Ervaringen hulphond

Hallo allemaal, 

Ik ben heel erg benieuwd naar ervaringen van mensen met hulphonden, zijn er hier mensen met een hulphond? En wat voor soort hulphond?

Wat zijn de voor en nadelen?

Wat is de zin of onzin van een hulphond volgens jullie?

Wat zijn de reacties van de omgeving?

Hoe zijn jullie aan een hulphond gekomen en hoe hebben jullie de financiering voor elkaar gekregen?

Ik wil zelf Cairo graag opleiden als autismehulphond, en ben hierover in gesprek met een stichting. Met een beetje geluk kan ze in december al een officieel lesdekje krijgen! Maar ik vind het nog wel erg spannend en ben bang voor reacties van anderen, vooral omdat aan mij op het eerste gezicht niets te merken is. 

Ik ben bang dat mensen "jaloers" reageren, met onbegrip, of heel bot, en het onzin vinden dat mijn hond wel overal mee mag en hun eigen hond niet. Of mensen die het zielig vinden dat mijn hond niet geaaid mag worden en moet werken. Hoe gaan jullie hiermee om? Is dit het allemaal waard?

Ben heel erg benieuwd naar jullie mening en ervaringen :-) ook naar de ideeën van mensen zonder hulphond natuurlijk!

Groetjes,

Rissie

Leuk, Bij welke stichting als ik vragen mag? 

De click, ervaringen mee? 

 Check, top stichting. Ik wilde even weten, aangezien hulphondenscholen als paddenstoelen de grond uit schieten. En wilde je behoeden voor een eventuele teleurstelling. 

Over mijn persoonlijke ervaringen op dit vlak wil ik je later wel even pben, het gaat even nu niet om er heel uitgebreid antwoord te geven. 

ik volg even :)

Ik ga even een poging doen om je vragen te beantwoorden via PB, zit nu kort even achter de laptop ipv de telefoon (telefoon typt zo stom). 

Fijn, bedankt! Gelukkig heb je goede ervaringen met de click  Ik heb ook best wel even gezocht naar een goede gecertificeerde school

 Ik heb je een pb gestuurd

Bedankt! Alle ervaringen zijn natuurlijk welkom!

Autisme hulphond?
Wat moet ik me daarbij voorstellen?
In welk opzicht kan de hond je helpen?

En wat betreft nare reacties.
Je zult ze zeker gaan krijgen, het zal moeilijk zijn maar probeer dit soort dingen te negeren.

Wij hebben een officiële buddyhond in huis via KNGF.

Hij is bij ons komen wonen vanwege onze 2 autistische kinderen. Hij doet super werk!

Hij helpt de kinderen met de prikkelverwerking en geeft ze rust. Dit doet hij op verschillende manieren. Bijvoorbeeld bij de jongste door tegen hem aan te gaan liggen en zijn kop op schoot te leggen en bij de oudste door met haar te gaan spelen.

We zijn nu bezig om hem te trainen om bij de jongste te slapen en hem te helpen met zijn angsten 's nachts. Hij doet dit als heel erg goed.

Ook buiten is hij hun steun en toeverlaat. Vooral de oudste helpt hij door een buffer te zijn tussen haar en de rest van de wereld. Hij gaat er letterlijk tussen staan.

Nare reacties hebben we nog nooit gehad, wel veel vragen.

Nu zorg ik er wel altijd voor dat Ivor ook lekker gewoon hond kan zijn en zijn ontspanning krijgt. Veel wandelen en lekker spelen en dollen met andere honden.

Ivor is eigenlijk als een soort van toeval in ons leven gekomen. Ik had me bij KNGF ingeschreven als adoptant voor een afgekeurde hulphond. Bij de intake werd mij toen verteld dat we op een speciale lijst zouden komen ivm de kinderen.

Na een jaar werd ik gebeld of we ipv een adoptant een buddyhond zouden willen. En zo is Ivor in ons leven gekomen. 

Hij is nu iets meer als een jaar bij ons en we zouden hem absoluut niet meer willen missen.

Ik vind het best moeilijk om duidelijk te maken wat een autismehulphond doet, en dit zal per persoon heel veel verschillen, maar zal proberen uit te leggen wat het voor mij betekend.

Ik merk dat Cairo mij veel stabiliteit en structuur bied, in een hele chaotische wereld is dit voor mij erg belangrijk. Ze helpt me om de dagstructuur vast te houden, doordat ze de dagdelen duidelijk afbakent met haar uitlaatrondes. Dit zorgt er oa voor dat ik geen maaltijden meer oversla, gewoon boodschappen doe en eten kook, maar ook dat het voor mij makkelijker is om mijn huishouden op orde te houden. Ze voorkomt dat ik helemaal opga in een bepaalde activiteit en mijzelf daar helemaal in verlies, gewoon doordat ze moet wandelen, trainen, spelen, aandacht. Ze biedt afleiding, en tegelijkertijd blijft dit goed begrensd (ze kan immers geen uren achter elkaar trainen). 

Ze helpt mij kalmeren en dempt mijn stemmingswisselingen, depressies en suïcidale gedachten. Door Cairo kom ik veel meer buiten, wandelen en trainen, waar ik anders dagenlang alleen binnen kon zitten. Voor haar zat ik soms dagen/weken alleen thuis, met de gordijnen dicht, om mij af te sluiten van de buitenwereld. Dit helpt mij sneller uit negatieve gedachtenpatronen te komen.

In een drukke situatie helpt ze mij door overprikkeling tegen te gaan. Ze is dan voor mij een focuspunt waardoor ik de rest van de wereld wat beter kan 'filteren', dit maakt het voor mij veel minder belastend om bijvoorbeeld naar de markt te gaan, of andere drukke plaatsen. In onduidelijke of spannende situaties (wachtkamers, moeilijke afspraken enz) helpt ze mij op dezelfde manier, door mij op haar te richten bied ze afleiding en voorkomt dat de stress hoog oploopt.

Door met haar te werken heb ik een duidelijk doel, en het geeft mij structuur en overzicht. Als ik geen grip heb op de rest van mijn leven, helpt het om met haar te gaan trainen. Ze leert snel, boekt vooruitgang, en dit geeft mij weer meer het gevoel dat ik controle heb. Overzicht, duidelijkheid en controle zijn voor mij heel erg belangrijk.

Als ik te moe of overprikkeld ben, zorgt ze ervoor dat ik mijn rust neem. Op het moment is mijn belangrijkste signaal dat het niet goed gaat, dat ik minder geduld met haar heb. Dan weet ik direct dat ik even moet gaan slapen. Ik weet dat als ik dan door ga, ik boos op haar kan worden zonder goede reden, en dat wil ik absoluut voorkomen. Dat is voor mij een hele goede reden om dan ook direct rust te nemen. Voor Cairo merkte ik minder goed wanneer ik te moe/overprikkeld werd, en ging ik eigenlijk continue over mijn eigen grenzen heen. Daarnaast vond ik mijn welzijn nooit een goede reden om rust te nemen, maar doe ik het voor Cairo zonder problemen omdat ik weet dat het beter is voor haar. 

Al deze dingen doet ze gewoon door een rustige stabiele hond te zijn, voor mij een stabiele factor in mijn leven. Daarnaast heb ik haar geleerd om op commando op schoot te komen, of tegen mij aan te komen liggen. Haar lichaamswarmte en ademhaling kan mij zo kalmeren als het minder goed gaat. Ik wil nog leren spiegelen met haar, zodat ik wat meer grip krijg op mijn eigen emoties. Ik zou haar ook graag nog leren om mijn overprikkeling actief te signaleren, zodat ze nog iets eerder kan waarschuwen, maar ben nog aan het uitzoeken hoe ik dat het beste kan aanpakken. Ook hoop ik dat ze tzt mij kan ondersteunen bij mijn re-intergratie (op moment ben ik 100% afgekeurd). Ik hoop met haar hulp weer aan het werk te kunnen, al zijn het maar een paar uurtjes per week.

Wat fijn dat Ivor jullie zo goed kan helpen! Mag hij als buddyhond ook overal mee naartoe? Gaat hij bijvoorbeeld ook mee naar school?

Bedankt voor je antwoord Rissie.
Veel herkenbare punten ook.

 Hij mag overal mee naar toe, heeft een dekje en een pasje.

Mee naar school gaat hij niet. Beide kinderen zitten op speciaal onderwijs waar veel tijd en aandacht is voor ze. Daarbij is de oudste zwakbegaafd en kan zij dit niet aan

 Dan is het inderdaad niet handig om elke dag mee naar school te gaan. Ook wel fijn dat hij onder schooltijd dan even lekker vrij kan zijn!

Toch ook knap hoe hij beide kinderen tegelijk kan helpen, ik kan mij voorstellen dat hij voor jullie als ouders alles ook een stukje makkelijker maakt. 

" Bedankt voor je antwoord Rissie.
Veel herkenbare punten ook. "

Jaimie & Sadi ( Hus † )

 Ik hoop dat het iets duidelijker is geworden 

Een hulphond kan nooit de hulpverlening vervangen, maar is een hele goede aanvulling en kan mensen net wat zelfstandiger en stabieler maken. 

 Toch heb ik van honden (geen autisme honden, althans niet voor getraint) heel wat meer geleerd dan van welke hulpverlening ook.

 Daar ben ik het dan wel helemaal mee eens , maar ik heb toch ook mijn hulpverleners nog heel hard nodig.

Gisteren was dus de eerste lesdag bij hulphondenschool De Click! Het was leuk en leerzaam, maar ook wel erg intensief. Cairo en ik zijn beide helemaal op, dus vandaag maar eventjes rustig aan.

Voor wie het leuk vindt om een verslagje van de dag te lezen; https://rissyblogt.wordpress.com/2016/12/14/eerste-lesdag/ 

 Leuk, ik volg je :) 

Interessant topic, ik volg :)

Mooi wat een hond kan betekenen!

In februari mag ik weer lesdag volgen, ik zal dan wel weer het verslagje hier posten voor iedereen die het leuk vindt ;-)

" In februari mag ik weer lesdag volgen, ik zal dan wel weer het verslagje hier posten voor iedereen die het leuk vindt "

Rissie

 Ga je nu ook met een Click lesdekje verder? Of krijg je die later pas?

 Dat weet ik eigenlijk nog niet... Ze hebben op het moment geen ruimte voor individuele lessen, want alle instructeurs zijn bezet, maar ze zouden tijdens teamoverleg gaan bekijken of ik dus wel in opleiding mag en dan alleen de maandelijkse lesdagen volg. 

Voorlopig weet ik alleen dat ik in februari weer een dagje mag komen, en ik hoop dat ik binnenkort meer duidelijkheid krijg of ik helemaal in opleiding mag bij hun

Allemaal heel hard duimen dus!!! 

Interessant! Ik volg en zal voor je duimen! 

Het is een tijdje stil geweest van mijn kant, maar er is inmiddels veel gebeurd. Om bij de click te kunnen trainen is echt een vergoeding nodig, omdat ze een hele lange wachtlijst hebben. Dat is natuurlijk goed te begrijpen, die mensen moeten ook nog een inkomen hebben!

De aanvraag om een vergoeding vanuit de wmo te krijgen is inmiddels afgewezen, maar ik sta wel op de wachtlijst bij de hulphondenschool. Dit betekent helaas dat ik pas over 3 jaar aan de beurt ben... Tot die tijd mag ik wel zo nu en dan een keer bij een lesdag komen. Daar ben ik al heel erg blij mee!

Het maakt mij allemaal heel erg onzeker, er zijn momenten dat ik helemaal overtuigd ben van de meerwaarde van een hulphond, en duidelijk zie hoe ze de problemen vanuit mijn autisme verzacht. Op andere momenten twijfel ik weer enorm of het niet gewoon "aanstellerij" is, en voelt het als een excuus om haar overal mee naartoe te mogen nemen. Terwijl dat totaal niet de reden is om haar op te leiden als hulphond, maar ik weet dat er veel discussie is over de zin en onzin van een psychiatrische hulphond. Dat geeft mij een enorm schuldgevoel over het feit dat ik er een probeer te krijgen. 

Over twee weken mag ik weer naar een lesdag van De Click. Gelukkig zien ze daar het nut van een hulphond wel, en ook mijn behandelingsteam vind het een goed idee. Ik hoop nog ergens een mogelijkheid te vinden om haar eerder te kunnen opleiden, maar het ziet ernaar uit dat ik toch 3 jaar moet wachten voordat Cairo een hulphond kan worden.

Wat vervelend dat de wachtlijsten inmiddels zo lang zijn dat je een deel zelf moet betalen plus er op dit moment te druk is om een individuele instructeur vrij te hebben.

Kan me goed voorstellen dat dit dit erg onzeker maakt.

Inmiddels alweer een tijdje geleden en druk bezig geweest om alles voor elkaar te krijgen, maar nu eindelijk heel goed nieuws! De financiën zijn rond en De Click gaat mij helpen om mijn hond op te leiden!!! Morgen word ik even door ze gebeld, en hoop dan zsm te kunnen starten.