Omgaan met uitvallende honden

Het is eigenlijk in beide situaties bedoeld. Zowel uitvallen van honden los als aan de lijn. En aan de lijn ondanks dat ik er al rekening mee houd door mijn hond bij me te houden/aan te lijnen en met een grote boog er omheen lopen, toch kom ik geregeld dit gedrag bij andere honden tegen en vandaar de start van dit topic omdat ik graag beter leer met zulke situaties om te gaan of nog beter door ze te voorkomen. En ja ook door kritisch naar mijn eigen hond te blijven kijken . 

Maar zelfs 'riem etiquette' snappen sommige bazen niet. Die geven hun uitvallende hond gerust 5 meter ruimte('wat zeik je hij zit toch aan de riem') of lopen alsnog jou richting op met hun hond ipv uit de weg te gaan. In zn situatie laat ik Puk uit voorzorg(het boeit haar allemaal niet en ze reageerd er niet op) aan de buitenkant lopen maar zelfs dát snappen die mensen niet. Die laten hun hond alsnog aan onze kant lopen... 

Een riem zegt voor sommige helaas niet veel... 

Helaas zoeken ze het zelf ook heel vaak gewoon op. In het losloopgebied hier heb je een paadje met veel bochten en heel veel beplanting. Bijna geen overzicht wie je tegenkomt bij de volgende bocht. Een hele leuke ontdekkingsplek voor honden! Maar ik kwam er ook een keer een man tegen met een amerikaanse bulldog die ook zonder rede alles aanviel. Paadje is een meter breed, de hond zat aan de riem. We kwamen tegelijk de bocht om en zagen elkaar écht niet maar die hond zat wel al bovenop Puk. Het is dat die man zijn hond ophing aan de riem en Puk zich plat tegen de grond drukte dat ze elkaar nét niet raakte. Toen ik Puk onder die hond vandaan had en haar had weggestuurd heb ik die man ook even in het plat rotterdams vertelt dat het ronduit belachelijk is dat hij met zn soort hond(bedoel hier niet het ras maar het gedrag) in een losloopgebied loopt en dan zelfs nog het krapste en onoverzichtelijkste paadje uitkoos. 

Een week later zag ik hem daar weer lopen en toen heb ik het hem nogmaals vertelt. Sindsdien niet meer gezien. 

Belachelijk! 

Wist ik maar eerder dat er heel veel van die lakse baasjes bestaan(bedoel ik niemand van HP mee hoor)... dan had ik gewoon 12.5 jaar lang alles gedaan met onze vorige hond en gewoon altijd de ander de schuld gegeven. Dat had me heel wat moeite bespaard. (Dit bedoel ik als grapje natuurlijk, ik wil altijd mijn verantwoordelijkheid nemen over mn hond). 

 Dit probleem herken ik wel.

Ik loop met Buddy, Border Collie reu van 1 jaar, voornamelijk bij ons in het park. Buddy loopt aan een 5 meterlijn. Omdat ik Buddy zoveel mogelijk wil laten snuffelen, loop ik bijna altijd over de velden en tussen de bomen door, maar soms ook op de paden.

Dan valt het inderdaad op dat de meeste mensen niet weten dat je honden niet recht naar elkaar toe moet laten lopen. Ik ben altijd diegene die met een boog(je) om de ander hond heen loopt.

Ik doe dit omdat Buddy zelf ook niet altijd even netjes reageert op andere honden. Lopen wij op het pad en ik zie mensen met een hond aankomen, loop ik al rustig een stukje het gras op, neem de lijn onder het lopen wat verder in en ga nog verder het gras op. Net zoveel als Buddy nodig heeft om wat rustiger te blijven.

Ik merk wel dat Buddy op sommige honden heel fel reageert en zij op hem. De houding van Buddy is dan groot, staart omhoog en blijven kijken. Afleiden lukt echt niet. Voor mijn gevoel is dit gedrag van hem meer omdat hij het spannend vindt. Nu de laatste weken merk ik een kleine verbetering. Hij kijkt nog wel, maar is minder "fel". Valt niet echt uit. En soms loopt hij zelf al in een boog om de ander hond heen. Dan is hij echt zichtbaar bang. Ik prijs hem als hij zonder te trekken naar een hond er met mij langs loopt.

Ook ik zou het fijn vinden als alle hondenbaasjes die boogjes zouden maken, maar helaas weten de meeste mensen niet dat dit veel uitvallen zou voorkomen.

 In een ideale wereld kom je dit gedrag niet tegen, maar die bestaat niet, helaas 

Toch denk ik, als je dit gedrag regelmatig ziet, dat jouw hond een trigger is. Misschien onbewust, maar hij zal het naar zich toetrekken. Waarom denk ik dat? Ik had een boxer, kon goed met andere honden, zocht de confrontatie niet op, maar ondanks dat, kwam ik meer van dat soort uitval-honden tegen dan nu. Ik heb nu een havanezer reutje, woon nu in de stad en ontmoet hier veel meer honden dan met de boxer op het dorp, en in 7 mnd. Tijd is er 1x een hond geweest die naar m uitviel. Dat kleine ding is zo veel meer relaxed dan een boxer. Die geeft geen enkele aanleiding. Ik denk echt dat die spanning die jouw boxer uitstraalt, en dat zijn waarschijnlijk zijn macho boxer hormonen en hij weet niet hoe hij er mee om moet gaan, dat die een trigger zijn. 

Ik heb mijn boxer met 11 mnd. laten castreren om medische redenen. Hij bleef een macho, maar werd wel anders, zelfs zekerder er door. Eerst gierde zijn hormonen, maar durfde hij niks, maar had wel het idee dat hij iets met lelijke honden moest, zeg maar. Maar daarna voerden die hormonen niet meer de boventoon en werd hij makkelijker, waardoor hij confrontaties juist ging negeren. Dus die hormonen spelen grote rol bij pubers. 

En ze zijn zo heerlijk, die boxerpubers

De hormonen zijn op moment zeker een 'dingetje'. Jeetje wat heeft hij het daardoor druk met snuffelen, vlaggen en alles maar dan ook alles goed in de gaten houden. Zat er wel aan te denken om in juli nadat hij 1 jaar oud is geworden zo een chemische castratie chip te laten zetten om te kijken of dit rust in z'n koppie geeft. Eigenlijk wil ik het voor nu nog even aankijken. Het is tenslotte voorjaar, een puber en echt overlast ervan heb ik ook niet. Loopt zegmaar niet echt weg of zit piepend thuis. Het is wel z'n koppie die overuren maakt wat we al proberen te begeleiden door thuis veel rust te geven en daarnaast dingen aanbieden als snuffelmat, kauwbotjes, gevulde kong, eierdoos, etc.  

 Wij hebben m gecastreerd vanwege ontstoken puspiemel, wat maar niet over ging, tot bloedens toe. groene klodders zaten een meter hoog tegen de muur, gadsie! 

Maar dat het zo veel invloed had op zijn gedrag, dat was echt boven verwachting. Voor hem zelf gaf het echt rust in zijn kop. Werd ook veel meer gericht op ons I.p.v. op de omgeving. Ons havanezertje laten we waarschijnlijk niet castreren, geen aanleiding daar voor. Maar een keer een chemische castratie bij een boxer reu zou ik wel proberen. Misschien als hij een jaar of 2 is is hij de dut door en heeft hij het niet meer nodig. Maar nu lijkt het mij wel een goed idee. 

Maar zelfs nu al chemische castratie met 9,5 maand oud? Wil het liefst tot zeker 1 jaar oud even aankijken... of wat is verstandig? 

Hij heeft geen 'probleem' gedrag. Is alleen erg druk in de kop en als die los loopt moet overal gesnuffeld en gevlagd worden... is dat al reden om over chemische castratie na te denken? 

Het hormoon niveau van puber honden is tot wel 5 x zo hoog dan bij een volwassen hond.

Eenmaal volwassen, komt er sowieso meer rust in dat koppie.

Bij een reu is mijn advies, alleen castreren als het medisch noodzakelijk is, of als ze eenmaal volwassen last hebben van hormonaal gestuurd gedrag.

Probeer de pubertijd uit te zingen.

Dat is niet eten, als er een loopse teef in de buurt is, geen rust nemen, piepen, hijgen, willen ontsnappen, gevechten aan gaan om een loopse teef. Dat is niet te dien voor de hond.

Dan wel eerst een plantaat.

 Ik zou ook wachten tot minimaal een jaar, of in elk geval zo lang mogelijk. Voor veel snuffelen en druppelen zou ik het niet nodig vinden, zolang hij aan de riem te controleren is. En zolang hij niet gaat knokken en confrontaties zelf op gaat zoeken, zou ik het ook niet gelijk doen.  Maar die van ons kon gigantisch rukken aan die riem als hij wat rook. Of als hij wat zag, iets spannend vond. Dan was hij op dat moment onbereikbaar, al zwaaide je met een biefstuk voor de neus. Dat gedrag werd een stuk milder na de castratie. Vanaf een maand of 9  luisterde hij niet meer, loslopen betekende dat ik 'm een km. Verder op kon gaan halen, omdat hij een hond had gespot. Zag hij een bekende, vloog hij de straat over, rende achter vrachtwagens aan, en fietsers. Hij was compleet doof voor ons. Na de castratie ging hij ineens op ons letten, waren fietsers niet meer zo interessant en was hij trainbaar om niet achter elke hond aan te rennen om te spelen. Dus in dat opzicht was de castratie echt een verademing. Hij heeft zijn mannelijkheid nooit verloren, was een macho, maar geen vechtesbaas. Had zijn eigen harem, beschermde kleine hondjes tegen opdringerige honden, reuen zochten af en toe de confrontatie op, maar dan bleef het bij grauwen, verder niet. Je hoort wel eens dat het dan watjes worden, of bereden door reuen of zo, maar bij ons was dat niet zo. De scherpe kantjes waren er af en dat maakte het voor ons beiden fijner. 

Ja inderdaad, als hij zich gedroeg als jij beschrijft zou ik er serieus over nadenken.

Nu is hij zeker gezien z'n leeftijd super braaf en sociaal. Ja ik moet soms wel even wachten als hij met een andere hond aan het spelen is en ik door wil lopen, maar hé spelen is natuurlijk ook veel leuker . Overal op afstormen, trekken aan de riem, niet luisteren.. ik herken dat (nog) niet. Hij is erg op mij gericht en wil veels te graag bij me blijven en het goed doen. Is ook erg zachtaardig en voorzichtig. Misschien voor een boxer wel een beetje te, maar dat vind ik persoonlijk helemaal niet erg.