Schuldgevoel na bij het laten inslapen van mijn hond

Ik heb deze namiddag mijn Jack Russell, Mickey, laten inslapen. Hij was ondertussen 17 jaar en 5 maanden oud en was de laatste weken op de sukkel door spieratrofie in de achterpoten, slecht werkende spijsvertering, bijna blind enz. en hij was ook elke dag minder mobiel. Na bezoek van de dierenarts, welke ik thuis heb laten komen om de stress van mijn hond zo laag mogelijk te houden werd beslist om hem niet langer te laten lijden en hem laten in te slapen; ik weet wel dat het de beste keuze was voor Mickey maar toch krijg ik dat ganse proces maar niet uit mijn hoofd. De afgelopen dagen heeft hij veel geslapen en ook deze namiddag lag hij lief te slapen, alsof hij al uit zichzelf zou opgeven; Het moment dat de dierenarts bij hem kwam sprong hij bijna recht en kroop onmiddellijk op mijn schoot en pakte met beide voorpoten mijn arm vast. Het leek wel alsof hij wist wat de man kwam doen.  Na onderzoek van Mickey legde de DA uit dat het inderdaad het beste zou zijn om hem laten in te slapen. Het eerste spuitje, dat hem moest doen inslapen, werkte niet echt goed en het duurde een lange tijd vooraleer hij ging slapen en al die tijd bleef hij op mijn schoot kruipen en mijn arm vastnemen. Zelfs toen de DA het tweede spuitje gaf dat hem in een soort coma zou brengen bleef mijn hond vechten om bij bewustzijn te blijven; Hierbij bleek hij te merken dat ik hem niet ging helpen en probeerde weg te lopen (zelfs na beide inentingen) en heb ik hem moeten tegen houden.  Pas na een geruime tijd begon het tweede spuitje te werken en legde hij zich neer waarna de DA het derde en laatste spuitje gaf in zijn hart dat dit dan ook stil legde; Ondertussen heb ik hem ook direct nadien kunnen laten cremeren (omdat ik hem niet wilde laten weg gooien als oud vuil) en ben ik terug thuis maar ik krijg de blik in zijn ogen toen hij mij om hulp leek te vragen maar niet uit mijn hoofd en voel me schuldig alsof ik hem in de steek heb gelaten toen hij mij het meest nodig leek te hebben. Hoe kom ik van dit schuldgevoel af ook al weet ik dat het de beste beslissing was ?

Wat een vreselijke manier om je hondje te zien gaan... allereerst heel veel sterkte gewenst. 

Wat betreft het schuldgevoel, dat is heel begrijpelijk en ik denk dat bijna iedereen die zijn dier laat inslapen wel twijfelt of zich schuldig voelt maar uiteindelijk heb je gedaan wat je moest doen als baasje. De manier waarop is alleen verschrikkelijk gegaan. Maar uiteindelijk is de beslissing om hem te laten gaan denk ik wel de juiste geweest, het heeft hem een veel langere lijdensweg bespaard. 

Mickey heeft een goed leven bij u gehad vergeet daar niet aan te denken. Begrijp dat je een soort van schuldgevoel hebt wat normaal is ook al weet je dat je de juiste beslissing hebt genomen.Waarschijnlijk was Mickey je eerste hondje en dan krijg je naderhand ook een schuldgevoel. Om van het schuldgevoel af te komen kun je in gedachten eens een film van Mickey afspelen met wat voor een leven hij bij u heeft gehad dan ga je inzien dat het onnodig is om een schuldgevoel te hebben omdat je Mickey voor zijn eigen goed hebt laten inslapen.

Het was voor Mickey ook geen prettig leven meer met de aandoeningen die hij had waardoor hij dan ook minder functioneerde spier slapte,slechte spijsvertering, bijna blind enz....

Wens u veel sterkte met het verlies van je dierbare vriendje.

Verdrietig voor je.......ik heb mijn hond in laten slapen op 13 jarige leeftijd, ook de dierenarts kwam bij mij thuis, mijn hond had rolladers, het heeft meer dan drie kwartier geduurd en ook ik heb haar blikken gezien die over me heen gingen, het is en blijft je bij, maar als je het geen plekje kan geven kan je niet rouwen en blijf je hangen in dat laatste stukje van het inslapen.......  wat ik heb gedaan een collage van haar mooiste fotoos gemaakt....en op een goede zichtbare plek in huis opgehangen, iedere dag zag ik een blije hond, klamp je daar aan vast, probeer dat laatste stukje naast je neer te leggen, en aan al die mooie herinneringen te denken die je 17 jaar samen met jouw lieverd hebt doorgebracht.......

17 jaar,wat een mooie leeftijd.

Dat herken ik wel,een soort vechten,tegenhouden van je jack russeltje.

Bij sommige honden duurd dat spuitje langer.

Zo naar en verdrietig.

Schuldgevoel ook heel herkenbaar maar je kon niet anders.

Voor Mickey heb je de goede keuze gemaakt al voelt dat niet zo.

Heel veel sterkte met het verlies van je vrindje.

Misschien helpt het om het eens van een andere kant te bekijken.

Wanneer je zo'n beslissing neemt, is dat al ontzettend moeilijk.

Het feit dat de injecties veel tijd nodig hadden om effect te hebben geeft aan dat de bloedsomloop echt slecht gaat. Daarom dat het zo lang duurt en niet het effect geeft dat het zou moeten.

Je hond is thuis in een vetrouwde omgeving en vindt het dan ook moeilijk om dit (lees injecties krijgen) thuis te ondergaan. Op consult zijn ze meestal veel meer onder de indruk van zowel de omgeving als van de gebeurtenis, waardoor ze meestal veel "rustiger" zijn. Althans toch die indruk geven.

Niet gewend zijnde dat dit thuis gebeurt is dit een normale reactie. En niet zozeer met de beslissing die jij genomen hebt.

Alleen is dit voor jouw emotioneel ontzettend zwaar en maakt het dat je veel gevoeliger tegenover dit gedrag staat.

Terwijl wanneer het zo gaan om een vaccinatie je hier heel anders op zou reageren.

Jij bent niet diegene die over leven en dood beslist. Enkel over het tijdstip en ook de keuze om hem van erger te besparen.

Het afscheid op zich is al zwaar genoeg, zonder die extra gevoelens. Maar zoiets vraagt tijd. Tijd dat je nodig hebt om dit een plaatst te kunnen geven. Om met je verdriet om te gaan.

Veel sterkte

Ja het is heel rot als het inslapen niet helemaal soepel verloopt. Toch was het besluit heel goed.

Je hondje heeft nu rust, ik weet zeker dat hij dankbaar is dat je hem geholpen hebt om geen lijdensweg meer te hebben.

Heeel veel sterkte hoor.

Heel veel sterkte hier weten we hoe het is om onze lieverds te moeten laten inslapen het missen en verdriet is altyd erg maar ze hebben rust nu nog héél veel sterkte 

Het lichaam wilt nog in leven blijven, maar de ziel wilt gaan.
Doordat het lichaam het nog niet wilt opgeven, zag je de situatie waar je lieve schat doorheen moest.
Je lieve schat wilde gaan en was moe van het leven.
Je hebt de juiste beslissing genomen door je hond te laten gaan.

Het is nooit makkelijk en honden raken op het laatste moment inderdaad in paniek omdat ze niet begrijpen wat er gebeurd.
Het licht gaat uit voor ze, maar normaal gaat dat proces vrij snel totdat ze in diepe slaap gaan.
Bij jou lieve schat heeft het wat langer geduurd.
Wat voor jou ook niet fijn was om te zien.
Wel fijn dat je ervoor gekozen heb om je hond te laten cremeren.

Je hond is blij dat die aan de andere kant is.
Hij is erg blij dat die vrij is van de pijn en geen slaap, honger en dorst meer heeft.

Dit schuldgevoel kan nog lange tijd blijven hangen.
Ik voel me nog steeds schuldig over hoe ik 2 andere honden heb zien overlijden.
En zelfs Sasja die ik 2 weken geleden heb moeten laten gaan, voel ik me schuldig over.
Maar het is beter want je ziet gewoon dat je lieve schat niet meer kan en hiermee bespaar je ze veel pijn.
Er komt weer een tijd dat je ze weer gaat zien.
Tot die tijd blijven ze altijd als ziel in de buurt.

Ik word echt verdrietig als ik dit lees, je bent een beter baasje als je hum niet laat lijden dan om je eigen best wil laat leven omdat je niet zonder hum kan!
Ik vind het super knap van je dat je die beslissing hebt genomen !
Heel veel sterkte!!

Om te beginnen heel veel sterkte.
Heel herkenbaar, wij hebben onze Jack Russell voor 5 jaar terug ook laten inslapen. 14 jaar oud en op, veel gebreken en we wilden gewoon geen lange lijdensweg.

Ik hield ons hondje ook vast en onze Dusty kroop ook steeds meer in mijn armen en bleef me aankijken met die grote ogen. Ook inderdaad alsof ze wist wat er ging gebeuren.

Blijft heel moeilijk ondanks dat ik weet dat er geen andere beslissing mogelijk was. Maar we hebben gelukkig nog heel veel mooie herinneringen aan haar.

Heel veel sterkte met dit grote verlies