geef ik mijn hond genoeg aandacht!

hallo,   ik heb een lieve akita van 1,5 jaar oud. Nu heb ik wat problemen en laten we het er maar bij houden dat ik het gewoon even niet meer weet.   onze Kira is nog nooit fan geweest van wandelen. Vaak stopt hij onnodig en gaat zich er zelfs bij neerzitten. Ik trek hem gewoon mee maar door dit heb ik vaak ook het idee 

sorry! Ik klikte al per ongeluk op verzenden!

Door dit heb ik dan ook vaak het idee alsof die wandelen gewoon niet leuk vind. Ik laat hem aan alles ruiken zodat hij ook mentaal bezig is maar ik ben meerendeels bezig met hem mee te trekken omdat hij gewoon weigert om mee te lopen. Dit doet die bij iedere route!!! Ik heb  al meerdere routes uitgeprobeerd omdat ik dacht dat hij misschien ergens bang voor was.. maar hij straalt totaal geen angst uit hij wilt het gewoon niet. Dit heeft die altijd al gedaan en ik ben op cursus geweest en alles maar ook aandacht voor een snoepje heeft die niet. In het bos loopt hij uitstekend mee maar ik heb niet iedere dag de auto ter beschikking.

Nu is het precies hetzelfde met spelen. Spelen is leuk maar voor 5 minuten en dan heeft hij het weer voor gezien, snuffelmat, balletje gooien, touwtrekken, naast de fiets rennen hij heeft er gewoon geen zin in. Ook dit heeft die al vanaf dat ik hem heb. Ik voel me dus af en toe ook super schuldig omdat ik zelf het idee heb dat ik hem te weinig aandacht kan geven.... help?!?,

Ik gok even op akita eigen  Hier een oppasakita die dezelfde neiging heeft..

Ene keer trek ik hem mee, andere keer ga ik naar huis, andere keer laat ik hem kiezen waar hij dan heen wilt en een andere keer ga ik er serieus naast zitten en kijken wie de langste adem heeft. 

Moet je wel serieus tijd voor hebben!!! Heb zo een keer 1.5 uur gezet bij een rotonde... op de stoep, hem ook niet meer riemlengte egeven. Toen stond hij op en liepen we de wandeling die ik had geplanned gewoon af voor we naar huis gingen.

ik heb kira al sinds dat hij 12 weken is. Nog nooit heeft hij echt interesse gehad in het uitgebreid wandelen en spelen. Wel kan hij uren spelen met de hond van mijn vrienden maar die wonen niet hier om de hoek, ook hier is het zo dat dit niet voor iedere hond geldt... help..

Aangezien je nog wat extra info gaf..

Nog even dit.

Akita's zijn ook best wel erg stoicijns...

Laat deze al 5 jaar uit, ook al 5 jaar zijn oppas en hij komt donderdag weer voor bijna een maand...

En ik ga ok echt wel weer dat ik.wil niet wandelen dilemma krijgen...

Dan doe ik precies wat ik net zei.

Ben er nu na al die jaren nog niet achter wat hij zooo leuk vind dat hij elke dag wilt doen... 

Want dat heeft hij niet.

Doe een beetje elke dag wat anders.

Ene keer voertjes in de tuin of gras verstoppen. Andere keer nieuw bos of route.

Of hij mag de route kiezen, of veel met mijn husky spelen. Of lekker fietsen. Of hij ligt 2 dagen lui te zijn. Dan veel zwemmen of juist skaten met hem. Dan weer een balletje. Afwisseling dat vind hij nog het leukst!

Hoop dat andere toch meer adviezen.hebben 

Beer doet dat ook buiten. Bink was nog erger. Die had gewoon helemaal geen zin om te gaan wandelen. Lekker rustig, dan maar weer terug naar huis. Ik trok hem vaak alsnog een stuk mee hoor, anders zou hij 100 kilo hebben gewogen en gerust binnen zijn behoefte hebben gedaan 

Een wandelmaatje zoeken? Een keer een doggydate plannen en kijken of je een hond vindt dichter bij?

Ik heb zelf geen Akita gehad maar Tibetaanse Mastiffs maar volgens mij is dit ras eigen voor dit type honden. Ik herken het precies.

Hier nog zo'n lui ding 

In het begin heb ik hier ook moeite mee gehad, want je koopt een "actief" ras. En dan krijg je zo'n eigenzinnig, lui ding.

Inmiddels heb ik me erbij neergelegd dat hij liever lui dan moe is, en doen we korte rondjes en lange knuffelsessies 

Aandacht staat niet gelijk aan wandelen of spelletjes hoor.

Ook een beetje praten tegen je hond als die komt kijken als je staat te koken is aandacht, samen op de bank knuffelen tijdens het tv kijken is ook aandacht.

Niet ik maar mijn broer had dit probleem met zijn Berner Sennen. Hij is ooit een stuk met hem gaan wandelen tot de hond ging zitten en weigerde om nog een poot te verzetten tot hilariteit van de voorbijgangers. Omdat ze nog best een stuk van huis waren heeft mijn broer zijn neef gebeld en die heeft ze met de auto naar huis gebracht. Hierna is hij nooit meer zo ver van huis gaan wandelen met zijn super luie hond.

Wat is Liz al zegt, aandacht is ook tegen de hond praten. Die van mij worden helemaal blij als ik tegen ze praat zoals je tegen een baby/peuter praat. Maar ik praat eigenlijk altijd tegen mijn honden niet dat ik ze mijn dag vertel maar meer van, heb jij dit, of wil jij dat of zullen we zo?

 Je hebt geen luie hond. Je hebt een kieskeurige hond. 

Zoek via google grote, uitgestrekte bossen op. En als je dan een auto ter beschikking hebt (of spreek af met iemand die een auto heeft), maak er meteen een lange uitstap van. 

En beperk de andere wandelingen, die hij toch niet leuk vindt. Scheelt jullie beiden een pak frustraties, en zo kan je je tijd en energie volop steken in iets waar ie plezier in heeft.

Ik vind het wel heel erg herkenbaar en grappig dat bokken haha. Maar de auto moeten halen oeps.
Maar dat heb ik toch nooit gedaan. Het was soms wel ezeltje trekje en beetje geven en nemen.
Soms wilde ik wel iets meegaan in het rondje wat de hond leek te willen. Maar uiteindelijk moesten ze toch echt wel lopen. Dan was ik toch wel assertief van huppakee en desnoods stuk aanduwen maar lopen zouden ze. Uiteindelijk moet je toch wel overwicht hebben op je grote hond en dat ze je dan toch volgen.
Ik heb altijd de deal met die van mij: ik mag altijd graag door de buurt allerlei straatjes verkennen en buurten zien. Op de terugweg kom ik altijd over de groenstrook. Ze wisten altijd door de straten was het doorstappen en "in the flow" anders volgde kort beslist rukje en dan weer riem laten vieren. Op de groenstrook gaf ik dan alle tijd.

 Overwicht hebben is voor mij niet dat de hond altijd moet doen wat jij wilt. Paddy had vanmorgen ook geen zin om te lopen. Dan ga ik niet lopen duwen hoor, dan gaan we gewoon naar huis. Volgende keer beter.

En ik ga geregeld met de fietskar naar t bos, aangezien ze daar met meer plezier lopen. 

Ik respecteer je andere mening. Ik denk alleen iets anders. Ik heb al vanaf kind Tibetaanse Mastiffs in mijn leven. Honden met een heel sterk karakter. Akita net zo. En niet eens een keertje wat fratsen. Is het nou een dagje dan zou ik ook zoiets hebben van nou laat maar.
Maar het is echt iedere keer. Geef je dan toe heeft de hond steeds succes en kom je echt iedere wandeling niet verder. Ik heb ook wel eens ergens niet zo'n zin in maar soms moet het toch wel even. Het is toch belangrijk wandeling voor beweging en overwicht op zo'n type hond en alles. Toch wat anders dan een klein gemiddeld hondje die eens een dagje niet wil.

Ik ken de Akita vrij goed hoor, heb er in t verleden ook 1 gehad. Zonder respect voor de hond kom je niet ver. Je zult m op de juiste wijze moeten motiveren, en dat is duidelijk niet met rondjes in de wijk en tegen zijn zin meetrekken.

 Mijn hond heeft ook niets te willen... Maar gelukkig werkt ze graag voor me en pleast ook graag. Dus als het met bakken uit de lucht komt en ze moet toch naar buiten van mij.. gaat ze zonder aandringen gewoon... maar met een houding van "Ieuwwwwwww"  dolblij is ze dan als ik omdraai zodra ze haar 'ding' gedaan heeft.

 Eerlijk gezegd, begrijp ik die insteek niet goed...

Het doel van een wandeling is toch dat het voor beide partijen een plezier is? Dus als je moet gaan afmeten wie er 'succes behaalt' en wie niet… waar gaat zo'n wandeling dan nog over?

Mijn honden hebben in hun hele leven nog nooit, niet 1 keer, tegen hun zin gewandeld. Omdat ik rekening hou met wat ze fijn vinden. Hun vreugde is mijn vreugde.

Ik vind het zo raar om van iets wat plezier moet bieden, een strijd van te maken, terwijl het gewoon aangenaam voor iedereen kan zijn als je rekening houdt met elkaar...

"  Eerlijk gezegd, begrijp ik die insteek niet goed...
 
Het doel van een wandeling is toch dat het voor beide partijen een plezier is? Dus als je moet gaan afmeten wie er 'succes behaalt' en wie niet… waar gaat zo'n wandeling dan nog over?
 
Mijn honden hebben in hun hele leven nog nooit, niet 1 keer, tegen hun zin gewandeld. Omdat ik rekening hou met wat ze fijn vinden. Hun vreugde is mijn vreugde.
 
Ik vind het zo raar om van iets wat plezier moet bieden, een strijd van te maken, terwijl het gewoon aangenaam voor iedereen kan zijn als je rekening houdt met elkaar... "

Alaska's Finest!

 Precies, dat bedoel ik! 

En bij deze rasgroep werkt dat ook gewoon niet.

Omdat jullie waarschijnlijk deze rasgroep niet hebben gehad.

Poolhonden of gemiddeld hondje ja die willen altijd wel. Willen ze eens een keer niet zou ik ook denken oh dan of is er wat of een keer geen zin.

Deze honden zijn echt luilakken. In het bos ja dan gaat het meestal wel lekker los en volgen ze wel in hun eigen tempo km achter. Maar moet je ook de tijd hebben en om ze weer terug te krijgen en er naar toe te rijden. Dat redt je niet 3x per dag. Door de buurt is het iedere keer bokken. Dat kan ik blijven herhalen. Het is net een keertje.

Bij zulke honden vooral in de pubertijd testen ze je ook uit. Speelt ook nog mee.

En met succes hebben bedoel ik ook. Geef je er aan toe. Het zijn slimmerds. Dan is het vanmorgen hoefde ik toch ook niet. Dan hoef ik nu vanmiddag toch ook niet.

Je blijft dan in een vicieuze cirkel van oh maar dan doen ik het ook niet. Weten ze het heeft geen zin uiteindelijk gaat het toch gebeuren dan geven ze het op gegeven moment op.

Klinkt ook wat strakker zoals ik het schrijf dan het werkelijk gaat hoor. Ga er wel ontspannen mee om en sta niet meteen te sleuren geef ze wel even de kans zelf bij te draaien en het op hun eigen moment te doen met respect voor hun trots en karakter. Maar uiteindelijk zet ik wel door ja. En na paar straatjes wat sputteren loopt ze toch wel weer vrolijk dansend mee hoor ;-)

En een ander voorbeeldje om een blik te geven in hun koppigheid en karakter.
Ik heb vaak meegemaakt met mijn meiske dat ik een rondje had gelopen maar ze nog niets had gedaan maar ik dacht dat is toch gek vorige wandeling ook niet. Ik ga toch verder. En dat ze dan ging bokken om pad terug te nemen.
Ik heb dan wel gehad dat er uiteindelijk meteen thuis in de tuin werd gepoept wat ik liever niet heb. En ja hoor nam ik haar een volgende keer toch streng mee voor dat stukje verder van niet zeuren hups door je hebt niets gedaan en ja hoor dan kwam er stuk verder toch wat. En liep ze daarna vrolijk dansend weer naar huis.
En dat is vaker gebeurd dat ze dan toch nog wat moest doen ondanks het bokken.
Ze hebben echte willetjes. Geef je ze vaak toe dan moet je echt opletten dat ze geen loopje met je nemen.

 Ik denk dat het met zulke dingen eerder afhangt van je eigen ingesteldheid en wat je als 'koppigheid' bestempeld. Ik zie dit bijvoorbeeld niet als koppigheid, eerder als een duidelijke voorkeur aangeven in het soort wandelingen. Doen mijn honden op 101 verschillende vlakken en dat vind ik prima! Dan hou ik daar gewoon rekening mee...

Claudia begrijp wat je bedoelt.....als Eddy zich op de grond smijt omdat hij iets anders wilt dan dat ik wil....heb ik dus een probleem. 60 kilo aan doodgewicht (want meneer werkt dan niet meermee) is niet iets wat je effe optilt, wat ik bij Maylo gelukkig wel kan.

Bepaalde mollosers (zeker niet allemaal) hebben gewoon zoiets van 'ik ben liever lui dan moe'. En dat is soms prima....maar ook die honden moeten naar buiten voor hun beweging. En wij hebben het geluk dat Maylo, Eddy vaak over de streep heeft getrokken toen hij nog pup/puber was.

Want als Eddy niet wilde...ja....dan wilde Eddy niet...en door doorzettingsvermogen van uit onze kant, Maylo en het een beetje leuk maken...Gaat Eddy gewoon mee (mits het regent natuurlijk....want Eddy smelt in de regen volgens hem)

Altijd maar rekening houden, gaat niet.......dat doe je ook niet met je kinderen. Althans ik zou dat niet doen....plus stel dat Eddy alleen in het bos wilde wandelen....ja dan had ik dus een vet probleem. Hoe moet ik hem daar krijgen? In een fietskar? 60 kilo achter de fiets?? Met iemand anders mee rijen? Dan moet je net geluk hebben en daarbij ben je dus afhankelijk van andere.

Dat je 1 a 2x per week er voor zorgt dat je dan naar een bos gaat oké, maar hier zou iedere dag dus geen optie zijn. Maar een hond heeft toch meer beweging nodig dan dat lijkt me.

Even terug naar de TS...heb het al eens geprobeerd met een wandelmaatje? Bij ons hielp het enorm dat wij Maylo hadden een hond die altijd wel zin heeft om te wandelen. Misschien is dat ook wel een optie voor jullie?

Klinkt precies als mijn Corgi.. die loopt alleen vlot door als we in het bos, op het strand of andere natuurgebieden lopen. Of als we richting de dierenwinkel lopen.. bij de andere routes sjokt ze wat achter me aan en gaat vaak stil staan of overal aan snuffelen.

Wat ik dus doe, of probeer, is dus voor de langere wandelingen de routes te pakken die ze wel leuk vind, en de korte wandelingen die blijkbaar saaie routes. Ze mag van mij dan best eens treuzelen en snuffelen, maar als ik roep moet ze komen want ik loop dan gewoon verder.

Ook de tip om met een andere hond te lopen is wel een goede. Java loopt ook wel door met andere honden erbij.

Oh ja ze heeft duidelijk een voorkeur om los in omheind bos zoals het Leesten te lopen en haar eigen gang te kunnen gaan. Maar dat gaat helaas niet lukken 3x per dag. Benzine, de tijd er naar toe te rijden, extra tijd voor ze klaar is in haar eigen tempo en weer komt. Met goed weer en vrije dag komt ze er zeker maar het is gewoon niet altijd haalbaar.

Het gaat bij deze zelfstandige trotse honden er erg om dat ze het zelf willen bepalen. Wil je nu door de buurt wandelen. Nou op mijn eigen moment. Ik geef haar dan nog wel poosje de tijd. Dan wil ze eerst buikje kroel en knuffeltje. Rek en strek. Nog even drinken uit haar emmertje. Prima. Neem ik de tijd voor. Maar dan moet ze toch wel gaan. Dan lijn ik haar aan en zeg ik toch beslist zo en nu klaar kom op. Ik kan niet blijven wachten of alleen op haar moment gaan je hebt ook nog andere dingen die op bepaalde tijd moeten.
En goed is het ook niet om alles te laten bepalen. Ik moet toch wat controle en voortouw hebben. Er zit power en karakter in.
En na paar straatjes gaat ze dan meestal toch wel in mooi dansend loopje mee.

Het is ook niet mijn houding hoor die overdreven drillerig is en dat ik het zelf ook met tegen zin doe. Het kleine hondje loopt altijd vrolijk mee. Nooit een probleem.
Het is echt iets van zulke honden wat veel mensen hebben.
Ben je echt niet weg en na uren nog niet thuis als je daar tot in oneindig in mee gaat.

Het is trouwens ook wel heel makkelijk dat kleintje er bij en ze samen te lopen.
Ze gaat dan toch beetje mee in de flow van het kleintje die enthousiast is van joepie we gaan weer. Soms geeft hij de grote wel kneep in de kont haha van kom op.



Dat was voor mij ook wel een oplossing. En ook als knuffel en speelmaatje en haar uit haar schulp te trekken op hondenveldje.