waarom heb je voor je hond gekozen?

Waarom heb je voor dit ras gekozen? Waarom heb je gekozen voor een pup, of juist voor die herplaatser, asielhond, etc. Waarom specifiek deze hond, wat maakte hem zo leuk?

Wij hebben altijd bobtails gehad en daarom moest er weer een bobtail komen. Ik weet eigenlijk niet waarom mijn ouders voor de bobtail hadden gekozen. Maar we vonden ze iig heel leuk, vriendelijke sullen. We wilde graag een reutje, want mijn ouders vonden een teefje niet handig als ze loops zijn.

Voordat we Jaimy zijn fokker hadden gevonden hadden we gereageerd op een herplaatser, maar hij is helaas naar een ander gegaan. Verder waren er op dat moment geen herplaatsers, dus zijn we op zoek gegaan naar een pup. Jaimy was op dat moment het enige beschikbare reutje, dus we zijn automatisch voor hem gegaan. Hij was trouwens de favoriet van zijn fokker. Waarschijnlijk is hij als laatste over gebleven omdat hij 2 kleuren ogen heeft.

Puck heb ik zelf gekozen en is ook mijn eerste eigen hond. Een paar dagen voordat ik stage ging lopen bij ACE was Radja overleden. Het was dus al duidelijk dat ik een  hond mocht adopteren tijdens mijn stage. Op mijn eerste stage dag was ik natuurlijk al aan het kijken welke honden ik zelf zou willen. Puck viel me meteen op.  Zo vrolijk, speels en een grote knuffel. De werkdagen daarna ben ik Puck beter gaan leren kennen door met haar naar het speelveld te gaan en regelmatig bij haar in de kennel te gaan zitten.

Ze werd alleen maar leuker. Ze was zo vrolijk, knuffelig, speels, sociaal en grappig. Ik was helemaal verliefd op haar.

Na 3 werkdagen heb ik naar huis gebeld met de vraag of ik haar mocht adopteren, en dat mocht.

Helaas bleek ze diezelfde dag voor andere mensen te zijn gereserveerd, kon wel janken.  Ik ben op de reserve lijst gezet voor haar, en na een week kreeg ik bericht dat haar reservering was afgezegd, dus toen was ze officieel van mij! 

Ook deze volg ik

ik heb dit verhaal al heel vaak getypt maar het blijft voor mij een bijzonder verhaal dat ik zo vaak mogelijk wil vertellen.


wij hadden een mopsen meisje, Miley. 
een herplaatser en toen wij haar kregen was ze al 8. 
ze is helaas maar 11 jaar geworden. maar Miley was mijn alles!
mijn eerste echte eigen hond, zo clownesk en apart..


na Miley wou mijn man graag een pup. 
Ik wou weer een mops, mijn man wou weer een herder (voor Miley had hij een herder die heb ik ook nog even mogen meemaken)
na heeeel veel wikken en wegen en uitzoeken besloten wij voor een beagle te gaan.
hele leuke fokster uitgezocht.


om een lang verhaal kort te maken ik stond op de wachtlijst en een dag na de geboorte werden we gebeld.
er zijn geen beageltjes uit gekomen.


blijkbaar had de mopsen vriend ook een poging gewaagd en was dit gelukt.


ze vroeg of wij het nog door wouden laten gaan, ze begreep het ook als we het niet door zouden laten gaan. 
maar ik barste in huilen uit en natuurlijk ging dit geintje door!
ik geloof voor 100% dat mijn mopsen meisje Miley hier van boven een pootje in heeft gehad  (verklaar me rustig voor gek, maar dat geloof ik)


en zo werden wij trotse eigenaar van onze knappe mops x beagle kruising Chewy.


later hoorde ik dat dit "puggle" heette, en toen wij toe waren aan een 2e hond heb ik expres gezocht op "puggles" en zo kwamen we bij het gelegenheids nestje waar Ayla in zat.
Wij wouden eigenlijk het andere teefje in het nest maar na enkele bezoekjes hebben we Chewy meegenomen en Chewy en het teefje dat nu Ayla is, waren opslag "verlieft".

Nou ook hier ga ik even alle honden één voor één af...


Een Sheltie stond al lang op mijn verlanglijst dus toen we een maatje voor onze Chihuahua zochten kwamen we uiteindelijk bij dit ras uit. Ik stond op verschillende wachtlijsten en bij mijn eerste keus fokker werd een nest geboren waar we een pup uit konden krijgen. De fokker heeft Abby op basis van karakter voor ons uitgekozen en ze had niet beter bij ons kunnen passen.
Eevee is eveneens een Sheltie, de dochter van onze Abby en door mijzelf gefokt. Inmiddels is de Shetland Sheepdog echt mijn ras geworden en een jaar na de komst van Abby ben ik dan ook met mijn fokplannen begonnen. Ik wilde graag een driekleur teefje en het liefst uit ons tweede nest, om verschillende redenen. Dit is ook uiteindelijk precies zo gegaan, we hebben uit ons eerste nest niks aangehouden en Eevee is uit ons tweede nest bij ons gebleven. Zij is eigenlijk uitgekozen door onze Chihuahua die nogal kieskeurig was in het leuk vinden van andere honden. Zij hadden zo een onbeschrijfelijk mooie klik dat het voor ons al gauw duidelijk was dat Eevee moest blijven.


Nadat Abby ziek werd wilde ik een ander ras, ik was even het vertrouwen in de Sheltie kwijt en had bovendien nog zoveel andere hondenrassen die ik leuk vond dat ik verder ben gaan kijken. Uiteindelijk kwam de Chinese Naakthond op ons pad en na een jaar lang intensieve research werd er een nest geboren bij onze voorkeurs fokker. Ik wilde een hairless teefje maar deze waren helaas niet meer beschikbaar. Omdat ik de combinatie echter te leuk vond om voorbij te laten gaan, en ik Elphaba echt prachtig vond van binnen en van buiten zijn we uiteindelijk toch voor een powderpuff gegaan.
Glacee is de hairless halfzus van Elphaba en kwam via haar fokker als socialisatie pup samen met haar broer bij ons. Bedoeling was dat ze een paar weken zou blijven, wij haar wat extra zouden socialiseren en ze dan weer terug zou gaan om te verhuizen naar haar nieuwe familie (de fokker woont nogal afgelegen en had twee nogal grote nesten gehad dus kwam handen tekort bij het socialiseren toen pups langer aanbleven). We werden echter verliefd, en ons werd aangeboden haar te houden. Glacee was precies het soort pupje dat ik destijds in gedachte had toen ik besloot een Chinese Naakthond aan te schaffen dus uiteindelijk mocht zij blijven.


En dan nog Grant, een Biewer Yorkshire Terriër dus relatief onbekend ras... Mijn allereerste hondje was een bastaard Yorkie (maar dan een klassieke) dus het ras was niet helemaal onbekend voor me... En ik was op zoek naar een klein ras en een hondje met een bepaald karakter, weer om verschillende redenen, en het leek me ook zeker leuk om weer eens een ander ras in huis te hebben omdat ik zoals ik al eerder zei zoveel rassen zo leuk vind dus nog een hoop droomrassen op mijn verlanglijst heb staan. Ik ben heel wat rassen langs gegaan en de Biewer sprong er voor mij op meerdere gebieden echt uit. Show bezocht, fokkers onderzocht en toen bleken er ineens twee pups beschikbaar bij een fokker die mij zeer aansprak. Het kwam wat vroeg, onverwachts maar we besloten contact op te nemen en te gaan kijken. We hadden de keus uit Grant en zijn broer maar Grant paste qua karakter echt het beste bij ons. Dus zodoende zijn we voor hem gegaan en is hij dus bij ons komen wonen.

Ik heb van huis uit altijd huisdieren gehad en kan me dus ook niet voorstellen hoe het is om zonder ze te leven.

Toen ik mijn man leerde kennen, had ik van huis uit een Dwergpinscher.
Bucky accepteerde mijn man eerst niet maar na een tijdje sliepen ze zelfs samen.
Toen mijn stiefbroer wegens omstandigheden zijn JackRussel moest wegdoen en het beestje dreigde in een asiel terecht te komen, hebben wij hem in huis genomen: een herplaatser dus.

Dat ging op zich allemaal goed maar toen Bucky vorig jaar november op 17-jarige leeftijd overleed, zagen wij Lobo (de jack) veranderen.
Geheel onverwachts bleek een nichtje van mijn man een nestje pups te verwachten, kruising Amstaff en Am.Bully.

Om Lobo op te vrolijken én omdat mijn man graag een pup wou, besloten we te gaan kijken.
Mijn man was dol op Bucky en Lobo maar heeft nooit het gevoel gehad dat het "zijn" honden waren.

Natuurlijk bleef het niet bij kijken en we kozen voor een reu, genaamd Chop.
Elke dag gingen we kijken en ook de kinderen waren dolenthousiast.
We namen dekentjes mee zodat ook Lobo vast aan zijn geur kon wennen, en andersom.

En ineens werd Lobo ziek.
Het begon met een naar kuchje maar de da kon niets vinden.
Een ontstekingremmertje voor de zekerheid kregen we en we konden weer gaan.
Lobo werd zieker en nog voor het einde van de kuur zat ik wéér bij de da, want hij at ook niet meer.
Dit keer was het "ineens" een zware longontsteking.
Hij kreeg een injectie en 2 stootkuren.
Dat was op een woensdag.
Op vrijdagavond is Lobo in onze armen gestorven, thuis op de bank.

Kapot van verdriet kregen we de maandag erop bericht dat we Chop mochten ophalen, dat was ontzettend dubbel.
Aan de ene kant denken we dat het zo heeft moeten zijn, al heeft het een hele tijd geduurd voor ik er vrede mee had.

Chop is nu 6 maanden, een flinke vent van 25 kilo en dol op kinderen.
Hartstikke lomp maar een echte lobbes.
Mijn man kreeg waar hij om vroeg, het is echt "zijn" hond.

Ach, ik dwaal een beetje af denk ik maar het maakt me nog steeds emotioneel.
Zonder dieren (in het bijzonder honden) leven is gewoon geen optie voor ons.

Inga koos ik omdat ik graag een duitse herder wilde en een fokker vond die mijn smaak honden fokte, ze was de einige uit het nest die nog niet besproken was en dus wird ze van mij. Geen seconde spijt gehad, ze was mijn vriendin en we hebben samen veel meegemaakt en ondernomen.

Na haar dood wilde ik eerst geen hond meer want niemand zou haar ooit kunnen vervangen.

Maar toen las ik eens een gedichtje, Testament van een hond. En ik besloot voor een herplaatser te gaan, een hond die me echt nodig zou hebben. Ik schrok toen ik die wereld indook, hoeveel honden er afgedankt zijn en wegkwijnen in vaak heel slechte omstandigheden. Lola stond op een site van een stichting, een foto en heel korte beschrijving,  en tja...wie kan dat koppie weerstaan.

wij niet. En wat hadden we er een wereldhond aan.

Toen zij overleed hebben we niet lang gewacht, nummer 1048 uit Belchatow had het heel zwaar in het asiel en moest daar dringend weg. En zo kwam Jenna, extreem zachtaardig en gevoelig, uiteraard ook nooit spijt van gehad.

Ik had de keuze uit de laatste twee teefjes uit het nestje. Het teefje met het lichtoranje bandje en het teefje met een zwart bandje. Pff, wat was dat lastig zeg!

De weken ervoor had ik een zwak gekregen voor de pup met het oranje bandje en ik was dan ook ontzettend blij toen ik ontdekte dat zij nog beschikbaar was. Vervolgens werden beide teefjes uit de ren gehaald, zodat ik rustig mijn keuze kon maken. Volgens de fokker zat er geen groot karakterverschil tussen deze pups, dus op basis daarvan kon ik ook geen verschil ontdekken.

Qua uiterlijk: pup oranje was erg donker getekend en pup zwart had veel meer wit. Maar om nu op kleur te gaan kiezen... Dus ik zat daar hopeloos te wachten op een soort wonder dat mij zou helpen deze keuze te kunnen maken.

Ik had eerst pup zwart op schoot en mijn broer pup oranje. Toen wij na een paar minuten van pup gingen wisselen, gaf ik pup zwart aan mijn broer. Maar toen gebeurde het: zij liep direct (en dan ook écht direct) terug naar mij en ging weer bij mij op schoot zitten. Tja, dat vond ik toch wel erg bijzonder!

Uiteindelijk werd het dus het teefje met het zwarte bandje en wat was ik blij met haar!

Wij hadden deze keer voor een pup gekozen omdat we niet zulke goede ervaringen hadden met asiels.

het moest nu een klein ras worden wat ik en mijn moeder ook aan konden.

nou vonden we lang haar altijd erg mooi en vonden het geen probleem om dat te onderhouden.

het werd dus een klein ras met lang haar dat niet dominant aangelegd moest zijn en zich makkelijk aan moet kunnen passen.

( want wij hebben voor cai nog nooit echt honden gehad). 

zo zijn we gekomen op de shih tzu.

de beste keuze ooit! 

Cai is zo makkelijk ik de omgang met mensen, dieren, eigenlijk alles dus.

nou moest hij zich makkelijk aan kunnen passen omdat er nog wel s kinderen over de vloer komen en hij toch wel elke dag een uurtje of 3/4 alleen moet kunnen zijn.

en dat doet hij zonder moeite en heeft dat zich min of meer helemaal zelf aangeleerd want wij hebben daar amper wat aan gedaan.

toen hij net bij ons was gekomen was hij al super zelfstandig, wij hadden een bench aangeschaft voor het geval die nodig mocht zijn en de avond dat wij naar bed gingen, liep hij al zelf naar de bench en ging erin liggen.

maar hij vind dat wel het fijnst met bench want daar pakt hij echt zijn rust.

uit de bench betekend dan ook voor hem dat hij niet alleen hoeft te zijn.

echt had me geen lievere, makkelijke hond kunnen voorstellen dan cai.

Mijn moeder wilden eigenlijk helemaal geen hond meer voorlopig. Onze laatste Hovawart was net 2 a 3 jaar overleden aan kanker en mijn ouders waren ook nog is gescheiden. In december 2014 ben ik geopereerd aan mijn knie waardoor ik ongeveer 3 maanden thuis zou zitten. Toevallig vroeg ik die middag aan mijn moeder wat voor hond zij nog zou willen als het wel mogelijk zou zijn. Na altijd grote intacte reuen te hebben gehad zou ze nu eigenlijk wel graag een middelgroot teefje willen.

En die avond nog kwamen wij de lieve Bosnische Zajko tegen op facebook met de volgende foto: 

En natuurlijk geen middelgroot teefje. Wel een mooie (gecastreerde) reu.

Wij vielen beide als een blok voor hem en hebben dezelfde avond nog de stichting gemaild. We konden hem niet aan ons voorbij laten gaan. We hebben hem geadopteerd met het idee dat het echt mijn hond zou zijn. Hij is mijn verantwoordelijkheid. In totaal hoefde hij maar 3 dagen per week alleen te zijn waarbij hij elke middag wordt uitgelaten door iemand en gezelschap krijgt. 

De knoop doorgehakt in december 2014 en op 1 maart 2015 kwam hij net over de grens aan in Duitsland waar wij hem hebben opgehaald 

Wel al snel zijn naam veranderd in Kaylo. Zajko klonk teveel als zeikerd en wij herkende direct onze oude honden Lasslow en Kay in hem. 

We hebben bewust met het nemen van een hond gewacht tot de kinderen wat groter waren. We zijn toen voor een Jack Russel terriër gegaan en kleine hond waar de kinderen ook mee uit konden. Helaas hebben we Bogi moeten herplaatsen, hij was een echte jager en met drie jonge kinderen zag hij nog wel eens de kans om te ontsnappen. Hij is uiteindelijk op een boerderij terecht gekomen waar ze een grote ren voor hem hebben aangeschaft. Hij was een jager en bleef een jager, katten maar ook klein vee was voor hem niet veilig.

Een paar jaar later zijn we voor twee cairn terriër pups gegaan, Gizmo en Coco. Kleine honden vond ik toch wel makkelijk met de kinderen.

Coco heeft maar een jaar oud mogen worden, hij is verongelukt. We hebben Gizmo een jaar of twee alleen gehad maar toen begon het weer te kriebelen en een waakhond was in die tijd ook welkom. We zijn toen voor een bordeauxdog pup gegaan, die we Gipsy hebben genoemd. We wilden nu graag een grote hond, ik vond de bordeauxdog een pracht hond en heb dus zelf voor dit ras gekozen al was Gipsy van mijn dochter. Gipsy was een echte schat, iedereen liep met haar weg zelfs Gizmo die weinig met andere honden ophad was gek op haar. Toen we Gipsy als pup kochten was het ras in opkomst, Gipsy bleek geen sterke hond, ze is aan beide knieën en ook aan een oog geopereerd en ze had nog wat kwalen die mij inmiddels ontschoten zijn. Gipsy is uiteindelijk op de leeftijd van twee jaar gestorven aan een gescheurde longslagader. We waren allemaal kapot van het plotselinge verlies van Gipsy en Gizmo was helemaal uit zijn doen.

Ondanks dat het plotselinge overlijden van Gipsy behoorlijk was aangekomen, zijn we toch weer redelijk snel voor een andere hond gegaan. Mijn dierenarts had goede ervaringen met kruisingen van de boerderij, hier ben ik naar op zoek gegaan. Ik heb niet eens zo op de grote gelet, het moest een kruising van een boerderij worden wat voor kruising maakte toen niet zo veel uit. Zo heb ik mijn once in a lifetime hond gevonden, Mowgli de kruising duitse herder/ berner sennen pup.

Toen ik Gizmo op de leeftijd van vijftien jaar moest laten gaan, ben ik een paar maanden later voor de kruising pincher / chihuahua pup, Balou gegaan. Ik wilde toch ook weer een kleine hond om mij heen. Helaas ontdekte de dierenarts een hartritme stoornis bij Balou toen hij net een jaar was. Ik ben met hem bij de cardioloog geweest, hij bleek meerdere ernstige hartafwijkingen te hebben. Er ontbreekt een tussenschot tussen een boezem en een kamer, een kant van zijn hart is vergroot, hij heeft een hartklep te veel en al zijn hartkleppen lekken. De levensverwachting voor Balou was ongeveer twee jaar, hij word in juni alweer vijf en het gaat nog steeds goed met hem wat helaas niet weg neemt dat hij een hondje van alle dag is.

Mowgli heb ik een maand geleden met pijn in mijn hart moeten laten gaan, zij is bijna twaalf jaar oud geworden. Ik kan zeggen dat ik nog steeds kapot ben door het verlies van mijn liefste hondenmeisje. Ik heb vrij snel een aanbetaling op de kruising shih tzu / chihuahua pup Lotus gedaan. Ik wilde een maatje voor Balou, ik vond het zo zielig dat hij alleen was als ik even weg moest, maar natuurlijk geeft een pup mij ook afleiding. Ik heb bewust een kleine hond genomen omdat een hondje van zijn eigen grote mij leuker voor Balou lijkt en de kruising shih tzu/chihuahua leek mij ook wel leuk. Lotus is een schatje die inmiddels steeds meer los komt en laat zien dat ze ook een bengel kan zijn.

Ik ben eigenlijk weg van grote honden maar een kleine hond is in mijn situatie beter.

Mijn vriend wou geen hond, omdat hij opgegroeid is met honden en dit een te grote 'belasting' vond.

Echter was mijn idee van een hond houden anders, en wou het heel erg graag.Heb me 4 jaar ingelezen over honden, vrijwilligster geweest voor iets meer dan een jaar bij het asiel om te zien of ik ook het 'gedoe' er rond aankon en ook om zoveel mogelijk rassen te leren kennen.(op aanraden ook van mijn vriend)

Uiteindelijk gaat je voorkeur dan naar bepaalde rassen, dit waren voor mij vooral de herders en ook de kleinere hondjes zoals chihuahua :-).

Mijn voorkeuren gingen vroeger enorm uit naar de Oud Duitse herder, chihuahua, Russische toy, dwergkees, dwergpinscher, enz...

Echter merkte ik in die 4 jaar dat ik allergisch was voor honden  en ook andere dieren.Mijn grootste nachtmerrie!

Alle rassen waar ik een voorkeur voor had, moest ik plots schrappen en toen begon ik alle hypo-allergene rassen uit te spitten.

Daar kwamen de Chinese naakthond, schnauzer, poedel en lagotto uit.Heb me toen ook heel goed ingelezen en bij fokkers langs geweest, wandelingen mee gedaan om te zien of ik allergisch reageerde en om te zien of het ras iets voor ons was.

De poedel vond mijn vriend van in het begin wel al heel leuk, terwijl ik bleef twijfelen...maar eigenlijk was het het perfecte ras voor ons, ook al omdat dit mijn 1ste hond zou worden, en daardoor ook de keuze voor een pup (ook omdat we een kinderwens hadden en een herplaatser misschien nog iets te veel zou geweest zijn).

Uiteindelijk had ik wel graag een unieker exemplaar (ben wel van de specialere rassen ;-) en zijn we voor de harlekijn gegaan.

De fokker volgde ik al 4 jaar ;-) en toen ik uiteindelijk mocht bellen van mijn vriend om eens op bezoek te gaan, bleek ze juist een nestje te hebben. Was uiteraard niet de bedoeling dat ik toen ging, maar wou toch wel eens puppyknuffelen. Op het einde van het bezoek vroeg ik terloops of alle pups al vergeven waren, en toen zei ze dat er nog 1tje was die een thuis zocht van de 3.

Uiteindelijk annuleerde de 1e koper ook nog een pup, omdat ze liever een teefje wou en ook de fokster wist nog niet of ze de ene pup wou aanhouden. Uiteindelijk hebben we de beslissing bij de fokker gelegd en gevraagd wat er qua karakter in ons gezin zou passen. Uiteindelijk werd het de pup die niet naar ons kwam, maar liever de kat uit de boom kijkt :-). De fokker had geen betere keuze kunnen maken 

Ik wilde al jaren een hond. Ik zeurde volgens mij moeder al vanaf toen ik kon praten. Als ik bij familie in Italië was geweest stond ik altijd met een hond op de foto. Ik was ook altijd in de weer met mijn opa's hond Pepe een Yorkshire terriër. 

Rond mijn 12de begon ik steeds meer te zeuren. Helemaal toen vrienden van ons een Jack Russell Terriër pup kregen. Wij waren altijd weg van bepaalde terriër rassen. Mijn moeder wilde alleen geen Jack Russell Terriër, omdat ze toen echt een mode hondje waren en behoorlijk doorgefokt. 

Totdat we eigenlijk met toeval er achter kwamen dat de Jack Russell een grotere onbekende broer hadden de Parson Russell Terriër. Op valentijnsdag keken we in de krant en er stond een advertentie van Parson Russell Terriër puppies. Toen was dat nog normaal bij het ras...omdat ze zo onbekend waren. Wij nagekeken en het bleek een goede fokker te zijn met testen, stamboom enz. Wij gebeld en we mochten komen kijken. De puppies waren bijna 5 weken en wij zouden de eerste zijn als kijkers. 

We waren opslag verliefd op het mollige pupje met 1 vlek op zijn oog. Dat werd Ziko en Ziko was een enorme lieverd. Voldeed eigenlijk helemaal niet aan het raskarakter. Hij was zo mild en lief. 

Helaas is Ziko maar 8 jaar geworden door Lymfklierkanker. We waren er kapot van. Een half jaar later begon het weer te kriebelen en kwamen we bij de fokker van Maylo uit. Die toevallig ook een Blerickse was. Met Maylo is het liefde voor het ras nog groter geworden. Wij en ik zelf zou niet snel voor een herplaatser gaan (mits het een Parson is) of een kruising. Ik heb gewoon mijn voorkeur voor een karakter en bij een kruising ben je daar niet zeker van. 

Dat kún je doen, maar je kunt ook gewoon je eigen verhaal toevoegen...

Pepijn werd mij aangeboden nadat ik een advertentie had geplaatst bij diverse locale dierenartsen en o.a. dit hondenforum. Na wat heen-en-weer geschrijf met de aanbieder zijn we hem gaan bekijken op een zondagmorgen en hij mocht gelijk mee naar huis. Hij werd herplaatst wegens scheiding/tijdgebrek.

Nooit honden gehad, ook bij mijn ouders niet. Dat waren echte kattenmensen en k heb zelf ook weleens katten geprobeerd (maar was niet echt een succes dus heb ze weggeven aan vrienden die gek met ze waren.)

Altijd ook een beetje bang geweest voor honden; een aantal malen ook gebeten.

Tot ik op vakantie was in Schotland en in een afgelegen pub een Border Collie voor de openhaard zag liggen; net een haardkleedje zo stil. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Er waren meerdere mensen in de pub; jong, oud, een gezellig geroezemoes. Een oude man met een wandelstok stond op en de hond vloog naar hem toe; stuiterend om de man heen die een gebaar maakte met zijn hand en de Border liep strak aan de voet met hem naar buiten.

Toen wist ik het; ik wilde een Border Collie. Ooit.

In de jaren daarna werkte ik in Ierland en Wales met paarden en zag overal Border Collies die mijn liefde voor het ras alleen maar deden toenemen. Die aan en uitknop, die werklust, het enthousiasme, de baas-gerichtheid.. Super! Ik kreeg een relatie met een Engelsman, reisde heen en weer tussen Engeland en Nederland en steeds weer die Border Collies. Maar hij wilde geen hond. Handenbindertjes vond hij ze. Toen heb ik maar een beeldje gekocht van een BC. In Nederland werkte ik met paarden in opfokgebieden en in training en verzorging. Ik verzuchtte regelmatig dat een werkhond wel makkelijk zou zijn.

En toen overleed mijn Engelsman. Ik bleef alleen met twee kinderen achter. Eerst het verdriet natuurlijk maar na een half jaar begon ik toch aan een BC te denken. Veel informatie opgezocht, een BC logee gehad om te kijken of ik het echt leuk vond.. Trials bezocht en na heel veel goede verhalen te hebben gehoord uiteindelijk op visite geweest bij de fokker. Een heus sollicitatiegesprek . En zo kwam mijn BC in ons leven, als pup.

Ze heeft geen schapen maar paarden gedreven, me geholpen met het bewaken van doorgangen als ik een hek moest repareren, met het uitzonderen van een specifiek paard als die verzorging nodig had, met het opdrijven van kuddes zodat ik de bewegingen goed kon beoordelen op klachten, beschermde me tegen opdringerige paarden als ik in het gebied aan het werk was en hielp bij het voeren.

Toen het financieel toch te krap werd ben ik op kantoor gaan werken maar ging ze wel elke dag met me mee tot mijn kinderen na jaren aangaven het heel vervelend te vinden als de hond niet thuis was als zij uit school kwamen. Toen is ze steeds meer thuis gebleven.

Ze is nu een oude dame en we hebben een pup in bestelling. Weer een Border Collie natuurlijk en van dezelfde fokker omdat die zo goed bevallen was bij de eerste hond. Het is wel elke keer een hele reis maar dat hebben we er voor over.

Mijn kids zeurden al heel lang om een hond,vooral mijn man wilde niet. Ik vond het wel ok omdat ik toch elke ochtend 1,5 uur ga wandelen en dan kon de hond mooi mee was mijn argument. Voor de Kerst kondigde mijn man aan dat hij een mooi kerstcadeau voor ze had,ze mochten een hond! Vreugde alom! Toevallig stond er de volgende dag op facebook een oproep van een dierenarts dat ze een hondje ter adoptie hadden,meteen gebeld en ,smiddags gaan kijken. We waren meteen verkocht en we mochten haar na de inenting,de plaatsing van de chip en de adoptiepapieren meteen meenemen. Geen dag spijt van gehad,ze is heel lief,soms een draakmaar dat trekt wel bij. En mijn man die eerst niet wilde...Kayla voor en Kayla na

 Leuk om dit te lezen over je duo, wist ik namelijk nog niet!

Cosmic is de enige hond die ik heb die ik bewust gekozen heb. Ik wilde destijds een tweede hond, ik woonde voor het eerst op mezelf en had aan mijn hele brave senioren herder Punk weinig uitdaging. Ik zocht een leuk maar makkelijk hondje om groepswandelingen mee te maken, eventueel een leuke sport te doen. Ik wilde geen pup, en in de Nederlandse asielen kon ik niets vinden. Ik ben altijd al gék geweest op windhonden, dus kwam ik bij een "Greyhound Rescue" uit (die eigenlijk nooit Greyhounds hebben, want ze halen honden uit Spanje, nagenoeg alleen maar Galgo's). Bij deze stichting maakte ik een selectie van drie honden die ik graag wilde leren kennen. Een Galgo reu, een Podenco Campanero teef, en Cosmic. Ik had destijds geen idee wat een Podenco was en ging er een beetje vanuit dat ze gewoon een mix van.. van alles was. Mijn voorkeur ging uit naar Cosmic, geen idee waarom, ze leek me gewoon heel erg leuk. Haar ging ik dan ook als eerste ontmoeten, en na aandringen van het gastgezin (die erg veel moeite had met haar vertrek), heb ik haar meteen mee genomen. Achteraf gezien eigenlijk teveel over één nacht ijs gegaan, maar gelukkig is het goed afgelopen.

Wispa werd gedeeld op Facebook en had gruwelijke wonden en met spoed opvang nodig. Punk was inmiddels overleden en ik twijfelde of ik weer een tweede hond wilde. Wispa opvangen leek mij ideaal, ik zou kunnen ervaren hoe het was om weer twee honden te hebben, en Wispa zou een opstapje naar een beter leven in Nederland krijgen. Maar goed, uiteindelijk is ze dus gebleven.. :P

Luuk werd me "in de maag gesplitst". Hij is gevonden door de mevrouw die ook Cosmic gevonden heeft. Of ik hem alsjebliiiieeeft op wilde vangen, waarschijnlijk maar een weekje, want er waren al geïnteresseerden. Die zeiden af, en na vier maanden was Luuk er nog, en was hij niet meer weg te denken, dus hij bleef.. Luuk heb ik, voor hij kwam, overigens niet eens gezien, behalve op een wazige foto. Het maakte me ook niet uit, hij zou toch zo weer weg gaan.

Zowel Wispa als Luuk zijn honden waar ik zelf nóóit voor gekozen zou hebben (qua uiterlijk, maar misschien ook deels qua karakter). Maar nu ben ik blij dat ze er zijn :)

En, waarom Podenco's? Buiten dat ik ze prachtig en erg komisch vind, trek ik me hun lot in Spanje enorm aan. Ik hoop hierna voor het eerst in mijn leven een pupje te kopen, maar diep van binnen acht ik de kans dat ik weer een zielige Podenco tref minstens zo groot.. (terwijl ik eigenlijk écht geen Podenco's meer wil..)

Wij hadden geen honden. Niet thuis toen ik jong was, niet in mijn eigen gezin. Wij waren "kattenmensen". Nou kun je heel goed dol zijn op katten, maar daarnaast ook dol zijn op honden, heb ik gemerkt. Het leek mij toch wel leuk. 

Toen ik alleen kwam te staan, dacht ik ook meteen aan een hond. Handzaam type, wel vrolijk en ook geen heel kleintje. Iets herderachtigs. Heel veel gelezen over verschillende rassen. De Corgi sprak me wel aan. Een keer bij een fokker kijken, of t überhaupt wat is, zo'n hond. En zo kwam ik in aanraking met de moeder van mijn Charlii. En dacht: zij is de perfecte moeder voor mijn pup. 

Uiteindelijk koos Charlii mij, bij het bezoek dat ik bracht toen ze 5 weken oud was. En wat zijn we blij met elkaar. Ik had nooit gedacht dat het "hebben" van een hond zo leuk was. Het is ook niet "hebben", het is "zijn". Wij zijn samen, leren van elkaar, genieten van elkaar.... 

Van kleine meid.... 

...tot heerlijke dame nu! 

" Dat kún je doen, maar je kunt ook gewoon je eigen verhaal toevoegen...
Pepijn werd mij aangeboden nadat ik een advertentie had geplaatst bij diverse locale dierenartsen en o.a. dit hondenforum. Na wat heen-en-weer geschrijf met de aanbieder zijn we hem gaan bekijken op een zondagmorgen en hij mocht gelijk mee naar huis. Hij werd herplaatst wegens scheiding/tijdgebrek. "

jantien

 Jaaah Jaimie ik weet dat bij jou honden ook droom verhalen zijn voorgekomen!!

Ooh please vertel ze nog eens! Zovelen hebben ze nog niet gehoord!

Onze eerste hond Bowie een Border Collie hebben we in november 2003 met zijn 6 maanden in een asiel in Sint Truiden gehaald. Hij was daar als nestoverschot aan een paal gebonden. Het is een lieve rustige hond geweest Helaas 24 nov vorig jaar overleden ( ingeslapen )  aan zware hartklachten.

Djessy ook een Border Collie reutje komt van een erkent fokker hem hebben we in dec 2004 met

8 weken gehaald. Dit omdat Bowie een onzekere beetje angstige hond bleef en we er niet nog een asielhond bij wilden maar een stabielere hond. En Bowie fleurde door Djessy helemaal op. Djessy is ook vorig jaar overleden op 3 nov binnen 16 uur Hij kreeg 15 epileptische aanvallen en kwam er niet meer uit.

Onze huidige Borders Spot en Senna komen uit Spanje.

Ze zaten in een perera ( dodingstation) De oproep voor opvang kwam 23 nov en omdat we overlegd hadden met onze dierenarts dat Bowie de 24e ingeslapen zou worden, heb ik gezegd dat wij ze op wilden vangen zodat ze gered konden worden.

Maar we zijn al wachtende verliefd op ze geworden en op 20 dec toen ze aankwamen op Schiphol hebben we tot adoptie besloten.

Dus Spot en Senna broer en zus ( 1.1.2016) zijn nu bij ons en we zijn dolgelukkig met ze.

Het was niet de bedoeling om na het overlijden van onze eerste honden zo snel andere te nemen, maar dan komt dit op je pad of het zo moest zijn.

  Bowie

Djessy

Waarom ik voor Aiden heb gekozen...
Nou, ik heb niet voor hem gekozen

Ik had natuurlijk Odi, en Odi was een hond met een verhaal en een enorme rugzak. Ik heb echt een tijd moeten zoeken voordat ik een ras vond waarbij hij zich prettig voelde. Lastig, een roedelhond, maar niet zo graag met 90% van de rassen om willen gaan... En daarbij accepteerde hij geen volwassen honden in zijn huishouden.

Een Tamaskan pup dus.
Ik wilde een teef, omdat dit mij de beste combinatie met Odi leek. Odi was te vroeg gecastreerd en werd regelmatig belaagd door intacte reuen.

Maar de enige pup uit het nest waarbij ik op de wachtlijst stond, was Aiden. Een pup die niets met mij had, die mij eigenlijk gewoon irritant en stom vond. Maar wel een zelfstandige en zelfverzekerde hond. Niet snel onder de indruk en rustig.
De match voor Odi.

Ik heb altijd voor Odi's welzijn gekozen, dus heb ik toch ja gezegd op Aiden. Ik stond er uiteindelijk wel voor de volle 200% achter hoor.

Aiden is alles wat we verwacht hadden, en nog veel meer. Dus ben erg blij dat ik hem ''niet'' heb  gekozen !

Wij hebben twee Jack Russels omdat ik nog jong(er) was toen mijn ouders een hond wilden aanschaffen, en beide verliefd waren op grote rassen maar angstig waren dat dit fout zou gaan. Mijn vader wilde geen schoothondjes (beetje mislukt) dus kozen we dit felle ras.

Lobke heb ik bewust als pup gekocht na jaren steeds herplaatsers gehad wilde ik nu een pup.kon kiezen uit 2 pups , een pup was wat timide ,de ander klom op schoot zij het bij de verkeerde persoon. dat was de chaffeur  jaren later werd er voor een hondje via HP een huis gezocht voor een kruising Dwergpincher x kaninchen teckel  4,5 jaar oud. nou was ik op zoek naar een langhaar teckeltje had via mijn nicht er een pup gevonden , maar dat ging op eens niet door. toen was iemand op H P die zei die moet Hein nemen . nou moet niemand mij verplichten want ik maak dat zelf uit. weken later besloot ik haar een pb te sturen , en maakte k een afspraak om te kijken of er een klik was, daarna zou ik er over nadenken. ik besloot het hondje op proef in huis te nemen . en binnen 14 dagen wist ik die gaat niet meer terug en dat was Lodewijk zoals ik hem noemde zijn eerste naam kon ik niet uitspreken , een broodmager hondje onzindelijk maar ook een vreselijk lief dier. nu is hij acht jaar en ik ben blij met mijn rel teckels en mijn poesje Sara. moest gewoon zo wezen. Hein.

Ik ben opgegroeid met katten, véél katten... mijn vader was ooit als kind gebeten door een Duitse Herder en wilde geen hond, dus heb ik mijn leven bij mijn ouders doorgebracht met katten.

Ik was ook een "kattendame" en zag me zeker geen hond hebben.

Toen moest mijn man van werk veranderen en werkte hij ook 's nachts, zeven nachten na elkaar.

Ik ben altijd bang geweest in het donker en toen hij 's nachts weg was, verergerde die angst, tot ik tijdens zijn nachten op de zetel sliep.

Hij moest een extra schuifslot op de deur monteren, dat ik dan opende als hij 's morgens thuis kwam.

Hierdoor sliep ik natuurlijk erg slecht, werd 's nachts wakker van "geluiden" dus vroeg ik hem of hij geen hond wilde.

Liefst een grooooote hond, die een beetje afschrikte.

Ik wilde ook een verdediger en wilde dus pakwerk met mijn nieuwe beschermer doen, enkel... ik wilde géén herder (vond ik niet mooi).

Wat waren we toch onwetend toen.

Omdat ik zelf ook wel bang was van honden (geërfd van mijn vader én ooit een keer door een hond gesnapt, ook een herder trouwens), mocht ik de hond kiezen.

Het werd al snel duidelijk dat ik op molossers viel; bijna elke molosser is de revue gepasseerd : Bordeaudog, Mastino Napolitano, Cane Corso, enz... en toen zag ik in een maandblad de Dogo Argentino, en ik was onmiddellijk verkocht!

Ik vond ze helemaal niet afschrikwekkend (voor mij dan), ze waren zo zuiver wit en prachtig!  De karakterbeschrijving hebben we helemaal verkeerd geïnterpretteerd (leken dat we waren).

Zo kwam Evita in ons leven.  Evita was een schat van een hond, ze sliep bij ons in bed, ze was vriendelijk voor iedereen, had geen problemen met andere honden, gewoon perfect was ze... na drie jaar .

De eerste jaren hebben we afgezien, mijn man noemde haar de nagel aan zijn doodskist en verdedigen deed ze ook al niet.  Vrienden van ons zegden altijd dat ze enkel gevaarlijk was voor een ijsje, en dat was ook zo.

Toen Evita drie jaar was, hebben we er een tweede Dogo bij genomen, Ylena.  Met Ylena hadden we geluk, ze had geen probleem met pakwerk, was ook vriendelijk voor iedereen en ik voelde me veilig bij haar.

Met twee Dogo's in huis, wilde ik ook wel eens een klein hondje, een schoothondje.  Dat werd Gioia, de Lagotto Romagnolo.  Alleen, ze wilde niet op schoot, ze is nooit een knuffel hondje geweest en als pup was ze ook al geen uitdaging.  Gioia was en is het makkelijkste hondje dat ik ooit gekend heb.  Het leek of je haar niks hoefde te leren, ze deed alles vanzelf.

Met de Dogo's was alles een gevecht, de karaktertrekken die we leuk vonden aan hen, waren ook hun nadelen tijdens hun opvoeding.

Helaas zijn onze twee eerste Dogo's al enkele jaren overleden, hebben we ondertussen drie andere erbij gehad, waarvan er ééntje, Athena, veel te jong gestorven is.

Nu hebben we dus Niké en Nahla, de Dogo's, en onze Gioia plus het hondje van mijn moeder : Blacky, het ras dat ik nooit zou gekozen hebben, een Jack Russel.  Ik vind een Jack te klein en te fel, maar ook hij hoort in mijn gezin en ik moet én zal er voor zorgen dat ook hij gelukkig bij me is.

Een Dogo Argentino, echter, zal steeds in mijn leven zijn.  Ze zijn de liefde van mijn leven, een ras dat voor altijd in mijn hart gebrand is.

Onze vorige hond was een Japanse Spits uit het asiel. Omdat we toen nog in een flat woonden wilde ik graag een klein hondje, uiterlijk of ras maakte verder niks uit. We hebben voor haar gekozen omdat ze als een circushondje op twee achterpootjes rondjes ging draaien toen we bij haar kooi kwamen en overduidelijk met ons mee wilde. Wat een lieverd was zij. Maar helaas geen fijn verleden gehad en daardoor best wat gedragsproblemen. We waren zo gek op haar dat we alle mindere punten maar voor lief namen. Toen we kinderen kregen bleek ze daar ook niks mee te hebben. We leerden de kinderen daarom bij de hond uit de buurt te blijven en zo ging het goed. We zagen in die tijd wel eens een witte herder lopen en vonden dat zo'n mooie honden, grapten toen dat het net een japanse spits xxxl formaat was. 

Toen we ons hondje op dertienjarige leeftijd hebben laten ingeslapen hadden we daar zo'n verdriet van dat we geen andere hond meer wilden. Maar het gemis was heel groot en ze liet zo'n lege plek achter dus na twee jaar begonnen we toch weer na te denken over een hond in ons gezin. Deze keer een pup zodat die kon opgroeien met de kinderen en er goed aan wennen. Liever ook een grotere hond omdat de kleine hondjes die ik ken vaak wat feller zijn en dat vind ik niet fijn bij de kinderen, ook wilde ik niet dat zo'n klein muppie door de kinderen onder de voet gelopen zou worden.

Mijn man had vroeger een herder kruising en wilde altijd graag een (duitse) herdershond. Zijn hond heb ik destijds ook gekend en die vond ik lief maar ook een beetje eng. Veel herders vond ik eigenlijk maar vervelende bemoeizuchtige blaffers. Maar de omschrijving van de witte herder paste wel bij ons, een lieve gevoelige hond die zich volledig op het gezin richt. Ons witje voldoet ook helemaal aan de beschrijving, zij is precies wat we zochten. Heerlijk om weer een hond in huis te hebben, een grote knuffelbeer die altijd in buurt wil zijn en dol is op onze kinderen. Door haar ben ik de duitse herder ook gaan waarderen, fijne waakse honden die heel duidelijk zijn in hun communicatie en nooit van de zijde van hun familie wijken. Wie weet komt er in de toekomst nog wel een witte bij, of een (oud) duitse.

Na de toch wel onverwachte dood van Bambi <3 (op 17 juni 2014) was ik er al vrij snel achter dat ik niet hondloos wou blijven.

Dan begin je langzaam aan beetje rond te kijken wat je wil, wat je aanspreekt. Ik had behoorlijke eisen;

*sociaal naar mens (liefst ook kinderen ivm jonge neefjes en nichtjes
*sociaal naar honden omdat ze ook naar de opvang gaat
*goed met katten
*goed alleen kunnen zijn (of in ieder geval dat het aan te leren is) (Bambi had erge vorm van verlatingsangst)

Oh en ik wil geen pup, kies liefst hondje op karakter en graag tweedehandse hond. Die verdienen het zo...
Heel veel op de sites van asielen gekeken en gebeld met asielen. Maar kon geen geschikte hond vinden die bij mij en in mijn leven paste. Uiteindelijk kwam ik bij de zwerfhondjes uit het buitenland. Deze leken wel aan mijn punten te voldoen. Niet allemaal natuurlijk... Ik heb gemaild en gebeld en sommige stichtingen vielen af omdat ik er geen goed gevoel bij had. Ook durfde ik het niet aan om er 1 uit het asiel daar direct over te laten komen zonder dat ze in gast gezin had gezeten. Dus keek alleen naar hondjes die al tijdje hier in Nederland waren en er toch meer bekent was over het karakter van de hond.
Uiteindelijk werd ik verliefd op een foto van een hondje

Na heel veel gesprekken, vragen en berichten en een bezoekje mocht ze mee...

Mijn mooie spanjaard Moh

 Oww.. Die is zeker mooi!

Ik ben opgegroeid met bull terriërs. Een reu en een teef, dat waren echt super honden. Ze zijn beide 14 jaar oud geworden en toen ze zijn overleden wilden mijn ouders geen honden meer. Het verdriet als ze er niet meer waren was te groot. We hebben toen 3 jaar geen honden meer gehad. Bij mij begon het toen toch wel weer te kriebelen. Mijn ouders vonden het ook tijd worden voor een nieuwe hond. Ze wilden geen bull terriër meer omdat ze bang waren te gaan vergelijken. We kwamen uit bij de Staffordshire bull terriër. Wat compacter dan de bull terriër waardoor ik er ook mee kon wandelen en naar mijn ervaring toch echt minder eigenwijs. We zijn toen voor een herplaatser gegaan via een fokker. Chelsea een teefje van twee jaar. Ze was echt heel gehoorzaam maar er zat een grote gebruiksaanwijzing aan. Een jaar later belde de fokker omdat ze een herplaats reu hadden en misschien hadden wij interesse. Wij zijn toen gaan kijken en wat een lieverd. Hij is met ons mee naar huis gegaan. Ik denk na 3 jaar ging ik voor de leuk kijken naar een nest wat de fokker had. Ik vind puppies knuffelen echt super leuk. Heb daar de hele middag lekker geknuffeld en was stiekem een beetje verliefd geworden op het enige reutje uit het nest. Verder niks mee gedaan want het was niet de bedoeling nog een hond in huis te nemen. Toen de pups 8 weken waren belde de fokker of wij de reu niet wilde hebben want er waren wel kijkers geweest een aantal zelfs maar daar wilde ze hem niet aan verkopen. En drie weken later kwam hij. 11 weken oud en echt meteen mijn maatje. Was altijd en overal bij me. Ik ben nog iedere dag zo blij met hem. Onze teef is 4 maanden geleden overleden. Baarmoeder ontsteking maar doordat ze zo hard was voor zichzelf helemaal niks gemerkt aan haar totdat het dus al te laat was. Het gemis is groot maar mijn ouders wilden vrij snel een nieuwe. De fokkers waar deze drie honden vandaan kwamen zijn gestopt dus opzoek naar een ander adres. Een fokker had een nest en daar was nog een pup beschikbaar we kwamen op de reserve lijst want er waren nog mensen die gingen kijken. Wij dachten dat we pech hadden maar we werden een paar dagen later gebeld of we wilden komen kijken. We zijn 3 keer gaan kijken en hebben onze voorkeur aangegeven en hebben onze eerste keuze gekregen. Hartstikke blij met onze kleine rode vent. En hopelijk blijven deze drie mannen voorlopig gezond. 

Vanuit het ouderlijk huis had ik een kooikerhondje. Mijn ouders beweerden dat ik bang was voor honden en dat ze daarom een hond wilden kopen. Ik geloof er nog steeds geen bal van dat dat ze reden maar enfin. 

Toen rex overleed wist ik dat als ik op mezelf zou gaan ik vroeg of laat weer een hondje wilde . Een husky wel te verstaan , want ik wilde er mee sporten. 

Ik had tegen mijn ex gezegd dat ik zelf de pup uit wilde kiezen bij een fokker met stamboom omdat ik misschien nog wel meer plannen er mee had. Echter besloot mijn ex zoals gewoonlijk niet te luisteren en dacht dat het wel leuk was mij te verassen , hij kocht een pup een teefje van marktplaats van een stelletje van 9,5 week. Een zwaar getraumatiseerd hondje . Ze noemde chanel. 

Ik wist dus van niks en toen ik thuis kwam zat er dus een bang hoopje in mijn huis die niks van mij wilde weten. Blij was ik niet , maar haar weer direct verkopen was ook geen optie. 

Ik hernoemde haar baylee en ben intensief met haar aan de slag gegaan. En toen ik wist dat ik zou gaan verhuizen naar een groter huis besloot dat ik voor baylee een maatje wilde. Dit werd Goku . 

En bruine woolie pup welliswaar zonder stamboom maar hij werd met liefde verzorgd bij de fokker. 

Mijn ex verloor zijn baan . En in plaats van energie te steken in de honden of een nieuwe baan vinden kreeg ik een hoop excuses te horen en was hij steeds bij zijn vader in almere . ( wij woonde in ede) . 

Uiteindelijk werden de rekeningen zo hoog dat ik mijn reserve potje moest aanspreken. En tot overmaat van ramp bleek mijn ex deze geplunderd te hebben voor zijn eigen gewin. Dit zorgde er dat ik een hartbrekende beslissing moest maken omdat ik niet eens meer eten kon kopen voor mijn hondjes. Ik heb Goku als eerste verkocht. omdat hij het laatste bij ons kwam . Ik heb nog contact met zijn nieuwe eigenaar ben nog een keer langsgeweest en hij zit goed op zijn plek . Samen met de husky die ze al hadden.

Ik ben verhuist naar een studenten boerderij . Ik huurde een kamer. Maar Baylee mocht overal komen in huis. Helaas verzoop ik evengoed nog in de nasleur van het vorige huis door dat ik geen inkomen had . En moest ik tot overmaat van ramp ook haar verkopen. Ook van haar ontvang ik nog updates. 

Ik heb toen besloten dat ik mezelf zou focussen op mijn opleiding en als ik een baan had en zeker wist dat ik niet afhankelijk zou zijn van een ander ik wel weer zou gaan kijken voor een pup . 

Ik studeerde af en kreeg een baan. Inmiddels had ik ook een nieuwe vriend. Eentje die honden wel leuk vond, maar verder lekker alles aan mij over wilde laten . Perfect dus!

Ik wilde kijken voor een malamute pup. Echter mijn vriend had een foto van goku gezien en wilde perse een look a like. Wetende dat in Nederland bijna geen bruine malamutes laat staan woolies te verkrijgen waren besloot ik te kijken voor fokkers in luxemburg en duitsland en belgie. 

Ook was ik lid van een herplaatsingspagina op facebook i.v.m als een pup van een half jaar er op zou verschijnen die niet al te getraumatiseerd was. 

En toen was daar Balou ( toen heette hij nog Boris) . 

Een kruising husky/malamute. Een jaar oud. Een hoop ellende. En bijna de perfecte look a like van Goku. Hij was zo mager dat hij amper op zijn poten kon staan. En hij zat in godvergeten sintruiden in belgië. Een van de 402 honden die gered waren uit het broodfokkers verhaal van Kasterlee. 

Eigenlijk was Balou dus precies waar ik NIET naar op zoek was. Maar iets in zijn blik op de foto's maakte dat ik hem toch zijn plekje wilde geven. Toen ik op de link klikte zag ik dat zijn advertentie al 5000 hits had gehad dus ik achte de kans klein dat hij bij mij terecht zou komen. En toch opeens na twee weken een uitnodiging of ik wilde komen kijken. 

Mijn huisgenoot mijn vriend en ik zijn dus de auto in gesprongen en hebben de drie uur durende rit gemaakt naar Sint-truiden. Ik wilde Balou eerst zelf zien in een aparte ruimte. Dat werd geregeld. Toen ze hem haalde zag ik een hond die gewoon rust wilde, stres in zijn ogen verdween toen ik hem aanhaalde. En het was goed. 

We zijn met hem gaan wandelen en hadden zijn kennel maatje ook mee ( dan was die uiteraard ook direct al uitgeweest.) 

Balou was onzeker maar zo ontzettend zachtaardig. Mijn beslissing stond voor de wandeling al vast . Hij ging mee naar huis. 

Een half jaar heb ik hem nu en hij is zo ontzettend gegroeid. Zeker nu mijn vriend en ik zijn gaan samen wonen twee maanden terug . Zit Balou nu helemaal goed in zijn vel. Hij heeft de rust van zijn eigen plekje. En geniet van alle aandacht en wandelingen en kauwen op zijn botjes.  

Toen hij net aankwam bij ons. 

 Hoe hij nu is. 

Het huis bleef altijd veel te goed schoon. En het was vaak comfortabel stil. Je kon alles doen zelfs de meest ingewikkelde wiskundige theorieën en je zou niet uit je concentratie worden gehaald. Of lekker een boek lezen pffft wie wil DAT nou?! En op 1 of andere manier bleven we de neiging hebben om elke keer maar naar de dierenwinkel te gaan en hondenbenodigheden te kopen. Pensstokjes, kippenpootjes en bullepezen, noem maar op. Tsja wat moet je ermee hè? Die dingen zijn echt niet lekker bij de boerenkool 's Avonds. En bij de Brinta is de smaak ook al snel overheersend. Elke sok had altijd een broertje/zusje nooit lagen er sokken onder het bureau verstopt! We hadden een groot probleem dus, en dit was niet het enige probleem:

Elke keer die prachtig mooie schone tegels in de woonkamer, ruiten zonder neusafdrukken. Hifi apparatuur zonder neusvlekken en soms zelfs gewoon de deurbel niet horen omdat er letterlijk alleen een deurbel te horen is. Elke keer die teleurgestelde postNL bezorgers.... Nee, NEE dit kon zo niet langer!

Grote bergen pensstokjes verorberen, de mogelijkheid om tot op grote hoogte overal tegenaan te neusboksen, niet de beroerste zijn om geen plekje over te slaan met je vuile xxxl poten, zo hard blaffen dat je oren zich bijna vrijwillig dichtvouwen, dat klonk als een vacature die niet snel vervuld zou gaan worden. Tot we erachter kwamen dit is een taak voor the one and only.... Obi.

Omdat er maar 1 echte Obi is was dit deel van het probleem makkelijk op te lossen. Na een goed verlopen zakelijke meeting zijn we overeengekomen dat Obi hier zou komen inwonen en de besproken zware taken voor zijn rekening zou gaan nemen. Inmiddels woont Obi al bijna 4 jaar hier.