Ik stel me even voor 
Hallo iedereen!
Sommige van jullie kennen me misschien uit een update van de vorige post van mijn baasje, sommigen kennen me misschien van Facebook, maar voor diegenen die me niet kennen, wil ik me graag voorstellen. Want dat is beleefd, toch?
Ik ben Chiva. Ik ben onlangs 7 jaar geworden. Een oude tante hoor ik je denken? Nee hoor! Ik ben nog van alle markten thuis. Snuffelen, knuffelen, spelen, lopen en dollen.. Ik kan het nog allemaal. En ik kan met trots zeggen dat ik een ex-dagboekhond ben!
6 jaar heb ik een thuis gehad. Een warm kussen om op te liggen, een kauwbot om van te smullen en een gezin vol liefde. Maar een jaar geleden kwam daar plots een einde aan. Ik ben naar het asiel gebracht en ben nooit meer teruggekeerd. Ik ben van dat warme kussen naar een koude plek op de kennelvloer gegaan. Van knuffels en likjes, naar tralies om me heen. Alles wat ik ooit kende, weg. Alles wat ik ooit lief had, gewoon weg. Het deed pijn. Zoveel pijn dat ik van mensen niet veel meer moest weten. Je kent herders hé? Zo loyaal. Waren mensen dat ook maar. Mijn hartje was gebroken en mijn vertrouwen was compleet zoek. Mensen aan mijn kennel begroette ik met luid geblaf, zodat ze weg zouden gaan. Ik moest ze niet meer. Toch hadden 2 personen een weg naar mijn hart weten te vinden. Orla van het asiel, mijn beste vriendin en Geert, mijn allerliefste wandelmaatje. Zij mochten wél bij me in de buurt komen. Zij maakten mijn jaar in het asiel dragelijker.
Arianne, met haar prachtige “dagboek van een asielhond” kwam mijn asiel bezoeken. Ik mocht met haar, Geert en een fotografe op wandel. We hebben gespeeld en er werden foto’s genomen. Voor ik het wist, stond ik te schitteren op de Facebookpagina. Ik werd geliefd en gedeeld door honderden mensen. Allemaal zeiden ze zo’n lieve dingen over me! Maar bezoek kwam er echter niet. Tot op die ene zaterdag..
Plots stonden er 2 mensen aan mijn kenneldeur. Zoals gewoonlijk begon ik te blaffen om ze weg te jagen. Maar dan zag ik eentje iets uit haar handtas grabbelen. Voor ze kon opkijken zat ik al voor haar neus. Ik kon mezelf niet bedwingen, ik wist dat er snoepjes gingen aankomen. Ik was nog steeds angstig en wantrouwig, maar.. SNOEPJES! Voorzichtig stak ze haar vingers door de tralies met daarin een snoepje. Zo lief mogelijk als ik kon, nam ik het snoepje aan en bleef ik zitten, in de hoop dat er meer snoepjes zouden volgen. En jawel hoor! Ik kreeg er nog. Dan kwam Orla mij halen en werd ik naar Geert gebracht voor een wandeling. Joepie! Maar die 2 bleven me volgen. Ik bleef ze aanstaren, want misschien kwamen er nog snoepjes tevoorschijn uit de handtas. Na een paar minuten nam de snoepjesleverancier de leiband over van Geert en liep ik netjes met haar mee. Ik liet me aaien op mijn hoofd, mijn buik en over mijn oren. Achteraf zijn we gaan spelen op de speelweide. Ook daar had ik geen last meer van die angst. Ik ging de balletjes halen en bracht ze netjes weer terug. Ik vond het zelfs leuk! (Maar die handtas verloor ik niet uit het oog hoor 
) Na die inspanning gingen we met zen allen Orla haar kantoortje in. Ik hoorde ze praten over de toekomst. Een toekomst met mij! Maar iedereen moest erover nadenken, een adoptie gebeurd niet over 1 nacht ijs. Dus ging ik weer naar mijn kennel en die 2 naar huis.
Enkele dagen later kwam Orla me ’s avonds halen in mijn kennel. Ik mocht in het kantoortje gaan slapen. Ik? Binnen slapen? Hoe kon ik nou weten dat het een voorbereiding was op weer binnenshuis leven. Ik heb gewoon genoten van het feit dat ik lekker warm en rustig, zonder al die honden om me heen, kon slapen. En dan was het weer zaterdag. Ik sta enthousiast aan de deur te kwispelen als Orla en Geert ’s ochtend aankwamen. Ik begroet ze vrolijk en dan valt mijn oog op 2 mensen, dié 2.. en de handtas! Ook hen ga ik begroeten op mijn enthousiaste wijze. Ik krijg een nieuwe halsband om en ik ga weer op wandel met Geert en die 2. Deze keer is het niet de snoepjesleverancier die met me wandelt, maar haar stille metgezel. Maar ook hem vind ik super fijn, dus wandel ik flink mee. Na de wandeling gaan we weer Orla haar kantoortje in. Er wordt een contract getekend en flink wat knuffels uitgedeeld, het bleken achteraf afscheidsknuffels te zijn, want die 2 namen me mee naar de auto. De snoepjesleverancier kwam naast me zitten en de stille vooraan aan het stuur. Zo hebben we daar toch een uur en een kwartier gezeten, terwijl ze me sussend toespraken en af en toe een snoepje gaven, want eerlijk? Die rit was echt zenuwslopend. Met mijn oren plat en m’n koppie omlaag, zat ik daar tegen de bank geplakt. Ik was maar al te blij dat de auto stopte en ik weer met mijn 4 pootjes op de grond stond.
We gingen door een deur en daar stond het dan.. dé mand met MIJN naam op. Ik was thuis.
Dus dames en heren, zo kwam ik hier terecht. En vanuit die mand ga ik mee alle leuke postjes van jullie volgen en misschien ook nog zelf een paar posten.
En die 2? Ze werden mijn nieuwe gezin, mijn nieuwe allerbeste vrienden.
Pootje, Chiva.
Nog snel een dankjewel voor:
Dagboek van een asielhond: https://www.facebook.com/dagboekvaneenasielhond/?fref=ts
Met dit project heeft Arianne al verschillende langzitters en/of honden met een rugzakje die moeilijk te adopteren waren, een nieuwe thuis kunnen geven. Waaronder mezelf! Zeker een kijkje waard 
Dierenasiel regio Roeselare:
https://www.facebook.com/Dierenasiel-Regio-Roeselare-949670585128083/?fref=ts
Hier heb ik de hele tijd vertoeft. Super lieve mensen en de beste medewerkers en vrijwilligers (vooral mijn lieve Orla en Geert). Ze doen toch steeds dàt tikkeltje meer. Zo ook voor mij.. Omdat mijn baasjes zo ver woonden, mochten ze toch nog na openingsuren komen om mij te komen bezoeken. Ook zeker een kijkje waard en wie weet zit jouw toekomstige schat in dit asiel 
Welkom op HP! Jij kunt nu zelf je nieuwe dagboek schrijven, vol heerlijke avonturen met je nieuwe baasjes 
Wat een mooi geschreven verhaal... Geweldig dat Chiva bij jullie een nieuw thuis krijgt! Heel veel geluk en plezier toegewenst 
Wat leuk om het verhaal na de adoptie van een dagboekhond te zien!! :)
Chiva heeft het goed bij jullie!
Wauw wat een heftig/mooi verhaal zo op de (voor mij) vroege ochtend. Vooral dat stukje van altijd een thuis en daarna in de kennel belanden waar alles wat je ooit had er niet meer is...
Gelukkig heeft ze haar goudenmandje gevonden!
Welkom hier en ik kijk uit naar de vele mooie verhalen van jullie.
Wat een prachtig verhaal; vol gevoel geschreven.
Waarom brachten de vorige eigenaren Chiva naar het asiel?
Chiva had het nu niet beter kunnen treffen; een gouden mand.
Heel veel geluk en plezier met Chiva.
Prachtig geschreven en jullie zijn super mensen,wat zal Chiva het goed hebben welkom lieve Chiva.
Hou ons op de hoogte hoe alles verder verloopt.
Waarom brachten de vorige eigenaren Chiva naar het asiel?
Chiva had het nu niet beter kunnen treffen; een gouden mand.
Heel veel geluk en plezier met Chiva. "
natuurlijk het oude verhaal geen tijd of erger hij past niet meer bijhet nieuwe bankstel of de vloerbedekking trouwens van harte welkom Chiva en baasjes . Hein.
Waarom brachten de vorige eigenaren Chiva naar het asiel?
Chiva had het nu niet beter kunnen treffen; een gouden mand.
Heel veel geluk en plezier met Chiva. "
Voor zover ik weet, is het omdat Chiva niet met kinderen zou kunnen. Als ik ga wandelen en ik kom kinderen tegen, doet ze niets. Ook op de hondenschool lopen er kinderen rond, waar ze niets naar doet. Maaaar. Er mag geen hond bij me komen snuffelen of ze is jaloers. Dus ik vermoed dat er jaloezie was naar het kindje in het gezin..
Poeh , geweldig , tranen in mijn ogen
Wat een mooi verhaal
Ik wens jullie veel geluk , plezier en ondeugd voor de toekomst !!!!!
Chiva wat ben jij bij een fijne familie terechtgekomen wat pas je goed bij hen, ik ben heel blij voor je dat die mooie mand voor jou klaar stond.
Heel veel geluk en plezier!
Wat fijn om te lezen! Heb haar gevolgd FB.
Super lief dat jullie een asielhond hebben geadopteerd!
2 doggies
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?