Afscheid van mijn beste vriend

Wery Dobbelaere (Gast)

Basco geboren 16/10/2004 overleden 13/04/2017 om 17 u Onze allerbeste vriend, ons maatjen " wopken " is heengegaan. Als zeer jong hondje kom je bij ons. Bart heeft je met een list meegebracht... je was het kakkernestje van het nest. Niemand wou je. Uw is velletje is zoals dit van een roos varkentje. Zo een schattig en onschuldig diertje. Oh ! we nemen je op in ons gezin en gaan je verwennen met al onze liefde. Uw oortjes groeien zoals deze van een vleermuisje. Wij noemden je ons klein "vleermuisje". Jij bent zo lief , zo schattig ... We voelen je aan als ons derde kindje. Jij mag in ons warm nest. We hebben zoveel aandacht en liefde voor elkaar. Jij bent ons nooit tot last. Wandelingetjes maken, blijdschap en terugkerende liefde, spelen met Wieske in het gras ; zo mooi. Je mag s'avonds in de living slapen en de zaterdagnacht bij ons op bed. Welk groot geluk kennen wij met je. Het is zo' n hechte band. Wij voelen ons alle drie gelukkig bij die nestwarmte. Wat een mooie tijd. Mama, laten wij toch ons "wopken " s nachts altijd bij ons op het bed laten slapen. Graag ! Iedere avond kom je ons halen en toon je : laten we gaan slapen, t is tijd. Oh, mama of papa is nog niet mee. Ik kom je halen. Laten we allen samen zijn in t' bedje. Welke nestwarmte....onvoorstelbaar ! Je groeit op met problemen die een hond kan krijgen oor, ogen, jeuk, allergie.... Ja we willen je steeds helpen en gaan met je naar de dokter. Het lukt, we kunnen je steeds helpen, wat zijn we blij. ???? Het is een mooie tijd. Uw vriendje Wieske sterft, we hebben verdriet. We helpen je in deze rouwperiode en kopen zelfs een nepkat. Je voelt je daar goed bij. Papa gaat met pensioen, jullie kunnen veel meer samen zijn. Als papa en mama het huis verlaten mag je eerst je boodschap doen, je kan dit zelfs op onze vraag doen; krijg je vers water en laten we de radio spelen zodat je je niet alleen voelt. We maken ook dat je geen kou hebt. Tot straks... we geven je bij het verlaten een trostomaatje. Je weet het. Ik wacht in de zetel tot jullie terug zijn. Wat een begroeting als we de deur terug opendoen! Blijdschap, oprechte liefde.. wat zijn we gelukkig met mekaar. Jouw geluidjes, het gesnurk, je horen ademen ; heerlijk je te voelen en te horen. Intussen maken we veel foto's van je. Andere mensen zeggen na een tijd , uw hondje is verouderd... je lust het eten iets minder... Geen probleem ,we zullen het beste voor je zoeken en je mag een beetje van ons bord eten. Je hebt intussen ook al enkele goedaardige gezwellen gekregen, geen zorgen... Mama maakt yoghurt met fruit. Je wacht op een beezeken... een aardbei, blauwe bes of een ander stukje fruit. Papa drinkt koffie en je mag de tas schoonlikken, zalig je bezig te zien ! Alixineke wordt geboren. Je laat je door haar aaien, je aanvaardt haar zoals Anouk. Neen zeggen we: "zoeteken" we zullen je niet links laten liggen door Alixineke en Anouk ; je blijft onze beste vriend. We denken wel eens wanneer je ons gaat verlaten. We verdringen deze gedachte. Laat ons samenzijn nog lang duren. Maar toch komt die dag... Vorige week iets voor Pasen neemt de ziekte de overmacht over je lichaam. Je voelt het. Een laatste nacht bij ons in bed. We hebben je voortdurend gestreeld. Je liet alles toe en wist dat het je laatste nacht bij ons was. Hoe zwaar.....jouw blik... s' Morgens kon je het niet meer houden. We moeten de dokter dringend laten komen. Mama is gaan werken en papa is met Alixineke thuis. Je plast op de mat, je geeft over. Wat heb je het zwaar en toch ben je geen last. Wij houden toch zo van je. Papa belt direct naar de dokter. Pech ,hij is naar een congres en zal een vervanger inschakelen. Een goed uur later belt de dokter dat hij toch komt. Normaal bijt je naar hem maar nu niet. Je weet dat je moet gaan... ik draag je naar zijn auto voor verder onderzoek . Het verlaten van ons nest... je komt niet meer terug... Je legt je zonder verzet op uw kussentje in zijn auto. We kijken in elkaars ogen. Het spreekt boekdelen. Wij denken intussen zoveel aan je, hoe stel je het daar bij de dokter. We kunnen je geen liefde geven , heb je geen kou, voel je je eenzaam ? Wat is dat erg. We zijn machteloos... Ik stuur s' avonds nog een berichtje naar de dokter. Een beetje hoop: hij zegt dat uw toestand stabiel is en zal ons verwittigen als deze verslechtert. s' Anderendaags zijn we aan het werken in het appartement in Antwerpen. s' Namiddags laat de dokter ons weten dat uw toestand ongeneeslijk is en stelt voor je te laten gaan. We hadden dat voorgevoel al. We laten alles vallen en rijden naar de dokter in Eeklo. Onderweg gaat er van alles door ons hoofd. Laten wij ons "wopken" zo snel mogelijk inslapen. Hij mag niet afzien... Bij de dokter mag ik je uit de bench halen. Wat heb ik medelijden met je, alleen , trillend en ineengekrompen zoals een verlaten hondje. Je mag niet merken dat wij zeer verdrietig zijn. Neen we gaan je als onze beste vriend begeleiden naar het einde. Wij kijken elkaar nog goed aan. Het is alsof je het begrijpt. Mama neemt ook met veel liefde afscheid van je. We willen je nog eens voelen. Het doet deugd je te kunnen begeleiden naar het inslapen... maar oh het is toch zo zwaar. Op de tafel vertroetel ik je met veel liefde, kussend en strelend. Langzaam geraak je in slaap. Steeds zeg ik je , slaap maar zacht. Ik steek alle emotie weg. Ons " wopken" moet liefde voelen geen treurnis. Bij het laatste spuitje maak je twee keer een geluid alsof je van ons afscheid neemt. Thuis gekomen voelen wij ons ellendig. Onbeschrijflijk welke emotionele pijn dit achterlaat. We aanvaarden dat jouw leven ten einde was maar het gemis, de leegte, de liefde, de warmte die je gaf is niet meer en komt nooit meer terug. Op de foto's zien wij dat jouw gezondheid al een 8 tal maanden achteruit ging. Je hebt ons daar niet mee willen lastigvallen en gerust gelaten. Vanaf dan was je eetpatroon beginnen veranderen. We hebben er geen verhaal achter gezocht en dachten: je wordt oud en je wilt wel eens een andere smaak. We hebben uw fotootje in huis gezet. Met een kaarsje en een palmtak. We willen je terug maar dat gaat niet... hoe erg dat is; daar bestaan geen woorden voor. Na de crematie zal je in de slaapkamer staan . Wij laten ook een hangertje maken die we steeds zullen dragen. Zo ben je steeds bij ons. Later als papa en mama er niet meer zijn zullen wij samen worden gevoegd. Wij willen dat. We hebben gezocht naar uw speelballetje. Onvindbaar, waarschijnlijk heb je die in de grote tuin begraven . Wij zullen deze niet opzoeken. Het was ook jouw tuin. Je bent overleden op witte donderdag : de dag van het laatste avondmaal van Jezus. Er zijn nog tal van gebeurtenissen die wij kunnen opnoemen en het kan niet anders alsof jij deze georchestreerd hebt. Wat ben je goed....wat bewonder ik je. Wopken ; je was een schat van een hondje, er zijn niet genoeg mooie woorden om je te beschrijven. Je zal voor altijd een plaats in ons hart hebben en ooit komen we terug samen. Ik wil alles doen om de tijd terug te draaien maar dat lukt me niet. Rust zacht. Jouw baasjes pappa en mamma. 13/04/2017 zal een zwarte donderdag blijven; de dag dat we je moesten laten gaan.

nadine

Heel veel sterkte weet hoe het voelt

Koning Obi

Ik denk dat veel mensen hier die een hond verloren hebben dit bericht met veel herkenning zullen lezen. Bracht mij ook terug naar het verlies van mijn eigen hondjes.

Heel veel sterkte.

nadine

By my is men lieve queenie over de regenboog brug gegaan vandaag 23maand geleden net of het gisteren was nog heel veel sterkte

Marga en de honden Balou R.I.P., Lotus en kat Nemo.

Heel veel sterkte.

Je verhaal gaf mij kippenvel en deed mij denken aan mijn eigen grote verlies.

Dutch Auti

Heel erg veel sterkte

IN

Tranen liepen over mijn wangen bij het lezen,ik heb bijna hetzelfde meegemaakt met mijn Thibo het doet veel pijn.Jullie hebben Wopken een mooi leven gegeven ik wens jullie heel veel sterkte toe en leef met jullie mee :'(