Schuldgevoel inslapen hondje

Ik had 3 hondjes.de eerste kwam niet meer uit een epeleptische aanval. de 2de  is voor 1 jaar geleden gestikt in een stukje kaas. heb alles geprobeerd ma kon hem niet meer redden. en de 3de is voor 3mnd terug ontsnapt uit de tuin toen ik niet thuis was en is aangereden. de dierenambulance heeft me op de hoogte gesteld dat ze onderweg waren na een hondje die is aangereden en in het taluutje lag. ik ben daar gelijk heen gegaan. pfff mijn lieve hondje leefde nog. onder begeleiding snel na de dierenarts. daar bleek ze gebroken rug en gebroken heupjes te hebben. hij vertelde dat ze heel veel pijn had en waarschijnlijk nooit meer zou kunnen lopen i.v.m ook een knik in haar rug. ze had overal wondjes.  Ik heb de keus gemaakt om haar in te laten slapen. ik vond het verschrikkelijk om haar zo te zien. denk er nog steeds elke dag aan. Hoe waren haar laatste uren wat is er toch gebeurd. en hoe lang heeft ze daar gelegen.ik kan het niet loslaten.  Ze was me alles en was altijd bij me een heel aanhankelijk hondje. Ik voel me zo schuldig. ze heeft liggen schreeuwen bij de dierenarts.van de pijn. Achteraf ben ik wel blij dat ze gevonden in en nog leefde.ik heb haar nog kunnen knuffelen en ze in gestorven in mijn armen. Ma toch blijf je er aan denken wat als ik haar niet had laten inslapen.  Zou ze boos op me zijn dat ik niet voor haar gevochten heb? dat ze niet meer bij me is.  Voel me verschrikkelijk  dat arme diertje.

Nog héél veel sterkte weet hóe het voelt je hebt haar niet verder laten afzien hou dat in gedachten je kon niet meer voor haar doen missen zal altyd blyven myn hondje is verleden jaar ook ingeslapen we voelen ons schuldig maar lyden doen ze niet meer veel sterkte nog 

Dank u..dat was ook mijn keus uit haar lijden verlossen. een hond die ernorm veel moet ondergaan en uiteindelijk niet meer kan lopen is sneu..ze was een actief diertje.  

Ik weet het doet erg pyn nog steeds na al die tyd toch zal het bly zyn dat je het hebt verlost ze kunnen niet praten en soms zo triest als ze lyden daarom je niet schuldig voelen maar we missen ze voor altyd sterkte nog schryf altyd van je af indien nódig dat doe ik nog soms 

Ik kan me je schuldgevoel levendig voorstellen, de meesten van ons weten wat het is om een hond in te moeten laten slapen.

Maar dit heb je uit liefde gedaan voor je hondenmeisje. Je hebt haar heel veel ellende en pijn bespaard door haar te laten gaan. Ze wist dat en ze heeft het gevoeld. Als ze je nu ziet zal ze niet boos op je zijn maar begrijpen dat het niet anders kon.

Ik hoop dat je je vast zult kunnen gaan houden aan die onvoorwaardelijke liefde en dat je het schuldgevoel zult kunnen laten gaan, want echt waar: je hoeft je absoluut niet schuldig te voelen.

Er was geen andere weg dan deze.

 méé eens hoor kaatje op hp hier maken we het allen mee en weten we hoe het voelt 

Dit zijn fijne berichten. ben blij dat er meer mensen zo over denken. heb sinds 3 weken een pup. ik weet dat ze niet mijn meisje kan vervangen ma het verlicht wel de pijn. ik heb dit verhaal ook met een paragnost gedeeld.en zij zecht idd ook dat angel niet boos is. ze heeft een fijn en liefdevol leven gehad. ma ja als je dan aan dat lieve snoetje denk. ooo echt kriebels van deze hele gebeurtenis. 

Het schuldgevoel over het laten inslapen van je hondje na het ongeluk met als gevolg o.a. gebroken heupen en gebroken rug, is totaal niet nodig; Angel moest uit haar lijden verlost worden. Dit was de enige juiste beslissing.

Je nieuwe pup zal het verdriet verlichten; je vorige hondje blijft in je hart en zal je nooit vergeten. Angel heeft er van hierboven totaal geen moeite mee, dat jij weer blij bent met een nieuw hondje.

Aaa loesje super lief van je. Het begint eindelijk tot me door te dringen dat het niet nodig is om een schuldgevoel te hebben. Ze zal zeker altijd in me hart zijn. En vanaf de groene heuvelen zal ze zeker blij voor me zijn.

Veel sterkte! Je hebt het juiste gedaan en gekozen wat best was voor je hondje. Ik heb bijna 2 weken geleden ook mijn hondje laten inslapen. Daar heb ik geen schuldgevoelens over omdat het heel duidelijk was dat dit voor haar het beste was. Ze was oud en was "op". Ik blijf het natuurlijk wel heel verdrietig vinden. 

Bij jongere diertjes die ik heb laten inslapen, heb ik wel steeds dat schuldgevoel. Het is vaak zo moeilijk om te weten of je moet verder vechten of het diertje rust moet geven. Enkele weken geleden heb ik mijn hamster laten inslapen (die voor mij zeker niet 'maar' een hamster was). Ze had baarmoederontsteking en de keuze (na een hele tijd antibiotica te proberen) was inslapen of opereren wat veel risico was en ze was ook al vrij oud. Ik heb na heel lang twijfelen besloten om haar toen te laten inslapen en haar de operatie niet aan te doen. Nog steeds twijfel ik soms of dat de beste keuze was. Ik denk dat het heel normaal is en dat dat altijd zo zal zijn bij moeilijke keuzes. Het belangrijkste is dat je de beslissing gemaakt hebt op basis van wat jou het beste leek voor het diertje. Meer kun je niet doen. In jouw geval zou ik dezelfde keuze gemaakt hebben, denk ik. 

Ik heb 2 honden laten inslapen. Bij de eerste was het in de lijn van verwachting zo gezegd, het zat er aan te komen en op een rare manier leef je naar dat moment toe.

De tweede was totaal onverwachts. Ogenschijnlijk gezonde hond die ineens wat anders was dan anders. Binnen vier dagen moeten beslissen om haar te laten gaan. Medisch gezien kon het niet anders, gevoelsmatig en hoe zij op momenten in die vier dagen was brak het me. Tot op het moment dat ik zei dat ik akkoord was met inslapen. Nog heb ik het er moeilijk mee. Schuldgevoel? Nee, ik had een goede dierenarts, ik had in op de laatste avond voor ik een beslissing moest nemen ook al e.e.a. gelezen over verloop van haar aandoening en de klachten.

De dag dat ik moest beslissen ook nog samen met de da nog de check gedaan, maar er was gewoon geen herstel mogelijk. Het onverwachts moeten beslissen over leven en dood maakt het zo verrekte lastig vind ik. Maar diep in mijn hart weet ik dat ik de juiste beslissing heb gemaakt, en ik hoop dat jij dat straks ook zo beseft. Het maakt de pijn van het verlies niet minder eerlijk gezegd.

Pfffff jeetje wat heftig. Idd als je van tevoren ziet aankomen lijkt het me ook erg zwaar.mijn dierenarrs vertelde ook heel eerlijk dat dat ze waarschijnlijk niet meer beter zou worden. Het was allemaal te erg beschadigd. Het moment dat ik haar langs de weg trof leek ze opgelucht dat ik haar heb gevonden. Ze was in 1 keer rustig en gaf me kusjes. Ze was natuurlijk nooit 1 nacht bij me weg geweest. Nu was ze de weg kwijt en is aangereden..ik heb idd de keus gemaakt net als u al zegt dat er geen herstel mogelijk zou zijn.

Ma blijft vervelende situatie om een keus te maken. Het diertje heeft rust en geen pijn meer dat was voor mij het belangrijkste. Ik heb uiteindelijk een goede keus gemaakt. Ze staat in mijn kast en ben blij dak haar nog heb kunnen zien. Een hond die weg loopt en nooit meer terug komt lijkt mij veel zwaarder.ik weet nu waar mijn hondje is.