trekhondensport 2017

Nou IJmuiden is een verhaal apart, ieder jaar weer. Shadow en ik vertrokken vol goede moed, maar al een raar gevoel. Shadow snapte het al niet, dat we s'middags weggingen met alle bepakking.

Nou, eenmaal aangekomen was het koud, nat en het waaide enorm. Dus besloten om het parcours niet voor te verkennen. Dit ook zeker gezien we het parcours al kennen (al 3x gelopen) en we niet op de step hoefde. Maar het bijzonder blijft natuurlijk wel dat het in het donker is.

Nou lekker in het restaurant gezeten , geen verplichtingen als fotograaf en alleen maar puur gezelligheid. Hele rare manier om een wedstrijd in te gaan. Dus toen we eenmaal omgekleed en wel naar de start moesten, drong het nog niet helemaal door. Ik liep in mijn jurk (was carnaval verkleed challange) en mijn make-up. Shadow mocht in zijn eigen pak, als beast.

Nou en daar sta je dan. In je jurk, handschoenen aan, hoofdlamp op je hoofd. Allemaal op een verlaten donker strand om een partijtje te gaan hardlopen, terwijl je nog voor de start gezandstraald bent. Gek gezicht.

Nou Shadow en ik krijgen het teken dat we naar de start mogen komen en voor ik het weet gaan we van start. We moeten zo'n kilometer over het strand tegen de wind in, voor we terug kunnen lopen via de duinen. Shadow gaat tot mijn verbazing gelijk over in de een flinke draf. Die heeft al door dat er tegen de wind niet op te rennen valt. Mijn voeten doen nog zeer van de week ervoor in s'gravenzande en we gingen het heel rustig aandoen. Shadow loopt netjes door in zijn draf. Ik hoef niets te zeggen, niets. We lopen gewoon een lekker rustig tempo en de hoofdlampjes dansen in de verte. We worden door jan en alleman ingehaald, maar dat maakt niet uit. Uitlopen is het motto. In de duinen zouden we genoeg snelheid moeten kunnen maken om het in te halen, wat we aan tijd verloren zijn.

Tot we op een gegeven moment worden ingehaald. Ik hoorde niets en ik zag ze niet aankomen, dus opeens komt er een loper met een zwarte hond uit het donker opgedoemd. Shadow en die hond kennen elkaar, onze vriend Baco van s'gravenzande. Echter liep Baco met een ander, dus die reageerde ook anders. Baco wou naar Shadow toe en stopte met trekken en bleef rondjes lopen om zijn loper heen. Dit schijnt hij gedaan te hebben tot aan de duinen.

Shadow was even van zijn doen en hield op met trekken. Maar gelukkig konden we niet lang daarna, de duinen in. Shadow begon weer en ik volgde netjes. Ik had het gevoel dat we door de duinen vlogen, maar toch werden we door iedereen ingehaald. We gingen oprecht ook niet zo snel, achteraf gezien aan de tijd.

Shadow gaat niet zoals verwacht in galop over, maar blijft in draf lopen. Maar zijn trekkracht loopt steeds meer op zijn einde. De weg in de duinen begint te kronkelen en ik wil mijn hoofdlamp verstellen. Dat gaat fout en terwijl ik verblind word door mijn eigen lamp maak ik een misstap. Voor ik voel wat er gebeurt hoor ik een pijnkreet uit mijn eigen mond komen. Shadow die kijkt achterom en dan voel ik hem daadwerkelijk in mijn lichaam binnenkomen. Het leek alsof de weg rechtdoor ging, maar er zat een soort afstapje in het zand. Je ging dus een klein stukje naar beneden. Ik had dat totaal verkeerd ingeschat en krijg een klap op mijn lichaam. Mijn enkels houden het wonder boven wonder, maar in mijn rug schieten mijn wervels alle kanten op. Ik twijfel voor een halve seconde om te stoppen, maar bedenk me dat ik alsnog naar de finish moet komen. Dus ik loop door. De pijn trekt snel weg, maar ik weet dat die er goed in gaat zitten zodra mijn spieren koud worden.

We komen na nog wat geploeter door het mulle zand aan op het laatste stukje strand terug naar de finish. Shadow zet uit zichzelf een eindsprint in en ik volg braaf. Trots ben ik op mijn boef, hoe hij weet te doseren is gewoon ervaring en inzicht. Dat is zo bijzonder om te zien.

Qua tijd zijn we 11e van de 18 senioren vrouwen geworden. Niet te vergelijken dus met het resultaat van de week ervoor. Maar we hebben het overleefd. Na twee uur borrelen is het tijd weer naar huis te gaan. Tevreden over boef: zeker. Goede wedstrijd: nee.

De volgende, en hoop ik, meer succesvolle wedstrijd is aanstaande zondag. We kunnen de auto niet lenen, dus Shadow loopt alleen kort. Het wordt een hele logistieke organisatie om een step en hond op locatie te krijgen en een step, hond en fiets mee terug te nemen. Maar paps en mams rijden een aantal keer op en neer. Ik neem s'ochtends of de step of de hond mee in de trein. De hond wordt middags na de wedstrijd opgehaald. Iemand brengt voor mij een mountainbike mee, zodat ik kan gaan trainen voor de triatlon waar ik me voor in heb geschreven. Dus middags komen mijn ouders nog een keer de step halen en moet ik met de fiets terug in de trein weer naar huis.

Ik loop de korte afstand zondag met pink. Een ridgeback dame van 4 jaar oud. Voor shadow wordt de dag anders te lang, gezien ik hem niet ergens rustig neer kan leggen.

 Nee ik wacht nog op een tweede tuig, ik hoop dat deze volgende week aankomt

Wat een spannende update weer zeg. Een heel avontuur daar in IJmuiden. Hopelijk niet al te erge last van je rug gekregen.

Wat is Shadow toch een slimme hond

Succes zondag. Ook met al het georganiseer, lieve ouders heb je.

En wat goed, nee wat geweldig dat je de triatlon gaat doen!!

Nou afgelopen zondag was het dan weer zover. Een thuiswedstrijd in Vlaardingen. Van de hele logistieke organisatie is uiteindelijke een simpelere versie voor bedacht. Mijn ouders hebben mij inclusief step en hond naar Vlaardingen gebracht. Shadow en ik hebben ons dus moeten vermaken tot de start, gezien ik hem niet in de auto kon leggen. We hebben eerst het parcours verkent. Dit hebben we voor de verandering een keer steppend gedaan. Shadow liep heel netjes naast. Het parcours bevatte een behoorlijke modderpoel, wat technische stukjes mountainbikeparcours en wat brede graspaden. Al met al een druk gebied, zeker ook vanwege de warmte en we hadden wat bekijks.

Dus na nog een 1.5 uur wachten, mochten we starten. Ik maakte me zorgen om de warmte, maar besloot toch te starten. Vertrouwend op het feit dat Shadow goed weet waar zijn eigen beperkingen liggen. Het team dat voor ons start (team husky) had materiaalpech. Dus terwijl het materiaal snel omgewisseld werd, heb ik de hond voor de step staan binden. Met 7 seconde op de klok is dat team op tijd aan de start verschenen. Ik had dus een minuut om Shadow voor de step te zetten en was ook op tijd weg.

Shadow ging als een malle er vandoor, op zoek naar team husky. Na een klein stukje vol gas rechtdoor, ben ik afgestapt en gaan rennen door het modderstuk. De step zakt anders veel te diep door en die krijg je er niet doorheen. Ik gok dat de andere teams eigenwijs zijn en blijven staan, dus tijd gewonnen in mijn ogen.

Na het stukje moeten we een aantal keren wat bochtenwerk doen en wat technische stukjes. Dit alles gaat enorm goed. Alleen ik heb wat moeite met links en rechts onderscheiden en stuur Shadow tot twee keer toe de verkeerde kant op. Niets aan de hand en op een gegeven moment zien we team husky net de hoek om verdwijnen. Shadow heeft het ook gezien en hij zet aan. Ik zet ook bij en samen gaan we versnellen. We komen al snel achter ze te liggen en ik besluit Shadow daar even achter te houden. Even op adem komen, zeker in verband met de brandende zon.

Na 200 meter geef ik Shadow de oke om in te halen en we gaan er voorbij. Shadow komt ter hoogte van de husky en laat alles inzakken. Race gewonnen volgens Shadow. Om hem door te laten lopen sla ik met de bijtrol op het stuur. Het teken dat hij door moet lopen. Echter blijft net op het moment dat ik maar een hand aan het stuur heb, het wiel in de grond haken. Het stuur blokkeert en we komen ten val. Team husky stopt ook gelijk, maar ik roep dat ze door moeten. Shadow is nogsteeds gefocust op zijn taak en ik heb alleen wat schaafwonden. Na een snelle inspectie gaan we weer in de achtervolging. Shadow neemt de eerste 100 meter even voor zijn rekening, terwijl ik even op adem kom. Al snel zijn we weer bij team husky, maar ik besluit ze niet meer voorbij te gaan. Ik wil nu alleen maar positief de wedstrijd uitrijden. Vooral omdat we de vorige wedstrijd ook negatief hadden afgesloten.

Dus na een gezellig rondje achter team husky komen we aan bij de finish. Mijn ouders nemen gelijk de step over, terwijl ik Shadow los gooi en laat drinken. Als we allebei weer op adem zijn gekomen, lopen we naar de auto. Shadow in de auto, step en geleende mountainbike erop. Nu alleen ik nog de korte afstand lopen.

Na kort wat foto's te hebben gemaakt van de lange cross, ga ik op zoek naar mijn leenhond, Pink(ie). Ik krijg Pink mee ter kennismaking en een zakje met snoepjes. Met een kleine aarzeling loopt de dame gewoon mee.

Na een blokje om komen we weer terug en ga ik mijn enkels tapen. De kleine bazin van Pink start voor ons met hun andere hond Craft. Achter ons start een zeer goede bekende met Boaz. Allemaal afgesproken, zodat de kans zo klein mogelijk is dat Pink niet door wil lopen.

Nou hop naar de start. Terwijl Pink op zoek is naar konijnenkeutels, sta ik zenuwachtig heen en weer te stuiteren. We mogen richting de start en team Craft gaat van start. Waar Pink haar focus eerst nog op haar andere baas lag, verschuift die nu naar voren. Ze begint wat te piepen en ze heeft er duidelijk zin in. 5... 4.. 3.. 2.. 1. Go. Weg zijn we. Ik word door 40 kilo hond door elkaar geschud en getrokken en moet me concentreren over waar en hoe ik me voeten plaats. Overeind blijven is het enige wat ik moet doen, herinner ik mezelf. We gaan lekker hard tot we bij de modderpoel aankomen. Ik verwacht, ridgeback-eigen, dat ze stopt of vaart mindert. Wellicht het minst modderige gedeelte uitzoekt. Hmm Pink is blijkbaar geen typische ridgeback. De dame gaat er dwars doorheen en ik hoop dat ik niet uitglijdt. Heel veel meer dan hopen is er niet bij, want als mevrouw rechtdoor wil, dan gaan we rechtdoor.

Maar we hadden het overleeft. We gaan een paar bochten door, waar Pink links en rechts vergeten lijkt. Maar ze loopt steeds na correctie van richting weer vol gas vooruit. Tot we op een gegeven moment team Craft heel even in het vizier krijgen. Pink loopt lekker door, maar nog wat harder. We lopen en lopen en ik begin wat zekerder te worden en concentreer me op mijn ademhaling. We gaan over een mountainbikeparcours en het gaat opeens naar beneden. Ik heb de route die dag al 2x gezien, maar nadenken over waar we op het parcours zijn zit er niet in. Meer dan het nu, balans en ademhaling, is er niet.

In de afdaling ben ik oprecht bang en geniet ik tegelijkertijd. We lopen goed en we krijgen team Craft weer in zicht. Het is moeilijk ze in te halen en we blijven op een afstand hangen, tot ook niet veel later team Boaz achter ons opduikt. Zij vliegen ons zonder enige moeite voorbij en Pink gaat mee. Als een drie eenheid lopen we verder, niet ver van elkaar verwijderd. Ik denk tot wel 4 bochten toe, dit is de laatste. Iedere keer weer teleurgesteld, maar we houden het vol... net.. Tot eindelijk de laatste bocht daar is en de finish in zicht komt. Boaz wil niet voorbij Craft en Pink en ik hebben nog genoeg over voor een eindsprint. Met drie teams breed komen we over de finish. Pink wordt gelijk losgemaakt, al weet ik niet meer door wie. Ademen was prioriteit op dat moment.

Met de boodschap dat ik vaker met Pink mag lopen, de dag goed afgesloten. Wij zijn tweede geworden met 18 km/h

Wat een leuk verhaal weer! 

een goede dag dus zondag op de val en de schaafwonden na dan.

En ook nog tweede geworden met Pink, super

Zeker een goede dag! Nog wat fotootjes

wow geweldige foto's

die van Shadow naast de step kan je zo aan de muur hangen

Zo daar is ie eindelijk ! Morgen ga ik een tweede treklijn halen en dan kunnen ze samen lopen! Ben benieuwd 

Nou sinds twee weken heb ik dus een mountainbike om te bikejoren. Shadow en ik hebben nu 4 trainingen gedaan en ik wil eigenlijk niet meer anders. Voor mijn enkel is het veel beter. Ik kan weer pijnvrij trainen met mijn boef.

Grappige is dat de remmen van mijn bike en step andersom zitten. Dus links is bij mijn step voorwiel en bij bike is dat dus rechts. Dit heeft geresulteerd in 2x koppeltjeduikelen over het stuur heen. Ik snap opeens ook waarom iedereen met biken valt, je hebt echt veel minder controle. Maar dat maakt het wel 3x zo spannend. Dus op wat schaaf en blauwe plekken na, gaat dat eigenlijk super. Ik had verwacht dat Shadow erg onzeker zou zijn, maar hij loopt er zo mee weg. We doen nu trainingen van 5 a 7 km, dus dit gaan we na de zomer nog uitbreiden. Afgelopen zondag het parcours voor de wedstrijd in Bruinisse verkent, daar gaan we (mocht het niet te warm zijn) onze eerste wedstrijd rijden. Maar ff wat plaatjes van afgelopen trainingen.

Wat super leuk! die onderste foto is wel fantastisch haha! 

Wat leuk !!

Nou het duurde even voor ik tijd had voor een update. Onze eerste bike wedstrijd is in het 100 gelopen. Na een toch wel hele goede voorbereiding was ik heel positief. Alles was geregeld. Shadow zou na het biken gelijk naar huis worden gebracht na de wedstrijd, zodat hij optimaal zou kunnen herstellen. Van het weekend in Bruinisse hebben we de koelste dag uitgekozen.

We komen op wedstrijd aan. We zetten eerst mijn tent op. Ik zou een nacht blijven slapen. We gaan inschrijven en ik ben bezig met Shadow koelen. Ik check nog een keer of hij soepel loopt en breng de fiets alvast naar de start. 10 minuten voor de start pak ik Shadow zijn tuig, bijtrol en neem ik die samen met Shadow mee naar de start. Nog een laatste keer het water in om te koelen en ik doe zijn tuig om. Ik maak hem vast aan de fiets. Wil net opstappen, tot ik zie dat het gras rood is. Mijn maag draait om en mijn vermoeden is bevestigd. Shadow heeft in een stuk glas of schelp gestaan en hij bloed heftig.

Ik klik hem gelijk los van de fiets. Ik roep naar de vrijwilligers bij de start dat we ons terugtrekken en til Shadow op. Het is een behoorlijke diepe en grote snee, dus ik wil niet dat hij het nog erger belast. Shadow vind het allemaal prima. Ik zoek paps op en haal de autosleutel op. Ik breng Shadow naar de auto, man dat is ver met 20 kilo dood gewicht.

Bij de auto doe ik het ontsmetten en verbinden. Bij ons in iedere auto en in huis ligt een hondenehbo set. Schoentje eromheen en 10 minuten later gaat Shadow richting huis.

Ik krijg diezelfde dag nog 5 honden aangeboden voor een run op zaterdag. Dat is uiteindelijk belgische herder Emy geworden. Heerlijk rondje met haar gelopen. Door de warmte en mijn gezondheid (keelontsteking) lekker rustig aan gedaan. Toch leuk nog mee te kunnen doen.

Och wat zonde, arme Shadow in het glas getrapt, beterschap voor hem.

En voor jou ook natuurlijk.

...dat je met keelontsteking gewoon lekker een run loopt haha. Zo te zien vond Emy het ook leuk.

gelukkig dat hij bijna hersteld is. Mijn dh was ook eens in het glas gestapt en dat heeft lang geduurd voordat het helemaal genezen was.

Dat is natuurlijk ook een motivatie om ziek te gaan lopen, dat je anders uit de running ligt voor de jaarcompetitie

Nou een van de leukste en tevens de laatste wedstrijd voor de zomerstop is volgende week zaterdag 13 mei. De watercanicross in Amsterdam.

Shadow heeft nog wat langer rust gehad en we zijn sinds 2 dagen weer aan het trainen. In 2 weken tijd zal ik hem moeten klaarstomen voor toch een pittige wedstrijd. Zijn conditie is gelukkig niet ver teruggevallen. Hij is wel verschrikkelijk enthousiast. Shadow gaat met een andere loper op de korte afstand starten. Ik ga ervoor starten met ridgeback Pink. Ik ben heel benieuwd hoe zowel Pink als Shadow gaan lopen. Ik zal uiteraard het laatste verslag voor de komende maanden hier plaatsen.

spannend, succes alvast en veel plezier met de voorbereidingen!

Ik had je topic een tijdje niet gevolgd; schitterende foto's heb je geplaatst! 

Wat een pech dat Shadow verwond was door glas. Vrij snel hersteld, juist omdat het een diepe wond was.

Heel veel succes in Amsterdam en in zijn algemeenheid in de jaarcompetitie.

Wat leuk die watercross! En heel dicht bij mij  Kun je daar ook aan mee doen als je niet heel fanatiek traint en nog geen speciale spullen hebt? Ik gebruik nu een Ruffwear tuig namelijk, staat nog op mijn lijstje om goed spul te kopen.

Tof! Dan ga ik lekker inschrijven. Ademhalen is zeker geen belemmering en ze rent er ook lekker in. Vorig jaar hebben we er de dogsurvival mee gerend, met de lijn om mijn heupen geslagen haha  Dan kies ik gewoon voor de korte afstand. 

Leuke foto's! 

Leuk!  

Helaas zit ik met de watercross net met mijn examens, was vorig jaar erg leuk om mee te maken

Nou afgelopen zaterdag was het zover. Mijn vriend, Shadow en ik kwamen aan en het was qua temperatuur goed te doen. Wij zijn naar de inschrijftafel gelopen waar onze startnummers al klaarlagen.

Daarna de route wezen verkennen. Shadow het commando opletten gegeven en hij was duidelijk bezig met het opslaan van de route. We hebben 1 klein stukje niet kunnen verkennen, omdat we in Amsterdam ook door een stukje water moeten. Daar hadden we nog niet zo'n zin in. Later heb ik hier spijt van gehad.

Na het verkennen heb ik Shadow nog even in de auto gelegd, maar al snel kon het omkleden beginnen. Mijn ouders waren er ook. Dus Shadow even aan mijn moeder gegeven en mijn cross hondje Pink gaan halen. Shadow kon niet mee aangezien Pink en Shadow anders in elkaar hangen. Met duidelijke instructies over afstand houden, inhalen en veiligheid Shadow bij mijn vriend achter gelaten. Zodat ik me volledig op Pink kan richten. Pink rustig houden en zorgen dat er geen andere honden in de buurt komen.

Toen ging het allemaal erg snel. De start zijn om de 15 seconde en we hadden een vroeg startnummer. Binnen 3 minuten na de eerste start, ging de baas van Pink met een andere hond van start. Pink die wordt lichtelijk gek en wil er achteraan. Ik voel mijn schouderspieren werken om 33 kilo spiermassa op haar plek te houden. Gelukkig staat de bazin van Pink bij de start klaar om haar vast te houden voor we mogen vertrekken. Ik loop voorzichtig naar het uiteinde van de lijn, zodat ik geen grote klap op mijn rug krijg.

5. 4. 3. 2. 1... go... Weg zijn we. Pink gaat volop in de achtervolging. Haar oren dansen mooi omhoog en omlaag. Mijn voeten hebben een volledige uitslag en ik voel mijn hielen tegen mijn billen tikken bij iedere pas. We steken schuin het grasveld over en gaan het bos in. Voor we het bos in gaan, werp ik nog heel even een schuine blik naar achter. Met trots zie ik dat Shadow behoorlijk zijn best doet om bij me te komen en team Shadow behoorlijk snel in de achtervolging gaat.

Als een driemanstreintje jagen we op elkaar. Team Craft voorop, Team Pink volgend en als hekkensluiter Team Shadow. Pink doet haar stinkende best en bocht na bocht vliegen we voorbij. Ik weet dat mijn snelheid hoger hoort te liggen, maar mijn fysieke limiet ligt die dag lager dan dat ik gewend ben. Na een kilometer voel ik mijn enkeltape scheuren en op dat moment gaan alle alarmbellen rinkelen. Ik begin voorzichtig te lopen. We lopen verder. Ik hoor achter me geroep ''GEE''. Het commando wat Shadow als een van de weinige honden kent. Ze zitten vlak achter ons. Ik verbaas me!

We komen op een lang recht stuk. Ik haal twee teams vrij vlotjes in. Ik werp een korte blik achterom en zie een schitterende inhaalactie van mijn mannen. Met een grote bocht om de andere teams heen. Niet alleen ben ik blij maar vertrouw in een mooie verloop van de rest van de wedstrijd. Mijn vriend, geen ervaring met honden, snapt dat ze reactief kunnen zijn naar elkaar. Snapt dat ze aan een elastieke lijn zitten, maar doet het oh zo netjes. Daar waar ik zelfs ervaren wedstrijdlopers vaak de mist in zie gaan.

We komen bij de wateroversteekplaats aan. Pink twijfelt heel even. Haar baas hebben we al sinds de start niet gezien en ik ga er ook niet meer vanuit dat we die nog gaan zien. Maar Pink gaat uiteindelijk toch het water in. We komen er vrij vlot uit. Later op de foto's zie ik dat Shadow nog geen 10 meter achter me loopt.

Maar daar gaat het ook mis. Waar Shadow heel de weg heeft gewerkt als een beer, daar was hij het op het niet verkende stukje kwijt. Anders had Shadow mij ingehaald.

Pink en ik doen een gewaagde inhaalactie, nadat er aan het driemaal verzoek tot korthouden van de andere hond geen gehoor wordt gegeven. Maar alles gaat gelukkig goed.

Door het koude water verzuren mijn kuiten en ik loop vanaf dat moment op karakter. Alles verzuurt en ik moet op mijn tanden bijten om door te kunnen gaan. De finish is na een mentale strijd eindelijk in zicht. Ik zet een eindsprint in, die heb ik toevallig altijd over. Pink wordt gelijk losgekoppeld en naar de baas gebracht. Ik probeer een stap naar voren te doen om te helpen, maar ga verbazingwekkend genoeg naar de zijkant in plaats van voren. Dus voor de zekerheid blijf ik nog maar even staan. En na 22 seconde na mijn finish komt ook Shadow over de finish. Mijn vriend een stuk frisser dan mij. Mijn startnummer wordt van mijn rug geplukt. Shadow wordt verzorgd. Ik kom een beetje blij en wordt half aangekleed.

Allebei 6e plek met rond de 15 km/h. Trots op alle drie!