Te enthousiast reageren op voedsel.

Hallo, Mijn hond (een buitenlandse hond van 2,5 jaar) is echt een hele lieve hond met een kei zacht karakter. Als ik bijvoorbeeld mijn kinderen streng toespreek, loopt hij al weg naar de gang alsof hij iets verkeert gedaan heeft. Dat heb ik tot op heden er nog niet uit gekregen. We hebben hem nu sinds hij (geschat) 5/7 maanden was, en het klikte vanaf het begin super binnen ons gezin. We hebben 2 kleine kinderen, en nadat we ze de eerste 3 maanden tijd hebben gegeven aan elkaar te wennen, ging dat heel snel heel erg goed. We hebben nog nooit problemen gehad met de kinderen/hond. Allebei gaat super. Overigens hebben we een klein probleem; Als ik hem train, bijv. d.m.v. denk spelletjes of om trucjes te leren die ik wel leuk vind, is hij ongelooflijk enthousiast, te enthousiast als ik daar voedsel bij gebruik (koekjes/worstjes/kaasjes) ik kan dan niets meer met hem. Hij slaat met zijn poten, is erg ongeduldig. Overigens blijf ik rustig, maar na een tijdje geef ook ik het op, want hij 'wil' niet rustiger worden - beweeg voor de 'training' werkt ook gewoon niet, hij heeft een conditie als een paard inmiddels, want hij gaat mee hardlopen en als ik erop uittrek met mijn mondain bike  e.d. Overigens, als ik een speeltje pak, al is het zijn favo speeltje, dan raakt hij heel snel zijn interesse kwijt en gaat lopen klieren. Niet dat het heel nodig is natuurlijk, maar ik vind het wel heel jammer, en krijg soms ook het gevoel dat hij juist dat extra denk werk wel kan gebruiken... Daarnaast is dan wel weer het probleem, dat hij loopt te blaffen naar elke hond die hij tegenkomt. Ik denk zelf dat het vooral onzekerheid is; hij zet een kam op, bromt en blaf wat, maar als hond in de buurt is begint hij direct te kwispelen en als het moet gooit hij zich direct op zijn rug, nog nooit heeft hij ruzie gehad met een hond, en we lopen regelmatig in losloop gebieden e.d. Overigens komt dit niet fijn over op andere mensen die hun hond uitlaten en ook niet als ik dus aan het hardlopen ben met hem, en hij loopt te trekken en te morren omdat we langs een hond lopen. Het rotte is dan dus, dat hij juist helemaal niet reageert op eten. Hij is dan wel onzeker maar ook enthousiast over het zien van een andere hond. Het werkt wel zonder honden. De methode van "kijk je mij aan krijg je een koekje/worstje/kaasje e.d" maar zodra er een hond bij is dan is dat weggevlogen. Vanaf het moment dat ie een hond ziet is hij gefixeerd, kijkt me zo af en toe nog aan maar dan is het weg. Hij heeft het ook niet met maar 1 hond, maar met alle honden. Overigens begon dit gedrag +/- half jaartje terug. Sindsdien ben ik ook aan het trainen gegaan. We hebben wel soort late puppy cursus gedaan want hij was immers al ouder toen ik hem kreeg en toen er net weer nieuwe instroom mogelijkheden waren, was hij al 9 maanden ongeveer, maar verder steun ik op mijn eigen vrij diverse ervaringen met honden. Tijdens deze cursus deed hij het fantastisch. Ik heb dezelfde vrouw die ons puppy cursus gaf gebeld, en die wist niet zo goed wat ik ermee moest doen. Ik heb namelijk geen stappen over geslagen en ben rustig met kleine stapjes gaan oefenen maar er zit totaal geen vooruitgang in.Mijn vraag hier is dus niet zomaar, ik loop hier al een tijdje mee te trainen en te proberen, maar niets lijkt te werken. Ik hoop dus dat iemand hier dit verhaal herkent, en een eventuele oplossing heeft? Of anders een paar aanmoedigende woorden, want ik raak mijn motivatie een beetje kwijt...  (overigens niet dat ik daarom ooit mijn hond op zou geven hoor haha, voordat dit verkeert opgevat word!!)Groetjes, Marian.

Ik weet overigens niet waarom mijn verhaal in 1 blok tekst werd geplaatst... ik had alinea's maar die zijn niet te zien... Mijn excuus.

Je zit op je telefoon of ipad ? Ik heb het ook, druk vaker op de enterbalk, extra.                  Wat het probleem betreft, beloon eens met niet altijd voer, een knuffel zal bij jouw hond ook al heerlijk zijn, juist omdat tie weg duikt als je je kids toe spreekt.....drie x een aai en goed zo, en dan een heerlijk iets, zodat tie niet weet dat tie wat krijgt....

Wat voor soort hond is het, weet je het ras of -evt- iets van wat er in de kruising zit?

Het is misschien ook nog een beetje een puber? ... En nee, niet alle honden zijn te paaien met iets lekkers... Mogelijk heeft hij toch behoefte aan om iets heel anders met je te doen, waardoor je zijn aandacht wel beter kunt vasthouden.

Ik zou het qua training en oefenen eens over een heel andere boeg gaan gooien. Je kunt eens kijken naar de BAT-training van Monique Bladder - hier op dit forum al vaak genoemd. Ze heeft ook een aantal video's waarin ze al veel uitlegt.

Misschien heb je hier iets aan. 

https://m.youtube.com/watch?v=FBQadTknDlc

bedankt voor de tips. Ik ga me eens verdiepen. Misschien dat t werkt. 

Overigens heb ik qua ras echt geen idee. er is al zoveel "geraden" door andere mensen dat ik het maar opgegeven heb. 

Hij heeft wel een heel zacht en vriendelijk karakter met een beetje imponeer aggresie dat zich gewoon uit door onzekerheid. Want hij geeft het vrijwel direct op zodra de hond in de buurt is; dan wil hij in principe alleen maar spelen. 

Er is een wereld van verschil, tussen mens en hond. Soms een hele grote wereld.

We staan daar als mens niet altijd bij stil. En waar we nog minder bij stil staan is dat wij het door onze "mens zijnde" ogen zien. Die de zaken op een heel andere manier zien dan de hond.

Hoe empatisch we ook mogen zijn, wat wij ons voorstellen of inleven bij, doen we steeds als mens.

Ik mag bij een bepaald onderwerp best wel rekenen op het nodige onbegrip van sportieve hondeneigenaars, wanneer ik aanhaal dat ze hun hond niet noodzakelijk een plezier doen om deze mee te nemen wanneer ze gaan sporten.

Er bestaat nog steeds de gedachte onder de mensen dat ze hun hond moeten moe maken. Dus ja, meenemen bij het sporten dan!

Zoals je zelf al hebt ondervonden, is dat enkel de hond zijn conditie nog eens zo goed is als ze al was. En dan zijn we uitgesproken.

Door met een hond te gaan sporten komen er heel wat opwekkende stoffen vrij in het lichaam. Die komen ontzettend snel vrij, maar blijven ook wel lang in het lichaam.

Daarboven op komt er ook nog eens dat een hond niets, maar dan ook niets kan bepalen. Het tempo, hoe lang, waar, enz....

Terwijl een hond die buiten komt, niets liever doet dan zijn neus achterna. Het reukorgaan, tja fenomenaal is nog te zacht uitgedrukt. Een orgaan om U tegen te zeggen. Jij en ik zullen geen mensen vanonder de sneeuw uithalen, of vanonder het puin.

Wij gaan op de luchthaven ook geen koffers tegen houden omdat ze drugs bevatten..... hulphonden en ga zo maar door.

Wij, als mens, zijn absoluut niet in staat om te begrijpen wat en hoe belangrijk dit voor een hond is.

Dus daar sta je dan in sporttenue, klaar om eens lekker te gaan sporten. En heel goed bedoeld, denken we dat we onze 4voeter een grote dienst bewijzen. Want zo wordt het ons toch al Jaaaaaren zo verteld. Maar is dat ook zo en op wat wordt dat eigenlijk gebaseerd?

Maar wat ik je wel kan vertellen waar je jouw 4voeter een plezier mee doet, is door hem hond te laten zijn.

Een hond die je mee naar buiten neemt, die gaat met je mee. Maar die gaat ook volop zijn reukorgaan benutten. En naar links, beetje vooruit, how stop terug, ja nu naar rechts padje naar beneden, oeps terug naar boven. Op voorwaarde dat ze de kans krijgen. 

Als je 2 honden neemt en beide gaan een half uur, 3 kwartier met hun eigenaar mee naar buiten. 

De ene hond (a) legt dan 10km af, terwijl de andere (b) maar 1 km aflegt. Maar wel zelf zijn tempo kan bepalen en vrij is om te gaan snuffelen.

Welke hond denk je dat het meest rustig en voldaan is? Hond b.

Wanneer een hond een andere hond tegenkomt en daar zich niet ok bij voelen, kunnen wanneer ze vrij zijn, hiervan weggaan.

Alleen in onze maatschappij waar we met z'n allen dicht bij elkaar wonen, hebben honden niet die mogelijkheid. Ze dragen een hals en leiband en zijn genoodzaakt om hun 2voeter te volgen. 

Onze honden komen ons dit vertellen, samen met nog een hoop andere zaken. Alleen kennen wij (algemeen gesproken) hun lichaamstaal niet en verstaan we hen niet wanneer ze vocaal bepaalde zaken te kennen geven. En missen bijgevolg hun verhaal.

Vroeger was een hond een hond (nu ook nog ) alleen werd daar vroeger niet over nagedacht. En wist de wetenschap, (toen ook nog niet zo'n grote interesse) ons ook nog niet zoveel te vertellen over die geweldig trouwe 4voeter.

Honden houden niet automatisch van andere honden die ze niet kennen. Voor veel brengt dit heel wat spanning en stress met zich mee. Ze kunnen ze ook niet omzeilen of ontwijken.

Misschien dat je het ook eens met een nieuwe manier van aanpakken kan proberen. Te beginnen met voldoende rust en afstand. Het gebruik van een lange lijn 5 à 10mtr geeft de hond een beperkte vrijheid om daar waar het kan lekker de neus achterna te gaan. Bij het zien van andere honden, ervoor te zorgen dat er voldoende afstand is. Hoe weet je dat de afstand voldoende is? Als de hond niet reageert op een andere hond.

Wanneer je met een hond met voedsel werkt, zijn er exemplaartjes bij die nogal heel enthousiast kunnen reageren. 

Nochtans kan je hen heel goed en vrij snel leren door middel van shapen, welk gedrag dat je van hen wilt.

Wanneer hij daar staat als een op hol geslagen pingpongbal, zal hij moeten ondervinden dat dit net niets gaat uithalen. Er gebeurd volledig niets. Geen woord, zelfs nog geen letter. Geen gebaar, zelfs geen beweging. Van zodra de hond een rustig moment heeft, is het dan ook direct belonen. Vrij snel zal de hond leren, dat het enkel het rustige gedrag is dat hem bepaalde voordelen biedt. Want ze zijn zo ontzettend slim.