Het gaat hier niet om mijn hond, maar die van mijn vriend en na 1,5 jaar heb ik er toch ook een band mee en weet ik niet goed hoe ik ermee moet omgaan.
Hij is 11 jaar en heeft een tumor op zijn linkervoorpoot, we zijn destijds naar de dierenarts geweest, door de locatie was opereren niet aan te raden (te weinig huid (er moet 3 cm rondom weggenomen worden), maar ook hij heeft er nog één kleine op zijn achterpoot dus, vermoedelijk was het uitgezaaid), alsook was 11 jaar volgens de dierenarts al heel erg oud voor zo'n grote mechelaar (hij weegt 40 kg en is behoorlijk groot, mensen vragen mij zelfs wat ras het is, omdat hij niet typisch mechelaar is). Poot afzetten was ook geen optie (zouden we overigens nooit akkoord mee zijn gegaan) omdat het zo'n grote hond is. Kortom: wij hebben besloten het zo te laten omdat hij nog gelukkig is, geen pijn heeft/had en we schrik hadden bij complicaties bij herstel van een eventuele operatie (dan zouden de laatste maanden/jaren van z'n leven mss niet meer zo goed geweest zijn dan dat ze nu zijn). Mijn vriend had altijd gehoopt en verwacht dat hij gewoon van ouderdom zou sterven en nu zullen we zelf moeten beslissen wanneer we hem laten inslapen.
In elk geval, of we nu het juiste gedaan hebben (met hem niet te laten opereren) of niet. De dierenarts zei dat vanaf dat de hond aandacht aan deze tumor begint te geven in de vorm van likken, etc. dat het dan bijna zou open gaan en dat hij dan pijn zou hebben. Gisterenavond was de eerste keer dat hij eraan aan het lekken was. Daarnet was hij met mijn dalmatiër aan het spelen (wat hier dagelijks wel eens voor valt) en plots is hij gaan liggen, ook verontrustend gedrag. Als ik hem roep is hij wel nog heel erg enthousiast en alert. Hij kermt niet en het lijkt niet alsof hij pijn heeft. Maar doordat hij er gisteren aan aan het lekken was en zo plots stopte met spelen wil ik mij voorbereiden op het ergste.
Ik ga er zelf niet goed tegen kunnen, maar wil er vooral zijn voor mijn vriend. Ik heb bv al (voor moest het nodig zijn) gezorgd dat mijn honden tijdelijk bij mijn papa terecht kunnen, moest hij hun gezelschap even niet aankunnen. Hebben jullie misschien tips hoe je er voor iemand kan zijn nadat ze hun beste vriend/hond hebben moeten laten inslapen? Ik heb hier namelijk zelf weinig ervaring mee :/
Of is er iemand die ervaring heeft met kanker bij honden?
Ik zal wat foto's posten op mijn hondenpage..
Mijn Waldo had een tumor aan de voorpoot (kwaadaardig)
Ik heb ook gekozen niet te amputeren ivm leeftijd en de ellende
Mijn holistarts adviseerde maretak injecties om tumor groei te remmen
dit heeft voor Waldo goed uitgepakt
de tumor is nu al 1.5 jaar compleet weg en Waldo een blije kerel
Ik moet hem elke 3 dagen een onderhuidse injectie geven
de kosten hiervan zijn 99 euro per 24 dagen
Het middel wordt op naam(dus individueel afgestemd) gemaakt in duitsland in het lab waar ook het mensen medicijn vandaan komt
Je moet het opbouwen in sterkte maar de kosten blijven hetzelfde
ivm de sterkere ampullen dezelfde prijs hebben
Hier Waldo's tumor destijds
nu niks meer te zien
Waldo is inmiddels 15
Dat lekken klinkt overigens niet goed
dan zou ik toch met een arts overleggen over hoe ver het is
Je wil ook geen lijdensweg immers
Je hond inlaten slapen is nooit leuk
maar soms is het niet anders
Ik denk dat ze likken bedoelt,Roos.
Hier verder geen ervaring er mee.
ohh ik dacht dat de tumor begon te lekken..
Likken is ook een pijn signaal..
het irriteert dan iig wel..hoeveel is lastig oordelen
Onder mijn wandel kennissen ook baaske met hond gehad met tumor op poot. Grote herdershond.
Baasje heeft vanalles laten doen, hond overal geweest verschillende kuren, en dan laten opereren.
De eerste arts had al gezegd, niks aan te doen. Baasje ging toch verder met zoeken.
De uiteindelijke operatie heeft niks gebaat , hond twee weken later , veel pijn, laten inslapen...t was telaat in heel de poot uitgezaaid zei men.
Gezien zijn ouderdom zou ik ook niet laten opereren. Daar gaat hij ook nog erg ziek en pijn van hebben, en later welk resultaat ?
ROos heeft ongelooflijk geluk gehad inderdaad. Maar je hebt tumors en tumors....ik vertel wat ik weet.
Sterkte , ik had liever een andere reactie gegeven.
Doe nog een onderzoek naar uitzaaiingen, heeft die die niet dan misschien kan er toch behandeld worden...en er voor iemand zijn is heel belangrijk, ook al moet je samen huilen, wijk niet van zijn zijde als het moment daar is, steun is zo belangrijk er zijn voor iemand die zijn beste vriend moet laten gaan.....zijn er uitzaaiingen, neem dan een goed besluit, zodra jullie zien dat de hond pijn gaat krijgen, neem dan een moedig besluit..en laat de dierenarts dan bij je thuis komen....
uitzaaiingen zie je pas in ver stadium..in eerste stadium kan je die makkelijk missen..ivm alleen zichtbaar onder microscoop
Waldo moet injecties blijven gebruiken om foute cellen in zijn lijf aan te pakken voor het uit de hand loopt
Tot nu toe werkt dat perfect
maar dat kan per tumor verschillen dus
maar het is dus niet zo dat ik kan stoppen met spuiten
waldo's lichaam heeft het nodig
gelukkig heeft hij geen last van de spuit in zijn nekvel
is onderhuids en hij blijft gewoon braaf staan en heeft er verder geen last van dus
Soms mag het je ook eens meezitten he Roos
Waldo is een hond die geluk heeft gehad.
Waldo had zijn geluk verdiend..na slechte eerste helft
ja dit was echt 1 van de meest onverwachte geweldige meezitters in mijn leven
destijds had ik me al voorbereid dat ik hem in een maand of 6 zou verliezen ..nu is hij de laatste in mijn roedel en nog steeds een gezonde blije kerel
Wie had dit ooit verwacht..ik niet
Ik dacht hooguit groei iets te remmen
Dank god op mijn blote knietjes voor mijn da die dit middel goed kent en er ervaren mee is
ik wilde al naar Roos haar topic verwijzen, maar ze heeft zelf al gereageerd.
Lola had ook een tumor op haar poot en een op haar buik tegelijkertijd, die zijn toen verwijderd en heeft daarvan ook nooit meer last gehad. Ze is drie jaar later overleden aan iets anders.
Iemand nog tips over hoe je iemand kan steunen in deze situatie?
ook al had het hier anders uitgepakt...ik ben nog steeds blij dat ik niet voor amputatie heb gekozen.
Ik had mijn hond doodongelukkig gemaakt met de beperkingen op zijn leeftijd.(ondanks betere prognose ivm hond 10 kg)
Weet je ik had misschien nog half jaar door gekund als ik niks had gedaan
Dit was een klein wonder al had mijn da gezegd..het kan..en kan ook zijn dat tumor alleen stopt met groeien..of groei wat afremt..klachten wat mindert (waldo had toen nog geen klachten)
er zijn maar weinig artsen die dit middel kennen en er ervaren mee zijn
mijn da behandeld 10 honden hiermee
6 al op langere tijd met succes
4 zijn overleden
Ik had niks te verliezen..
hier mijn da praktijk
Je kan altijd jou da vragen die van mij te bellen/mailen voor overleg
http://www.natuurlijkgezondedieren.nl/
De conditie van je hond is wel erg belangrijk en het opbouwen dient ook met zorg te gebeuren
Tumorcellen afvoeren kost veel energie en mag niet ten koste gaan van je hond zijn weerstand
In mijn topic reageerde ook iemand waarvan de hond het middel ook kreeg in laatste stadium
haar hond had daar baat bij..minder klachten
al was het niet levens reddend
Hier mijn topic over Waldo
http://www.hondenpage.com/hondenforum/210543/door--met-4-pootjes..p26-controle.php
Zeker altijd als ik besluit dat het genoeg is geweest is mijn man daar helemaal mee eens,hij kan die beslissing nooit nemen.
Aan mij dus die ondankbare taak,
heb alles geregeld afspraak gemaakt met de dierenarts die thuis komt,
en dan begint hij te twijfelen....gek word ik daarvan,ik wil steun.
Gelukkig steunde mijn dierenarts mij 100%.
Wat hij ook beslist steun hem, zaai geen twijfel in zijn hart.
We voelen ons al schuldig genoeg om ons maatje te laten inslapen.
Is waar...je moet allebei akkoord gaan voor zulke zware beslissing. Anders loop je risico van later verwijten naar je kop te krijgen.
Samen rouwen helpt.
Meer dan er voor hem zijn kun je denk ik niet doen. Hij zal zijn verlies zelf een plekje moeten geven en dit kost tijd.
Heel veel sterkte bij deze moeilijke beslissing.
Als je echt om je huisdier geeft ligt schuldgevoel altijd op de loer. Het is een valstrik die je verhindert om achteraf blij te zijn over de tijd de je samen hadt.
Je vriend deed wat hij het beste vond voor zijn hond en dat deed hij niet zomaar. Hij voelde wat hij wel of niet moest doen. Ik wens van harte dat hij achteraf niet gaat twijfelen en zich gelukkig voelt over de tijd die ze samen hadden. Hoe lang iets duurt is minder belangrijk, want er komt toch ooit een einde aan. Hoe rijk zo'n tijd samen je maakt is het belangrijkst.
Verdriet om het gemis hebben is niet meer dan normaal. Je kunt enkel missen omdat het goed was. Geef je vriend die tijd en steun hem in zijn beslissingen over zijn maatje.
Sterkte
Probeer er geen tijd aan te hangen..gewoon bij de dag te blijven
je kan je er niet echt op voorbereiden
Hooguit op het idee dat het moment gaat komen
Als het moment er is weet je het zeker
Maar het gaat vaak anders dan je verwacht
Dus soms is het beter niks te verwachten
Ik hoop dat jullie nog even van elkaar kunnen genieten voor het zover is
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?