Te goed voor euthanasie.

Ik wil graag even mijn verhaal hier kwijt. Het is namelijk een behoorlijke "emotional rollercoaster". Nog geen twee maanden na het verlies van mijn ene hond (waar lange tijd verzorgen aan vooraf ging), begon mijn andere hond gekke symptomen te krijgen. Na een tijdje wat afwachten, dierenartsbezoekjes, uitproberen en doorverwijzen kwam er een uitslag en "doodsoordeel en palliatief behandelen." Dat komt hard aan, maar je weet waar je aan toe bent en kan zo handelen. Ze zou nog helemaal gek verwend worden, en als het erger wordt laat ik haar op tijd gaan, mocht ze naast haar vriendje komen te liggen. In juni jankend naar een urn of een kistje kijken, maar het is nu eenmaal zo. Maar, doodsoordeel is dus alweer 8 maanden geleden, en het ziet er niet naar uit dat deze "terminaal zieke hond" daadwerkelijk zo terminaal is. Of het is in ieder geval geen dramatisch doodsoordeel (die is binnen paar weken dood dacht ik) zoals het gebracht werd. Iedereen zegt me: wat ziet ze er nog goed uit, en wat fijn dat ze er nog is. En ja, dat is zo. Maar, het is zo zwaar. Ze zweeft steeds tussen dat "ze heeft nog een leuk leventje" en "te goed voor euthanasie" in. Ze heeft pijnaanvallen, maar niet zoveel of zolang dat het een reden is voor inslapen. Ondertussen ben ik wel degene die met onmacht moet toekijken hoe ze jammerend door de kamer loopt tijdens pijn. Maar genoeg mooie momenten om dat weer op te heffen dankzij medicatie. Ze speelt nog, wil met me trainen, en is verder "oke". Wel heeft ze af en toe dingetjes; blaasontstekinkje, bloedverlies, diarree, incontinent, niet plassen, omvallen, ... die dan weer te behandelen zijn of afnemen, maar opgeteld ben ik steeds bezig met een zieke hond. Maanden. Lang. Opbouwschema's liggen op de tafel naast de afbouwschema's medicijnen, meerdere wekkertjes per dag voor de pilletjes, capsules en druppeltjes. Ze kan niet meer alleen zijn. Zorgen of het nog wel leuk is voor haar, de onmacht tijdens haar pijn, de twijfels naar mezelf toe. Frustratie die ik dan niet mag tonen want ze is er gevoelig voor plus zij kan er ook niets aan doen! Ik houd van haar, begrijp me niet verkeerd. Juist daarom vind ik het verschrikkelijk dat ik af en toe, als ze weer eens iets heeft, even denk: pffff was je maar al dood. Natuurlijk wil ik haar niet missen!!! En ik vind het echt niet oke dat ik, als iemand die alles voor haar honden overheeft, zo denk. Maar ik denk dat het me soms een beetje te zwaar wordt.  ?Ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken, ik hoef geen advies. Ik moet gewoon even ergens mijn verhaal kwijt. Zo lang alleen maar zorgen om je hond, dat is zwaar. Herkent iemand het? Opgeteld ben ik al jaren alleen maar aan het verzorgen van medische dingen van honden, en doordat er veel leuke dingen niet meer kunnen, is er soms weinig lol meer aan. En aangezien honden mijn lust en mijn leven zijn, is dit gewoon zwaar. Want dan zie ik dat lieve, blije, dankbare koppie van haar dat echt nog plezier heeft in het leven en dat maakt me verdrietig.        

Ik wil je gewoon veel sterkte wensen ik ben myn hondje 19maand moeten laten inslapen weet hoe verdrietig het is en zo moeilijk jy alleen kan beslissen als het te erg wordt maar alvast heel veel sterkte 

Hier ook een zieke hond, die is niet zo heel erg... ziek zijn moeilijkste tijden zijn de hitte...

Dan moet de medicatie verhoogd worden.

Jij mag van mij nog harder klagen als je dat wil... het gevoel van altijd maar met hem/haar bezig zijn snap ik heel goed.

En het is soms ook echt zwaar. Wij hebben 4 of 5 keer gedacht nu ie het niet meer halen. En die periodes gun je niemand.

Neem alleen het feit dat je soms niet eens de deus achter je kan dicht trekken om even een boodschap te gaan doen. Dat is gewoon balen!

Je moet toch ook de medicatie kunnen ophalen. Gelukkig gaat hij hier wel heel graag mee naar de dierenarts, voor het koekje.

Hier kan het na elke epileptische aanval klaar zijn. En ook daarvan weet je niet wanneer die komt. De onzekerheid is ook erg vind ik, neem alleen maar de vakantie afspraken, is hij er dan nog?

IK wens je heel veel sterkte, ja die lieve koppies houden ook ons hier op de been!

Wat triest, en ook wat moedig van je.

Ik weet niet wat ik in jouw situatie zou doen...raad geven gaat altijd makkelijk als je zelf niet in zulke situatie zit.

Ik zou denkelijk de lijn trekken op het ogenblik dat  zij geen pijnvrij leven meer heeft.

veel sterkte en ik wens je nog heel veel van die  gelukkkige momenten met haar.

iets zeldzaam is O zo kostbaar 

Anny daar zit precies het probleem, vandaag heeft ze pijn en dan hoop je dat het morgen over is.. dan heb je al een dag pijn te pakken.

Dan denk nou ja overmorgen is de pijn weg...

en zo schuift het op. en op en op en op, snap je?

Wat herkenbaar ,

Hier zijn een aantal oudjes die dagelijks medicijnen moeten ,Ook ik denk soms  hoelang nog ,Maar ze eten goed ,zijn soms nog zo vrolijk ,

Buitenstaanders vinden vaak dat je te lang doorgaat maar die zien dan net de mooie tijden niet .

Hebben ze mindere dagen (dan de een dan de ander) dan denk ik nu moet ik stoppen ,maar even daarna gaat het weer goed en komen ze huppelend op je af .

Het blijven zware beslissingen  en ik wens je veel sterkte toe !

Ik heb het boekje "Zijn we niet te vroeg"

van Hugo van Duijn gelezen.

tik maar in op google, daar staan wijze dingen in waar je misschien wat aan hebt.

 Mooi beschreven in dat boekje.

Ik heb zelf deze situatie gehad 2 maanden terug.

Niet met een hond maar toch...

Vol met tumoren. Verder geen last. Alleen de aftakeling.

Ik heb gekozen om eerder te laten gaan.

Ook omdat ik al heb mee gemaakt hoe rot je je kunt voelen als je te lang wacht.

Dank voor jullie reacties.

Ter verduidelijking: niemand vind dat ik te lang door ga. iedereen vindt haar juist zo goed (maar die dooddoener "haar vacht is nog zo mooi" krijg ik ondertussen ook wel de neiging om te gillen van)

Maar het is meer dat ik er zelf doodmoe van raak. Het is natuurlijk fijn dat ze er nog is en nog zo "goed" is, maar dat is wel dankzij constante zorg, en inclusief twijfels en toch wel psychische belasting voor mij.

Natuurlijk doe ik het met liefde, maar soms ben ik gewoon even zat. Elke dag is er wel wat. Zoals vandaag, doet ze weer moeilijk met plassen. Pijn? Komt het door de ruggenwervel? Weer blaasontsteking? Pffff ik weet het niet meer. Maar ik kan je straks een paar uur niet buiten doen dus plas nou alsjeblieft! En dan ga je dus 2, 3, 4x naar buiten binnen korte tijd met een hond die gewoon op haar kont gaat zitten je naar je kijkt. Maar wat er dan weer is? Ik weet het niet. Heeft ze misschien pijn, moet ik haar helpen? Lukt het niet of voelt ze de aandrang niet?

En nee, daarvoor kan ik niet meteen weer naar de dierenarts, want dit heeft ze vaak en uiteindelijk plast ze wel weer. Maar dan binnen tijdens slapen, of heeft ze het te lang opgehouden en weer aan de antibiotica. En daarbij behorende overgeven. Maar dan erna weer een blije hond die bijna normaal lijkt, ze kan spelen en eten en is blij. 

Ze is trouwens niet oud, dat maakt het eigenlijk nog moeilijker. 

en ze heeft verder geen uitzaaiing of andere narigheden anders had ik haar wel al laten gaan. Zelfs de diagnose is twijfelachtig. 

Ik weet zeker dat ik geen spijt ga hebben achteraf of een idee van "te lang doorgegaan" tegenover háár. Zij heeft het nog goed en lijdt niet. 

Seempie,

Een trieste toestand. Welke aandoening heeft jouw hond?

Het is voor mij heel herkenbaar. Ik heb met een Cavalier King Charles Spaniël met hersen- en ruggenmergproblemen ca. 2 jaar getobd. Moest altijd de buggy meenemen, omdat zij door neurologische verschijnselen/pijnen opeens niet kon lopen. Vaak las ik de - ondanks medicatie - knallende koppijn in haar ogen. 2 jaar lang medicatie bijstellen, aanpassen, afbouwen etc. Mijn dierenarts had van mij een medicatieschema van dr. Clare Rusbridge en volgde mij als ik weer aanpassing nodig vond. Ook had mijn dierenarts - op mijn verzoek - een schriftelijke verklaring voor euthanasie aan mij gegeven. Mocht mijn hondje een aanval krijgen, dan hoefde ik in deze moeilijke en emotionele toestand niet uit te leggen en te overtuigen, dat inslapen het beste was. Dit m.n. voor dienstdoende dierenartsen, die mijn hondje niet kenden.

Ik probeerde alles voor mijn lieve Daantje en toch zag ik haar achteruit gaan. Ik werd hier zelf depri van.

Op een gegeven moment kon mijn hondje zelf niet meer de doggy ride mini uitstappen en nauwelijks lopen en straalde zij zoveel pijn uit, dat ik de moeilijke maar nodige beslissing heb genomen om haar in te laten slapen op de leeftijd van ca. 4 jaar. Ik had mij vanaf het begin van haar ernstige aandoeningen voorgenomen om haar niet in leven te houden, omdat ik geen afscheid van haar zou kunnen nemen. De hondwaardigheid en plezier in haar leven waren er niet meer.

Let op hondwaardigheid en lijden. Leven moet geen lijden worden. Honden zijn bikkels en gaan door tot ze er bij neervallen. Als pijn duidelijk te lezen is, dan is het zeer ernstig.

Veel sterkte om de moeilijke beslissing voor jouw hond op tijd te nemen.

Seempie onze hond wordt 6 oudjaarsdag dus ook niet oud..

O ja de opmerking; "wat boft hij dan dat jij zijn baasjes bent."

Echt die komt mijn keel uit!! en weet je daarmee betaal ik ook de dierenarts niet! Ik wil ook een "normale hond" en geen kneusje!

Het is heel herkenbaar wat je schrijft!

Nee met te lang door gaan bedoelde ik dat je achteraf denkt waar deed ik het voor.

Zo hebben mijn ouders met de kat 2 maanden lopen rekken.

Pilletje dit. Spuitje daar. Pijnstillers. Vooral veel pijnstillers.

Die de aanvallen werden er niet minder om.

De kat niet vrolijker. ..

Dus achteraf zeggen mijn ouders nu hadden we maar eerder...

 Neen dat zou ik niet willen en ook niet aankunnen.

Pijn hebben en er niks aan kunnen verhelpen, daar trek ik dan de lijn.

De uiteindelijke laatste stap zou ik nooit kunnen laten uitvoeren als ze dan in een goeie dag is. Wéér een dag van pijn ? Dan zou ik zó op die dag  haar laten inslapen.

Sterkte  dit is zeer moeilijk voor je.

geen paniek hoor Anny hier werken de pijnstillers nog goed..

 Ik begrijp het. Ja waar doe ik het voor, dat is denk ik ook vooral dat het gewoon moet? Inslapen is gewoon echt geen optie nu. 

Er is niet helemaal zeker trouwens wat ze heeft. Als het nou zeker kanker zou zijn (wat een van de vermoedens is); dan zou inslapen inderdaad wel een van de opties zijn voor nu. Dan wordt het toch alleen maar slechter en dan kunnen we beter nu ze nog kan genieten zeggen: beter een week te vroeg dan een dag te laat.

maar, dat is dus niet zeker, en erachter komen gaat dus niet. De tijd zal het ons leren.

ik plaatste dit berichtje vooral omdat ik er gewoon even doorheen zat, was er weer iets met haar. Nu ligt ze gelukkig lekker hier bij ons, na te genieten van lekker eten.

Allereerst wil ik je veel sterkte toewensen. Het is nooit makkelijk om zo'n beslissingen te nemen. Hier heb ik mijn dobermannmeisje na 6 maanden met botkanker laten inslapen, ook al was ze nog heel erg blij, at ze nog goed, speelde ze nog af en toe.

Wij kwamen op het punt dat mijn andere hond mij al maandenlang 3 tot 4 keer uit mijn bed haalde, midden in de nacht, en dan moest ik gewoon naar zijn vriendinnetje komen kijken. Die lag dan gewoon te liggen, zonder meer.

De week dat ik haar heb laten inslapen, had de DA de pijnmedicatie verhoogd tot het maximum, en dan nog bleef ze manken. Ik wist dat haar poot spontaan kon breken door het gezwel, en dat wou ik voor zijn.

Na het inslapen heeft de dog mij nooit meer midden in de nacht uit mijn bed gehaald, dus had ik spijt dat ik haar niet vroeger heb laten gaan. Waarschijnlijk had ze toen pijn en wou hij me erbij halen om hier iets aan te doen.

Wacht niet te lang. Dit is mijn raad. Je doet het alleen voor jezelf, en zeker als je blijft sukkelen met hevige pijnmomenten enz...

Je moet het toch doen, dan beter korte pijn, is mijn eigen mening. Ik wou dat ik zelf niet zo lang had gewacht bij mijn meisje.

Toch is het iets wat zo persoonlijk is, dat niemand je echt raad kan geven (ik ken je hond ook niet), en met de kerstdagen enz die eraan komen...

Veel moed en vooral wijsheid gewenst en toch ook nog een fijne kerstperiode, ook al verdwijnt dit voor jou waarschijnlijk even op de achtergrond met de zorgen voor je hond.