Wanneer klaar voor een nieuw maatje

Ik opper eigenlijk heel voorzichtig deze vraag. Ik begrijp dat dit ook verkeerd over kan komen.

Ben eigenlijk benieuwd wanneer mensen weer een nieuw maatje in hun leven hebben genomen na het overlijden van hun beste vriend.

Ons allereerste hondje Maudy is 2,5 week geleden overleden. Ik mis haar ontzettend erg. Ook gewoon iemand om je heen die je nodig heeft, structuur geeft aan je dag en alles met je samen doet eigenlijk.

Ik besef des te meer dat we nooit meer zo'n hondje als Maudy krijgen. Iedere hond heeft zo zijn eigen karakter en eigenaardigheden. Wat tegelijkertijd ook alleen maar heel mooi is. Zo blijft elk hondje in zijn eigen waarde.

Zijn er meer mensen die het moeilijk vinden om zonder hond te zijn?

Iedereen doet dat op zijn eigen manier. Als het voor jou betekent een ander hondje weer een geweldig huis geven dan is dat wat het is. Niemand kan oordelen over rouw en een schuldgevoel is dan ook absoluut niet nodig. 

Je bent je hond verloren... Een van de meest pijnlijke dingen die er zijn. Vervangen doen ze elkaar toch nooit dus waarom niet? 

Toevoeging: Mijn eerste hond verloor ik door een ongeluk. Na 3 maanden vond ik het tijd voor een nieuwe hond en adopteerde ik er eentje. Na een jaar overleed zij in haar slaap (chronisch ziek) en kwam de ander na ik geloof 4 weken. Mensen vroegen me of het niet te snel was en iemand vroeg zichzelf zelfs hardop af of het wel een goed idee was aangezien de andere twee nogal snel dood gingen. (Ja echt..... Mensen). De twee die er na kwamen zijn nu 8,5 en 6,5. Kortom... Het zegt niets. 

Ik voel me verschrikkelijk schuldig. Ik heb haar niet kunnen beschermen. Vind ik toch wel erg moeilijk.

Er is geen vervanging voor haar, maar voel me toch wel erg schuldig naar haar toe dat ik er zo naar verlang.

Wanneer je er zelf aan toe bent.

Is ook niet zo fijn voor een nieuwe hond als je,jezelf schuldig voelt omdat je een nieuwe hond hebt. of dagelijks nog loopt te huilen.

Je nieuwe hond niet met de overleden hond gaat vergelijken.

Ik denk dat dit bij iedereen verschillend is en niemand zal een nieuwe hond nemen om de plaats van de overleden hond in te nemen.

Ik kan pas een nieuwe hond in mijn leven toelaten als ik het verdriet verwerkt heb.

Maar dat is ook persoonlijk,sommigen verwerken makkelijker het verdriet als ze een nieuw maatje hebben.

Doe wat je hart je ingeeft.

" Wanneer je er zelf aan toe bent.
Is ook niet zo fijn voor een nieuwe hond als je,jezelf schuldig voelt omdat je een nieuwe hond hebt. of dagelijks nog loopt te huilen.
Je nieuwe hond niet met de overleden hond gaat vergelijken.
 
 
 
Ik denk dat dit bij iedereen verschillend is en niemand zal een nieuwe hond nemen om de plaats van de overleden hond in te nemen.
 
Ik kan pas een nieuwe hond in mijn leven toelaten als ik het verdriet verwerkt heb.
Maar dat is ook persoonlijk,sommigen verwerken makkelijker het verdriet als ze een nieuw maatje hebben.
 
Doe wat je hart je ingeeft.
  "

Monique

 Dit is wel iets belangrijks. Bedankt voor je bijdrage!

 Had nog wat extra geschreven bij mijn bericht maar ik snap je schuldgevoel wel. Ik had dat met mn Rottweiler. Zo'n stom ongeluk (poot klemde tussen de brug, koprolde het water in, viel op een winkelwagen en brak zn rug) dat ik eigenlijk zelfs dacht dat het me niet gegund was. 

Je eerste hond... Bij jou ook... En je bent niet in staat om ze te helpen. Maar dat waren we eigenlijk sowieso niet realiseer je je later. Dingen gebeuren omdat ze gebeuren. Soms maak je een verschil, soms moet je machteloos toe kijken. Het is pas je schuld als ik hem van de brug had afgeduwd als het ware. Het gaat over ooit... Maar niemand kan zeggen wanneer. Schuldgevoel is echter zo zinloos. 

"  Had nog wat extra geschreven bij mijn bericht maar ik snap je schuldgevoel wel. Ik had dat met mn Rottweiler. Zo'n stom ongeluk (poot klemde tussen de brug, koprolde het water in, viel op een winkelwagen en brak zn rug) dat ik eigenlijk zelfs dacht dat het me niet gegund was. 
 
Je eerste hond... Bij jou ook... En je bent niet in staat om ze te helpen. Maar dat waren we eigenlijk sowieso niet realiseer je je later. Dingen gebeuren omdat ze gebeuren. Soms maak je een verschil, soms moet je machteloos toe kijken. Het is pas je schuld als ik hem van de brug had afgeduwd als het ware. Het gaat over ooit... Maar niemand kan zeggen wanneer. Schuldgevoel is echter zo zinloos.  "

S&F.

Wat een verschrikkelijk ongeluk. En daarna nog een keer met je hond. Vreselijk.

Dat is ook zo. Uiteindelijk gebeurt het toch zoals het gaat. Oneindig beschermen is ook zo onrealistisch. 

Het is heel persoonlijk, hoe lang het verdriet pijn doet en wanneer je toe bent aan een nieuwe hond. In mijn geval wist ik toen mijn vorige hond zieker werd, dat er snel een nieuwe hond zou komen. Het heeft nog 7 weken geduurd (zonder hond) voordat Pepijn bij ons kwam.

Ik zeg altijd, je hebt zoveel liefde om te geven en mijn ervaring is dat het verdriet minder wordt als je die liefde weer aan een ander hondje kunt geven. Maar de overleden dieren houden altijd een plaatsje in je hart.

Ik wens je heel veel sterkte en succes met je uiteindelijke beslissing.

Is voor iedereen anders inderdaad.

Mijn vriendin verloor 2 jaar geleden haar hondje op 17 jarige leeftijd, aan ouderdom.

Was haar eerste hondje, ze was er stapelgek mee.

Maar toen het hondje overleed, kon ze niet meer thuis zijn.

Ze ging maar naar de winkel bv om maar niet thuis te hoeven zijn.

Ze miste iets om voor te zorgen, een hond om haar heen.

Toen zei haar man na korte tijd, je moet echt een hond om je heen hebben.

En zijn ze op zoek gegaan, en kort daarna kwam de hond die ze nu nog heeft.

Ze vergeet haar eerste hondje nooit, ze huilt er nog wel eens om omdat ze hem af en toe nog mist.

Maar desondanks is ze nu ook helemaal gek met de hond die ze nu heeft.

En heeft ze weer iets om voor te zorgen, om mee te lopen, leven in huis, gewoon alles wat een hond in je leven compleet maakt.

Maar nogmaals veel sterkte met het verlies van Maudy, en wat je gaat besluiten.

Er is geen goed of fout in ieder geval!

Hier heb ik ook wel moeite mee inderdaad. Ik ben altijd thuis. Ik heb een spierziekte en kan niet werken. We waren eigenlijk vrijwel altijd samen. Lastig hoor, in een keer een ontzettend leeg en stil huis.

Ik weet nu al dat ik meteen een hond weer zou willen, het is voor iedereen verschillend, er is geen verkeerds of goeds aan, het is zoals het is.

Het enige wat je niet moet doen is vergelijken, maar daar ben je je al bewust van.

Een hond die overleden is zou niet anders willen dat dat zijn baasje gelukkig is.

Dus de 1 wil snel de ander niet, ieder p zijn eigen manier.

Ik kan me geen leven zonder hond(en) voorstellen. Ik zou dat letterlijk niet trekken. Mijn dieren zijn mijn reden om op te staan en de wereld te trotseren (ik ben arbeidsongeschikt en zit dus ook altijd thuis, op goede en slechte dagen zijn zij er voor mij en beleven we samen avonturen). Zonder hen ben ik nergens dus ik kan me niet voorstellen hoe hulpeloos jij je nu zonder je maatje moet voelen!
Wanneer je weer toe bent aan een nieuwe hond is voor iedereen anders. Maar er kan zeker niet gezegd worden dat het te vroeg of te laat komt. Alleen jij weet dat, wij als buitenstaanders kunnen daar niet over oordelen.

Ik heb gelukkig nooit een leven zonder honden mee hoeven maken, sinds de komst van honden binnen ons gezin... Maar ik heb helaas wel meerdere sterfgevallen meegemaakt, sommigen zeer onverwachts. In het geval van onze Ashley heeft het echt ruim een jaar geduurd voordat ik haar overlijden een plekje heb kunnen geven. Er was destijds sowieso geen sprake van het verwelkomen van een nieuw gezinslid, maar ik denk ook echt niet dat ik dit in dat jaar goed had getrokken. Ik was te labiel om dat aan te kunnen.
Toen ons eigen gefokte pupje Miffy echter plots overleed (met 10wkn) zaten wij ruim een maand later alweer bij een fokker op de bank voor een kennismaking. Zij overleed op 9 oktober en op 24 december mochten wij ons nieuwe pupje ophalen. Ook best snel dus eigenlijk als je dat gaat uitrekenen. Maar het nest kwam toevallig op ons pad, het voelde goed en ik heb hier ook nu negen maanden later nog geen moment spijt van gehad. Grant heeft mij echt door die zware periode van rouw heen gesleept (samen met de andere honden natuurlijk) en is daarin dus juist een goede steun geweest.

Kortom vervangen zal nooit kunnen... Vergeten zul je ook nooit doen en oneerlijk zal het altijd een beetje voelen... Want het is ook oneerlijk dat jouw Maudy geen langer leven was gegund! Maar dat betekend niet dat een nieuw maatje toevoegen aan jullie gezin ter zijner tijd niet erg fijn en mooi kan zijn weer. Wanneer hiervoor echter het juiste moment is is natuurlijk lastig te zeggen en meer een gevoelsding dan wat dan ook.

Dit zijn vragen die je alleen voor jezelf kan beantwoorden.

Persoonlijk denk ik dat er geen goed of fout is, als je ruimte hebt in je hart om nu te gaan kijken naar een nieuw hondje is dat toch helemaal prima

Maudy zal altijd haar plekje behouden, hoeveel honden er ook nog in je leven zullen komen.... dus als je nu de behoefte hebt om de leegte te delen met een nieuw hondenvriendje is dat toch prima

Wij hadden het er toevallig vorige week nog over.

Mocht er ooit iets met Misty gebeuren en Aysa zou alleen overblijven, zouden wij acuut opzoek gaan naar een nieuw vriendje.... hoeveel pijn en verdriet ikzelf ook zal hebben, Aysa is niet het hondje wat gelukkig zal zijn als enige hond... die heeft er eentje nodig om zich aan op te trekken 

Dus ja... mocht ik ooit in jullie schoenen komen te staan, zou ik zonder twijfel heel snel een nieuwe hond in huis halen.

Mijn verdriet en pijn zal er niks mee afnemen, maar ruimte voor een andere (hoogst waarschijnlijk) Spaanse adoptie hond is er altijd

 Ik kan ook niet zonder hondje ik heb nog verdriet na 2j maar ik weende elke dag na men queenie en men man zei na een t ydje dat kan zo niet verder we gaan een ander kopen het was stil in huis het zal ook nooit queenie zyn maar je geeft een ander een gouden mandje ik wens je nog héél veel sterkte toe zeer jammer dat het zo moest gaan 

Ja ik zou niet zonder hond willen zijn....het ritme en voor iemand zorgen staat op 1 bij mij en een maatje waar ik me aan op kan trekken en die er ook voor mij is.........wanneer neem je weer een hond na overlijden....als je er aan toe bent en als het op je pad komt...is voor iedereen anders.......ik heb Ogin er bij genomen omdat Bams al een hoge leeftijd heeft en ik toch nog graag een pup wilde, zou ik wachten tot bams er niet meer is dan zou ik geen pup maar kunnen nemen ...maar dan had ik wel voor een herplaatser gegaan.......

 Er is geen reden om je schuldig te voelen, je doet Maudy toch niets te kort als je een andere hond neemt, Maudy zou het niet prettig vinden dat jij zoveel verdriet hebt, als je het geen plekje kan geven is het moeilijk voor je om een andere hond te nemen....straks als je nieuwe hond er is, vergeet je Maudy echt niet...maar van de nieuwe hond ga je ook heel veel van houden, en kom je weer terecht in een ritme en een lieve hond die jou weer vreugde verschaft.

@ Wichita, ja ik kan mij miffy nog erg goed herinneren. Vreselijk ook! Wat fijn dat Grant er voor je heeft kunnen zijn in die periode!

Bedankt voor jullie lieve berichten. Geven mij veel inzicht.

"  Er is geen reden om je schuldig te voelen, je doet Maudy toch niets te kort als je een andere hond neemt, Maudy zou het niet prettig vinden dat jij zoveel verdriet hebt, als je het geen plekje kan geven is het moeilijk voor je om een andere hond te nemen....straks als je nieuwe hond er is, vergeet je Maudy echt niet...maar van de nieuwe hond ga je ook heel veel van houden, en kom je weer terecht in een ritme en een lieve hond die jou weer vreugde verschaft. "

Willemijn, baasje van Bams.......en Ogin

Dit is eigenlijk ook wat ik heb gezegd een paar dagen naar haar overlijden. Ze was altijd zo vrolijk en energiek en lief, dat moeten we in ere houden.

En ze vond andere honden altijd helemaal geweldig. Als ik goed relativeer dan besef ik wel dat ze het goed zou vinden.

Er is geen goed of slecht en je moet je zeker niks aantrekken van de (v)oordelen. 

Wij hebben ook snel na het overlijden van Karas, Duke gekregen. 

We hebben een korte maar hevige lijdensweg met Karas meegemaakt, dat we het uiteindelijk niet overwonnen (kanker) was ik kapot van. Ik was overtuigd dat Karas het ging halen. 

Ik was kapot van verdriet en heb echt heel diep gezeten, al snel besloten we (vooral dus voor mij) om een nieuwe hond te nemen. Ik ben daarom niet Karas minder gaan missen, maar had wel minder tijd om er teveel bij stil te staan. Ik bleef heel erg in mijn rouw hangen, door de komst van Duke werdt ik hier zowat doorgetrokken. 

We zijn nu 3 jaar verder en er is geen dag dat ik niet aan Karas denk, ik laat nog regelmatig een traan om hem en onze katjes die intussen ook overleden zijn. 

Ik heb me nooit schuldig gevoelt voor onze beslissing, omdat ik Karas nooit zal vergeten. 

Ik heb mijn vorige hond moeten laten inslapen toen hij 8 maanden was. Dat voelde zo niet kloppend, hij had minstens 12 moeten worden.

Ik ben dezelfde week al stiekem gaan kijken, en stuitte op de nestaankondiging van Paddy. Meteen gereageerd en 3 maanden later kwam ons kerstkind.

Het heeft mij enorm geholpen. Het verdriet wordt niet minder, maar je huis en hart zijn niet meer leeg.

Heel veel sterkte nogmaals hè met alles... Het is niet te bevatten wat jullie is overkomen. Het is echt een afschuwelijk verhaal. Ik hoop echt dat er ooit, of dat nu snel of pas over een tijdje is, weer een viervoeter in jullie leven zal zijn die jullie weer wat vreugde en plezier brengt. Al zal Maudy altijd in jullie hart blijven.

Ik zag het zonder hond eigenlijk allemaal niet meer zitten. Ik vond er niks meer aan zonder hond. De enige reden waarom ik nog buiten kwam is om naar school te gaan, meer niet. Als ik thuis kwam was er niks, als ik wegging was er niks. Ik kon er echt niet tegen, de leegte was zo enorm.  Voor iedereen is het moment om een ander moment anders, daar kan niemand over oordelen want zij zijn jou niet. Probeer je ook niet te schuldig te voelen, je verdient het ook niet om je voor altijd ongelukkig te voelen omdat je geen nieuwe hond wil uit principe.

Na iets meer dan 3 maanden na het overlijden van Bink kwam Beer. Echt de langste 3 maanden ooit. 

"  Er is geen reden om je schuldig te voelen, je doet Maudy toch niets te kort als je een andere hond neemt, Maudy zou het niet prettig vinden dat jij zoveel verdriet hebt, als je het geen plekje kan geven is het moeilijk voor je om een andere hond te nemen....straks als je nieuwe hond er is, vergeet je Maudy echt niet...maar van de nieuwe hond ga je ook heel veel van houden, en kom je weer terecht in een ritme en een lieve hond die jou weer vreugde verschaft. "

Willemijn, baasje van Bams.......en Ogin

 Ik ben het ook met Willemijn eens.

Je hoeft je niet schuldig te voelen want je vergeet Maudy echt niet als er een andere lieve hond zou komen.

Je geeft zelf aan dat je door ziekte thuis bent en het zo stil is in huis.

Juist dan is het fijn om weer een hond(je) te hebben.

Zowel voor in huis maar ook om toch weer een ritme te hebben dat je saampjes naar buiten kan.(door ziekte ben je al vaker op jezelf aan gewezen qua contacten..)

dus dat lijkt mij ook wel fijn denk  ik een soulmaatje erbij weer..

Ik heb hier twee heerlijke lieve grote honden toch mis ik regelmatig nog mijn andere superlieve honden die overleden zijn.....

Voel je echt niet schuldig als je nu weer voor een lieve hond gaat.

in ieder geval heel veel sterkte toegewenst met het verlies van Maudy!!

Zodra jij er aan toe bent. In sommige verhalen van anderen hier kan ik mezelf ook wel vinden. Ik doe nu alles voor en met Java, zou zij er niet meer zijn, dan zou ik niet weten wat te doen. Ik zou dan zelf ook weer een hond nemen/inplannen als het erge rouwen voorbij is.

Zolang je maar onthoudt, dat je je nieuwe hondje niet met Maudy moet gaan vergelijken. Maudy hou je gewoon in je hart. 

Nog heel veel sterkte, en voel je vooral niet schuldig.

Nu 5 jaar geleden dat ik mijn hondje ben verloren, ik draag ook nog altijd een foto bij me. Eigenlijk standaard, als sleutelhanger aan mijn autosleutel. 

Ja ik kan ook niet zonder hond leven. 

Nadat Bambi (mijn vorige hond) was overleden dacht ik dat ik voorlopig geen nieuwe hond zou nemen. Maar na een week huilen en niet weten wat ik in mijn vrije tijd moest doen (niets is leuk om te doen zonder hond vind ik) zat ik al te denken dat ik niet lang zonder hond zou willen leven. 

Ik had mijn hondje altijd bij een opvang en uitlaatservice als ik werkte en ik kreeg toen fikse korting omdat ik het anders niet kon betalen. Maar ik vond dat ik bij het bewust nemen van een nieuwe hond niet nog een keer om die korting kon vragen.

Ik weet niet meer hoe en waarom, maar ik raakte aan de praat met de eigenaar van deze opvang en zei dus dat ik voorlopig geen hond zou kunnen nemen hoe erg ik het ook vond. Hij vroeg waarom het niet zou kunnen dus vertelde ik dat ik niet nog een keer die korting kon vragen. Hij zei meteen ''maar natuurlijk hou je die korting zolang als dat het nodig is!''.

Ik vond dat zo lief en ben toen ook meteen op internet opzoek gegaan naar een leuke herplaatser die goed in mijn leven paste. Iets meer dan een maand na het overlijden van Bambi ging ik bij Moh kijken en dat was echt een leuk hondje wat bij mij paste en in mijn leven paste. Daarna snel vakantie aangevraagd op mijn werk en drie weken later heb ik Moh opgehaald, precies twee maanden na het overlijden van Bambi. Natuurlijk vergeet ik Bambi nooit! En natuurlijk vergeleek ik Moh met Bambi in het begin, maar was niet alleen ten nadele van Moh hoor. Er waren ook momenten waar Moh op bepaalde situaties heel positief reageerde en Bambi zou dat niet hebben gedaan, dan zei ik ook ''nou Moh ik ben blij dat je zo reageert, Bambi had echt heel anders gereageerd!''.

En nu twee jaar later vergelijk ik nog steeds wel eens Moh met Bambi, zo blijf ik ook gewoon fijn aan Bambi denken. Zij mag ook nooit vergeten worden. En ze zijn me allebei heel dierbaar en totaal verschillend van elkaar!

Ik denk dat ik ook na het overlijden van Moh weer heel snel een nieuw hondje heb. Ik mis natuurlijk het overleden hondje heel erg, maar ik mis ook heel erg dan het hebben van een hond en wat deze met zich mee brengt qua doen en laten in mijn leven.

Ik heb al meer dan 30 jaar honden.

Leven zonder honden.......

Ik had mijn jongens (lees honden).

5 jaar geleden stierf Zyrko op 12 jarige leeftijd.

Vreselijk maar ik had Zorky nog.

Zorky kreeg een lever tumor.....mijn zorgenkindje .

Zelf ben ik ook ziek waardoor ik veel thuis ben.

Mijn jongens waren mijn grote liefde......mijn alles.....mijn leven draaide alleen om hun.

Ik zei altijd dat ik nooit meer een hond wilde......om de pijn bij ziekte en verlies.

Zo erg dat ik zei dat als Zorky iets zou gebeuren, ik ook niet meer wilde.

En toen........op mijn verjaardag stierf Zorky op 15 jarige leeftijd.

Mijn wereld was op die vergaan........

Mijn huis was niet meer mijn huis.

Mijn ritme was weg.

Ben gaan wandelen....zonder hond

Mijn leven was mijn leven niet meer.

6 dagen later zat ik achter de computer......bij adoptie honden te kijken. Zomaar, zonder rede......hier keek ik vaker.

Daar zag ik Zebee........

Ik heb altijd zwarte reutjes gehad en Zebee was een blond teefje.

Totaal anders , als de jongens (over 30 jaar).

Toch maar gebeld,......gedacht.....gepraat......gedacht.......

5 dagen later zaten we in de auto van Limburg naar Lelystadt.

De deur ging open en......

Twijfel, schuldgevoel, gepraat, gedacht.

Dierenarts van daar uit gebeld.

Haar toch meegenomen.

Thuis aangekomen kon ik lief voor haar zijn maar HET gevoel was er niet.

Als ze bij me op de bank lag kon ik haar niet aaien want er tegenover stonden de foto's van Zorky en Zyrko..........als ik daarheen keek liepen de tranen.

Zo is het een maand gegaan......ik deed alles voor haar maar HET was er niet.

Na een maand een week op vakantie gegaan.

Alle tastbare herinneringen bleven thuis........

En ja.......daar was het........oh, wat houd ik van mijn meisje.

Na een maand kwam ook ons Zabaa.

Nu nog, na 4 jaar, als ik de meiden in donker in de tuin laat staan boven ons huis 2 sterren.

Iedere avond kijk ik erheen en zeg: jongens ik houd van jullie.

Moeilijk dit goed op papier te schrijven maar ik hoop dat het duidelijk is.

Ik heb alleen mijn honden. Zonder honden ben ik "doelloos" .

Toen ik Zebee zo vlug gehaald had dacht ik dat ik dat nooit had moeten doen.

Nu weet ik dat het net goed geweest is........daardoor heb ik het gered.

Dat is mijn verhaal.

Ik wens jou veel kracht en wijsheid om de beslissing te nemen.

Gooi je schuldgevoel alsjeblieft over boord, dat is nergens voor nodig. Jij hebt geen schuld aan het overlijden van Maudy.

Vervanging is niet mogelijk, maar er is plenty ruimte in je hart om een nieuw hondje welkom te heten en ervan te gaan houden. Maudy vergeet je nooit en zit in je hart.

Toen ik mijn Cavaliertje van net geen 4 jaar moest laten inslapen heb ik daarna ca. een half jaar gewacht voordat ik een nieuwe pup nam. Ik heb het me veel te moeilijk gemaakt door een half jaar te wachten, want ik ben een echt hondenmens en heb een hondje nodig. Ik vond het een soort verraad aan mijn overleden hondje; maar dit is absoluut niet zo. Mijn Cavaliertje had het helemaal niet erg gevonden, als ik sneller een nieuw hondje had genomen; zij zou alleen maar willen dat ik minder verdriet om haar heengaan zou hebben door de afleiding van een nieuwe pup. Vergeten zal ik mijn lieve Cavaliertje nooit.

Wat een ontzettende lieve reacties.
Het maakte mij echt emotioneel gister.

Bedankt voor het delen van jullie eigen ervaringen.

Het voelt zo goed om tussen mensen te zijn die helemaal begrijpen waar je vandaag komt.

Ik moet inderdaad aan het schuldgevoel werken. Dit is ook zinloos. Er valt niks meer aan te veranderen. 

We hebben besloten om onze ogen open te houden, maar niks overhaast. Het moet goed voelen. We zien wel waar we uiteindelijk op uit komen. 

Nogmaals bedankt voor jullie lieve reacties. Het voelt echt als een warm bad. En we zijn er voor elkaar mocht dat nodig zijn. Fijn idee. 

 Zij ziet jou het liefst gelukkig. En als je dat weer wordt door een nieuw hondje...

Ik snap je schuldgevoel, dat knagende 'had ik maar...'. Maar je kunt niks terugdraaien, je had dit ook niet kunnen vermoeden. En je verandert er ook niks mee. Maudy was heel bijzonder, je had een hele speciale band met haar. Maudy is Maudy. Zo is elke hond heel bijzonder en met ook met een nieuwe hond krijg je weer een hele speciale band. Ik spreek vaak mensen die na het overlijden van hun hond toch weer sneller dan ze dachten op zoek gingen naar een nieuwe hond en dan zeggen "dit was het beste medicijn".

Ik heb eenmaal gezegd, nooit weer, en na anderhalf jaar kwam er weer een hond.

Eenmaal zag ik het aankomen en haalde alvast een nieuwe pup in huis.

kortom, gewoon je gevoel volgen. Niemand kan het zeggen. 

Schuldig voelen hoeft niet, daar heeft niemand wat aan. Elke hond wil je gewoon gelukkig zien.