Je overleden hond ruiken en voelen

Hallo idereen  Waar moet ik beginnen mijn hond is overleden nu een maand geleden en ik mis haar nog elke dag elke min. Mijn vraag aan jullie is hebben meer mensen dit mee gemaakt of ben ik gek aan het worden. Ik ruik me overleden hond nu 2 keer gebeurd de geur die ze had toen ze overleed en het. Ik heb ook heel vaak het gevoel da ze bij me is ineens een wind vlaag van kou maar ook over heel me lichaam kippenvel en echt het gevoel hebben dat ze naar je kijkt vind dat best eng maar ook weer mooi da ze bij me is. Toen ik haar rook kreeg ik een heel raar gevoel in me buik en met het voelen da ze bij me is ook. Wat moet dit betekenen en hebben meer mensen dit ik hoor het graag     

Ik ruik en voel Vera ook nog steeds.

Maar dat heb ik ook met mijn papa.

Ik vind dat dus niet raar.

Een 'windvlaag' ken ik, dan is er 'iemand' in de buurt.

Niet bang voor zijn, dan zijn ze even bij je, wees er juist blij mee.

Wat ben ik opgelucht dat ik dus niet aleen ben vind het wel eng maar ook weer mooi dat ze nog bij is maar het is ook weer vreemd 

 Niet eng vinden hoor.

Net zoals je je beelden kunt herinneren, kunnen sommigen zich ook geuren en geluiden herinneren. Ik ben er blij mee.

Ik ben heldervoelend (niet helderziend en -horend).

Wel ken ik 'de windvlaag'. Als ik op de bank zit dan voel ik soms het soms achter me langs komen en dan weet ik dat er 'iemand' is, iemand die ik ken. Ik vind het fijn.

Ik zou het koesteren.

Misschien probeer ik het te veel of us het te kort geleden , maar ik zou zo graag een teken van mijn overleden hond krijgen.

 Komt vanzelf Jaimie, bij mij duurde het ook best lang.

Of het komt in je slaap, of als je wakker bent, hoe dan ook.

Ik hoop het.

Komt heus goed

Ik zou ook zo graag een teken of een mooie droom hebben van mijn kleine meisje, ze is nu 2,5 maanden bij mij weg en ik heb nog niet van haar gedroomd. Wel zie ik heel veel van haar terug in haar nestbroertje, hij heeft precies veel dingen van haar overgenomen en dat is wel fijn. 

Maar koester idd de tekenen die je krijgt van je lieverd, dat is helemaal niet eng

Ja ik zou het ook graag willen. Eens een teken of droom over Bambi. Maar helaas na anderhalf jaar niets. Zal nu ook wel niet met komen denk ik.

Maar ik zou heel erg graag haar nog eens willen voelen of ruiken...

Niet zo raar hoor, het hele huis ruikt naar je hond, en ook is het normaal dat je voelt alsof ze er is, je kijkt achterom en, dan is ze daar niet....het is heel kort het overlijden van je hond, nadat de tijd vordert zal je zeker er goed mee om kunnen gaan, en het een goed plekje kunnen geven, een dierbare hond verliezen is een stukje van jezelf kwijtraken.....geef jezelf de tijd.

Wat ikzelf vaak doe is, in slaap vallen en vasthouden je hond, dan kan je dromen over de mooie en heerlijke momenten die je beleeft hebt, hoe verder in de tijd hoe makkelijker het wordt om je verdriet een goed plekje te geven, maar dat heeft echt tijd nodig.

 dat heb ik ook nog steeds ik heb wel van queenie gedroomd maar als ik haar wil aaien is het over soms zie ik haar nog het is omdat ik haar heel erg blyf missen je bent echt niet alleen sterkte verder 

Zeker ik ben op dit moment ook niet thuis al weken niet en het ruiken was in de bus dat maakt het echt apart en het voelen is als ik gewoon op de bank zit of ga slapen heb ik het idee da ze me aan kijkt of krijg ik in eens een windvlaag van kou over me heen ik vind het ook wel mooi zeker maar het is ook zo apart 

Ik had als ik op de zeedijk liep het gevoel dat ze achter mij liep.

In het begin heb ik veel gedroomd steeds over ziek,dood gaan.

Op een nacht heb ik zo echt gedroomd,mijn staffordmeisje was zo echt,ik had een pupje gekocht(in mijn droom)het pupje ging bij haar liggen en ze keek mij met zulke lieve dankbare ogen aan,ze was zo gelukkig.

Het nadeel van zo'n droom is als je wakker wordt dat je beseft dat ze je nooit zo zal aankijken en dat  het gemis weer heel hard binnenkomt.

Ik heb haar nu losgelaten en ze is weg.

Dankjewel idereen 

De laaste dagen zoek ik ook internet en daar hoor en lees je ook dat het heel normaal is dat ze willen laten dat ze nog steeds bij je zijn dat hij of zij jou ziet maar jij haar niet toen ik dit las en ook dat wat ik dus heb mee gemaakt dat je overleden hond ken ruiken en voelen ik geloof echt dat er meer is naa de dood heb ik altijd gedaan dood is niet dood en je bent er niet meer zo heeft idereen zijn mening daar over maar nu ik dit heb mee gemaakt en echt zo strek haar geur rook die geur da ze was overleden en dat ik het gevoel heb dat ze naar me kijkt of over heel me lijf kippenvel krijg een koude wind vlaag uit het nix geloof ik echt dat ze nog bij ons zijn ik praat ook elke dag tegen der of in me dagboek en dat voelt goed dat dee ik ook altijd toen ze nog bij me was en hier lees ik dat meedere mensen dit dus hebben en ook op internet het is gewoon zo gek maar ook weer zo mooi en ik hoop zo dat ze op een hele mooie plek is waar ze gelukkig is en lekker kan spelen daar hou ik me aan vast het idee dat ze op een mooie plek is waar ze zich op der gemak voelt 

Ik geloof dat 

Ik hou me daar ook nog steeds aan vast,dat onze overleden vriendjes over de regenboogbrug zijn gegaan en een gelukkig leventje leiden en dat wanneer het mijn tijd is ,ik mijn oh zo nog steeds gemiste bobby terug ga zien

Daar geloof ik ook in geen idee of het echt is maar ik bekijk het zo elke dier of mens heeft een ziel. me hondtje is overleden en niet meer hier in der lichaampje maar der ziel en energie voel ik af en toe elke mens mag geloven waar die in wilt daar is nix mis mee ik respecteer elke geloof. Ik hoop zo dat het waar is en dat ze daar op der gemak is en als mijn tijd is gekomen dat ik me allesje weer ken zien en der ken voelen knuffelen kusjes geven en in der mooie ogen ken kijken 

Uit het oog maar voor altijd in me hart. Ik jou van je ?

Rianne heel veel sterkte met u verlies 

 Ik geloof ook dat ik mijn overleden hondje zal terugzien en dat geeft mij toch wat troost. zij hebben ook een ziel, juist zoals wij mensen en als het onze wens is ze terug te zien, zullen ze ons opwachten als onze tijd gekomen is. En zolang is je overleden hondje  op een mooie plek, samen met al zijn maatjes, en daar is geen pijn, alleen heel veel liefde.  En ze wil zo graag dat jij terug een beetje gelukkig wordt, ze ziet je niet graag verdrietig.

En ook al zijn ze nu over de regenboogbrug, ze zijn toch nog zo dichtbij, ze hebben een hele liefdevolle plek in ons hart en die is voor altijd.

Nog veel sterkte en een dikke knuffel Nancy

Zeker Nancy het gekke is niemand in mijn omgeving die weet dat ik zo denk of dat ik heb mee gemaakt dat ik haar rook of haar voel of het gevoel heb da ze naar mij kijkt omdat ze het niet snappen ze zeggen regelmatig kom op zeg pak je leven op het was maar een hond geen mens en laat staan als ik dit zou zeggen wil het heel graag vertellen maar iets houdt me ook tegen omdat ze me toch niet geloven en denken dat ik het in beeld of gek ben want ik weet hoe ze zijn speelt ook mee dat niemand in me omgeving een huisdier is kwijt geraakt waar die zo een speciale band mee had. Dus dat doet aan de andere kant best pijn om het niet te kunnen delen met familie en vrienden maar dat ik hier me gevoel probeer op te schijven met mensen die ik niet ken en gek genoeg voel ik me hier zo begrepen wat zo fijn en goed voelt maar ook weer pijn doet 

Ria VincentR.I.P.Vienna en Diego,

Mijn hondje is in april overleden en heb een paar keer over hem gedroomd wat echt heel dichtbij kwam,en dacht toen ik wakker werd hij is er nog.Zo raar dat ik er gewoon van overstuur was.Dit was kort nadat hij is overleden.Ze laten zo`n leegt achter en je hart is gebroken.

Ik weet zeker dat ze altijd over je waken,ook al zijn ze niet meer in ons leven.Ik heb af en toe dat ik me omdraai of in een ooghoek mijn Vince zie,terwijl het mijn reutje Diego is.Soms kan hij net zo zitten of liggen net als Vince.Heb ook vaak het gevoel dat hij bij mij is,maar had zo graag gewild dat hij nog leefde,laatste tijd vaak momenten dat ik hem erg mis,en dat hij over mij blijft waken.Ben een erg gevoelig persoon die haar hondjes erg beschermd en ze beschouw als mijn kindjes. 

Wat is het eigenlijk gek dat mensen zeggen het was maar een hond mensen die geen honden of huisdieren hebben gaan het nooit snappen ik zit er nog steeds heel erg mee ik mis haar nog elke min ik zat er zo erg door heen die pijn de verdriet om je heen kijken en haar niet zien mensen die je niet snappen ging zo veel door me hoofd ik slaap bijna niet ik pieker heel veel ik was zo boos op idereen omdat ze elke x zeggen kom op pak je leven op stel je niet aan is nu maand gelden maar die pijn is nog zo hevig dat ik gisteren op me kamer zat en kreeg ik een smsje van me zusje zo van je stelt je echt aan het was maar een hond geen mens dat der iets bij mij knapte en dat ik naar de bushalte liep om naar Gouda te gaan en daar voor de trein te springen ik zat daar en het was zo koud en in eens uit het nix kreeg ik het heel warm dat gevoel van verliefd zijn wat ik altijd had toen ze nog bij me was en het gevoel dat ze bij me was en naar me keek ben toen opgestaan en ben ergens anders gaan zitten en ben in huilen uit gebarst. Toen besefte ik pas waar ben ik mee bezig maar op dat moment voel je zo maar zo allen omdat je voor je gevoel niemand je snapt en de pijn het verdriet zo eenzaam voelen. Maar op dat moment ging ik weer naar me ouders en daar stond politie even later ook mensen van ggz ben met moeite in gesprek gegaan met de mensen van ggz en daar kwam uit dat ik een trouma heb en het dus niet aleen de pijn en verdriet is omdat het voor me ogen is gebeurd ze is aan gereden. Maar sinds ik dat heb mee gemaakt bij de bushalte is der een knop om en moet ik me zelf op pakken en hier aan werken het is zo moerlijk om je kindje me alles niet bij me te hebben. Maar ik weet het zeker dat ookal zie ik haar niet dat ze bij me is heb het nu 1 x in de bus mee gemaakt dat me handen naar haar rookte  die geur toen ze overleden was en ook het gevoel da ze naar me keek. En een paar dagen later dat ik op de bank zat en een windvlaag over me heen kwam en dat gevoel dat ze naar me keek en bij me was. En nu dit bij de bushalte ik weet het zeker dood is niet dood hun zien ons maar wij hun niet meer en het gevoel dat ze bij me is wil ik niet dat ze me zo ziet en ik moet me zelf op pakken voor haar en voor me zelf. Heb het der zo moerlijk mee dat ik dus posttraumatische stress stoornis heb. ik ga me best doen om er weer boven op te komen dus mensen die zeggen dat het maar een hond was of het is geen mens die snappen het niet en elke mens verwerkt het op zijn manier 

Nog héél veel sterkte tegen my zeiden ze dat ook maar mensen die geen dieren hebben begrype dat niet queenie was myn 3e kindje ik mis haar nog steeds zéér erg ze was altyd by my en in bed tussen myn man en ik  was er zo ziek van de tranen kwamen zomaar nu nog na 18maand ween ik veel om haar ik heb nu wel lilly ze geeft ook veel het is niet meer zo leeg toch zou ik zo graag haar terug hebben ik begrijp je heel goed en leef met je méé sterkte verder 

He joh,niet bij de pakken neer gaan zitten,mensen die dit niet begrijpen laat ze maar kletsen.Je komt er pas achter wat je mist als het er niet meer is.En dat besef hebben ze gewoon niet,dat zijn de mensen die meestal geen dieren hebben.Kan je misschien bij een praatgroep komen van rouwverlies,en heb je het er met je huisarts over gehad?Doe gewoon waar jij je happy bij voelt,en waar je vrolijk van word.Snap je donders goed hoor.Weet je je moet hier door heen,hoe vreselijk moeilijk dat ook is.Ik heb het geluk dat ik nog 2 dikke schatten hier heb rond lopen,dat heeft mij er ook door heen gesleept.

De meest trouwe vriend is je hondje en dat valt nu weg,probeer afleiding te zoeken.Praat veel op dit forum,geloof me maar het heeft mij er ook doorheen geholpen.

Lieve knuffels van Diego en Vienna 

Dankjewel ik voel me hier ook echt begrepen meer dan de mensen om me heen ik moet hier door geen en het verdriet dat moet slijten het gemis dat blijft. Ga aan komen de maandag naar ggz om te praten en wat we kunnen doen aan posttraumatische stress stoornis ik dacht dat ik aleen heel erg verdriet had en haar zo echt miste maar omdat ik alles heb gezien en ze in mijn armen is overleden dat beeld dat heb ik steeds voor me en ik probeer dingen te doen maar als nog zie ik die beeld voor me staat echt op je netvlies. Ik zeg ook al was ze ziek of oud dan weetje dat het der aan komt en dat je afscheid moet nemen maar dit is zo anders uit het nix en das zwaar en nu nog steeds zo moerlijk en onwerkelijk en zo oneerlijk 

Anoniem het is niet zo maar een hond,het is afschuwelijk om je hondje in je armen te zien sterven maar gelukkig in de armen van een liefdevol baasje.

Huil,schreeuw....je zal nog tijdens je rouw het gevoel hebben dat ze nog bij je is,over je waakt en dat is ook zo.

Dan komt er een dag dat ze zal beslissen dat je alleen verder kan,je zal in staat zijn om haar los te laten,je zal haar minder voelen en zien,dat geeft niet, dan kan ze de regenboogbrug over en haar voegen bij alle hondjes die haar al voorgegaan zijn.

Ze zal bij je blijven zolang het nodig is.

Heel veel sterkte en schrijf hier alles maar van je af,hier begrijpen we je allemaal,de meesten hebben die zware weg ook al afgelegd of zijn die weg van verdriet,verwerken nog aan het afleggen.

Ik heb een sterke band met het eerste hondje dat ik samen met mijn partner geadopteerd heb. 

Ze kwam uit Spanje en na anderhalf jaar bleek ze een agressieve vorm van kanker te hebben. We hebben alles geprobeerd om haar te genezen (chemo, vitaminen, verse voeding stomen, nieuwe medicijnen via de universiteit in Merelbeke, ...), maar jammer genoeg verloor ze na meer dan een jaar vechten de strijd. 

Mijn verdriet is nog zeer groot, maar ik weet dat zij nu mijn beschermengel is. 

Momenteel zijn wij alles aan het inpakken, omdat we binnenkort zullen verhuizen. Toen ik gisterenavond thuis kwam en mijn hondjes me kwamen begroeten, ruikte ik plots een geur die ik herkende. Het was de geur van Ruby van toen ze net overleden was.

De geur ging weg, kwam weer terug, ging weer weg... Zo ging dit de hele avond verder tot kort voordat ik ging slapen.

Ik ben er zeker van dat Ruby weet waar wij mee bezig zijn. We hadden haar spulletjes ook ingepakt om te verhuizen naar de nieuwe woning en zij is volgens mij gisterenavond afscheid komen nemen van onze "oude" woning.

Een andere ervaring had ik vorig jaar na het overlijden van één van de hondjes van mijn ouders. Hij werd geadopteerd toen ik nog bij hen woonde en ook met hem had ik nog een speciale band.

Van de ene dag op de andere at hij niet meer. De dierenarts verwees ons door naar de dierenkliniek en daar stelden ze voor om een echo te nemen. We moesten hem daar even achterlaten, omdat er nog patiënten waren. We waren nog niet fijn en wel thuis toen we telefoon kregen dat hij de nacht waarschijnlijk niet zou halen. De rechter hartklep lekte en hij had het steeds moeilijker om te ademen. We moesten snel beslissen. Mijn vriend, mijn ouders en ik zijn in allerijl naar de dierenkliniek gereden en jammer genoeg konden we hem niet meer mee naar huis nemen, zelfs niet om hem thuis te laten inslapen. De kans was zeer groot dat hij de terugrit naar huis niet zou overleven. We hadden hier een dubbel gevoel bij. We hadden waarschijnlijk wel het beste gedaan voor hem, maar de manier waarop... Ik vroeg me af of hij zelf wel vond, hadden we niet te snel beslist, hadden we wel goed gehandeld? Ik stelde me veel vragen. Maar enkele dagen later werd op mijn werk mijn aandacht plots afgeleid naar de radio. Het was het liedje : You'll be in my heart van Phill Collins. Dit was volgens mij een boodschap van Seppe om mij te laten weten dat alles ok was en dat hij bij mij zou blijven. Na zijn crematie (wij laten altijd onze diertjes cremeren en wij nemen de urne mee naar huis) kon ik hem ook ruiken.

Voor mij is het een troost om te weten dat ze erg nog zijn. Door Ruby ben ik het leven door een andere bril gaan bekijken. Ik ben minder gaan werken, ben zelfs van job veranderd en ik ben me meer gaan verdiepen in spiritualiteit. Zij heeft mijn leven veranderd. 

Ik zou zoooo mega graag iets van mijn hondje willen voelen !
Mijn max is in februari overleden
Vanaf het begin heb ik bij zijn graf gezegd je mag langs komen wanneer je wilt
Er zijn zo veel mensen die dit niet snappen
Maar voor vele van ons hier op hp zijn het de belangerijkste
Ik heb lange tijd niemand gehad
Dat ik gewoon helemaal alleen was
Maar door mijn hondhield ik me groot
Hij heeft me overal door heen gesleept
En voel me dan ook eigenlijk nog steeds schuldig dat ik hem alleen heb gelaten bij de dieren arts ik had zo graag die laatste minuten bij hum willen zijn
Hij was er altijd voor mij en nu wilde ik ook er voor hem zijn

Ik hoorde ook vaak via andere van die en die heeft gezegd dat je je niet moet aanstellen die hond is all n jaar dood (niet waar maar goed)
Zet je er over heen

Ik heb max 1x geroken
En hij stonk zo lekker (ik weet t lekker raar )
Ook als ie net wakker was
Zo lekker naar mijn eigen hondje
Maar die keer dat ik hum rook rook hij naar toen hij dood was
Ik hoop zo dat hij nog een keer langs komt !

Heel veel sterkte met het tragisch verlies van je hond.

Goed van je dat je naar het GGZ gaat, ik hoop dat het praten over je verlies, verdriet en onbegrip hier voor van de mensen om je heen je een beetje gaat helpen.

Ik heb in januari mijn hondenmeisje verloren en ook ik mis haar nog iedere dag. Maar ik was niet de enige die haar miste mijn andere hond miste zijn maatje ook. Het gedrag van Balou deed mij wel eens denken dat de energie van Mowgli in huis aanwezig was. Hij kon echt tijden op de leuning van de bank zitten staren naar de plek waar Mowgli altijd lag. Het gebeurde ook wel dat hij aan het spelen was en midden in zijn spel stopte om te gaan staren naar die plek. Hij weigerde eerst ook om op de plek te komen waar Mowgli haar matras had gelegen. Het was net of Mowgli daar onzichtbaar nog aanwezig was maar ik kreeg dit gevoel dus puur door Balou zijn gedrag. Nadat Lotus in huis is gekomen heeft Balou meer afleiding ( ik zelf trouwens ook) en kijkt hij minder naar die plek maar helemaal over is het niet wel loopt hij nu gewoon over de plek heen. Hij is zijn maatje gewoon nog niet vergeten en mist haar net als ik haar zelf nog steeds mis.

Balou kijkend naar de plek waar Mowgli altijd lag.

Van de week liep ik met Lotus in het bos foto's te maken toen ik bij het op de computer zetten van de foto's een lichtbolletje (orb) zag. Ik dacht bij het zien gelijk, hè, Mowgli wandelde met ons mee. Natuurlijk weet ik als iemand die veel fotografeert dat deze lichtbolletjes de reflectie van de flits op stofdeeltjes of waterdruppels zijn of een vuiltje op de lens. Maar dit bolletje was anders en deed mij gelijk aan Mowgli denken. En ook al zal het gewoon een stofdeeltje zijn geweest dan nog is het een mooie gedachte dat Mowgli zo af en toe nog met ons mee wandelt.