4 mei. Even stilte....

Ik moest even goed nadenken of ik hier wel wilde reageren. Ik heb besloten dat wel te doen maar zo beknopt mogelijk. Ik ben vrijwilliger bij The Royal Britsh Legion. Ik leg het hele jaar door kransen en poppies neer bij graven van gevallen geallieerden op verzoek van hun nabestaanden.

Ik ben familyhost voor Britse WWII veteranen maar heb ook veel jonge Britse veteranen te gast. Mijn familie bestaat vooral uit militairen. In de oorlog is er veel leed geweest in mijn familie en in hun regio's. Ook in de regio waar ik woon is het leed niet te overzien geweest. De Grebbenberg waar zo hard gevochten is. Eerst door militairen, later door boerenzonen en knechten. De slag om Arnhem met zoveel doden, ook onder de burgers.

Ik ben zelf mijn geliefde verloren in een oorlog ver van hier.

Het doet me pijn te ervaren dat veel mensen, vooral zij die jonger zijn dan 30 jaar, geen besef meer hebben van onze geschiedenis, van het leed dat aangedaan is, van wat het Nederlandse volk heeft moeten doorstaan, ook zij die geen Joden waren. Ik hoor en lees steeds meer verwijten ipv dankbaarheid. Dat komt omdat men wel iets hoort of leest maar het niet meer in de context kan plaatsen. Men is vooral bezig met zichzelf in het hier en nu zonder kennis van of begrip voor het verleden. Het verleden waar veel waardevolle lessen uitgetrokken kunnen worden.

'IS DIT GESCHIED IN UWE DAGEN,

OF OOK IN DE DAGEN UWER VADREN?

VERTELT UWEN KINDEREN DAARVAN

EN LAAT HET UWE KINDEREN HUNNEN KINDEREN VERTELLEN,

EN DERZELVER KINDEREN AAN EEN VOLGEND GESLACHT.

JOEL 1 VERS 2 EN 3.'

Respect, Liz. 

Diep respect. 

 Heee! Tof, dankjewel!

respect voor jou liz...
wat jou familie wel niet heeft moeten meemaken. en jijzelf.

Coby, bedankt voor dit topic.

Het doet mij goed dat er HP-ers zijn die, hoewel zij de oorlog niet zelf hebben meegemaakt, toch even stil willen staan bij de mannen en vrouwen die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid.

Mooi topic. Extra aandacht voor de essetiele dingen. Wij waren stil en zaten met twee logeervriendjes van onze kinderen te kijken. Mijn 8 jarige had het stil zijn in de middag op school geoefend vertelde ze in de les Humanistische Vorming. Vond ik fijn om te horen.

Dank je liz, dat je dit met ons wilde delen.....

Ik zit hier met tranen van ontroering.

Want ook ik ken de verhalen uit mijn familie over die tijd. 

Geen militairen; wel militanten.....

Onvoorstelbaar leed in die jaren. 

We moeten ons blijven herinneren. En er van blijven leren

Want wie niet leert van de geschiedenis , is gedoemd die te herhalen...

Dank voor jullie begrip en bijdragen!

Hier geen militairen of militanten in de familie, alleen slachtoffers.

Mijn opa is te werk gesteld in Duitsland, samen met een groot deel van zijn mannelijke familie. Toen een broer van hem ziek in de barak bleef, is die barak gebombardeerd door de geallieerden. De zieke overleefde dat niet.


Mijn opa kwam na de oorlog niet meteen thuis, en heeft er nooit over de oorlog gesproken. Mijn vader zegt dat hij zich bij luide, onverwachte klappen op de grond gooide en daarna beefde als een rietje. Bijv. een klep van een vrachtwagen die met een klap dichtviel. Bam, opa die dekking zocht.


Mijn vader was in 44/45 zo'n 8 jaar. Toen hij, oma en mijn tante kolen gingen zoeken langs de spoorlijn zijn ze beschoten. In het heetste van de zomer spertijd, zodat je als kind na 18 uur 's avonds niet op straat kon spelen.


In de hongerwinter had hij de gaten in zijn schoenen, want hij groeide maar door en nieuwe schoenen waren er niet, dus werden er gaten in gemaakt zodat de tenen eruit staken.


Uren in de rij staan voor waterige "soep". Een buurmeisje die hem een keer meenam op een rondje door de stad om te bedelen bij militairen, en dat hij toen goed gegeten had. Die Duitse militairen die dan de kinderen wat te eten gaven (dat dan weer wel).
Dat mijn oma een zak meel had verborgen in huis en dat die gestolen is, waarschijnlijk door een bekende die ervan wist. Mijn vader die na de oorlog naar Groningen is gestuurd om aan te sterken.


Maar ook de familie van mijn moeder die toevallig een Duitser boven zich hadden wonen, en dus hadden ze stroom. Dat kwam goed uit, aangezien ze een viswinkel hadden. En toevallig rijk genoeg dat ze in de hongerwinter koekjes konden bakken. En dan heb je het over hemelsbreed een afstand van 10km, Rotterdam vs Schiedam. Maar als je geld had, had je het denk ik toch een stuk makkelijker dan als gezin van een te werk gestelde vader.




Zeg maar al die beelden die je nu uit oorlogsgebieden in verre buitenlanden ziet, maar dan gewoon, hier.


En wat ik pas hoorde... heel veel medisch onderzoek naar de effecten van ondervoeding komt door onderzoek naar de Nederlandse bevolking die de hongerwinter heeft meegemaakt. Bijv. dat er meer hartproblemen zijn onder mensen die ooit zwaar ondervoed zijn geweest etc. Die mensen hebben er mogelijk zelfs lang nadat ze alweer op gewicht zijn fysieke (en mentale) problemen door.

" Mijn vader zegt dat hij zich bij luide, onverwachte klappen op de grond gooide en daarna beefde als een rietje. Bijv. een klep van een vrachtwagen die met een klap dichtviel. Bam, opa die dekking zocht. "

Wilma en Dobby

 Herkenbare verhalen. Mijn oma was vroedvrouw en vertelde me over ratten die aan de teentjes en vingertjes van de baby's knaagden omdat er te weinig voedselafval voor hen te vinden was.

Mijn Opa die eerst als militair gevochten heeft, in het verzet heeft gezeten maar na een brand die zij aangestoken hadden in de haven om de Duitsers het onderhoud van hun oorlogsschepen moeilijk te maken alleen kon ontsnappen aan executie door de vlammenzee in te duiken. Toen heeft hij ondergedoken gezeten bij een boer maar is gepakt en heeft toen dwangarbeid moeten verrichten in Duitsland omdat de arbeidskrachten daar allemaal in militaire dienst zaten.

Maar ik haal dit stukje er even uit. Hier waar veel herdenkingen zijn is de gemeente zo 'vriendelijk' om zo'n herdenkingsdag af te sluiten met vuurwerk... Ik zal nooit meer die eerste WWII veteraan vergeten die bij mij logeerde voor de herdenkingen. Oude man, vriendelijk, super beleefd en dankbaar... Ik heb hem als een klein, trillend, huilend hoopje ellende in mijn armen gehad door dat stomme vuurwerk!

Het duurde nog uren nadat het vuurwerk was opgehouden voor hij zich weer volledig kon ontspannen. Gelukkig zijn zij die na hem nog zijn gekomen niet meer zó geschrokken en hij wist het de jaren daarna en dook rond dat tijdstip met oordopjes in onder het dekbed.

Sowieso behoorlijk ongepast, vuurwerk na een herdenking. Vuurwerk hoort bij iets feestelijks, wat dit allerminst is dunkt me.

 Voor 4 en 5 mei komen elk jaar nog veteranen naar Nederland.

5 mei is een herdenking maar ook een feest.

In september met de herdenkingen van de slag om Arnhem wordt ook vuurwerk afgestoken...

Hier word ook van kinds af aan al meegedaan met de twee minuten stilte.
Zijn er mee opgegroeid.
Ook mijn partner.
Voor ons huis is aan de overkant een herdenkings monument.
Waar gelukkig nog steeds ouderen mensen maar gelukkig ook jongeren naar toe komen.
Vind het voor het verleden, heden en de toekomst heel belangrijk.

Mijn wens is dat zoveel mogelijk mensen er elk jaar bij stil staan.

Mijn 2e wens is dat zoveel mogelijk mensen vlaggen op deze dagen om te laten zien dat wij de slachtoffers herdenken en onze vrijheid ons lief is.

 Jeetje... dat verwacht je ook niet op 4 mei. Op 5 mei, okee vooruit kan ik me nog iets bij voorstellen. Heb je geen klacht ingediend bij de gemeente? Dat zou ik echt doen...


Overigens schijnen ook genoeg veteranen bij Oud en Nieuw het vuurwerk niet te kunnen trekken.