Verhaal van onze lieve Dex

Een vriendin van mij heeft een eigen stichting die honden helpt uit het buitenland en dan vooral uit Turkije. Ik vertelde haar over de eerste pup van mij en mijn vriend en ze vroeg of ik mijn verhaal wou delen met anderen heeft het op haar site gezet. Dex mocht maar 11 maanden oud worden door een verschrikkelijke erfelijke aandoening. Voor diegene die mijn verhaal wil lezen kan dat doen via deze link:

https://luckywishes.nl

Moeilijk om die herinneringen weer op te halen. Na het schrijven was ik ook helemaal vol en ben met een wandeling met Duco mijn hoofd weer leeg gaan maken. Dat hielp gelukkig.

Het moeten missen van je overleden hond blijft moeilijk vind ik.

Via de link in het seizoenen topic gelezen.

Afschuwlijk verhaal 

Maar meid war ben je dapper geweest. En nogsteeds.

Van mij heb je het diepste respect. 

Dex was trouwens geen hond uit het buitenland. Maar ze vond het mooi om zijn (ons verhaal) verhaal te delen.

 dank je wel Nori

Iedereen hier op HP heeft wel eens voor een moeilijke beslissing gestaan denk ik. En je doet wat je denkt wat het beste is voor je hond.

Het is straks alweer bijna 3 jaar geleden maar het blijft op sommige momenten nog steeds moeilijk om zonder tranen aan hem te denken. En weet je eigelijk hoeft dat ook niet. soms een lekker potje janken kan zo opluchten, dat je daarna weer met een lach naar zijn foto's kan kijken. 

Wat een triest verhaal, en wat zonde van zo'n mooie hond.

Wat een lieve trouwe kop had Dex, echt niet eerlijk zoiets.

Dank je wel Diesel, het was ook echt een grote lieve goedzak.

Jeetje wat verschikkelijk verdrietig. 11 maanden oud en dan al afscheid van hem moeten nemen is afschuwelijk.  Maar wat je zegt hij heeft wel 11 maanden van zijn leven 2 hele lieve baasjes gehad die hem alle liefde en zorg gaven.

Bedankt voor je lieve woorden White Shadow 

Zo erg denise veel respect voor je hoor ik las het met tranen in myn ogen moest terug aan myn queenie denken maar by jou was het nog zo jong het is mooi geschreven jullie hebben zeer goede baasjes geweest 

 dank je wel. Het blijft moeilijk om terug te denken aan je overleden hond, of het nu jong of oud is. moesten jullie Queenie ook in laten slapen?

 queenie 12j 

Jav verleden jaar in mei in myn armen thuis aan hartfalen ze was 12j ik mis haar nog zo erg ik ween nog dikwijls ook al heb ik nu een Maltezer je vergeet ze nóóit 

Och wat treurig  

ik wist dat helemaal niet! Of had je het hier nog niet eerder verteld?

 achje, wat naar. Maar hoe mooi dat ze in je armen is gestorven.

En ja het blijven allemaalmeigen karaktertjes, iedere hond is anders ook al heb je weer een hond van hetzelfde ras. Elk hebben ze hun eigen dingetjes wat ze hun zelf maakt. 

En verleden jaar mei is nog heel vers vind ik, en ook al was dat niet zo, het is normaal om een traan te laten als je ergens van gehouden hebt

 Wel eens in een ander topic waar ik op had gereageerd. Er werd mij gevraagd wat er met mijn pupje was gebeurd omdat haar verhaal erg overeenkomt met dat van Dex. 

Maar ik had het nu op papier staan en vond het wel mooi om ook hier te delen.

 Ja denise dat is zo terwijl ik je verhaal las en zo jong dat beestje zo erg toch ik mis haar zo erg nog begryp je goed hoor sterkte verder nog 

Wat een droevig verhaal, gelukkig heeft hij zoveel liefde van jullie ontvangen, maar het is zo verschrikkelijk oneerlijk een hondekindje van 11 maanden te moeten afgeven, dat doet zo'n pijn. Ik heb mijn kleintje van 9 maanden verloren, ik blijf haar zo missen. 

Nog veel sterkte en een dikke knuffel

Ach.. wat erg dat je dat hebt mee moeten maken .. ik zit gewoon te huilen onder dat verhaal. Maja ik ben dan ook een mietje. Ik vind het knap hoe je er nu mee omgaat maar alsnog veel sterkte! En geniet nu van je maatje zolang het kan

 9 maanden, wat erg zeg! Mag ik vragen wat er gebeurd is?? 

Ik mis Dex ook nog elke dag en vraag me regelmatig af hoe hij nu zou zijn geworden. Hij heeft nooit de kans gekregen om zich volledig te ontwikkelen en zijn eigen ik te kunnen zijn. En soms wordt ik daar verdrietig van en soms is het heerlijk om er over te fantaseren en zie ik hem heerlijk rondrennen op het strand als een happy labrador, alleen zoals een labrador dat kan zijn :) 

 hier ook een mietje hoor. Bij elke zielige dierenreclame/film/verhaal ben ik ook in tranen of ik zet de tv op iets anders. Blijkt alleen maar hoe sterk je een band voelt met dieren vind ik.

En van ons maatje Duco geniet ik iedere dag. Door onze ervaring met Dex wordt hij eigenlijk best wel verwend, je wilt hem alles kunnen bieden wat hij nodig heeft juist omdat je weet hoe kort je maatje bij je kan zijn.

9 maanden, wat erg zeg! Mag ik vragen wat er gebeurd is?? 

Ik mis Dex ook nog elke dag en vraag me regelmatig af hoe hij nu zou zijn geworden. Hij heeft nooit de kans gekregen om zich volledig te ontwikkelen en zijn eigen ik te kunnen zijn. En soms wordt ik daar verdrietig van en soms is het heerlijk om er over te fantaseren en zie ik hem heerlijk rondrennen op het strand als een happy labrador, alleen zoals een labrador dat kan zijn :) 

Mijn kleine Punto werd gesterliseerd omdat haar nestbroertje Gigi ook bij ons woont en hem wou ik niet laten castreren (ze zijn bij ons thuis geboren en oorspronkelijk zou ik alleen een reutje houden, maar omdat Punto na 3 weken heel ziek geweest is, kon ik er geen afstand van doen en hebben we besloten haar ook te houden). De sterlisatie was goed verlopen, maar ik mocht haar naar mijn inziens veel te snel terug komen ophalen, s'avonds belde ik ongerust naar de DA omdat ik vond dit is niet normaal, ze heeft zoveel pijn, maar de DA stelde mij gerust, ik hoefde mij geen zorgen te maken. Ik heb dan s'nachts in de zetel geslapen met haar mandje naast mij en s'morgens om 7 u. begon ze te hijgen en is ze in mijn armen gestorven. Nooit vergeet ik dit moment en hoe dikwijls heb ik mezelf al verweten dat ik haar heb laten sterliseren of toch niet ben teruggegaan naar de DA. Ik heb hier thuis nog 3 hondjes, maar mijn kleintje ontbreekt en dat klopt niet, zij zou nu moeten rondrennen en spelen met de anderen. Mijn andere 3 nemen de leegte wel wat weg en verzachten wel de pijn, maar ik mis haar zo hard.

Geniet jij maar van je lieve Duco en idd ik verwen mijn andere hondjes nu ook nog meer omdat het zo snel gedaan kan zijn.

Knuffel Nancy

" 9 maanden, wat erg zeg! Mag ik vragen wat er gebeurd is?? 
 
Ik mis Dex ook nog elke dag en vraag me regelmatig af hoe hij nu zou zijn geworden. Hij heeft nooit de kans gekregen om zich volledig te ontwikkelen en zijn eigen ik te kunnen zijn. En soms wordt ik daar verdrietig van en soms is het heerlijk om er over te fantaseren en zie ik hem heerlijk rondrennen op het strand als een happy labrador, alleen zoals een labrador dat kan zijn  
 
Mijn kleine Punto werd gesterliseerd omdat haar nestbroertje Gigi ook bij ons woont en hem wou ik niet laten castreren (ze zijn bij ons thuis geboren en oorspronkelijk zou ik alleen een reutje houden, maar omdat Punto na 3 weken heel ziek geweest is, kon ik er geen afstand van doen en hebben we besloten haar ook te houden). De sterlisatie was goed verlopen, maar ik mocht haar naar mijn inziens veel te snel terug komen ophalen, s'avonds belde ik ongerust naar de DA omdat ik vond dit is niet normaal, ze heeft zoveel pijn, maar de DA stelde mij gerust, ik hoefde mij geen zorgen te maken. Ik heb dan s'nachts in de zetel geslapen met haar mandje naast mij en s'morgens om 7 u. begon ze te hijgen en is ze in mijn armen gestorven. Nooit vergeet ik dit moment en hoe dikwijls heb ik mezelf al verweten dat ik haar heb laten sterliseren of toch niet ben teruggegaan naar de DA. Ik heb hier thuis nog 3 hondjes, maar mijn kleintje ontbreekt en dat klopt niet, zij zou nu moeten rondrennen en spelen met de anderen. Mijn andere 3 nemen de leegte wel wat weg en verzachten wel de pijn, maar ik mis haar zo hard.
Geniet jij maar van je lieve Duco en idd ik verwen mijn andere hondjes nu ook nog meer omdat het zo snel gedaan kan zijn.
Knuffel Nancy
 
 
  "

nancy

 Nancy, wat erg om te horen zeg! De dierenarts heeft hier een grote fout gemaakt.

Het moeilijke is dat je jezelf gaat verwijten en afvraagt of je niet meer had kunnen doen. Dat gevoel heb ik ook heel erg gehad en lees dit bij jou ook terug. Heel af en toe schieten doen gedachte ook nog wel eens door mij heen. Als ik jouw verhaal zo lees dan kan en mag je de schuld echt niet bij jezelf zoeken.

Ik wens ook jou veel sterkte en heel veel plezier met je andere schatten!

Wat een ontroerend en mooi verhaal..... de liefde spat er vanaf.... wat een lief hondje was dex. Geniet van jullie bonus hondje Duco. Dex zal nooit vergeten worden.....

Dat klopt Anneke, Dex wordt zeker nooit vergeten!