Wat is de grens?

Wat moeilijk! 

Mijn Border Collie is nu 14.5 jaar oud. Oud dus. Al een tijdje artrose, maar sinds een paar maanden veel pijn dus aan de pijnstillers. Toch lijken deze niet voldoende te werken. Ik zie wel verschil, ze kwispelt wat vaker en wil weer vaker mee en spelen, maar toch niet zoals het eigenlijk zou moeten.

Verder is ze kerngezond. 

Ik weet dat het einde er aan zit te komen. Hoe bepaal je de grens? Hoe kan ik bepalen of de pijn teveel is of dat het nog kan? Wat kan/mag ik mijn hond 'aandoen'? 

Moeilijk. Momo (ook BC) is ook oud en heeft slijtage problemen.

Ze wil graag uit, heel graag. Ze wil mee als ik met Elsa weg ga en dat koppie dan als ik haar achterlaat... breekt mijn hart. Maar neem ik haar mee op een wandeling dan heeft ze weer dagenlang pijn, kan nauwelijks lopen.

Ik kan haar echter nog wel plezieren met autorijden. Dan zit ze trots en fier naast me om zich heen te kijken. En als ik haar streng op rust houd mankt ze maar een klein beetje. Dus we gaan nog even door.

Voor mij zou de grens liggen op traplopen. Als ze dat niet meer kan dan laat ik haar gaan. Ze moet hier namelijk trappen af om buiten te komen en haar herplaatsen doe ik haar en mij niet aan.

Je zal je gevoel moeten volgen. Kijken waarmee je haar nog kunt plezieren zonder te belasten. Spelen zou ik niet doen. Gewoon knuffelen, borstelen, lekker kauwen... pensioen. Hard maar beter voor haar. Als zij daarmee onvoldoende plezier in het leven meer heeft is de tijd misschien aangebroken.

Als de pijnstilling niet afdoende werkt ook alternatieve pijnstilling niet. 

Persoonlijk ik zelf zou mijn hond niet laten doorlopen met pijn. Maar dat is mijn persoonlijke idee/gevoel.

 Ik zou hier op t forum goed lezen en luisteren naar bepaalde tips rondom pijnstilling. Er zijn mensen die met hulp van o.a. dit forum forum/andermans ervaringen een manier hebben gevonden waardoor de hond toch nog een tijd pijnvrij door kon.

Dat is lastig, dat kun je alleen zelf weten omdat je je hond door en door kent.

Mijn kleine hondje is ruim 16 jaar.

Hij krijgt ook al een paar jaar pijnmedicatie voor artrose.

Maar op zijn manier keutelt hij nog rustig verder en is niet 'levensmoe' of dat hij erg pijnlijk is.

Maar wat de grens is of wanneer dat je dat precies weet.

Dat is lastig, ik hoop dat zelf ook niet te laat te zien.

Liz, is het geen idee om Momo mee te nemen in een kar? Een doggyride of een bolderkar oid. Dan kan ze wel mee, maar hoeft ze niet lang te lopen. Dan kan ze er tussendoor steeds kleine stukjes uit om te snuffelen ed. 

Liz, hoe oud is jouw BC? 

Dutch Auti, alternatieve pijnstilling gaat het idd ook niet worden...  

Ze krijgt wel een nieuw middel tegen artrose, maar de werking hiervan is niet significant aangetoond... 

Ze is een tijdje erg chagrijnig geweest, ik merk dat dat met de pijnstillers wat minder is geworden. Verder wil ze ook nog wel met balletjes en stokken spelen (wat het het allerliefste doet), maar dit is vaak lastig omdat ze bijna doof is en ook niet veel meer ziet. Ze heeft dus al veel ingeleverd. 

Wat ze wel nog leuk vindt zijn zoekspelletjes. Met haar neus. Maar ook hier moet ze voor opstaan en lopen.

Sylvia, hoeveel gewrichten zit de artrose?

De grens is voor mij als ik mij moet afvragen of het leven van mijn hond nog hondwaardig is.

Een hond die mij s'morgens niet meer begroet waarvan ik de pijn in zijn ogen zie en medicaties niet het beoogde resultaat geven.

 Nee. Ik denk dat Suzanne dat wel herkent. Een BC blijft een BC. Ze wil rennen, vliegen, spelen, stoeien, ravotten.. en vooral werken. In een bolderkar zal ze alleen maar liggen te piepen dat ze er uit wil en als ik haar er dan uit laat dan is ze wild en enthousiast. Geen rustige snuffel mogelijk. En Elsa daagt haar uit buiten; daar is de ellende ook mee begonnen want Momo zeg geen "Nee" ook al zakt ze zowat door haar pootjes.

De hond van Suzanne wil ook nog steeds met stokken en ballen spelen ondanks de pijn. Dwars door de pijn heen.

Dat is lastig te zeggen, alle pootjes zijn wat stram geworden.

Maar het linker voorpootje is het slechte pootje.

En achteraan op z'n rug zit artrose.

Zijn nooit foto's gemaakt, dus in welke mate weet ik natuurlijk niet.

Maar als de dierenarts hem onderzocht was het duidelijk dat dit een gevoelige plek was.

Hij krijgt nu al wel 3 jaar elke dag een pilletje, pijn/ontstekingsremmend.

 Dat is zo moeilijk daar loop ik nu tegen aan met Vigo.

Rustig wat is dat?

 12. Al een tijdje met pensioen maar jarenlang 5 dagen in de week aan het werk. Ze werd minder wendbaar en snel en daarom ben ik gestopt met haar. Bij paarden is dat gevaarlijk.

Totaal geen problemen daarna. Gewoon een gelukkige pensionado. Tot Elsa groter en sterker werd. Toen bleek opeens hoe kwetsbaar Momo is geworden. Het schoudergewricht is aan één kant versleten en kan weinig belasting meer hebben. Ze wordt ook slechthorend en ik ben een beetje bang dat ze ook staar begint te krijgen.

Idd.... mijn hond kan zichzelf kapot lopen. Dat maakt het ook zo moeilijk inschatten.... 

Ik heb volgende week een afspraak met de dierenarts, misschien dat we overgaan op prednison.... :(

Tess heeft in negen gewrichten artrose, verdeeld over de vier poten.

"  Dat is zo moeilijk daar loop ik nu tegen aan met Vigo.
Rustig wat is dat? "

Monique

 De regels die je bij een jonge pup aanhoudt? Je weet wel, die voor de gewrichten. Geen traplopen (hier moet dat wel helaas), niet springen, geen mulzand of oneffen ondergrond met takken, bosjes, stenen e.d., geen wild gedoe op een gladde vloer, geen bal spelletjes, geen lange afstanden, niet fietsen/hardlopen, geen stoeipartijen, snelle wendingen/tempowisselingen voorkomen, geen trekspelletjes, geen balletjes..

Maar mijn hondje is dan niet te vergelijken met de BC's of de hond van Monique. 

Freggle is gewoon een rustig en oud hondje, heeft helemaal niet de drang zich kapot te lopen of wat dan ook, hij gaat rustig liggen en af en toe een rustig ommetje.

Hij heeft die drang natuurlijk nooit gehad omdat het een heel ander type hondje is.

 Misschien inderdaad een lage dosis prednison,gezien de leeftijd zijn bijwerkingen ook niet zo belangrijk meer wbt.nieren.

 Dan breekt je hart . Ik vraag mij soms echt af  is een werkhond nog gelukkig als hij zo moet leven? Daar worstel ik enorm mee.

Dit is een heel moeilijk onderwerp,

"  Misschien inderdaad een lage dosis prednison,gezien de leeftijd zijn bijwerkingen ook niet zo belangrijk meer wbt.nieren. "

Monique

 Ik weet het niet hoor. Prednison is heftig. Ik zou de bijwerkingen goed in de gaten houden. Zeker als ze er depressief van worden zou ik eerder kiezen voor inslapen. Bij langdurig gebruik krijg je ook een afbraak van de spieren en ben je nog verder van huis.

Ik zit ook in dubio. Van de pijnstillers die we geprobeerd hebben moest Momo steeds weer braken ondanks pillen om dat tegen te gaan. Zou een dierenarts er voor open staan dat je je eigen hond de pijnstilling met injecties geeft?

"  Dan breekt je hart . Ik vraag mij soms echt af  is een werkhond nog gelukkig als hij zo moet leven? Daar worstel ik enorm mee.
 
Dit is een heel moeilijk onderwerp,
 
 
  "

Monique

 Het gaat met Momo goed behalve als ik met Elsa weg ga. Dan weet ze drommels goed wat ze mist.

Als ik dit geweten had was ik nooit aan een pup bij Momo begonnen.

Maar het is nu zo en we moeten er mee dealen.

Oei, ik denk dat dat iets is wat alleen jij als baas kunt bepalen. Wij zien jouw hond van achter een scherm niet. Ik zou de dierenarts gaan bellen op het moment dat de hond geen fijne momenten meer heeft. Kan de hond alleen niet meer snel rennen of de hele middag door de stad wandelen dan valt daar prima 'omheen te leven', maar heeft de hond ook geen plezier meer aan een gewoon plasrondje omdat dat pijn doet dan is het een ander verhaal.

Die keus is altijd heel persoonlijk, de grens ligt voor iedereen ergens anders.

Bij mij ligt de grens al bij pijnstillers. Ik vind dat als mijn hond pijnstillers nodig heeft om lekker door het leven te gaan en ik op die manier (zo lang mogelijk) de tijd wil rekken, dat dit al te ver is. 

Ik denk dan altijd: wie ben ik om mijn hond pijnstillers te geven omdat ík zo graag wil dat ze langer bij ons blijft? Dan laat ik haar liever gaan en koester ik de wat kortere tijd die ze zonder pijn door kan brengen.

Wij staan op dit moment ook voor deze keuze trouwens, dus ik snap je vraag en de onzekerheid hierover heel goed! De situatie bij ons is iets anders (maar niet veel), dus ook hier regelmatig de vraag: waar trekken we de grens? Het is en blijft toch ook een gevoelskwestie en een kwestie van je hond kennen (en het blijft ook altijd erg verdrietig...)

 Je hebt een punt,als dat staartje niet meer gaat kwispelen dan is het inderdaad einde verhaal.

Maar soms is het toch het proberen waard,wie weet heeft de hond geen last van bijverschijnselen.

Hoe je het draait of keert het is zo moeilijk.

Dat is erg moeilijk...

Charlie is 11j en 5 maand ik geef sinds kort ook pijnstilling, previcox. Halve dosis momenteel. Hij kon plots niet meer op een kleine hoogte stappen en durfde niet meer door zijn hondenluik. Ik dacht oké dat is een brug te ver. En nu gaat dat weer zoals tevoren.

Ik hoop hem terug van de pijnstillers af te krijgen maar dat is twijfelachtig of dat gaat lukken. Langs een kant denk ik, ik verkort hiermee zijn leven (met pijnstillers) aan de andere kant is teveel pijn gewoon géén leven. Inslapen daar is hij veel te goed voor! Ik wil ook niet dat ze mij laten inslapen als ik pijn heb, wel als ik té veel pijn heb die niet meer te onderdrukken is.

Ik zou wel uitproberen met andere middelen alvorens op te geven. Maar het hangt er uiteraard vanaf hoe erg het is met je hondje. En ja als prednison iets zou kunnen doen, zou ik dat wel proberen. Misschien vallen de bijwerkingen mee.

Veel sterkte! Ontzettend moeilijk. Ze heeft ook al een hele mooie leeftijd, hopelijk kunnen jullie nog een tijd van elkaar genieten.

 Ik weet niet welke je gegeven hebt maar o.a. previcox zou milder zijn voor de maag omdat het een COX-2 remmer is. Daarom dat ik die heb voorgeschreven gekregen omdat Charlie een gevoelige hond is. Nu moet ik dat nog wel verder afwachten ik ben er nog niet superlang mee bezig.

http://www.ema.europa.eu/docs/nl_NL/document_library/EPAR_-_Summary_for_the_public/veterinary/000082/WC500063224.pdf

Oeps waarom staat er nu zo grote leegte onder mijn bericht? Ik krijg het niet weg.

 Mijn dierenarts wel. Mijn vorige hond heb ik een tijdje morfine gespoten, nadat de assistente me geleerd hadden hoe dat moest.

Tja, traplopen doet ze niet, hoeft ook niet. In de auto til ik haar op.

Over pijnstilling, ze is oud, 14.5 dus voor een Border echt een mooie leeftijd. De bijwerkingen van medicijnen is volgens de dierenarts van minder belang dan de pijn die ze nu ervaart. Uiteraard is het met teveel bijwerkingen ook geen doen meer....

Ik probeer het goede moment te kunnen bepalen. Het is een hond die wil spelen, doen, werken.... Dat heeft ze nodig. Maar tot in welke mate kan ze dit nog genoeg? Als mijn hond niet meer mee wil, ben ik voor mijn gevoel al te ver. Ik wil dit moment vóór zijn.

Ik weet ook dat niemand het antwoord heeft, maar het is wel fijn om mijn hart te luchten en er met anderen over te kunnen hebben... Wie weet.