Hoe nu verder zonder mijn maatje, mijn lieve Sarah

Mijn allerliefste maatje Sarah is er niet meer. Omdat ik van verdriet (en schuldgevoel) niet weet waar ik het zoeken moet, ben ik gaan zoeken op internet en hier terechtgekomen. Heel graag wil ik hier iets over haar schrijven om op die manier te proberen haar wat dichter bij me te voelen. Ik zal proberen er geen ellenlang verhaal van te maken al zou ik dagen over haar kunnen schrijven.

Op 23 juli 2003 werd er ergens in Nederland een nestje bruine labradorpups geboren en omdat wij besloten hadden dat we wel erg graag een bruine labrador wilden, werd 1 van deze pupjes de onze. Met de komst van de pup werd ons gezin compleet. We hadden (en hebben) 3 jongens die destijds 5, 9 en 13 jaar oud waren en zij vonden het natuurlijk geweldig zo'n nieuwe speelkameraad. We hebben met z'n allen nagedacht over een naam en uiteindelijk kwam de oudste zoon met de naam Sarah en dat is het uiteindelijk geworden.

Sarah was echt een geweldige hond! Zó lief en vrolijk en natuurlijk in het begin best ondeugend. In alle jaren dat we haar gehad hebben is ze werkelijk niet 1 dag uit haar hum geweest. En dat weten we heel zeker, want in die 14 jaar is het maar een dag of 4 geweest dat we haar niet gezien hebben. Toen logeerde ze bij mijn schoonzusje. De rest van de tijd was Sarah bij ons. Ook is ze altijd mee geweest op vakantie en daar genoot ze net zo van als wij.

Toen ze een jaar of 6 was denk ik merkten we dat ze af en toe een beetje mank ging lopen met haar voorpoot dus op naar de dierenarts. Hij adviseerde toen om Hills JD voer te gaan geven want daarmee bleken al vaker goede resultaten behaald te zijn. Zo'n zak voer kostte dan wel een stuk meer dan het 'gewone' voer, maar dan had je ook wat. We gingen het proberen en inderdaad... binnen no time ging het manklopen weg. We hebben toen nog even geprobeerd om over te stappen op haar oude voer, maar binnen een week begon het weer dus vanaf toen zijn we dat voer blijven geven.

Eigenlijk is het verder altijd heel goed gegaan met Sarah tot november 2015. Ik merkte op dat ze ineens zoveel begon te drinken en omdat ik eerder een hond gezien heb die dat had en die suikerziekte bleek te hebben, heb ik het niet aangekeken maar ben gelijk met haar naar de dierenarts gegaan. Mijn vermoeden bleek juist en Sarah moest aan de insuline. Wij denken zelf dat de trigger is geweest dat 'ze' de samenstelling van het voer dat ze altijd kreeg iets veranderd hebben maar dat is toch maar gissen. Helaas bleek het nog best een klus om de juiste dosering te vinden en doordat dat best even duurde, heeft de suikerziekte ervoor gezorgd dat de spieren in haar achterpoten flink verzwakten en haar gezichtsvermogen sterk achteruitging door de vorming van staar. We merkten dit doordat ze tijdens het uitlaten regelmatig wat sleepte met haar achterpoten (vooral de linker) en ze zag de stoeprandjes niet meer. 

Nadat eindelijk de juiste dosering gevonden was en ik haar 2 maals daags injecteerde met insuline werd het slepen van haar achterpootjes gelukkig minder en uiteindelijk ging dat ook bijna helemaal over. Niet dat ze de kracht weer teruggekregen heeft, maar ze raakte eraan gewend en vond een manier om weer normaal te lopen. De staar werd helaas alleen maar meer en uiteindelijk zag ze helemaal niets meer. Mijn dierenarts verzekerde me dat het voor een hond niet zo héél erg was omdat de reuk het allerbelangrijkste is voor een hond en haar neus deed het nog uitstekend!

Voor Sarah leek het allemaal niet zo heel veel verschil te maken want ze bleef de vrolijke lieverd die ze altijd al geweest was. Ik zorgde ervoor dat ik elke ochtend en elke avond precies om half 9 haar de insuline toediende omdat die regelmaat natuurlijk belangrijk is. Naast de insuline kreeg ze ook haar dagelijkse pijnstillers want inmiddels leek de pijn in haar gewrichten ook weer begonnen te zijn en dat kon natuurlijk niet. Gelukkig deden de pijnstiller hun werk goed want daardoor kon ze weer gewoon goed lopen. Toch kon je wel zien dat ze nu echt oud begon te worden want haar pootjes werden steeds strammer en soms had ze niet eens veel zin om uit te gaan. Dan was het gauw even haar behoefte doen en dan weer lekker naar huis! Maar ja wat wil je ook... ze was tenslotte al een echte oude dame van bijna 14 jaar!

Een aantal maanden geleden begon ze ineens last te krijgen van haar keel. Af en toe schraapte ze met veel kabaal haar keel zo leek het wel en soms kwam er dan ook wat slijm mee. De dierenarts dacht dat het misschien wat geïrriteerd was want er was eigenlijk niks te zien. Jammer genoeg ging het niet over en vorige week begon het ineens erger te worden. Ze begon steeds meer slijm op te geven en erbij te kuchen. We hebben nog slijmoplosser gekregen van de dierenarts maar het hielp eigenlijk niet. Ze voelde zich echt helemaal niet fijn en kon eigenlijk alleen maar rustig blijven liggen want zo gauw ze bijvoorbeeld op haar rug ging liggen rollen wanneer ze geaaid werd begon het weer. Iedere keer weer kokhalzen en uiteindelijk slijm opgeven. Dan weer een poosje rust en daar ging het weer. Zó zielig! Dit kon zo niet. 

We hebben er met z'n allen (onze jongens zijn inmiddels alledrie volwassen) over gesproken en we werden het erover eens dat het beter zou zijn om haar rust te geven en haar te laten inslapen. Mede omdat ze helemaal blind was en de laatste tijd haar gehoor flink achteruit ging. Het leven in zo'n coconnetje en dan ook nog eens dat slijm dat leek ons niet echt fijn.

Afgelopen donderdagavond is de dierenarts gekomen om haar in te laten slapen. Wát een vreselijk moment!! Niet dat er iets verkeerd ging (hoewel ik er niet op gerekend had dat die eerste prik pijn zou doen) maar gewoon het feit dat je zelf degene bent die haar naar haar kleedje brengt. Saartje die nietsvermoedend vol vertrouwen met je meeloopt en nog eens heerlijk geniet van alle aandacht van ons allemaal. Dan ineens die akelige prik, het slaperig worden, de allerlaatste knuffel die ik haar kon geven en dan... stilte!

En nu dan het verdriet! We hebben haar op haar kleedje laten liggen bij ons en vrijdagochtend hebben we haar naar het crematorium gebracht. Dit is overigens iets waarvan ik blij ben dat we daarvoor gekozen hebben want dat voelt veel beter dan wanneer we haar achter zouden laten bij de dierenarts o.i.d.

Behalve het gevoel van allesoverheersende verdriet, die gapende wond in mijn hart, is er nu ook het schuldgevoel... zijn we toch niet te snel geweest met deze beslissing?? Hadden we misschien toch onderzoek moeten laten doen naar de precieze oorzaak van dat slijm? Hadden we haar dan misschien toch nog een paar maandjes wellicht langer bij ons kunnen houden? Maar ja, denk ik dan weer, dan had ze daar ook nog doorheen gemoeten terwijl ze zich al niet fijn voelde. En mócht ze misschien weer wat opgeknapt zijn, voor hoelang?? Ze was al 14 jaar, blind, bijna doof en haar achterpootjes leken de laatste week weer kracht te verliezen. Waarschijnlijk door het opgeven van het slijm iedere keer dat de suikerwaardes in haar bloed ook weer gestegen waren. Ze stond van de week bij haar waterbak en ineens zie ik haar achterpootjes langzaam wijduit glijden over de vloer. Ze kon ze zelf niet meer terugschuiven dus gelukkig dat ik het zag want zo kon ik haar snel helpen om de pootjes weer in de goede stand te krijgen. Je moet er toch niet aan denken dat zoiets zou gebeuren wanneer er niemand thuis zou zijn?!?

Ik weet het gewoon allemaal even niet meer. Inmiddels zal dit verhaal wel enorm lang geworden zijn want ik zit al een hele tijd te typen, maar ik moest het even kwijt. Aankomende dinsdag zal Sarah worden gecremeerd. Mijn middelste zoon en ik willen erbij blijven tot het moment dat ze haar de oven in zullen doen omdat we allebei zeker willen weten dat dat ook gebeurd. We blijven bij haar tot het allerlaatste momentje want dat heeft ze verdiend!

Ook heb ik een heel mooi hangertje uitgezocht en zal ik vanaf volgende week voor altijd een klein stukje van Sarah met me mee blijven dragen. En de herinneringen aan de geweldige tijd met haar draag ik voor altijd mee in mijn hart. Samen met het schuldgevoel...

wat een verhaal. gecondoleerd.

Je moet geen schuld gevoel hebben. Het is goed zo.

Houden van is ook loslaten op het moment dat het niet langer meer kan.

Jullie hebben sarah het beste gegeven wat ze maar kon wensen haar hele leven lang.

Heel veel sterkte weet hoe het voelt myn lieverd was 12j in 2015 moest ik haar laten inslapen ik begryp je verdriet hoe oud ze ook zyn altyd even erg ik wens jullie nog heel veel sterkte maar je kon niet ánders 

Tranen in mijn ogen. Zo een mooi maar toch triest verhaal. 

Knuffel, je deed er goed aan haar te laten gaan. Labjes zijn altijd vrolijk ondanks alles. Zeker de bruintjes de moeilijkste en hardste. Lenka is ook altijd een vrolijk ei. 

Ach meis toch wat een groot verdriet, je moet je niet schuldig voelen, ze heeft een geweldig leven bij je gehad, altijd waren jullie voor dr, het laatste stukje, jullie samen genomen besluit is altijd moeilijk maar zo dapper om verder lijden te besparen........heel veel sterkte en probeer het echt een plekje te geven.....

Wat spreekt er veel liefde voor Sarah uit je aangrijpend verhaal.

Ik en velen met mij op het forum weten wat jij nu door maakt, ik wil je dan ook alle sterkte toewensen met dit grote verlies.

Wat een aandoenlijk en ook liefdevol verhaal!

Voel je niet schuldig..jullie hebben Sarah een prachtleven gegeven en haar ook een vredig einde gegund.Ook dát is houden van..

Het doet vreselijk veel pijn..ik weet er helaas alles van. Je hebt het gevoel dat je een gat in je hart hebt dat nooit meer dicht gaat.

Toch komt er een moment dat je met een glimlach terug denkt aan Sarah..de mooie herinneringen aan haar zijn niet weg en blijven gelukkig voor altijd.

Heel veel sterkte met het verlies van jullie lieverd!

Sterkte hoor.

Wat een liefdevolle tekst.... en saartje heeft een mooi leven bij jullie gehad. Helaas hoort schuldgevoel bij het laten inslapen.... als je het niet had mogen doen inslapen..... had je geen schuldgevoel gehad. Maar dan was het een kwelling voor beide geweest. Doordat we mogen beslissen hoort dat rotte schuldgevoel erbij. Heel veel sterkte.... en voel je absoluut niet schuldig.... dat had saartje nooit gewild.  

gecondoleerd ik weet hoe het voelt
en heb echt geen schuldgevoel!
je hebt haar een goed leven gegund
nu is ze op de groene hondenweide waar ze kan spelen en geen pijn meer heeft...
en ze zal altijd bij jou blijven
ik zit hier echt met tranen in mijn ogen dit te typen...
wat een bijzonder verhaal...
dikke knuffel

Heel veel sterkte.

Ik denk dat iedereen wel een beetje twijfel blijft houden over inslapen. Je beslist tenslotte over een leven. En wat voor een, een vriendin die al zo lang bij jullie is geweest, waar je samen veel mee hebt beleefd. Uiteindelijk ken jij je hond het beste en is er altijd wel een klein stemmetje van binnen dat je zegt, nu is het toch tijd. En dat stemmetje heeft gelijk, ookal wil je dat soms nog niet geloven. Je hoeft dus echt geen spijt of schuldgevoel te hebben, je hebt je hond een fantastisch leven gegeven en een waardig afscheid.

Je had het niet beter kunnen doen.

Met tranen jou verhaal gelezen,ik heb ook heel lang een schuldgevoel gehad toen mijn bobby overleed.Maar je hebt het beste gedaan voor Sarah,ze heeft nu rust en hoeft niet te lijden.Ze is vast bij al onze overleden vriendjes en ze zal altijd in je hart zitten.Ik heb ook een ashanger ,zodat bobby altijd bij me is.Heel veel sterkte de komende tijd.

Heel veel sterkte voor jullie nu en komende tijd!

De liefde voor Sarah druipt van jou verhaal.

U heeft alles gedaan voor je trouwe hondenvriendin wat je kon doen. Sarah al je dankbaar zijn dat je haar van haar pijn heeft geholpen. Nu i zij heerlijk in de hondenhemel waar geen ziekte en pijn heerst,daar zijn alle honden gelukkig en vriendjes van elkaar.

Het is begrijpelijk dat jij nu een schuldgevoel hebt. Ieder hondenbaasje die zijn trouwe viervoeter heeft moeten laten inslapen heeft naderhand schuldgevoelens ook al weet je dat deze beslissing het beste was voor je trouwe vriendje.

Veel sterkte met het heengaan van je lieve trouwe hondenvriendin.

Wat geweldig al jullie lieve reacties en het medeleven... ontzettend bedankt! Het is toch wel fijn om te horen dat blijkbaar vele mensen kempen met schuldgevoel na zo'n beslissing want het is natuurlijk ook zo, je beslist wel over leven en dood en juist het feit dat je kiest voor de dood terwijl het gaat om het dier waar je het allermeest van houdt klinkt zo wreed.

Ik probeer mezelf de hele dag te vertellen dat ik het alleen maar gedaan heb omdat ik dacht het beste te doen voor Sarah, maar dat helpt nog niet erg. Het zal tijd nodig hebben waarschijnlijk. 

Nogmaals dank jullie wel!

Hoi lieve Jolanda, ik heb je verhaal nu aandachtig gelezen. Vooral nu met het overlijden van Sita doet het extra veel pijn. Ik snap je gevoel volkomen, maar ik lees je verhaal met trots. Je hebt haar een waardig leven en een waardig afscheid gegund, zoals ze dat verdiende. Zo te lezen heb je haar hele leven gedaan wat je kon, en zo heb je haar ook laten gaan. Ik denk dat Sarah er vrede mee zou hebben, en je nu een dikke denkbeeldige knuffel geeft. Die zullen er nog wel meer volgen. 

Erg lief dat je dat zegt. Fijn om hier op dit forum zoveel herkenning te vinden en op deze manier ook een manier te hebben gevonden om het kwijt te kunnen. 

Het is zo vreselijk stil in huis! Vreemd eigenlijk... Sarah maakte amper geluid, blafte zelden of nooit, maar het is gewoon de aanwezigheid.

Haar kleden, speeltjes en dat soort dingen heb ik nog niet kunnen weghalen. Die lege plekken benadrukken nóg meer het feit dat ze er echt niet meer is maar dat komt allemaal wel.

Op hp hier steunen we elkaar we hebben het nodig voor iedereen die een lieverdje moet laten gaan het verdriet is groot maar je hebt je best gedaan dat weet ze ook ze is voor altyd heel diep in je hart heel veel sterkte ik weet goed hoe het voelt en leef erg met je méé 

Hoi Jolande,

Ik heb met ontroering  jullie verhaal zitten lezen.

Wat een mooi leven heeft Sarah    bij jullie gehad.

Zo veel liefde om haar heen met de beste verzorging die ze maar kon wensen.

wat een mooie leeftijd maar natuurlijk is en blijft het altijd te vroeg om je lieve en trouwe maatje je verliezen.

het is ook heel mooi dat tot op het allerlaatst en daarna jullie haar zo goed verzorgen.

Voor het baasje is het vaak de vraag heb ik het wel goed gedaan..niet te vroeg.

Maar als ik het zo lees hebben jullie echt zoveel voor Sarah gedaan.

Voel je echt niet schuldig Sarah heeft werkelijk een pracht leven bij jullie gehad.

Echt super baasjes!!!!

Echt heel veel sterkte toegewenst!!!!

Wat een heftig verhaal! Heel veel sterkte! 

Hoi Jolande,

Ik zag nog een mooie foto bij de kalender staan.

wat een mooie en lieve Sarah om te zien.

Ik hoop dat Sarah ook op de kalender mag voor jullie.

Dankjewel, dat is lief om te zeggen. Ja ik hoop het ook... zou fijn zijn!

Veel sterkte Jolanda!

Wat een mooie wijze en grijze kop had Sarah!!

Als het leven een last wordt is het tijd om te gaan. Honden staan daar heel anders in dan wij  Voor een hond maakt een dag of 2 of zelfs wel een maand eerder inslapen geen verschil, zij hebben dat besef niet zo.

Jullie mooie hond was al op leeftijd en mankeerde al wat voordat de ouderdoms kwalen de overhand namen. Ik zou ook niet nog verder onderzoeken dan en haar verder lijden besparen. 

In mijn optiek hebben jullie het prima gedaan. Heel veel sterkte!

Sterkte meis, het schuldgevoel herken in ook wel, heb er lang mee geworsteld vooral omdat de dierenarts me om probeerde te praten van wil je nog niet dit of dat doen maar van binnen wist ik dat het genoeg was voor mijn maatje.

zo'n zware beslissing vergt veel van je maar je hebt je lieverd een mooi leven gegeven en veel liefde gegeven en juist daarom was dit de laatste daad van liefde die je voor haar kon doen.

Heel veel sterkte met jullie verlies.
Je hebt dit gedaan uit liefde, wat een heerlijk leven heb je die schat gegeven. De liefde spreekt uit elk woord. Veel sterkte nogmaals.

Jolanda dit is speciaal voor jou.

Lief baasje.

Als ik eens broos en zwak zal zijn,
en niet meer slapen kan van de pijn,
Doe dan wat nodig is, want och,
die laatste strijd verlies ik toch...

Ik weet dat het je droevig zal maken,
dwing toch jezelf niet te verzaken,
Dan, meer dan enig andere dag,
blijkt wat jouw liefde echt vermag

Wij hadden het jaren samen goed,
heb dan voor mij die laatste moed
Jij wilt toch ook dat ik niet verder lijd?
Laat mij dus gaan te rechter tijd.

Breng mij naar waar men mij hulp biedt,
één bede slechts, verlaat mij dan niet!
Houd mij zacht pratend tegen je aan,
totdat mijn ogen breken gaan...

Al gaf met mijn staart een laatste groet,
ik lijd niet meer, en dat is goed
Treur niet omdat mijn lot is bewerkt,
dat jij, juist jij, met liefde mijn tijd beperkt

Wij waren lang elkaar zo na,
laat dat je troost zijn als ik ga.
Je weet, al is het later pas,
dat dit heus voor mijn bestwil was.

zeer mooi gezegd

Wat een verhaal en wat een liefde 

Heel veel Sterkte!!