Vrijdag de 13e, ontsnapping, kano avontuur en een happy ending

Vandaag ging ik eens gezellig met Dobby langs de Zevenhuizerplas lopen. De strandjes zijn weer met hond toegankelijk. Uiteindelijk nam ik toch de andere route, waar je ook de rest van het seizoen mag komen.


Dobby loopt wegens zijn waterobsessie altijd aan de (flexi) lijn. Anderhalf jaar geleden was hij een keer bij het loslopen ontsnapt en zo ver weg gezwommen in het bos dat hij zo vermoeid was dat hij er niet meer uit kwam. Komt nog bij dat hij epilepsie heeft, dus dat ongebreidelde zwemmen is gewoon een risico.


Afijn, ik loop langs de oever, maar een foto van een paar zwanen. Een ruk aan de lijn en ik kon hem niet houden. En daar zwom Dobby, met handvat van de flexi (op de rem) een paar meter achter hem.


Ik liep via de oever met hem mee, 500m terug. Gelukkig zwom hij die inham in. Toen ik weer bij het begin was zwom hij weer de andere kant uit. Aangezien ik regelmatig op standje luchtalarm "DOOOOOOOBBBYYYYYYY" riep, trok ik de aandacht van mede wandelaars, dus ik uitgelegd enz. Ik 250m heen gelopen en toen verdween hij uit het zicht. Ik besloot om maar naar de andere kant van de inham te lopen, daar zit een botenverhuur, dat zei ik ook nog tegen 2 mensen met een hond. Ik kon daar A: kijken of hij daar was en B: eventueel een boot regelen.


Ik kom daar naar binnen, leg de situatie uit en ze hadden een kano voor me. Ik nog de vertegenwoordigheid van geest om mijn fotocamera daar achter te laten. Ik peddel naar waar ik Dobby het laatst zag, half verwachtend een drijvende dode Dobby te vinden. Maar... er liep een Golden Retriever op de kant. Ik riep maar eens. Ineens een zwaai van een arm. Ik daarheen gepeddeld en ja, daar liep Dobby, aan de lijn, bij mensen die ik al gesproken had. En Dobby nam weer een ruk, die jongen kon hem niet houden. Dobby stond al naast me in het water en toen trok ik tóch zijn aandacht. Pfoe, anders had ik er achter aan kunnen peddelen.


Bleek dat hij helemaal bij de plek waar hij het water in was gegaan, er weer uit kwam. Daar hadden ze hem geroepen en hij twijfelde nog, of toch verder het water weer op, of toch naar die mensen. Toen is hij er toch uit gekomen en waren zij weer gelopen naar het begin.


Ik ben daar even op een bankje gaan zitten. Dobby bibberen van inspanning en/of kou, maar daar had ik even geen boodschap aan. Ik moest gewoon overgeven van de spanning en stond te wiebelen op mijn benen. Dus ik moest gewoon even zitten. Zelfs toen ik daar zat, nam Dobby tot 3 keer toe een run richting het water. Na de eerste keer heb ik hem vastgebonden aan het bankje. Ik voelde me zo zwak.


Maar ja, zit je daar met vermoeide hond, peddel en kano. Dus ik de kano verstopt in de bosjes (ik voelde me zo in een indianenverhaal beland), toen met peddel, zodat de kano niet zomaar meegenomen kon worden, en hond naar de verhuur. Dobby kon wel even buiten aan de achterkant op het terras vastgezet worden. Ik weer terug met peddel naar de kano en de kano weer terug gebracht.


En toen nog 30 minuten naar huis lopen. Dat was me het dagje wel. 7,5 km gewandeld (en deels gerend, die 500m heen terug, half heen/terug) en nog bijna een kilometer gekano'd.

Wat een avontuur! Gelukkig goed afgelopen. 

jij hoeft deze week niet meer te sporten.
Het is toch wat die bengel.

eind goed al goed.

Ow Wilma wat een schrik en stress! 

Hopelijk kan je er over een tijdje om lachen 

Maar jeetje wat een verhaal zeg.... Gelukkig is hij deze keer wel zelf naar de kant gegaan en liepen die mensen daar! 

Wat een verhaal! Je stress herken ik helaas pfft en dan heeft Link nog niet eens epilepsie! Lekker bijkomen maar nu 

Gelukkig maar dat het goed is afgelopen maar ik kan mij je stres goed voorstellen.

O jee, wat een waterdeugniet! Daar gaat je hart wel van tekeer!

En nu bekomen van het hachelijke avontuur met een warme chocomelk (en een flinke scheut rum )

Jeetje, wat zul jij geschrokken zijn ! Ben wel blij dat alles goed is afgelopen ! Vind het knap van je dat je in een kano gestapt bent, ik zou het niet kunnen !

Wat een eigenwijze blond draak is het zo af en toe toch ook 

Wat een avontuur Wilma.... super dat er zoveel mensen behulpzaam waren en Dobby voor je hebben gevangen en zelfs een kano geleend hebben 

En ja....als blondje dan weer 'veilig' bij je staat komt de klap wel even binnen.....pfffff....je hebt ook wel wat met hem te stellen zo af en toe hé

Gelukkig is het allemaal weer goed afgelopen en zijn jullie weer veilig thuis.....lekker bijkomen nu samen en hopelijk morgen geen spier of wat dan ook voor pijntjes 

Wat een avontuur hebben jullie beleefd, gelukkig is het goed afgelopen.


Ook ik zou doodsangsten hebben gehad, vooral door die onvoorspelbare rot ziekte als epilepsie ( ben blij dat mijn Aussie niet echt zwemt, alleen soms als wij een bal in het water gooien, en dat doen wij gewoon niet )

Jeetje wat een avontuur. Gelukkig goed afgelopen. Vanavond maar languit op de bank om bij te komen.

Jeetje; wat een belevenis.

Dobby is zich zeker van geen kwaad bewust.

Daar moet je wel even van bijkomen.

Jeetje wat een dag! Nu maar even ontspannen.. dat heb je wel verdiend

"(en een flinke scheut rum ) "

Alaska's Finest!

 Grinnik, ik ben op de terugweg wel langs de Gall en Gall gelopen en heb daar inderdaad rum gekocht. Ik moest er al een kadobon halen, ik dacht "barst, die rum heb ik verdiend".

jeetje wat een avontuur

Haha, alleen na het lezen van je verhaal heb ik al koffie met rum nodig, dus die fles heb je zéker verdiend 

"  Grinnik, ik ben op de terugweg wel langs de Gall en Gall gelopen en heb daar inderdaad rum gekocht. Ik moest er al een kadobon halen, ik dacht "barst, die rum heb ik verdiend". "

Wilma en Dobby

 Hahaha! En of je die verdiend hebt! Laat het je smaken! 

Goeie hemel! Wat een kippenvel avontuur zeg....

Kan me voorstellen dat je daar behoorlijk kapot van was en die rum heb je dubbel en dwars verdiend

Wat gevaarlijk zeg, die waterobsessie.....

Gelukkig is die boef er goed uitgekomen vandaag!

Nu maar bijkomen jullie....

Gisteravond van de spanning mega hoofdpijn, dus de rum hou ik te goed.


Af en toe heb ik Dobby wel dodelijke blikken toegeworpen in de trant van "wat doe je me áán?!". Spierpijn van het kanoën, spierpijn van het om die inham heen rennen, toen ook nog een keer mijn enkel geknikt (al heb ik daar geen last van), overgegeven en dan óók nog eens hoofdpijn. En daardoor niet eens mezelf kunnen verwennen.


Dobby is duidelijk geen posterboy voor rugzakloze asielhonden.

Dat zal wel een zeer zware overdosis van stresshormonen geweest zijn die als een rollercoaster in je aderen tekeer ging.

Hopelijk ondertussen al terug bekomen