Depressief

Hallo honden liefhebbers, Wij hebben sinds afgelopen dinsdag een pup ik heb er lang op moeten wachten want mijn partner wou nooit een hond, eindelijk heeft hij toegezegd dat ik een hondje mocht hebben, maar nu ben ik zo onzeker over alles met betrekking tot de pup (de pup doet het geweldig) dat ik er niet van kan genieten en heel veel huil. Ik snap mijzelf niet meer heb jarenlang gewacht op een hondje en nou is het eindelijk zover, en nu denk ik waar ben ik aan begonnen. Hoop dat er mensen zijn 

Oh, niet opgeven hoor!

Je zegt zelf al dat je pupje het geweldig doet en je wilde dit al jaren.

Net als met een kindje kan het in het begin best zwaar zijn en tegenvallen.

Probeer te genieten van je lieverd.

En ik hoop dat je, ondanks dat je partner geen hond wilde, wel steun krijgt, je hebt een baby in huis.

Veel geluk met je hondje, komt heus goed!

Dat komt vast wel goed hoor.

Een pup is heel intensief, zindelijk maken etc.

De band die je graag wil met een hond, dat moet groeien.

Een hond is maar kort pup (gelukkig), als je er nu veel tijd in steekt, heb je er straks voor jaren lang een fijn maatje aan. 

Wat heb je voor een hondje?

De puppyblues, heel herkenbaar hoor. Na de dood van onze twee geliefde meiden vorig jaar hebben we dit jaar Hailey in huis gekregen.

Ik was gelijk dolblij met haar en hield gelijk van haar en toch had ik ook te maken met die "heen en weer" gevoelens. 

Er is de blijdschap met je pup, maar het is ook zoeken naar een nieuw ritme. Een nieuwe balans.  Ineens is daar zo'n klein mopje die je zorg, tijd en aandacht vraagt. Dat is wennen! Je kunt niet meer doen en laten wat je wilt, vooral in de begintijd moet je heel alert zijn ivm zindelijk worden etc.

Hier moet je even doorheen, maar het gaat wennen en het wordt vertrouwd. Zo vertrouwd dat je je later geen leven zonder je hond voor kunt stellen. Jullie worden een team, maar om dat op te kunnen bouwen daar heb je de tijd voor nodig.

Geef het die tijd, dan komt alles goed. 

Dikke knuffel aan jullie pup!

ps: foto's zijn altijd gewenst.

Dat is normaal, hoor. Een pupje vraagt ook veel tijd en jullie moeten allebei aan elkaar wennen. Ik heb het ook heel moeilijk gehad toen ons hondje bij ons kwam wonen (en nu nog soms). Het is een hele aanpassing. Maar het zal steeds beter gaan en uiteindelijk komt het wel goed. Je raakt meer en meer op elkaar ingespeeld en je krijgt een steeds betere band. 

Probeer niet te onzeker te zijn en niet alles te perfect willen doen. Daar krijg je alleen maar stress door waardoor je niet van je pupje kunt genieten. Het is gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar probeer het zoveel mogelijk van je af te zetten

 Ja! 

Het gaat echt over!! 

En vooral veel opscheppen hier  wij zien graag puppies!

En de positieve gedachten tijden het opscheppen zijn fijn en zullen je goed doen.

Wij zijn er voor je , waar loop je tegen aan....je geeft aan dat de pup het uitstekend doet, neem het lekker op schoot, voel dat warme lijfje , het hartje bonken tegen je aan, daar wordt je rustig van, heb je een tuin ? Maak de pup zinderlijk daar zodat je niet blijf rennen, smorgens vroeg mooi even daar de behoeftes doen, en de rest buiten de tuin, ook savonds en misschien een keertje in de nacht, dat scheelt voor jou al een boel stres....lekker op de grond gaan zitten bij je pup op een vetbed, geef een heerlijk bot, farmfood of biofood, mooi vasthouden zodat je de pup lekker bij je hebt, en echt als je dan dat warme lijfje zo voelt....wat is er dan niet mooier, zo krijg je ook een band met je pup...  .           Je pup valt dan daarna lekker in slaap, ga lekker voor jezelf een kop koffie pakken, laat de pup slapen....heus het wordt met de dag makkelijker...en gaat het genieten van je pup beginnen  .....even een ritme voor jezelf uitzoeken, dan gaat de rest echt vanzelf, als jij je rustig opstelt tegenover de pup, dan is de pup ook relaxt.

Zie je het niet zitten, kom hier vertellen waar je tegen aan loopt, wij proberen je wel te helpen, er zijn veel forummers die het in het begin van een pup niet zo zitten, die van die roze wolk afkukelen......en als ze dan advies en raad krijgen wordt het allemaal veel gemakkelijker en zal je zien dat depressief worden van een pup helemaal niet nodig is.....kom vertel.

Ik had precies hetzelfde, stiekem nog steeds wel eens.

Het komt inderdaad door de onzekerheid. 'Doe ik het wel goed? Train ik hem wel goed? Maak ik hem wel gelukkig? Wat nou als ik later ineens veel van huis moet? Wat nou als... wat nou wanneer...' Het is zo'n enorme verantwoordelijkheid, mijn leven draaide ineens totaal en alleen om hem. Ik was alleen nog maar bezig met de hond en aan het stressen. 

Maar weet je wat :) Je hondje doet het geweldig (zei je). Uiteindelijk wordt het minder zwaar en weet je wanneer je een momentje voor jezelf kan pakken en wanneer je 100% voor je hondje gaat. Dan komt de rust terug. Dan zie je ineens de puzzelstukjes op zijn plaats vallen en leren jullie beiden leven in je nieuwe ritme. De band komt ook vanzelf.

Je krijgt zoveel liefde terug voor je harde werk!