trekhondensport 2017

Na even weg te zijn geweest, zijn we weer terug. Een nieuw jaar, nieuwe kansen en een nieuw seizoen met weer mooie wedstrijden op komst. Dus zoals de voorgaande jaren, deel ik mijn avonturen graag met jullie en hoop ik ook dat andere hun verhalen willen delen. Dit jaar niet alleen canicross. Vorig jaar voorzichtig begonnen met steppen en dit jaar hoop ik de start te maken met bikejoring.

Voor degene die de sporten niet kennen. Dit zijn sporten waarbij je sport met een hond die mag trekken. Canicross is hardlopen. Steppen spreekt voor zich. Bikejoring is op de mountainbike.

Een korte introductie van mijn kant. Mijn hond, Shadow, en ik zijn al wat jaren actief in de trekhondenwereld. Voornamelijk op wedstrijden van Canicross Nederland. We doen dit met groot passie en ambitie. Ik zelf ben al een tijdje geblesseerd en loop alleen nog maar wedstrijden. Shadow wordt nu uitsluiten getraind voor de step. Ik train zelf sinds kort om weer fit te worden door de sportschool regelmatig te bezoeken en mijn voeding is aangepast. Dus we zijn op weg om weer te knallen.

De eerste wedstrijd was afgelopen zaterdag in Hilversum. Het was koud en we hebben die dag alle weersoorten voorbij gehad. Van sneeuw, hagel, onweer, regen tot het zonnetje aan toe. Voor Shadow is dat ideaal, gezien hij het snel warm heeft in vergelijking met alle kortharige powerdoggies.

We waren er vroeg en hebben dus gelijk even het parcours gelopen ter verkenning. Het is het snelste parcours wat we in Nederland kennen en op wat gladde stukken na, is de verwachting dat we een prima tijd kunnen gaan neerzetten.

Eerst was de lange cross. Ik fotografeer ook graag, dus heb ik even een halfuurtje de tijd genomen om alle deelnemers vast te leggen. Wat is het koud als je op de grond ligt hihi.

Daarna snel Shadow uit de auto gehaald en een nieuwe theorie uitgeprobeerd. Shadow heeft namelijk de afgelopen weken echt een omslag gemaakt van ''het is wel leuk'' naar ''supertrekhond''. We hebben een nieuwe training ingestort waarbij ik met behulp van een bijtrol, hem kan aansporen te trekken. Of ik leg zijn bijtrol ergens neer en ik loop het parcours af. Aan het einde van het parcours krijgt hij dan het commando om het te gaan halen. Of ik geef hem zijn bijtrol van tevoren. Ik neem hem dan weer in en hij weet dat hij na het trekken als beloning zijn bijtrol weer krijgt. Shadow is geen typische hond die het rennen op zich heel leuk vind, maar op deze manier is het ook een super crosshondje.

Dus ik heb in deze de bijtrol bij de finish gelegd en we zijn het parcours terug gaan lopen tot aan de start. Bij de start had ik precies genoeg tijd om me om te kleden en voor ik het wist mochten we achter de startlijn gaan staan. Shadow weet nog precies waar de bijtrol ligt en wat zijn missie is in deze. Ook de hond voor hem mag hij niet zo graag, dus ik verwacht een goede start te maken.

3.. 2... 1... En daar gaan we. Ik sprint weg en ik voel al na een kleine meter de spanning om mijn middel ontstaan. Shadow zet gelijk veel snelheid in om zijn voorganger in te halen. We hebben een lang recht stuk en ik zie het voorgaande team al niet meer, maar Shadow is ze duidelijk nog niet vergeten. Na de eerste twee bochten en zo'n 400 meter komen we ze alweer in zicht. Shadow zet extra aan en ik heb tot nu toe nog geen woord hoeven te zeggen om hem aan te sporen. Tot we het andere team binnen luttele secondes hebben ingehaald. Shadow ziet het als wedstrijd gewonnen en hij gaat over op lullig drafje. Maar daarvoor zijn we niet gekomen. ''Shadow target!!'' roep ik met brandende longen en je ziet hem bedenken dat hij een andere missie had. Hij gaat na een kort stuk draf weer gelijk over in galop maar al wel is te merken dat hij begint te doseren. Daar ben ik blij mee, want ik weet net zo goed als hem dat we nog zo'n anderhalve kilometer te gaan hebben.

Hij valt een aantal keer weer stil, maar met een klein beetje aanmoediging gaat hij weer. Hij heeft het duidelijk zwaar, conditioneel heeft hij een klap gehad van mijn blessure. We trainen minder en dat is ook voor hem te merken. We draaien een lang recht pad in, wat we moeten uitlopen tot het laatste rechte stuk. Achter me zie ik een ander team opdoemen, maar ik besluit Shadow even rust te geven. Ik roep hem in draf en ik zet aan om het tijdsverlies te beperken. Maar ik weet tegelijkertijd ook dat als ik hem laat door galopperen, dat hij het tempo niet volhoudt tot de finish. We zijn bijna bij het einde van het pad als we worden ingehaald. Ik zit zelf aardig stuk en Shadow is weer een beetje bijgekomen. Ik stuur hem achter het andere team aan, de snelste loper van de dag, en hij schiet naar voren. Ik laat mezelf even goed achter hangen, zodat ik even op adem kan komen.

We de draaien het laatste stuk op en binnen 400 meter is de finish. Ik geef Shadow aan ''we zijn er bijna'' dat we gaan versnellen en we vliegen achter het andere team aan. We houden hun redelijkerwijs bij, al lopen ze iets uit. Shadow lijkt zijn bijtrol te zijn vergeten en zoekt in de menigte naar bekende. Zijn manier om aan te geven dat de tank leeg is. Tot de laatste meters heeft hij het volgehouden en de laatste 20 zijn voor mijn rekening. We komen over de finish. Kapot maar ongelofelijk trots. Niet alleen heeft hij alles gegeven, maar ik weet dat we een mooie tijd neer hebben gezet. Ik schatte voor mezelf ergens bij de eerste vijf van onze categorie. Helaas kan ik niet wachtten op de uitslag, gezien ik nog moet werken.

Ik beloon Shadow voor zijn inzet en ik loop hem even goed uit. Een gewoonte die ik sinds we twee afstanden doen heb opgepakt, omdat het zijn herstel aanzienlijk verbeterd. We gaan de auto in en rijden naar huis. Net voor werktijd krijg ik een berichtje dat we als 4e zijn geëindigd op de 2300 meter met een snelheid van 16.34 km/h. Onze snelste tijd tot nu toe.

Een eerste wedstrijd in de vele die dit jaar weer gaan volgen. Dan ook met steppen en misschien bikejoren, maar dat was op dit parcours niet mogelijk door de gevaarlijke situaties die voorgaande jaren hebben plaatsgevonden.

Ik hoop jullie verhalen te lezen, of jullie vragen te kunnen beantwoorden in dit topic dit jaar.

Gr. Naomi en pootje van mijn grote boef Shadow

Onderstaand een foto van afgelopen wedstrijd (eerste) en een foto van onze laatste step wedstrijd

Ik krijg het altijd spontaan koud als ik jouw foto's voorbij zie komen op Facebook hihi :D 

ik volg uiteraard weer 

Wat kan je toch mooi schrijven! Alsof ik er zelf bij was :D 

Ik volg graaag 

Ja wat een schrijf talent heb je zeg! 

Dat met de fiets lijkt mij echt een gave sport maar is dat niet heel gevaarlijk? Ik zie gelijk allemaal dingen voor me dat een hond ineens afgeleid is en bam fiets tegen zich...

Ik volg heel graag! Wat lijkt me dat gaaf om te doen zeg. Helaas is Kaylo daar helemaal niet geschikt voor. Rennen is leuk hoor, voor zo'n 5 meter haha. Fietsen is saai.. dan kan hij niet snuffelen 

En wat schrijf je inderdaad fantastisch! 

ik volg weer, je verhalen zijn altijd zo pakkend

 mhhh, ik hoop dan maar dat die ene keer toch wel aardig zacht is. 

 Dat is heel mooi en ik denk ook dat dat het mooie van de sport is. Ik ben benieuwd naar de eerste filmpjes en foto's .

Er moet nog een mountainbike aangeschaft worden. Vandaar dat het op de planning staat. Ik gok ook pas dat ik hem rond april ga aanschaffen en dan wordt het eigenlijk al weer te warm. Dus ik verwacht pas in september voor het eerst echt goed te kunnen beginnen met trainen. We hebben al wel een proefrondje gedaan, om te kijken of Shadow het leuk vind. Filmpje spreekt voor zich

https://www.facebook.com/naomi.deronde/videos/1363483173663729/?l=2929906355808826790

Ik ga ook weer volgen.

Ik heb vorig jaar voor het eerst een wedstrijd gelopen in Arnhem. June heeft dit doen boven verwachting goed gedaan. Ze snapte bij de start al precies wat de bedoeling was en heeft de hele ronde goed gelopen en vrijwel de hele tijd getrokken. Aangezien ze de finish wel erg spannend vond, durfde ze daar in eerste instantie niet overheen maar met motiverende woorden van mijn kant is ook dat gelukt;)

Helaas ben ik twee dagen later door mijn enkel gegaan waardoor ik nu pas weer heel langzaam het lopen op aan het pakken ben. 

Als we allebei weer in goede conditie zijn wil ik ook weer een wedstrijd meedoen.

Heeft iemand misschien ervaring met Berners (dat soort types iig) die dan een kar, kruiwachenqchtig trekken? Of is dat in Nederland verboden? Ik las ergens dat dat in Amerika wordt gedaan en ik was er benieuwd naar. 

 ik weet het zelf ook niet zo goed Haha. 

Dacht misschien weet iemand wat ik bedoel en weet dat er ergens een wedstrijd is oid. Had ergens gelezen dat Berners gefokt waren om karren te slepen en dat ze in Amerika daar een sport van hadden gemaakt. Maar goed, bedankt voor je berichtje. 

Nou vandaag was de wedstrijd in Helden. Vroeg weg, want we moesten het parcours uiteraard weer verkennen. Van tevoren hadden we al doorgekregen dat er geen sneeuw of gladheid op het parcours te vinden was. Daar waren vele blij mee, ik wat minder. Van de week door de sneeuw gestept en ohhww wat is dat leuk!

Nou het parcours lag er als beloofd mooi bij. Hier en daar wat hoogteverschillen, maar over het algemeen een snel parcours. Shadow had er duidelijk zin in en ik eigenlijk ook wel. Vandaag stonden zowel steppen als de korte cross op het menu. We konden niet wachten.

De inschrijving was een beetje een rommeltje. Teveel honden te dicht op elkaar, maar al een hele organisatorische verbetering ten opzichte van vorig jaar. We kwamen er bij de dierenartscontrole tot mijn grote schrik achter dat onze ontheffing nog maar een week geldig is. Dus van de week snel naar de dierenarts om die te regelen, voor step en bike. Maar met een klein beetje spanning, is Shadow door de controle heen gekomen.

Dus snel naar de auto. Hond erin en de step naar de start brengen. De spanning loopt op, want ja we hebben ''maar'' een uur om ons voor te bereiden. Onderweg kom ik bekende tegen en raak aan de praat. Het uur verandert in 20 minuten en snel omkleden dan maar. Waar iedereen zich dik inpakt, heb ik de zomer een klein beetje in mijn bol. Met korte broek kijken vele mij bijna boos aan, alsof ik gek ben

Nou Shadow tuig om en maar gauw richting de start. De meeste staan er al, maar nummer twee gaat pas van start. We hebben dus nog vijf minuten, dus we lopen nog een rondje warm. Shadow begint duidelijk ongeduldig te worden en ik zie dat mijn grote vriend Thommy voor ons start. Shadow en Tommy kunnen niet goed met elkaar, dus ik weet dat Shadow zijn best gaat doen om die ''te pakken te krijgen''.

Nou zo gezegd zo gedaan. Thommy van start en wij na een minuut ook. Shadow gaat weg als de brandweer en ik merk aan hem dat hij er niet alleen zin in heeft, maar dat hij gaat voor een overall goede wedstrijd. Niet alleen een goede start, zoals we wel vaker hebben. Dus heel optimistisch begin ik met mijn been over de grond te harken, na 8 keer wisselen we om. We gaan ontzettend hard en ik wil het vasthouden. Ik weet dat de gedachte dat we Thommy ooit zullen tegen komen op het parcours niet op waarheid gebaseerd is, maar go big or go home. Dus de ene na de andere bocht vliegen we door. Op momenten dat ik stop met steppen, gaat Shadow ongestoord door. Hij is in zijn element en ik heb zelfs in de bochten moeite met het ontwijken van de doorns in de berm die mij graag zouden prikken. We gaan heuvel op heuvel af, links en rechts, nog net niet onderste boven. Tot het enne faalmoment.

Ik merk dat Shadow verder voor de step uit gaat lopen. Dit zou niet moeten kunnen, want hij zit vast. Tot mijn grote schrik zie ik dat de paniekhaak de lijn heeft losgelaten en dat de lijn vrij in mijn lijnuithouder ligt. Voor ik vaart kan minderen om ongelukken te voorkomen, is het kwaad al geschied. De lijn valt uit de lijnuithouder en komt tussen mijn voorwiel terecht. Mijn voorwiel blokkeert en ik kieper er overheen. Ik kom op mijn pols terecht, maar op dat moment voel ik dat niet. Shadow duikt weg naar de zijkant, die heeft al geleerd dat bij crashen hij niet in de weg van de step moet staan.

Ik sta op en maak de lijn weer vast. Allemaal kostbare tijd en Shadow is niet geraakt, dus we kunnen weer door. Tenminste dat had ik gedacht. Shadow begint weer vol goede moed te trekken, maar ik merk zijn aarzeling al bij het weggaan. Op dat moment had ik al moeten weten, dat het einde van de wedstrijd net geweest was. We rijden weer verder, maar Shadow stopt plots weer. Een oude bekende gewoonte, voorkomende uit een hernieuwde vlaag van onzekerheid. Het voorval heeft zijn vertrouwen geschaad en hij durft niet meer goed voor de step te lopen.

We starten opnieuw tot drie keer toe. Ik heb het na de eerste keer al opgegeven om een goede tijd neer te zetten. Het positief afronden van een nare ervaring heeft op dit moment prioriteit. Maar het wil niet lukken. We komen na iedere keer opnieuw opstarten, zo'n 200 meter verder om het hele proces opnieuw te mogen herhalen. Ik besluit om de laatste 200 meter van het parcours half rennend en half steppend af te leggen en Shadow naast de step te roepen. Zo houden we de stress beperkt, maar kunnen we toch finishen. Slechte tijd is beter dan geen tijd.

Daarna Shadow uitgelopen en de step laten liggen bij de finish. Die heb ik pas opgehaald, nadat ik Shadow tot rust had. Rust en herstel is na zo'n incident het voornaamste.

Gezien Shadow heel erg leert door middel van het leggen van oorzaak-gevolg, heb ik besloten om toch ook de korte afstand later op de dag te lopen. Ja, hij had stress. Maar Shadow zou ook makkelijk de link kunnen leggen tussen angst en trekken in het algemeen. Ik heb geen zin in een hond van vijf die ik niet meer kan inzetten voor de sport. Daar worden wij beide niet gelukkig van.

Dus toch gestart. En hoe?!!! Wat een power zit er toch in dat beestje! Van zijn onzekerheid is niets meer te merken. Hij heeft duidelijk de link niet gelegd met het trekken zelf, maar dus met de step. Gelukkig! Op de plaats van het incident, gaat hij heel even over in een onzekere draf. Maar voor de rest loopt hij netjes in galop of in draf het parcours uit. We worden door jan en alleman ingehaald, maar zeker niet doordat Shadow niet tot gaatje gewerkt heeft. Ikzelf was niet fit, door bloedafname, en dat was te merken. Maar in deze kan ik alleen maar trots zijn op mijn boef.

Ook de korte afstand ging niet zonder incident. Shadow heeft uitgevallen naar een andere hond. Ik hoorde het team aankomen en heb hem naar de zijkant geroepen. Maar voor ik of Shadow een veilige situatie konden creëren, kwamen ze al voorbij. Dit is voor Shadow een no go en dat heeft de andere hond geweten.

Na de finish zijn we langs een stukje parcours, terug naar de auto gelopen. Een andere border collie vond het nodig om onder een dranghek door, nog even Shadow van achter in zijn flank te bijten. Heel erg fijn natuurlijk Maar we zijn doorgelopen, terwijl de andere baas zijn hond, de lijn en het dranghek uit de knoop probeerde te halen.

Al met al was het een leuke dag, maar ook een dag met veel negatieve indrukken voor mijn boef. De volgende trainingen zullen dus ook in het teken staan van opnieuw vertrouwen opbouwen. Ik laat dan ook de volgende wedstrijd in Breda van volgend weekend, tenminste met de step, aan ons voorbij gaan. Over het lopen ben ik nog niet uit, dat zal de training van deze week mogen uitsluiten.

Foto gemaakt door Annika Flor

Foto step, Ludo Deams

Oh nee toch. Gelukkig zijn er geen gewonden gevallen! Ik hoop toch maar dat de onzekerheid mee gaat vallen.

oef ik merkte dat ik de hele tijd mijn adem inhield vanaf dat de paniekhaak los schoot. Logisch dat Shadows zelfverzekerdheid bij zoiets verdwijnt.

Goed aangepakt van je. Hopelijk is de onzekerheid weer snel voorbij.

Even een update. De wedstrijd in Breda heb ik besloten helemaal niet te doen. We hebben na de wedstrijd in Helden sowieso weinig gedaan, maar dat is wel een heleuke bewuste keuze.

Vorige week heeft hij voor het eerst voor de step gestaan. Dit was met haas, mijn moeder voor op de fiets. Dit is een goede beslissing geweest. Hij schrok in het begin iedere keer als hij druk op de lijn zetten. Na een aantal minuten zag je zijn vertrouwen groeien. Ik heb ook pas op het laatste meegestept. Zodat de klappen op de lijn niet te heftig waren.

Weer een weekje rust en toen zonder haas geprobeerd. Expres gewacht op sneeuw, zodat we zonder al teveel gebobbel konden trainen. De klappen van de step vind hij namelijk nogsteeds spannend. Dus het eerste kwartier heb ik steeds opnieuw moeten stoppen en de moed zakte weg. Hij bleef achterom kijken en onzeker doen, tot we in het bos kwamen. Daar heb ik hem het commando zwemmen gegeven. En als een jecco was hij weg. Tot aan het hondenstrand netjes gelopen. Daarna nog een klein stukje verder, wat meer vertrouwen Door het eerder behaalde succes.

Net voor ik hem onzeker zag worden, optijd gestopt. Timing is alles.

Zondag een wedstrijd in s'gravenzande. Volgende week zaterdag in IJmuiden. Allebei alleen canicross, geen step. De eerste stepwedstrijd zullen we doen in Vlaardingen over een maand. Dus genoeg tijd om in alle rust verder te werken aan vertrouw. Volgende training wil ik weer met haas ervoor. Daarna nog 3 of 4x goed trainen zonder haas. Dan zijn we er klaar voor.

En heeft hij toen ook nog gezwommen

Succes zondag!

Waar is de step wedstrijd in Vlaardingen, in de Broekpolder?

Wat ontzettend leuk, heb je verslagen vol  spanning gelezen, jullie zijn een goed team, had het nog niet eerder mee gekregen van je ...

Gisteren hebben we de wedstrijd gelopen in s'gravenzande. Gezien dit een beetje een last minute beslissing was, was onze voorbereiding ook niet helemaal on point. Dus s'ochtends alles nog in moeten pakken en we konden met een vertraging van 15 minuten vertrekken..

Eenmaal aangekomen besloten om eerst in te schrijven en daarna het parcours te verkennen. Dit is een wedstrijd die georganiseerd is door een club die geen ervaring had met het organiseren, wel onder begeleiding van iemand van Canicross Nederland. Na even zoeken had ik de inschrijftafel gevonden en toen kon de zoektocht beginnen naar de start. Die was niet aangegeven, maar met een beetje zoek en vraagwerk hebben we uitleg gekregen over het verloop van het parcours. Shadow snapte nog niet zo goed wat we er kwamen doen. Waar hij normaal gefocust is op het opslaan van de route, was hij nu stokjes aan het zoeken.

Maar goed, we beginnen met lopen en ik moest even wennen aan het gebrek aan bewegwijzering. Nu kon je bijna niet fout lopen, maar alsnog twijfelde ik of ik wel goed liep. Uiteindelijk halverwege omgedraaid en over het strand weer terug gelopen. Dit bleek later precies de route te zijn.. De aangegeven route was van de lange afstand.

Wel al was te zien dat het een pittige route is. Veel mulzand, wat uiteraard logisch is in strand en duingebied. Ook werd al van te voren vermeld dat de afstand in plaats van de aangegeven 2.5 toch 3.7 km bleek te zijn. Gezien het parcours en de langere afstand besloten tactisch te gaan lopen. Volle bak zou ik niet volhouden.

Dus om 13.30 was het tijd om ons naar de start te begeven. Waar iedereen in zijn dikke winterjas liep, vond ik het helemaal niet koud. Dus in mijn t-shirt, korte broek en op normale schoenen aan de start verschenen. Deze oen was natuurlijk weer cross schoenen vergeten mee te nemen, iets met voorbereiding

Maar goed, aan de start en er wordt afgeteld. Voor ons start een trainingsmaatje en Shadow wordt al gek als die vertrekken. Door zijn recente onzekerheid voor de step en het weinige trainen, staat hij op scherp en hoog in zijn energie. Waardoor ik tevens bang ben dat hij te snel zijn kruit zal verschieten. 3.. 2.. 1.. Daar gaan we. Het eerste stuk over het asfalt en ik voel mijn enkels alleen maar klappen maken. Shadow gaat, zoals verwacht, volle bak vooruit. Na 50 meter voel ik eindelijk het tempo afzakken naar een wat acceptabele snelheid, maar alsnog zijn we bezig met doodlopen. We draaien een duin in en komen op mul zand terecht, tevens in een klim. Ik roep Shadow in draf en verwacht eigenlijk dat hij naast me komt lopen. Maar het ondenkbare gebeurt en Shadow die gaat over in draf maar probeert steeds over te gaan in galop. Dit verwacht ik niet van mijn normaal gehoorzame, wat luie boef.

Hij helpt mij omhoog en in de afdaling gaat hij weer over in galop. Ik roep hem weer in draf, want het temp gaat hij geen 3.7 km volhouden. Na 600 meter een flinke strijd te hebben geleverd om Shadow snelheid te laten minderen, geef ik het op. Dus ik ga hangen en probeer mijn energie te sparen. Als hij dan inzakt, dan heb ik nog energie over. We beginnen de eerste teams in te halen en gaan in een hoog tempo door de duinen heen. Inmiddels hebben we 3 teams ingehaald en draaien vervolgens het strand op.

We moeten een stuk door het zand om vervolgens op blokken beton wat snelheid te smokkelen. We worden ingehaald door een trainingsmaatje met een zwarte hond. Shadow heeft een hekel aan zwarte honden en geeft flink gas bij. Deze hond is een van de snelste honden die we in de sport hebben rondlopen en Shadow houdt hem nog voor een paar tientallen meters bij. Verbluft ben ik. We zijn al over de helft en mijn kleine boef gaat nog steeds volle bak. Dit kan wel eens onze beste wedstrijd worden.

Dit bleek echter iets te vroeg gejuicht. Het laatste stuk over het strand, houden de blokken beton op en we komen in zeer mul zand terecht. Zoekend naar wat steviger zand, lopen we verder. Maar helaas vinden we dat niet en Shadow loopt opeens binnen 30 meter helemaal leeg. Zijn batterij duidelijk op en de druk op de lijn neemt beduidend af. Hij probeert het nog wel, loopt netjes vastberaden door. Dit is al heel knap, gezien de meeste honden zoekend over het strand gaan. Voor die honden is het onduidelijk waar ze heen moeten op de grote strandmassa, maar mijn hondje weet het precies. Na gevoelsmatig half dood te zijn gegaan komen we op asfalt terecht.

Het enige wat tussen ons en de finish staat zijn twee grote heuvels door de duinen terug naar de start. Ik vraag Shadow zijn laatste energie uit zijn tenen te halen en mij de heuvel op te helpen. Hij faalt nooit me te verbazen en gaat weer volle bak. Op de heuvel roep ik hem naast me en gebruik ik zwaartekracht in plaats van trekkracht om naar de benen te storten. De tweede heuvel gaat precies hetzelfde en dan komen we op het laatste gedeelte van het parcours. 100 Meter vooruit en dan is de finish. Tenminste, zonder dat de finish is aangegeven zoek ik naar het mannetje met de stopwatch in de menigte van mensen die voor ons is gefinisht en het toekijkende publiek. Verdwaalt kijk ik om me heen en Shadow weet het ook niet, die is al gestopt met werken. Van voren hoor ik iemand roepen en ik stort me voor de laatste keer naar voren, om langs een mannetje met een stopwatch op zijn mobiel te rennen. Onze tijd is geklokt, het is klaar.

Shadow zakt gelijk door zijn poten en gaat uit liggen hijgen. Mijn ademhaling komt met piepjes uit mijn keel, maar lang de tijd om uit te hijgen heb ik niet. Shadow moet verzorgt worden. Ik doe gelijk zijn tuig af en begin met uitlopen. Er is tot mijn verbazing nergens water aanwezig en we lopen terug naar de auto. Ik laat hem drinken en beloon hem met een spelletje. Hij mag vervolgens de auto in om bij te komen. Uiteindelijk zijn we 12e van de 32 deelnemers geworden, zowel man en vrouw.

Wij hebben een leuke dag gehad en een goede voorbereiding op de wedstrijd van zaterdag in IJmuiden.

Dit weekend met O'die voor het eerst gaan lopen. Hij is een natuurtalent !! Loopt heel mooi voorruit. 

Het is de bedoeling dat Udhai en o'die samen gaan hangen. 

Gaaf Naomi! Mooie plaatsing :D 

Misschien tot zaterdag op IJmuiden! 

Wat goed en leuk dat O'die het zo snel oppakt! Wordt vast een leuk gezicht als ze er samen voorgaan :) 

zo zie je maar hoe belangrijk een goede organisatie is,

spannend verhaal weer zeg

wat een goed resultaat ondanks dat je je schoenen niet bij je had haha

Succes in IJmuiden

O'die vindt het lopen zo te zien ook heel leuk.