstateerd.

Ik hikte ook aan wanneer het genoeg zou zijn. Maar met medicatie ging het nog een tijdje, en toen op een dag keek hij me aan en wist ik dat de koek op was. En hij had me al verbaasd vanwege zijn achteruitgang fysiek, maar gewoon toch willen doorgaan. Hij was overigens geen hond die genoeg had aan kroelen en thuis liggen, zelfs toen hij veel moeite had met zijn evenwicht wilde hij mee, probeerde nog te rennen, lag nog te rollen in de sneeuw. Dat waren de momenten dat ik besefte dat het dus nog niet zijn tijd was. Tot hij me die ene dag aan keek dus. En toen was het mij duidelijk. Veel sterkte met het maken van de keuze. Kijk naar je hond is het enige dat ik er over kan zeggen.

" Maar dat is toch mooi? Dat ze plezier vindt in kleine dingen?
Ik haal uit je verhaal vooral dat dit voor jou opeens te snel gaat, dat haar oud-zijn nog niet de tijd heeft gehad om zich te verankeren in je beleving en dat het daarom een soort shockeffect creëert, zo van: Oh nee! Wat nu?
 
Je kan proberen op een nieuwe manier naar jullie leven te kijken, en bijvoorbeeld ipv te denken: "Vroeger vond ze rennen zo leuk en nu kan dat niet meer", gaan denken: "Nu vindt ze samen knuffelen erg plezierig en dat kan ik haar eindeloos schenken!"
Je concentreren op wat NU speelt, en niet op dat wat voorbij is.
En dan krijg je nieuwe mogelijkheden. Ik zeg snel maar wat: je neemt haar in de auto mee naar een meer of vijver en je gaat samen eendjes kijken. Of je zet haar in een buggy en rijdt het bos in, een dekentje spreiden op de mooie herfstbladeren en even lekker gaan kroelen en samen picknicken... 
 
Ook praktisch kan je verder denken dan alleen pijnbestrijding, waar ze ziek van wordt. Een steunkous of steunverband kan erg helpen tijdens een mini-uitlaatrondje. Haar van de trappen dragen in een draagdoek, tegen je borst. Een buggy om mee op stap te gaan. Haar verwennen met een dagelijkse massage... Zulke dingen, een beetje extra 'softe' ondersteuning kan voor heel wat extra levenskwaliteit zorgen! "

Alaska's Finest!

 Dit blijft toch moeilijk om zo te denken,een actieve werkhond.

Daar liep ik ook een beetje tegen aan,het doet pijn als je hond niet meer kan doen wat hij het liefste deed.

Je gaat jezelf toch afvragen,doe ik er goed aan?

Maar aan de andere kant moeten we ook accepteren dat onze honden ouder worden met gebreken net zoals mensen.

Waar trek je de grens, blijft altijd moeilijk.

Jeetje wat moeilijk Liz.

Jij kent Momo het beste en kan dus als enige de beslissing hierover nemen.

Ik ben het gedeeltelijk eens met alaksa finest, kijk naar wat ze nog wel kan. Maar begrijp ook dat dat enorm lastig is met een werkhond die nu met pensioen is. Hoe veel plezier ervaart zij zelf nog echt in het leven? 

Wat betreft het 'dokteren' snap ik je keuze en zou ik dit ook niet meer doen. Momo is 12, een mooie leeftijd, je geeft aan dat ze ontzettend veel stress ervaart bij de da.

Als ik het op mijn honden betrek (zijn natuurlijk nog jong), zou ik voor Willem zo'n leven niet willen.

Altijd een enorm actieve hond, als ik in zijn ogen het plezier in het leven zou missen is het genoeg geweest. 

Boaz is een hele andere hond, die zou nog voldoende uit het leven kunnen halen met 3 keer plassen en de rest lekker knuffelen binnen.

Ontzettend moeilijk! Heel veel wijsheid en sterkte! 

Neen, ik dokter ook niet aan een oudere hond.

Je kan hem toch niet jonger maken.

Ik zou, in jouw geval, blijven door zoeken naar pijnbestrijding.

Er moet toch iets bestaan waar ze niet allergisch voor is?

"  Dit blijft toch moeilijk om zo te denken,een actieve werkhond.
Daar liep ik ook een beetje tegen aan,het doet pijn als je hond niet meer kan doen wat hij het liefste deed.
Je gaat jezelf toch afvragen,doe ik er goed aan?
 
Maar aan de andere kant moeten we ook accepteren dat onze honden ouder worden met gebreken net zoals mensen.
Waar trek je de grens, blijft altijd moeilijk. "

Monique

 Ik denk dat mensen er een groter probleem van maken als de honden zelf. Ook een ouder wordende hond kan genieten van de kleine dingen, zoals Alaska's Finest als voorbeelden geeft. lekker samen in een parkje zitten, beetje wazig in de rondte kijken, houdt je hond van autorijden, dan rij je ergens heen, stap uit, klein stukje lopen, ergens even zitten kijken, je kletst lekker tegen je hondje aan, een knuffel links en rechts, extra verwennerijtjes in de vorm van extra lekkere koekjes, zoekspelletje in een snuffelmat.

En tegenwoordig heb je wat meer comfortabele vervoersmiddelen als een buggy, maar onze vorige oude bull namen we overal mee naar toe in een bolderkar. Ze vond dat geweldig. Op een terrasje zitten en een beetje om haar heen kijken, dat was één groot feest voor haar.

Onze Wopper loopt ook geen vele kilometers meer, mag niet meer rennen achter een bal aan, maar zwemmen vindt ze nog steeds geweldig. Er zijn nog steeds dingetjes wat haar blij maakt.

Ook vind ik verder onderzoek wel noodzakelijk, zodat je weet waar de pijn vandaan komt. Tegenwoordig kunnen ze voor artrosepootjes ook goed op maat aangepaste braces maken, waardoor de pijn aanzienlijk minder wordt.

Een hond is echt nog niet afgeschreven als ze de dingen niet meer kunnen doen, die ze vroeger altijd deden en konden. Je kan ze met zoveel meer blij en gelukkig maken.

Dit is zeer herkenbaar (5 maanden geleden)

Na ALLES geprobeerd te hebben had de hond een zeer slechte nacht van de pjn, we zijn onmiddellijk naar de DA geweest en ze is met een kwispelstaartje vertrokken terwijl we haar aaiden en met haar spraken. Verdraaid de tranen zijn er weer.

Sterkte in deze tijd

je doet alles wat je kan doen

heb ook een oud hondje gehad Toby hij was 11jaar en had pijn na het lopen

op een of andere meneer ga je weten wanneer de tijd is

tot die tijd ondersteun waar je kan