Hoe of wat merk een hond ervan? Als het maatje weg gaat?

Allereerst wil ik zeggen dat ik het niet in een andere topic wilde vragen, die baasjes hebben nu genoeg aan d'r hoofd.

Maar ook ik heb 2 honden en weet dus zeker dat ik er ook voor kom te staan.

Het afscheid van een hond, en ik weet dat de andere hond dan ook afscheid moet nemen...

En nu dus de vraag, hoe of wat merkt een hond daar van? ruikt het anders? is het het zwak zijn wat ze zien/merken/

Zien ze dat de andere niet meer leeft of stoten ze nog met een pootje zo van hè wakker worden??

Ik heb daar echt geen idee van?

Is er iemand die daar wat over kan en wil vertellen. Hoe zie je aan de hond of het afscheid nemen klaar is?

Nogmaals ik wil niemand voor het hoofd stoten!!!

En ik ben me ervan bewust dat je erop voorbreiden niet mogelijk is...

Ik heb 3 van de 4 honden niet mee genomen naar het afscheid van mijn fret.

En die lopen nu nog te zoeken....

En dat was maar een fret... geen roedel genoot.

Ik ken ook zelf honden die er erg van van streek waren.

Ik weet het antwoord niet, maar ik zit met hetzelfde.

Freggle is al 15 en Black pas 2.

Wat ik wel merk is dat Black altijd erg voorzichtig is met Freggle, dus hij heeft wel door dat hij kwetsbaar is.

Het lijkt mijzelf ook fijner, als een hond afscheid kan nemen, dat hij echt weet dat z'n maatje er niet meer is.

Alleen ik heb het ook nog nooit zelf meegemaakt.

Toen mijn hond in juni werd ingeslapen, was mijn andere hond best kalm. Ze snuffelde veel aan haar maatje, duwde inderdaad met de neus tegen de pootjes en het koppie van Kelly. Alsof ze wilde controleren of zij écht niet meer wakker ging worden. Ik vond dit heel ontroerend, maar het voelde wel goed dat Lynn zo afscheid kon nemen van Kelly.

Toen ik vorige week Kelly's halsband terugvond in een bakje en Lynn hieraan liet ruiken, begon Lynn heel zachtjes te grommen. Geen idee waarom. Misschien toch voor haar een vervreemde geur, vervaagd na een paar maanden? Ik weet het niet...

Ons oude hondje is iets meer dan een week geleden ingeslapen bij ons thuis. Ons andere hondje was erbij. Zij leek de laatste dagen sowieso te merken dat het niet goed ging met Twinkel. Toen Twinkel ziek was en heel vast en veel sliep, nam ons andere hondje steeds een kluifje (dat at Twinkel ook graag) en ging dat bij haar leggen en met het kluifje tegen Twinkel duwen. De laatste dag heeft ze steeds naast haar gelegen. Terwijl de dierenarts hier was, heeft ze wel afstand gehouden (ze is wat bang van mensen die ze niet kent). Daarna is de dierenarts even buiten gegaan en heb ik haar aan Twinkel laten ruiken. Ze heeft heel eventjes geroken, maar leek weinig interesse te hebben. Meer afscheid heeft ze niet genomen, maar ik denk dat ze het op voorhand al heel goed begreep en toen in zekere zin afscheid genomen heeft. 

Dezelfde dag nog leek ze soms een klein beetje in de war, maar eigenlijk heeft ze niet gezocht. Daarna merkte ik niets meer aan haar. Nu de laatste tijd is ze opeens weer veel banger van alles, maar ik weet niet of dit door het overlijden van Twinkel komt, door andere redenen of door een combinatie. 

Ik heb 6 dagen geleden mijn trouwe maatje moeten wegbrengen.
Dus is allemaal nog erg vers alsof het gister was.

Toch wil ik mijn ervaring met je delen.
Al is het wel moeilijk....

Mijn maatje was oud, echt oud.
De laatste maand heeft hij eigenlijk alleen maar op zijn favoriete plekje gelegen.
Plasjes redde hij al niet meer tot de tuin.
En wandelen zat er helemaal niet meer in.

De laatste dagen denk ik dat Sadi ( mijn andere hond ) iets gevoeld / geweten heeft.
Voorheen ging ze vaak nog even kijken en soms nog uitdagen tot spel.
Maar de laatste dagen negeerde Sadi Hus volkomen.
Keek geen seconde meer naar hem om.

Misschien verbeelde ik me dingen hoor , maar dat is wat mij opviel.

Ik heb Sadi niet mee genomen naar de da.
Maar thuis toen we terug kwamen van de da hebben we de kist open gelaten voor Sadi.
Ze kon erbij als ze wilde.
Ze heeft een paar keer haar neus in de kist gestoken.
Maar daarna ging ze erbij weg.
Ze wilde gewoon met ons spelen alsof ze wilde zeggen "het is goed zo".

Voor ons voelt het natuurlijk anders , maar dit was ( denk ik ) Sadi haar manier van afscheid nemen.

Nu 6 dagen verder blijkt ( gelukkig ) nog steeds nergens uit dat ze het enorm moeilijk heeft met het missen van haar maatje.
Want het waren zeker goeie maatjes.

Ik hoop dat dit antwoord je wat geholpen heeft.

Syntara en Jaimie&Sadi echt nog heel vers dat verdriet...

heel veel sterkte...

Elke hond lijkt het dus op zijn/haar eigen manier te doen.

Zou er verschil zitten in feit of de hond eerst heel ziek is??

 Dankjewel!

7 jaar geleden hebben wij onze engelse bulldog laten inslapen thuis. We hebben Diesel erbij gelaten en is ook mee naar het crematorium geweest.

Hoewel ze niet veel met elkaar ophadden begon Diesel luidt te huilen toen ze Max van de auto op de tafel legden en weg reden.

We hebben daarna nog afscheid genomen in de afscheidsruimte. Thuis heeft hij niet meer gezocht en was het naar mijn idee goed voor Diesel.

Het was wel een zeer emotionele ervaring toen Diesel begon te huilen als een wolfje!

Ongeveer 7 jaar geleden toen wij onze oude honden nog hadden Lasslow en Kay hebben we Kay plotseling moeten laten inslapen. We hebben er toen voor gekozen om dit bij ons thuis te laten gebeuren. Lasslow is er de hele tijd bij geweest en stond over de schouder van de dierenarts rustig mee te kijken. Hij heeft nog even aan hem gesnuffeld en daarna niet meer naar hem omgekeken.

Tijdens de wandelingen merkte we wel verschil bij hem. Soms verstopte hij zich achter een bosje of in het gras en was hij hem aan het opwachten. Na een week was dit ongeveer wel over. 

Dat verschilt heel erg per hond en per situatie... 

Aiden heeft nu binnen een jaar afscheid moeten nemen van allebei zijn maatjes. 

Met Odi was hij heel close, maar daar snuffelde hij 2 keer aan en wilde hij naar huis. 

Met Sascha had hij wat minder, hij mocht niet tegen haar aan liggen en spelen vond ze ook niet altijd leuk. 

Maar hij heeft enorm veel moeite met het verlies van haar. 

We hebben anderhalf uur bij de dierenarts gezeten en nog eens een half uur in de afscheidsruimte bij het crematorium, alleen maar voor hem. Hij kon haar niet los laten.

Dus dan heb je 1 hond die al bij twee keer afscheid nemen verschillend reageert. 

Wat wel heel belangrijk is, is dat je je hond op het moment van inslapen door iemand laat begeleiden. Daarna mag je hond uiteraard vrij snuffelen. 

Aiden heeft bij Sascha zeker wel een uur naast haar gelegen, en af en toe een lik over haar neus gegeven. 

En geef je hond vooral de tijd om afscheid te nemen.

"
 Toen ik vorige week Kelly's halsband terugvond in een bakje en Lynn hieraan liet ruiken, begon Lynn heel zachtjes te grommen. Geen idee waarom. Misschien toch voor haar een vervreemde geur, vervaagd na een paar maanden? Ik weet het niet... "

Iris, Kelly † en Lynn

Kan ook zijn dat ze het niet fijn vindt die geur weer te ruiken. 

Zo dacht ik laatst de speeltjes van Odi aan Aiden te geven, anders lagen die ook maar te verstoffen. 

En hij deed niets anders dan piepen en die speeltjes begraven in bed.

Mijn hond en kat waren heel close. Toen ik mijn kat vorig jaar heb moeten laten inslapen heb ik haar bij de dierenarts laten ophalen door de mensen van het crematorium. Achteraf veel spijt van gehad dat ik haar niet eerst mee naar huis had genomen om haar zelf daar heen te brengen. Mijn hond heeft echt weken naar haar gezocht. Vond het heel sneu voor haar. Maar kon haar natuurlijk niet uitleggen dat ze er nooit meer zou zijn.

Gisteren 3 jaar geleden onze jrt in laten slapen bij de d.a. Prisca was thuis. Kelly bleef daar om gecremeerd te worden. Ik legde haar riem en tuig op de grond thuis en Prisca snapte het niet. Ze heeft weken lopen loeien in huis.

Na een half jaar kwam Jazz in huis . Het gehuil was over.

16 September dit jaar hebben we hier thuis Prisca in laten slapen. Op dat moment heb ik Jazz erbij gepakt rook aan haar en liep weer weg.

Jazz rook aan Prisca en verder was het klaar. 

Wat ik me later bedacht,Prisca was oud en op en ik had de indruk dat Jazz haar meer met rust liet. Ze sliep heel veel,was onrustig.

Zelf dacht ik Jazz voelt iets en wil niets meer met Prisca doen,erbij zitten,plagen aan haar oor enzo.

Wij hebben 2 weken geleden onze Engelse Bulldog Hummer in moeten laten slapen. Dierenarts is thuis geweest en Luna hield alles nauwlettend in de gaten. Ze heeft zoals ze altijd deed zijn oren en plooitjes gelikt, later ging ze bij hem liggen. Toen we Hummer naar de auto brachten om hem weg te brengen liep ze naast hem mee naar buiten. Ze is ook meegegaan naar het crematorium. De eerste week was ze echt zoekende, sinds dit weekend is ze weer een beetje in normale doen. Alleen ligt ze nog niet in de auto, dat vind ze vreemd zo alleen. Heb nu een knuffel gekocht en daar slaapt ze ook mee, dus misschien deze ook in de auto gaan leggen. Ze waren ook dikke vrienden.

Ik heb mijn oudste hond in juli dit jaar in laten slapen bij mijn ouders thuis, met mijn andere 2 honden en de hond van mijn ouders erbij.

Mijn pup en de hond van mijn ouders hebben even bij haar gesnuffeld en zijn toen weg gelopen en ergens gaan liggen, mijn oudste aussie is niet eens in de buurt geweest, wilde echt niet ( heb haar dus ook niet gedwongen ), dat de dierenarts bij ons thuis kwam, gaf haar al heel veel stress, zij heeft daarna binnen 36 uur 3 epileptische aanvallen gehad.

Mijn oudste hond woonde al 2 jaar bij mijn ouders omdat ze geen trap meer kon lopen, de hond van mijn ouders heeft haar de eerste avond nog wel gezocht, na de avond wandeling moest ze echt nog even in de gang kijken, omdat mijn flatcoat daar graag lag als de deur open stond ( nu had mijn moeder de deur dicht gedaan en heeft ze net zolang voor de deur gestaan totdat deze open werd gemaakt, zodat ze in de gang kon kijken ).

Mijn kleine meisje Punto werd gesterliseerd en mocht al heel (te) snel terug naar huis. Ik was in de wolken dat de sterlisatie goed verlopen was (had vooral bang voor de narcose omdat er vroeger al eens een katje van mij in de narcose gebleven was). Toen ik terug thuis kwam met Punto was haar nestbroertje Gigi helemaal in paniek om haar, hij jankte heel de tijd, deed haar dekentje opzij met zijn pootjes en wou bij haar in het nestje kruipen. De lieve schat had onmiddellijk door dat er iets grondig mis was met zijn zusje. Toen ik s'avonds naar de DA belde omdat ik ongerust was, stelde zij mij gerust, alles verliep normaal. Punto is de morgen nadien in mijn armen gestorven.

Ik heb mijn 3 hondjes aan haar laten snuffelen, maar ik denk dat Gigi de dag voordien al afscheid van haar genomen had, hij voelde aan dat het misliep.

Gigi miste haar de weken nadien heel erg,  jankte veel, vulde zijn mandje heel de tijd met schoenen, knuffels, kousen.., beet vanalles kapot en werd veel aanhankelijker.

Nessi (haar mama) was ongeveer een week heel stil en lag gans de dag wezenloos op haar kussentje.

Aan Zippo (haar opa) heb ik niet zoveel gemerkt.

Voor Gigi was het ook echt wel verschrikkelijk, zij waren onafscheidelijk.

Mijn eerste hond is bij mij thuis geëuthanaseerd. De ander zat in een andere kamer tijdens. Achteraf vond ze hem alleen in de weg liggen. Naderhand niets aan haar gemerkt.

Laatste keer heb ik de jongste erbij gehad bij de dierenarts. Hij heeft even gesnuffeld. Is later een keer teruggelopen. Merk niet zoveel aan hem, hooguit dat hij wat rustig is. 

 Dat zou ook goed kunnen inderdaad... 

@Tamara &Aiden

je schrijft;

Wat wel heel belangrijk is, is dat je je hond op het moment van inslapen door iemand laat begeleiden. Daarna mag je hond uiteraard vrij snuffelen. 

Aiden heeft bij Sascha zeker wel een uur naast haar gelegen, en af en toe een lik over haar neus gegeven. 

En geef je hond vooral de tijd om afscheid te nemen.

je bedoelt de ene persoon gaat met de hond mee die moet inslapen en een andere gaat met de hond die achter blijft mee?

Hier blijkt dat het per hond erg verschilt.. Ik had er echt geen idee van. De jongste hier is net 1,5 en zoekt toch echt wel steun bij de oudste, maar die is echt niet gezond, maar met de nodige medicatie gaat het goed.

Mijn reu werd thuis ingeslapen. Hij werd zwakker en zwakker qua gestel. Het teefje was altijd twee handen op een buik, ze is nooit lullig gaan doen naar de reu toe toen hij zwakker werd.

Toen de da kwam was de teef er ook bij. Het is in harmonie gegaan. Toen hij de finale spuit kreeg en echt het leven liet snufte ze aan hem en liep ze er van weg en ging bij andere mensen in de kamer liggen.

Vlak voor hij werd opgehaald kwam ze nog bij mij en het dode lichaam van mijn overleden hond liggen. Voor haar was het toen klaar. Het weghalen van het lichaam en mijn verdriet leken niet echt tot haar door te dringen.

Dagen erna ook eigenlijk weinig verandering. Na ca twee weken merkte ik bij haar wel eerlijk gezegd de verandering. En dat was best heftig. De spirit was er bij haar ook ineens uit. Ook naar mij toe, gewoonweg niet begroet worden als ik thuis kwam, dan bleef ze gewoon op haar plek liggen bijvoorbeeld.

Hier leek het in aanvang haar niet te deren, het gemis van haar maatje, maar een aantal weken verder was het wel heel duidelijk dat ze de (een) andere hond miste.

OH jeetje dat klinkt heftig, Blondie. Hoe is dat nu? heeft die fase lang geduurd?

Hier zijn ze ook echt 4 handen (8 poten) op 1 buik.

Bij onze dierenarts is het wel zo dat ze ook thuis komen, moet het heel spontaan in de praktijk gebeuren krijgen we ook echt wel de tijd..

Onze hond is ook wel eens in de wachtkamer geholpen omdat er afscheid genomen werd in de behandelkamer...

En als ik naar de hoofdvestiging rij dan is daar een extra kamer voor!

 Dat klopt! 

Veel honden zullen er geen probleem mee hebben hoor. 

Maar sommigen zullen de zieke hond willen beschermen. Anderen zullen de zieke hond "een handje willen helpen". 

Daarom schrijf ik het ook, veel mensen staan er niet bij stil dat honden heel vreemd kunnen reageren op het moment van inslapen van hun maatje. 

Nu ik dit allemaal lees vergeet ik toch nog wat bij mijn stukje. Mijn man bracht Prisca naar de d.a. toen ze ingeslapen was. ik bleef thuis.

Jazz kwam op schoot hard janken in mijn gezicht. Dat Prisca de deur  uit ging. Toen ze dood op de grond lag ging hij niet naar haar toe.

@Len, wat doe je dan met Jazz... zo op schoot (behalve mee huilen)

Hoe kan je op zo'n moment je hond troosten?

 Hier kwam net in die periode iemand in mijn leven die ook een hond had, een teefje ook. Mijn teef bloeide eerlijk gezegd op toen ze met een andere hond weer kon optrekken, ook al vond die andere teef dat niet zo vanzelfsprekend. Ze kon ook met mijn partner goed overweg, dus door de veranderingen ging het eigenlijk wel weer vrij snel daarna ok.

Ze is helaas anderhalf jaar na het afscheid van mijn eerste hond ook ingeslapen vanwege een acuut hartfalen. Voor mij was dat een dreun, en totaal onverwachts, maar daar gaat het in dit topic niet over. Wel merkten we toen dat de teef die erbij was gekomen en in eerste instantie niet zoveel ophad met mijn teef haar ineens behoorlijk miste, die waren toch ook aan elkaar gehecht geraakt.

Het afscheid van die laatste teef ging zo snel, en de relatie tussen de teven was in mijn beleving niet zo hecht dat we bij dat afscheid de andere hond er niet bij hebben gehaald. Achteraf misschien dom.

IK pik er toch een zin uit..

Voor mij was dat een dreun, en totaal onverwachts, maar daar gaat het in dit topic niet over.

Dat onverwachte, dat is hier wel anders vandaar dat ik het me ook allemaal afvraag. Al een keer of 4 hebben we gedacht nu is het klaar en wordt hij niet meer beter.

En bij elke epileptische aanval kan het ook klaar zijn als hij er in blijft hangen..

Dat is ook een van de redenen dat we ook echt dingen apart met ze doen. De jongste gaat b.v. bij mijn dochter logeren.

Hoewel ik me nu ik al deze ontroerende verhalen lees, bedenk dat de jongste de oudste heel erg gaat missen..

Ik weet alleen nu al dat er na de jongste geen hond meer komt. Er van uitgaande dat de 10 a 12 jaar gehaald wordt.

Ik vind mezelf dan te oud voor weer een pup/hond.

 Mee kroelen hij likte aan mijn gezicht. We hebben samen een potje gejankt. Het duurde niet lang maar vond het wel apart. 

Mijn oudje die in 2014 is heengegaan is er 17 geworden. Ze heeft 8 jaar met de hond die er nu nog is, samen geleefd.

Tijdens het heengaan van haar maatje, was de hond die er nu nog is in alle staten, en moeilijk te kalmeren. Ze was veel heftiger dan anders wanneer de dierenarts langskwam.

Achteraf wou ze ook liefst niet te dichtbij het lichaam komen, ook al was ze reeds terug kalmer geworden.

Aangezien het lichaam bij me thuis is gebleven tot de dag van crematie, heeft ze die ochtend nog even heel snel haar snuit tegen haar maatje aangedrukt, heel snel. Ik heb haar ook meegenomen naar het crematoria waar ze alles heeft meegemaakt en gezien.

Toen we thuiskwamen is ze gaan zoeken (vreemd genoeg kwam ze telkens bij de urn uit). Diezelfde week werd ze ziek met braken en diarree. Voeding wou ze nauwelijks nog en de fut was er uit. Dit was haar manier van rouwen. Na de dierenarts te laten komen en met goede verzorging, veel aandacht en medicatie is het weer goedgekomen.

Ik ben dan meteen veel en lange wandelingen gaan maken met haar op allerlei nieuwe plekken die ze nog niet kende om af te leiden. Ik heb haar als een prinses behandeld zonder zieligheid te tonen.

Maar je kunt je niet echt voorbereiden, neen. Het is wel goed om er reeds mee bezig te zijn en te beseffen dat een dier ook gewoonweg rouwt, net zoals wij.

Ik had indertijd wel een beetje een leidraad aan dit artikel:

http://dier-en-natuur.infonu.nl/huisdieren/132382-een-rouwende-hond-begeleiden-als-zijn-maatje-is-overleden.html

Wij hebben het ook meegemaakt met de Jack Russels.

dipsy ging dood maar we hebben haar op de bank laten liggen en de volgende ochtend lag Maxy tegen de dode Dipsy aan. Daarna hebben we haar begraven. Maxy heeft haar nooit meer gezocht naar haar omdat ze het wist maar zoekt ons sind Dipsy stierf wel steeds meer op.