Een nieuw begin. ( verhaal ).....deel 2!

Heel voorzichtig zet ik pootje voor pootje op de warme harde vloer richting de bak waar de lekker geur vandaan komt.
Als ik bijna bij de bak ben kijk ik nog even vlug om me heen om te zien of er echt niemand is.
Het ruikt lekker.
Ik pak voorzichtig een paar brokjes uit de bak en ga snel terug naar me mandje in de hoek.
Als ik nog steeds niemand hoor beging ik brokje voor brokje te eten.
Vreemd! Het is lekker , het is eetbaar , en ik hoef er helemaal niks voor te doen?!
Ik hoef niet te vechten , of te zoeken of het te pakken en snel te maken dat ik wegkom.
Het staat er gewoon...

Als de brokjes op zijn begin ik weer op nieuw.
Pootje voor pootje.
Weer wat brokjes mee naar mijn mandje.
Na een aantal keer heen en weer lopen is de bak leeg.

Net op tijd!
Ik hoor de mensen aankomen.

Die mens gaat laag bij de grond zitten en roept met een heel lief blij stemmetje "je hebt gegeten, wat goed!"

Ik reageer door de andere kant op te kijken.
Ik hoor je wel , maar vertrouw je niet.
Het is lekker op , dat pak je me niet meer af.

Na een hele lange tijd zit die mens er nog steeds.
Ik ben toch eigenlijk wel heel nieuwsgierig.
Ik steek mijn neus in de lucht.
Ik ruik geen angst , of agressie.
Voorzichtig kom ik iets dichterbij.
Ze blijft zitten.
Ik ga nog iets dichterbij.

Ze blijft nog steeds zitten die mens?
Nu ben ik zo dichtbij dat ik kan snuffelen.
Maar ik sta klaar om terug te rennen naar mijn mandje in de hoek.

Heel zachtjes aait ze me over mijn rug.
Zou deze mens geen kwaad willen?

Na en tijdje ben ik het zat en ga ik weer terug in mijn mand.
Die mens staat langzaam op en loopt weg.

Wat een belevenis!
Door de warmte en de spanning ben ik heel moe en val ik al snel in slaap.
Een paar weken gaat het elke dag hetzelfde.
Nu weet ik het zeker.
Deze mens is oké!
Als ze op een dag komt loop ik zelf al naar haar toe.
Ik word geaaid en ik krijg een bak met brokjes.
Ik krijg een vreemd soort ding om mijn nek.
"He laat dat!"
Ik draai , en ren en blaf en grom!
Gelukkig dat ding is af.

Die mens steekt een hand met brokjes uit.
Ik twijfel.....
Ik pak toch de brokjes aan en laat me aaien.
De volgende dag doet ze weer dat ding om me nek.
En de dag erna en erna.
Na een paar weken weet ik dat dat ding zo erg niet is.
Het doet me geen pijn.

Wel wat vreemd....
Die mens laat de deur van de kennel open staan.
En ik voel een hele zachte druk aan dat ding om me nek.
Ik loop mee en snuffel aan alles wat ik tegenkom.

Na een aantal weken is het leuk!
Als ze komt met dat gekke ding weet ik dat we gaan wandelen.

Ik vind deze mens heel leuk en lief.
Langzaam aan krijgen we een band en vertrouw ik haar.



Einde deel 1

Volg, heel mooi geschreven

Ontroerd ! Ik volg 

Ik volg ook weer

Volg

Dit is nu al een prachtig verhaal!

Wat mooi! Ik volg ook :-)

heel mooi, ik zie al uit naar het vervolg

Jaaah 

Dit kan ik mijn hondjes met een gerust hart voorlezen 

Volg!!

Leuk! Ik volg

Ik volg terug zeer mooi geschreven 

ik volg ook,zo mooi geschreven,en zo herkenbaar

Mooi Jaimie en ook voor mij herkenbaar

Jaaaa 

Ik volg ook weer!

Leuk dat jullie volgen

Deel 2 volgt snel!

Voor sommigen is dit idd heel herkenbaar

Voor wie het nog niet helemaal doorheeft ( het is best moeilijk om vanuit de ogen van een hond te schrijven ) de hond bevind zich nu nog in een asiel in het buitenland.
In ieder geval waar het warm is.
voor de hond in het asiel kwam moest hij dus zelf voor zijn eten zorgen/vechten.

Deel 2 word zo spoedig mogelijk gemaakt

Ja, zo hebben mijn meiden geleefd voor ze bij mij kwamen, daarom herken ik het zo.

Mooi geschreven ,ik ga je verhaal volgen

Volg, ben benieuwd naar het volgende deel.

Het is enorm druk bij ons , dus heb weinig tijd gehad.
zowel in na te denken over deel 2 als het te schrijven.

Maar hier komt hij dan!

Deel 2 :
2 maanden later .....

Ik heb veel gewandeld , geknuffeld , en goed gegeten.
Ik ben gewassen, gekamd en geknipt en heb ook prikjes gehad.
Dat vind ik minder leuk.
Maar ik zie er weer goed uit.

Het was allemaal wek spannend maar ik heb het heel goed gedaan , al zeg ik het zelf.

Die mens zegt dat vandaag mijn grote dag is , wat dat dan ook mag zijn.
Ik word geadopteerd door iemand heel ver weg.
Ik ga helemaal met het vliegtuig naar België.
Geen idee wat dat allemaal is maar die mens klinkt blij.

Ik zit nu in een soort kleine hok.
Maar gelukkig heb ik mijn dekentje en knuffeltje bij me.
Elke keer komen er vreemde gezichten bij het deurtje.
Dus ik ga zo ver mogelijk in een hoekje liggen en maak mezelf zo klein mogelijk.
Misschien dat ze me niet zien.

Het hok wiebelt en rammeld.
En langzaam ga ik weg van de plaats waar er voor me gezorgd word.
Waar ik eten en drinken krijg.
Waar ik geaaid word.
Waar zal ik terecht komen?
Kom ik ooit nog uit dit hok?
Waar zal die mens zijn?

Na een lange rit komen we in een drukke hal met heel vreemde geluiden en heel veel mensen.
Veel mensen kijken in de kooi en ik laat een luide blaf horen.
Dan word het donker in het hok.
Er is een deken overheen gedaan.
Eindelijk even rust!
Geen vreemde gezichten steeds voor het deurtje.

Ik wurm me in me dekentje en probeer te slapen.
Maar dan voel ik me heel raar.
We bewegen maar ik beweeg niet.
Ik hoor harde geluiden.
Ik weet niet waar ik ben maar vind het hier niet fijn.

Uiteindelijk ben ik moe dat ik toch in slaap val.


Uren later word ik ineens wakker.
Het rammelt en wiebelt en ik voel grote schokken.
Ik ga weer zo ver mogelijk in een hoekje liggen.
Naast me hoor ik uit een andere hok een luide blaffen komen.
Ik ben niet alleen.

Waar zijn we nu?
En waar gaan we heen?

We staan weer in een zelfde soort grote hal als waar we eerder waren.
Maar het is anders.
Het ruikt anders.
Het is nog drukker.

De deken word van de kooi afgehaald en een gezicht van een mens staart naar mij.
Ik hoor ze blij praten met nog een andere mens.
Dan gaat het deurtje open.
Ze willen weer een ding om me nek doen maar ik blijf hier mooi in de hoek liggen.
Ik jaag ze wel weg met mijn grommen.
Maar ze gaan niet weg?
Na een tijdje geef ik het op en kom ik met tegenzin naar buiten.
De brokjes die ik krijg hoef ik niet.

We gaan naar buiten.
Het voelt hier vreemd.
Kouder...
Natter....

Met zachte dwang moet ik met de nieuwe mensen mee.
We gaan de auto in.
Als ze probeert te aaien grom ik even kort.
Ze begrijpt het, en laat me met rust.
Ik moet even wennen zegt ze.

Einde deel 2

Goed dat ik nog even op hp keek 

Kon ik de hondjes nog even voorlezen voor het slapen gaan 

Ze zijn nu in slaapstand maar we kijken nu al uit naar de volgende voorlees avond!

  Hein.

Terug zeer mooi volg verder 

Mooi