Hond valt uit naar voorbijkomende hond

Zoals de mannen zegt heb ik het ook een tijdje aangepakt, ook op het balkon 

Daar is het gedrag een stuk minder van geworden en nu kan ik gewoon gaan kijken waarom hij blaft en als ik zeg dat het dan genoeg is moppert hij nog even na (haha) en dan houd hij op 

Fijn dat je nu al verschilt merkt! Doorzetten dus 

" Raamfolie voor het raam. Laat wel licht door maar je kunt er niet doorheen kijken. "

Paddy's & Furby's Mate & Finley's pleegmoedertje (Kees)

 Dat wilde ik net op gaan schrijven.

Het lost in 1 klap alles stress op bij de hond,wat hij niet ziet kan hij zich ook niet druk om maken en de omgeving ondervindt er ook geen last van.

Fijn dat de optie die de mannen gaf zo goed helpt

Folie is helaas geen optie, wil mijn vader echt niet. Hij lijkt ook echt op geur/geluid te reageren, dus ik weet ook nog niet zeker of het echt zou helpen.

Lieke fijn dat het bij jou ook zo hielp! Ik vind dat na mopperen altijd zo grappig  Als Tibbe niet over de toeren is, maar hij gewoon waaks blaft als bv de postbode er is, moppert hij daarna ook nog even na haha. 

Het is nog een flinke strijd en goed volhouden maar zonet wel een super succesje gehaald. De man met een van zijn honden kwam voorbij, Tibbe ging totaal uit zijn slof. We hebben de techniek van de mannen toegepast en direct het gordijn dicht gedaan.

Daarna heb ik hem afgeleid met een piep balletje om zijn focus te verbreken en hem mee laten lopen naar de garage waar ik wat te kauwen voor hem pakte. 

Ben naast hem gaan zitten op zijn schapen velletje en samen even gespeeld en gekauwd (vooruit ik hield vast hij mocht kauwen ). En tot nu toe (half uur geleden) is de focus nog compleet van het raam af en ligt hij lekker alleen te kauwen nu! 

 ja ik vond dat bij Lola zo opvallend, ze "haatte" een buurhond, een Akita. Ze kon niet uit het raam kijken, en we wonen in een straat met van die ronde keitjes als weg waar redelijk veel verkeer met het nodige lawaai rondrijdt. Soms gromde of blafte ze dan ineens  en dat bleek voor die hond te zijn, terwijl ze de hond onmogelijk kon zien of horen. En alleen bij die hond, bij andere honden deed ze dat niet.

Omdat ze tijdens dat grommen en/of blaffen altijd iemand (meestal mij, maar het kon ook bezoek zijn) aankeek. Stond ik op, keek uit het raam en zei dan op belondende toon: jaaa, goed gemerkt, dat is de Akita.  In het begin werd ze dan uitgebreid beloont, soms nog een spelletje erbij, later was dat niet meer nodig en kwam ze uit zichzelf naar me toe of bleef gewoon op haar kussen en gaf alleen een grommetje of blafje als die hond voorbij liep.

Bij Jenna die in het begin tegen van alles en nog wat blafte werkte deze taktiek ook heel goed.