Tweede hond erbij

Hallo allemaal,

Ondertussen begin ik al een vrij aanwezige topic starter te worden !

Ongeveer 2 jaar nadat wij onze Basil in huis hebben genomen (overgenomen van iemand die er niks mee deed, ook niet opvoeden), spelen we met het idee om voor hem een kameraadje in huis te halen. We hebben onze Basil, mits nog een paar kleine scherpe randjes, goed heropgevoed. Pijnpuntjes zijn nog:

1) Andere honden ontmoeten tijdens de wandeling. Basil een andere hond aan de lijn laten ontmoeten is heel onvoorspelbaar. Vaak hangt hij de macho uit en haalt hij uit. Met verwarde riemen en heel veel stress en agitatie aan beide kanten tot gevolg. Wij hebben geleerd van de gedragstherapeute dat we "voorlopig" best uit de situatie gaan. Dus de andere kant op lopen als we een andere hond in de verte zien. Maar ja, hoe gaan we dit dan ooit verbeteren als we de situatie vermijden? Een paar keer hebben we nu al geprobeerd om, als we een andere hond tegenkomen, de lijn zo los mogelijk te laten. We zien merkelijk verbetering. Maar we zijn er nog niet.

2) Prikkelgevoelig. Rolluiken, steps (in mijn tijd heetten die dingen "autopeds"), volk dat ons huis voorbij loopt, katten... Hij zou zichzelf door de muur van het huis katapulteren. 

3) Onze nichtjes. Ik zou dit ook bij "prikkelgevoelig" kunnen zetten, maar het verdient een apart puntje, omdat zijzelf nog te weinig besef hebben hoe ze met Basil's type om moeten gaan. Ze zijn 7 en 4, en ze denken dat elke hond is zoals de makke sok die ze bij hen thuis hebben. En dan huilen en jengelen als Basil wild tegen hen opspringt, nadat ze eerst in de tuin op hem hebben zitten jagen. Uiteraard zijn ze zelden hier, maar die momenten dát ze hier zijn, is het een echte uitputtingsslag. Het 10.000 keer uitleggen heeft blijkbaar geen effect. Maar wij hebben dan ook geen kinderen, en mijn verbazing hierrond is te wijten aan gebrek aan kennis...

Maar goed, we denken dus aan een tweede hond. En we willen graag een asielhond, omdat ik het in mijn hoofd niet kan verzoenen om een hondje "te laten maken", terwijl er zoveel zijn die een warme thuis zoeken. Maar uiteraard niks dan positiefs over de mensen die een prachtig hondje uit een mooi nestje in huis hebben genomen! Wij neigen gewoon eerder naar een asielhond. Maakt niet uit wat voor iets, maar als we het voor het kiezen hadden (wat niet zo is, Basil kiest), een groter type (scheper, bouvier, Ierse wolfshond...). Maar die wens van ons, ik probeer die op een zo nuchter mogelijke manier te analyseren. Het laatste wat ik wil is dit doen op basis van een bevlieging, en zo naïef zijn dat ik denk dat ik de wereld ga redden door op mijn witte paard het asiel binnen te galopperen om een hondje te redden, "en ze leefden nog lang en gelukkig". Dus een paar bedenkingen, om mijn knagende verlangen naar een tweede hondje (dat oooohhh zoooo sterk is) te nuanceren:

1) Ervaring. Onze ervaring is onze huidige hond. Punt. Ik ben vrijwilliger in een asiel sinds een paar maanden, en ik merk, in vergelijking met de "anciens", dat ik enorm veel gewoon niet weet. Geen lekker snoepje geven aan honden die met 3 bij elkaar zitten, want dan gaan ze vechten. De koord die dienst doet als leiband altijd uitdoen door hem vanonder aan de keel over zijn hoofd te trekken, niet boven zijn hoofd vastnemen en naar onder uittrekken, want dat is bedreigend. Hoe het beste een hond met angst-agressie benaderen? Nog steeds geen idee eigenlijk, want wat ik ook doe (mezelf laag maken, of hond laten ruiken aan mijn hand, of rug toekeren), er is altijd wel iemand in de buurt die zegt: "Nee, niet doen!" Ik voel me een verschrikkelijk groentje. En ik wil graag bij hen een hond adopteren, maar bij zoveel honden vragen ze "ervaring met het ras". Ja, dat heb ik dus niet. Dat stelt een gigantisch "kip of ei" probleem. Bouw ik eerst ervaring op door nog lang vrijwilliger te zijn vooraleer ik begin te denken aan een tweede hond, of krijg ik ervaring door onze tweede hond?

2) Is Basil ermee gediend? Is hij er klaar voor? Hoe weet je dat? Als je nu vraagt waarom we een tweede hond willen, dan is dat omdat we geen 10 jaar willen wachten om te doen voor een andere hond wat we voor Basil hebben kunnen doen. We willen dus iets goed doen. Maar wat als Basil er helemaal niet op staat te wachten, en we de nieuwe hond door onze onervarenheid niet gelukkig maken?

3) Onderschatten we de organisatorische implicaties? Is het alleen maar een drama de eerste week, dat je hopeloos in de knoei raakt met de 2 riemen bijvoorbeeld? Of is het echt een enorm verschil? Of helemaal niet? Wat is jullie ervaring?

Tja, ik weet uiteraard dat elke situatie anders is, en dat jullie ook niet elke twijfel als bij magie kunnen wegtoveren. Maar soms is een luisterend oor (of lezend oog ) ook al heel veel waard. Ik wil gewoon niet ondoordacht te werk gaan, en ondankbaar zijn voor de fijne samenstelling van ons huidig gezinnetje. Jullie inzichten en anekdotes zijn meer dan welkom!

Het is in ieder geval al heel goed dat je er zo goed over nadenkt ipv meteen een tweede hond erbij te zetten! 

1 Wat betreft het andere honden ontmoeten tijdens het uitlaten, ik vind de tip die je hebt gehad juist heel erg goed! 

Aan de lijn reageren de meeste honden eenmaal anders dan dat ze los zijn.

mijn honden mogen aan de lijn (bijna) nooit snuffelen! Een aantal uitzonderingen hier in de buurt daargelaten.. 

Hoe is Basil los met andere honden? 

2 dit is natuurlijk een lastig puntje, gaat de tweede hond dit overnemen of gaat de tweede hond zoveel rust uitstralen dat het bij Basil ook minder wordt? 

Ik zou hierom zeker kiezen voor een heel stabiele hond, een zonder rugzakje. Een hond die rust en zelfverzekerdheid uitstraalt.

3 hebben die kinderen ook ouders die je aan kan spreken op het gedrag van hun kinderen? 

Als mijn kinderen dit zouden doen, zou ik ze per direct zelf aanspreken! 

Wij hebben zelf 2 kinderen, 2 honden en een kat.

beide honden zijn bij ons gekomen als herplaatsers, de eerste (labrador) was bijna 5 maanden toen hij kwam en de tweede (Berner sennen) was anderhalf jaar toen hij bij ons kwam.

Nu worden beide honden bijna 3 jaar.

wat betreft je punt over ervaring, maar ook in het belang van Basil zou ik (nogmaals) kiezen voor een hond zonder rugzakje. Ik snap echt als geen ander dat je een hond uit het asiel wil 'redden', maar ook daar zal vast een hond tussen zitten die geen bergen problemen heeft.

Basil kan het los wel goed met andere honden vinden? Waar gaat de voorkeur van Basil naartoe, reuen of teven? 

Hier zou ik allemaal rekening mee houden voor een keuze voor een tweede hond. 

Hier vond onze labrador het de eerste paar dagen een groot feest toen de Berner kwam, maar ook vond hij het moeilijk.

zodra de Berner liep ging hij erachteraan, hè, wat ga jij doen in MIJN huis? 

Anderzijds wilde de lab de hele dag spelen, de Berner had er minder zin in en ging dan helemaal plat op de grond liggen  

de boodschap was toen duidelijk! Na een paar dagen keerde de rust terug en ging het prima! 

Qua uitlaten, ik laat ze vaak apart uit. 

De labrdor wil lopen in een behoorlijk tempo en de Berner wil lekker sukkelen en snuffelen..

de kleine plasrondjes gaan ze wel gewoon samen hoor.

bij mijn vriend willen ze nog wel eens klooien aan de lijn samen (hihi), bij mij eigenlijk niet. 

Ik heb ze vanaf het begin duidelijk gemaakt dat ik dat niet wil hebben! Ze wegen samen bijna 90 kilo, dus dan wordt het voor mij vrij lastig 

ik vond de verandering van een naar twee honden niet heel groot, jade kosten waren hier (meer) dan dubbel, de tijd die ik aan de honden besteed ook! Verder liggen er nu in huis twee honden in de weg ipv een 

Dit is mijn ervaring, ik hoop dat je er wat aan hebt! 

Persoonlijk zou ik er nog wel een derde bij willen (wel een kleintje), maar vriendlief denkt daar anders over! 

Succes met jullie keuze, weeg alle voors en tegens goed af en kijk en 'luister' goed naar Basil.

Ik heb  een paar hele simpele regels voor mijzelf voor ik een 2e hond aanschafte.

De 1e hond moest volwassen zijn en geen probleem gedrag vertonen,goed luisteren zowel los als aan de riem.

Gewoon als de 1e hond een goed luisterd,goed opgevoede is dan pas een 2e zodat ik mijn handen vrij had om de 2e hond goed op te voeden.

Bij probleemgedrag geen 2e hond.

" Ik heb  een paar hele simpele regels voor mijzelf voor ik een 2e hond aanschafte.
 
De 1e hond moest volwassen zijn en geen probleem gedrag vertonen,goed luisteren zowel los als aan de riem.
Gewoon als de 1e hond een goed luisterd,goed opgevoede is dan pas een 2e zodat ik mijn handen vrij had om de 2e hond goed op te voeden.
 
Bij probleemgedrag geen 2e hond.
  "

Monique

 Dit... Enige waar ik nog mee zat was dat ze te enthausiast is naar andere dieren en mensen, maar opzich geen probleem gedrag (meer). Dus nu een pup erbij genomen, was inclusief een tros bananen voor in de oren van joy. Maar gelukkig zijn ze er bijna allemaal uit en luistert ze steeds beter.

" Ik heb  een paar hele simpele regels voor mijzelf voor ik een 2e hond aanschafte.
 
De 1e hond moest volwassen zijn en geen probleem gedrag vertonen,goed luisteren zowel los als aan de riem.
Gewoon als de 1e hond een goed luisterd,goed opgevoede is dan pas een 2e zodat ik mijn handen vrij had om de 2e hond goed op te voeden.
 
Bij probleemgedrag geen 2e hond.
  "

Monique

 Zo denk ik er ook over...

Bedankt Willem en Boaz voor je uitgebreide antwoord. Daar heb ik zeker wat aan!

Hoe Basil los reageert op honden, eigenlijk hebben we dat nog maar één keer geprobeerd, met de hond van de gedragstherapeute, tijdens de training. Een labradoodle teefje. Dat ging goed. Rennen en spelen, maar ook wel wat machogedrag omdat die hond sneller was. Maar daarbuiten hebben we hem nog nooit in een speelweide losgelaten met andere honden. Dus ik weet het niet. Ook niet wat zijn voorkeur is. Hij kan tijdens de wandeling op sommige honden zo goed als niet reageren (als ze ook gewoon doorlopen dan, niet als ze op hem af komen), terwijl hij van andere honden gek wordt. Maar andersom ook. Sommige honden lopen hem straal voorbij, en andere honden worden wild als ze hem vanop een kilometer afstand zien. Daarom vraag ik me af hoe de signalen die hij uitstuurt worden opgevat door andere honden. Hij is zelfzeker, maar is daar iets mis mee? Bij bepaalde honden hier in de wijk raakt dat blijkbaar echt de gevoelige snaar. En vice versa, ik heb ook niet altijd gezien welke signalen andere honden uitzenden, om het verschil in zijn reactie te kunnen verklaren. Een mogelijke adoptie zal dus zeker gepaard gaan met een uitgebreide testperiode in het asiel, en daarna thuis.

Maar wanneer ben je gerust? Wanneer kan je met zekerheid zeggen: ze kunnen het vinden met elkaar? Zijn die gecontroleerde "playdates" voldoende? Ik heb al een heleboel honden na een adoptie weer zien terugkeren naar het asiel, omwille van "een plots incident". Ik begrijp die gevallen gewoon niet... Kan dat echt?

Ja die kinderen... Ze hebben ouders hoor, zeker en vast. En ze worden ook terechtgewezen, maar niet hard genoeg, als je het mij vraagt. Dat leidt tot het feit dat we, elke keer als ze hier op bezoek komen, opnieuw moeten beginnen met uitleggen hoe ze met Basil moeten omgaan. Maar wat we ze ook leren, het wordt ook gewoon verkeerd uitgevoerd. Zo heb ik ze geleerd dat wanneer Basil geprikkeld raakt, en te hard begint te spelen met hen, ze niet moeten beginnen roepen en rennen en gillen, maar dat ze stokstijf moeten blijven staan, niet meer interageren met Basil, en hem de rug toekeren zolang hij blijft opspringen. Dat vonden ze geweldig, "standbeeld spelen". En de eerste minuten waren er zelfs een paar momenten waarop ze dat konden toepassen, en zien dat het werkte! Maar een halfuur later was dat spelletje herleid tot "Basil achterna jagen in de tuin tot hij hyper wordt, en dan standbeeld spelen". Zo'n beetje "1,2,3 piano". Tja... Ik vrees dat het nog een paar jaar onbegonnen werk is om dat te willen oplossen...

Jij laat ze apart uit? Okay. Dat kan ook natuurlijk. Dat vergt wel een zeer vroege ochtend vóór mijn werk, en onder de middag heb ik maar een uurtje om van mijn werk op en af te gaan (en zelfs niet altijd, maar gelukkig is mijn vriend nooit later dan 14 uur thuis). 's Ochtends heb ik dat er zeker voor over. Maar voor 's middags gaan ze het toch moeten verdragen samen .

Dus ik begrijp dat een stabiele hond het meest aangewezen is, ofwel van Basil een stabiele hond maken, dus eentje zonder probleemgedrag. Maar Monique, Rosanja en Willemijn, vinden jullie dat Basil nog steeds probleemgedrag vertoont? Het is een oprechte vraag hoor, ik wil het echt heel graag eerlijk weten. Ik wil niet dat mijn visie vertroebeld wordt gewoon omdat ik dol op hem ben ... 

Ik vind dat je er heel goed over nadenkt, en dat je vast tot een goede beslissing komt.

1) Andere honden ontmoeten tijdens de wandeling. Basil een andere hond aan de lijn laten ontmoeten is heel onvoorspelbaar. Vaak hangt hij de macho uit en haalt hij uit. Met verwarde riemen en heel veel stress en agitatie aan beide kanten tot gevolg. Wij hebben geleerd van de gedragstherapeute dat we "voorlopig" best uit de situatie gaan. Dus de andere kant op lopen als we een andere hond in de verte zien. Maar ja, hoe gaan we dit dan ooit verbeteren als we de situatie vermijden? Een paar keer hebben we nu al geprobeerd om, als we een andere hond tegenkomen, de lijn zo los mogelijk te laten. We zien merkelijk verbetering. Maar we zijn er nog niet.

Hier een hond die niet met andere honden kan. Onze wandelingen zijn een combinatie van de methode die Turid Rugaas beschrijft in haar boekje Help mijn hond trekt, en de BAT (behaviour adjustment training) Methode van Grisha Stewart en een beetje van onszelf en dat werkt goed.

Ik zou je dus aanraden Turid Rugaas haar boekje Help mijn hond trekt, en ook haar boekje Kalmerende signalen te lezen, waarbij je veel leert over hondentaal en hoe honden communiceren.

Ook het boek BAT2 is echt een aanrader, je kan hier ook tips uithalen hoe te doen met situaties als meerdere honden in huis, of kinderen bijv.

2) Prikkelgevoelig. Rolluiken, steps (in mijn tijd heetten die dingen "autopeds"), volk dat ons huis voorbij loopt, katten... Hij zou zichzelf door de muur van het huis katapulteren. 

In huis zou ik hem naar me toe roepen en dan zoiets zeggen als: goed gehoord jongen dat is een rolluik, en dan even belonen. Als hij te opgewonden is om te luisteren haal hem dan rustig even uit de situatie.

Buiten zou ik hem op plekken waar je onvoorwachte dingen tegen kan  komen hem kort naast je houden, jij tussen hond en verkeer of passanten e.d., en ook dingen benoemen als het kan. En dan op rustige overzichtelijke plekken lange lijn (of los als hij dat kan)

Onze nichtjes. Ik zou dit ook bij "prikkelgevoelig" kunnen zetten, maar het verdient een apart puntje, omdat zijzelf nog te weinig besef hebben hoe ze met Basil's type om moeten gaan. Ze zijn 7 en 4, en ze denken dat elke hond is zoals de makke sok die ze bij hen thuis hebben. En dan huilen en jengelen als Basil wild tegen hen opspringt, nadat ze eerst in de tuin op hem hebben zitten jagen. Uiteraard zijn ze zelden hier, maar die momenten dát ze hier zijn, is het een echte uitputtingsslag. Het 10.000 keer uitleggen heeft blijkbaar geen effect. Maar wij hebben dan ook geen kinderen, en mijn verbazing hierrond is te wijten aan gebrek aan kennis...

als de ouders hun kinderen hier niet bij begeleiden zou ik geen risico's nemen en ervoor zorgen dat de kinderen niet bij de hond kunnen komen, door bijv. het plaatsen van hekjes of de hond ergens op een rustig plekje. Dan zou je misschien tussendoor een rustig zoekspelletje met kinderen en hond kunnen doen iets wat voor alle drie leuk is.

1) Ervaring. Onze ervaring is onze huidige hond. Punt. Ik ben vrijwilliger in een asiel sinds een paar maanden, en ik merk, in vergelijking met de "anciens", dat ik enorm veel gewoon niet weet. Geen lekker snoepje geven aan honden die met 3 bij elkaar zitten, want dan gaan ze vechten. De koord die dienst doet als leiband altijd uitdoen door hem vanonder aan de keel over zijn hoofd te trekken, niet boven zijn hoofd vastnemen en naar onder uittrekken, want dat is bedreigend. Hoe het beste een hond met angst-agressie benaderen? Nog steeds geen idee eigenlijk, want wat ik ook doe (mezelf laag maken, of hond laten ruiken aan mijn hand, of rug toekeren), er is altijd wel iemand in de buurt die zegt: "Nee, niet doen!" Ik voel me een verschrikkelijk groentje. En ik wil graag bij hen een hond adopteren, maar bij zoveel honden vragen ze "ervaring met het ras". Ja, dat heb ik dus niet. Dat stelt een gigantisch "kip of ei" probleem. Bouw ik eerst ervaring op door nog lang vrijwilliger te zijn vooraleer ik begin te denken aan een tweede hond, of krijg ik ervaring door onze tweede hond?

Elke hond is anders, en het gedrag hangt van veel faktoren af. Ik vind dat je een agressieve hond beter helemaal niet benaderd maar hem de tijd geven vertrouwen in je op te bouwen.

Elke hond die je nieuw in huis krijgt ken je niet echt, ook al heb je van tevoren kennis gemaakt. Naar mijn mening ga je daar dan ook mee om op een manier dat hij vertrouwen in je gaat krijgen. Door bijv. niet naar de hond toe te lopen maar hem naar jou laten komen. Met rust laten als hij eet of slaapt. Stem en houding altijd rustig naar de hond toe, niet over hem heen hangen etc. Wandelingen nog kort en saai, een rustig vast dagschema in het begin. Zulke dingen.

2) Is Basil ermee gediend? Is hij er klaar voor? Hoe weet je dat? Als je nu vraagt waarom we een tweede hond willen, dan is dat omdat we geen 10 jaar willen wachten om te doen voor een andere hond wat we voor Basil hebben kunnen doen. We willen dus iets goed doen. Maar wat als Basil er helemaal niet op staat te wachten, en we de nieuwe hond door onze onervarenheid niet gelukkig maken?

lastig om dat vanaf hier te beoordelen, ik durf dit niet te zeggen. In elk geval goed begeleiden, beide honden steun geven, en zelf rustig en ontspannen blijven.

Luister naar je gevoel zou ik zeggen.

Niet alles gelezen maar toen wij ruim 30 jaar geleden een tweede hond wilde namen we via de SOS hondenplaatsingsdienst(die zullen nu wel niet meer bestaan?)een tweede hond.We kregen een soort van intake gesprek bij ons thuis en we werden op een teefje geattendeerd wat een goed huis zocht en zij voldeden aan hun eisen.Er bestond geen internet,geen gedragstherapeuten,we konden hooguit naar de hondenschool.Wat ik wil zeggen dat je er geen hele studie van hoeft te maken,je kijkt in het asiel en als je een hond vind die je aanstaat dan ga je kennis maken,samen met Basil en stelt zoveel vragen als je beantwoord wilt zien en maakt dan een beslissing.Ik ben zelf meer van het spontane en heb eerlijk gezegd nooit heel erg rekening gehouden met de honden die ik al had als ik er weer eens eentje bij wilde.Tot vorig jaar had ik nog 5 honden en die waren alle 5 totaal verschillend,ook buiten,maar het ging altijd goed.Enkele weken geleden is er ook weer een herplaatser bijgekomen en de dames waren het er heel even niet mee eens,maar ach na een paar dagen waren ze al weer aan het spelen en sliepen ze al in de zelfde mand.En een tweede hond is gewoon hartstikke leuk voor Basil want alleen is ook maar alleen.Succes en ik hoop dat je er eentje een gouden mandje kunt geven,niks zo leuk als een lieve herplaatser.

Dobry, superbedankt voor de leestips! Ik vertrek eind augustus op vakantie, en ik had al 5 hondenboeken mee, maar die 2 gaan er dus ook nog bij! De titels lijken me precies te beschrijven wat ik wil weten!

Ook gaan we flink terug aan het trainen om hem eens van zijn gedrag in de tuin af te helpen. Zo'n hysterie elke keer er iemand voorbij de omheining loopt! Dat moet er echt uit voor er een tweede komt. Goede tips om dat aan te pakken, dank je!

Wat de kinderen betreft, ja ik denk dat de hekjes inderdaad terug moeten komen. Toen we Basil pas hadden, stonden die hekjes er ook, maar toen was het om hem uit de buurt van het volk te houden. Nu is het om de meisjes uit zijn buurt te houden . Misschien moet ik de meisjes achter het hek zetten, en Basil bij ons !! Eens zien hoe snel ze geleerd zijn!

Sjoe, wat een heerlijk verhaal . Jij met je 5 honden, lekker een innige roedel, altijd samen, dat is echt mijn droomleven! Wat fijn, die spontaniteit van je! Het zal zo ook een beetje lopen in het asiel zoals bij de SOS Hondenplaatsingsdienst, denk ik. Ze zijn nu op de hoogte van het feit dat we wel een hond willen adopteren, en wat we ongeveer zoeken. En als er rond de momenten dat wij een week thuis zijn (3de week van september of tussen Kerst en Nieuw) een leuke hond aanwezig is, dan begint het kennismakingsproces. Want ik wil natuurlijk niet dat, als we de hond hebben geadopteerd, dat ik de volgende dag gewoon moet gaan werken en die twee vol goede moed alleen moet achterlaten! God weet wat ik dan vind als ik terug thuis kom! Dat is mijn overbezorgde natuur hier aan het woord...

Ironisch gezien, dat is wél hoe we Basil destijds hebben geadopteerd. We ontdekten op een doordeweekse woensdag dat zijn vorige eigenaar iets met hem deed dat volledig niet door de beugel kon, en die avond was hij bij ons. En donderdag moesten we gewoon gaan werken! Jaaa, die voormiddag was ik voor mijn collega's echt helemáál geen cent waard! Ik denk dat mijn middagpauze toen om 11:15 uur is gestart! Die spontaniteit gaan we voor nummer twee toch een béétje terugschroeven !

Het komt vast allemaal goed,je bent in ieder geval een lieve hondenmoeder en een herplaatser valt met zijn neusje in de roomboter bij jou.Op een dag zit er een leukerd en denk je ineens ja die is het!Volg je gevoel en ga samen met Basil kijken en het word vast hartstikke leuk.

 Uit je verhalen maak ik niet op dat Basil heel zelfzeker is..

mijn Berner is dat wel, hij heeft nooit problemen met andere honden, negeert ze volledig als hij er geen zin in heeft.

andere honden hebben altijd respect voor hem, zullen hem nooit belagen dat straalt hij uit.

mijn labje is een ander verhaal, echt een spring in t veld (wordt wat minder, hij wordt bijna 3 jaar)..

Je hebt natuurlijk nooit de garantie dat het de rest van hun leventjes goed zal gaan.. maar met de juiste begeleiding van jou komt het vast goed! 

Ik laat ze inderdaad vaak apart uit, maar dat hoef jij natuurlijk helemaal niet te doen! Hier merk ik dat ik de honden daar gewoon een groter plezier mee doe 

op dagen dat ik werk hebben ze ook pech hoor en is het gewoon aanpassen aan elkaars tempo! 

Als tweede hond in jullie situatie zou mijn voorkeur uitgaan naar een volwassen stabiele hond, zo een die prima grenzen aan kan geven en respect afdwingt. Eigenlijk mijn Berner maar die blijft hier.. 

Oh Sjoe , ik schiet vol! Dank je wel, ik hoop echt dat je gelijk hebt!

Willem en Boaz, ik realiseer me nu dat dat woord "zelfzeker" dus niet helemaal betekent wat ik bedoel. Eigenlijk bedoel ik het niet positief. Misschien had ik "superieur" moeten zeggen. Een beetje een "hier ben ik"-attitude. Grotere honden worden preventief getrakteerd op een "Pas op hoor, you don't scare me!"-gedrag, en kleine honden krijgen een "Wat mot je, kleine?"-bejegening. Honden van zijn formaat, daar is de kans dan weer groter dat ze hem minder kunnen schelen. Maar nogmaals, ondertussen is de situatie al niet meer zo zwart-wit. Maar absoluut zeker weten nog een werkpunt. Het enige vervelende is dat je het enkel kan oefenen "in real life", zeg maar. Een oefenhond kent hij na 5 minuten. Dan kom je vervolgens een vreemde hond tegen, en dan begint heel het spel weer opnieuw. Maar goed, moeilijk gaat ook.

En nee, ik bedoelde uiteraard niet dat ik dan per se ook apart moest gaan wandelen, maar ik had me niet gerealiseerd dat men dat deed... Stom natuurlijk, waarom ook niet? Dus ik projecteerde dat vervolgens op wat dat zou impliceren voor mijn routine. Maar we zullen zien. Als we eenmaal daar zijn beland, dan denk ik dat we al ver zijn gekomen!

Stabiele volwassen hond. Ik onthou het. Ik ben razend benieuwd wanneer ik het "Die is het!"-gevoel krijg !

 spannend hoor, ik ben ook benieuwd

Oh maar ik hou iedereen hier up to date! Tegen eind dit jaar zou het moeten gebeurd zijn. Maar de vragen die ik hier nog ga stellen in de tussentijd? Niet normaal! Hou jullie dus maar klaar ! Ik ben nu eenmaal ligt neurotisch over dingen die zich in de toekomst zullen voordoen. Ik heet eigenlijk Veronique, en de bijnaam die mijn vriendengroep mij jaren geleden gegeven heeft is "Nicki Neurotic" . For obvious reasons...

Hoi allemaal! 

Ik realiseerde me ineens dat ik had beloofd om jullie op de hoogte te houden, en dat ik daar ongeveer 7 maanden te laat mee ben ... Half september hebben we kennis gemaakt met een 5-jarige Tibetaanse Mastiff uit het asiel, Daisy. Ze is in beslag genomen uit een stal, samen met 27 andere honden. Geen mensen gewend, enkel andere honden, heeft hondentaal uitgevonden. En Basil, geen andere honden gewend, geen benul van hondentaal. Perfect match! We hebben 2 weken lang elke dag een halfuurtje, samen met Basil, maar ook enkele keren zonder hem, "gewend" met haar in het asiel. En 2 weken later mochten we haar mee naar huis nemen. Dus sinds oktober hebben wij ons 4de gezinslid bij ons!

Tussen Basil en haar heeft het wat moeten ontdooien. Basil was wat in het stadium van "verraden enig kind" . Maar na een tijdje kreeg hij de ingeving dat dit wel eens een speelkameraadje kon zijn. Vervolgens begon hij haar te verleiden tot spel op de meest onhebbelijke, irritante manieren (in haar staart bijten, in haar oor blaffen, "kontenbonken"...). Zij heeft hem vervolgens op een zeer geduldige manier enkele spelregels uitgelegd, en sindsdien is zijn hondentaal opmerkelijk verbeterd! Hij is nog steeds wel een beetje het "irritante broertje", maar hij heeft haar wel leren spelen. En zij heeft hem leren communiceren en begrijpen. 

Uiteraard zijn er nog werkpunten, maar het is fijn met ons vieren! Precies waarom we het hebben gedaan!

Wat een geweldig nieuws!

Wat fijn dat jullie deze beide hondjes een gouden mandje hebben gegeven.

En dat het zo gaat met die twee.

Prachtige foto's van het knappe stel! 

oh wat een prachtige dame hebben jullie erbij gekregen Wat een nare start had ze, maar nu zo goed gewend aan haar nieuwe leven, super

Fijn dat het zo goed gaat met haar en met Basil ook, 

dat is nou eens een geweldige update!

Wat een mooie hond!! Heel mooi om jullie verhaal te lezen! Geniet van ze samen!

Wat een leuke hond! 

Veel geluk samen!