Hoe of wat merk een hond ervan? Als het maatje weg gaat?

Mijn hondje was aangereden en i.v.m de ernstige verwondingen gelijk door na de dierenarts.daar besloten om mijn meisje in te laten slapen.
Mijn andere hond die thuis was heeft haar niet meer thuis zien komen. Ik heb mijn jasje waar mijn hondje in is overleden bij mijn andere hond gelegd. Ze heeft er een hele tijd aan zitten snuffelen. Ik denk dat ze het geroken heeft en ze heeft mijn emoties meegekregen. Ze heeft een oaar rondjes door het huis gelopen.verder niks gemerkt.

Sterkte

 Hier soortgelijk verhaal. Wij lieten ons dobermannmeisje van 10 inslapen bij de DA. De andere honden waren er niet bij.

Hier werd precies geleefd alsof ze er nooit was geweest, heel raar. Maar ik was hier blij om, geen verdriet bij de andere honden, dacht ik. Na enkele weken werd de Duitse dogkruising precies 'oud', hij was toen ook al 8, dus het kon.

Geen zin meer in spelen, mi der enthousiast bij het wandelen, beetje meer liggen en hangen...

Toen na een half jaar de galgo erbij kwam, zagen we plots onze oude Blue terug! Speels, zin in wandelen, actiever, ...

Wij hadden het dus aan de leeftijd gerelateerd, maar het lag aan het verlies van zijn vriendinnetje!

Ik heb mijn Jack Russel meisje gisteren in laten slapen. Ik heb Snuffel er aan laten ruiken en hij zoekt haar nu ook niet. Verder merk ik wel dat hij op de een of andere manier verdrietig is. Gisteren ging hij in haar bench liggen en zocht ons niet op. Ik hoop dat dit over gaat

Wat verdrietig .. veel sterkte.

ik denk dat mijn hond thuis al afscheid had genomen. als ik mocht kiezen liet ik thuis mijn hondje euthanaseren, helaas was het weekend en was de optie er niet.
mijn hondje wilde perse in de tuin liggen, mijn andere hond ernaast, toen wist ik ook genoeg.
naar de dierenarts en ik heb mijn andere hond daar los gelaten, ze heeft alles kunnen zien en meemaken.
we hebben hem nog op de grond gelegd maar ze wilde niks van hem weten, liep met een grote boog om hem heen.
ze heeft 2 weken toch wel in de rouw geleefd, was echt niet vrolijk te krijgen. we zijn samen op homeopathische pillen gegaan tegen verdriet. uiteindelijk begon ze wel in te zien dat het leven als enigste hond ook voordelen had.

hier ging alles anders dan ik had gepland of bedacht

@barkingstars, heel veel sterkte.

Dat Snuffel in de bench ging liggen zal ook wel afscheid nemen zijn?

Hoe dan ook honden krijgen er ook verdriet van.. wel ontroerend al die verhalen, nu weet ik vast een beetje wat ik verwachten kan. Hoewel ik hoop dat ik nog erg lang van die 2 boeven genieten mag.

 nog heel veel sterkte weet hóe het voelt 

Jip rook het en dat gaf veel angst. Hij was niet bij de euthanasie (thuis) aanwezig. Toen hij nadien terugkwam zag ik hem (hij had Lily nog niet kunnen zien) tegen een onzichtbare muur aan stuiteren en is de tuin ingevlucht, daar zat hij ineen gedoken in het verste hoekje. Nadat ik naar binnen ging kwam hij bang en tergend langzaam op zijn buik binnen getijgerd tot hij bij Lily was, een neusje in haar vacht en toen knapte er iets en racete hij als een dolle door de kamer. Toen ik rustig bij Lilly's lichaam ben gaan zitten en haar streelde door haar warme vacht, kwam Jip naast me zitten.

De volgende dag heb ik alles weggehaald wat van Lily was of aan haar herinnerde. Haar geur zou langzamerhand moeten slijten. Buiten heeft hij nog ca. een week haar geursporen willen lopen (waarbij hij af en toe achterom keek alsof hij op haar wachtte) en daarna was het klaar. Hij is er vooral enorm door opgeknapt, enig hond zijn. Bij mij ging het zo snel niet.

Beste.heb jaar geleden Daf...Zwitserse herder moeten laten gaan. Zit nu met rani.portugeese berghond alleen. Geloof me deze mist na 11j samen haar de eerste maanden enorm. Veel aandacht en wandelen was het advies van mijn dierenarts. Niet eten.steeds verdwaasd  rond zoeken. Dit zijn ook zware tijden voor haar geweest... gelukkig gaat het nu stuk beter... maar haar leeftijd komt er met bijna 12j ook aan. Geniet ten volle van de tijd die je hebt met je rakkers  grtjes marc

Beste.heb jaar geleden Daf...Zwitserse herder moeten laten gaan. Zit nu met rani.portugeese berghond alleen. Geloof me deze mist na 11j samen haar de eerste maanden enorm. Veel aandacht en wandelen was het advies van mijn dierenarts. Niet eten.steeds verdwaasd  rond zoeken. Dit zijn ook zware tijden voor haar geweest... gelukkig gaat het nu stuk beter... maar haar leeftijd komt er met bijna 12j ook aan. Geniet ten volle van de tijd die je hebt met je rakkers  grtjes marc

Beste To, geen ervaring met dit onderwerp, omdat ik altijd maar één hond tegelijk heb. Maar ik lees wel heel vaak, dat het belangrijk is de andere hond afscheid te laten nemen van de overleden hond.

Want soms blijft de overblijver lang zoeken naar zijn maatje.

In het boek "Braaf" van Rien Poortvliet staat een mooi verhaal:

Het overleden hondje werd begraven in de tuin. Op het graf een paaltje met de halsband eraan gespijkerd. Eén van de overgebleven honden ging prompt op 'het graf' liggen, een plaats waar hij anders nooit lag.

Een van de andere honden dacht, hé een leuk paaltje....

.....!

 Meisje was er bij op het moment van inslapen (gebeurde nl thuis). Ik zei haar niets, ze kon doen wat ze wilde. 

Ze ging op een meter afstand heel stil zitten kijken tijdens injecties. Ik denk dat zij aanvoelde wanneer hij was overleden, want ze ging toen weg om ergens anders te liggen. Aangezien ik hem nog even bij me in de woonkamer wilde hebben, had ze alle mogelijkheid om nog bij hem te kijken maar dat heeft ze niet gedaan. 

Denk dat dit voor haar het beste was, ze heeft verder ook niet gezocht ofzo. 

Mijn reu van 15 jaar is in 2013 gestorven. De DA kwam thuis en de andere cockers werden even apart gezet. Daarna heb ik hen er alle drie bij gelaten. De oudste ging even rustig snuffelen en dat was het. De tweede, die altijd liep te grommen tegen de reu, snuffelde ook even en ik zal het mij wel verbeeld hebben maar het leek wel of ze tevreden grijnsde. De jongste cocker ging heel bezorgd en voorzichtig tegen het kopje van de reu duwen met haar pootje en met haar neus. Toen er geen reactie kwam, gaf ze het op. Hier had ik het toen het moeilijkste mee, ze reageerde zo lief.
Daarna heb ik de overleden cocker naar de auto gebracht en toen ik weer thuis kwam, was het voor de cockers afgehandeld. Ik ben er wel voorstander van om de andere honden in huis de kans te geven om afscheid te nemen. Ook van mensen trouwens, als het even kan.

Tegen mijn d.a. zei ik ik wil Prisca nu thuis in laten slapen omdat men zegt andere hond erbij. Zij zei daar zijn de meningen over verdeeld. Wij gingen steeds met honden die oud geworden zijn naar de d.a. Thuis nu dus dit keer ik moet zeggen dat is veel rustiger voor de hond die inslapen moet en voor mij.

" Tegen mijn d.a. zei ik ik wil Prisca nu thuis in laten slapen omdat men zegt andere hond erbij. Zij zei daar zijn de meningen over verdeeld. Wij gingen steeds met honden die oud geworden zijn naar de d.a. Thuis nu dus dit keer ik moet zeggen dat is veel rustiger voor de hond die inslapen moet en voor mij. "

Len@

 Thuis is zeker veel rustiger voor de hond, hij is in zijn eigen trouwe omgeving. Bij de dierenarts zijn de meeste honden toch al erg zenuwachtig.

Het kost wat meer maar dat heb ik er graag voor over.

Toch heeft thuis ook nadelen... 

Het is voor je te overlijden hond fijner, maar je hond die overblijft, kan een "trauma" krijgen aan de plek waar je andere hond in is geslapen... 

Daarbij kun je zelf natuurlijk ook steeds denken: "Oh, daar lag hij toen.... Daar is het gebeurd. Daar is hij overleden." 

Dat was voor mij reden genoeg om naar de kliniek te gaan (maar mijn honden zijn dol op de dierenarts en gingen/gaan kwispelend naar binnen. 

10 november 3 jaar geleden gingen we met een 15 jarige jack russel naar de d.a. om in te laten slapen. Ze werd pijn gedaan de verdoving om te slapen in haar poot ze gilde het uit. We gingen erna naar de balie om formulieren in te vullen. Ik kon mijn liefje nog door het raampje zien liggen en dacht,jou laat ik zo achter,dat stemt me nog verdrietig.

Bij Prisca hier thuis zei ik meteen in haar voorpoot wil ik dat niet,was goed,in haar bil. Heb 3x voor me gekeken ze kreeg 3x dat dodelijke spul in haar hartje.

Toch ben ik blij dat ik voor thuis heb gekozen,niet zo kil, in haar eigen omgeving. Jazz werd druk maar accepteerde het. 

Wat ik al zei met het wegbrengen kwam hij in mijn gezicht janken,daarna was het over.

Hier kan ik een lang verhaal over schrijven.

Bij mijn eerste poedel had ik een jonge pup.

Zottie, 5 jaar oud was ik mee naar Utrecht geweest. 1 hartklepje werkte niet meer. Dat was op woensdag.

Vrijdag werd hij erg ziek . Heb mijn andere hond, ZImmy , naar mijn ouders gebracht en naar dierenarts gegaan. Het 2e hartklepje van Zottie werkte toen ook nog amper. Binnen een paar dagen. Advies was dit diertje niet ver te laten lijden. We wisten het tevoren dus absoluut niet. Na het inslapen ben ik naar mijn moeder gegaan. Belde onder aan de flat aan en via de intercom vroeg mijn moeder wat er gebeurd was want Zimmy was al een half uur aan het joenken, huilen. Hij heeft dus gevoeld dat Zottie gestorven was.

Na thuiskomst heeft Zimmy een week lang voor een grote spiegel gestaan en geprobeerd dat hondje uit die spiegel tot spelen te overtuigen. Hij bleef daar continu mee bezig. Het gevolg was dat we dus vrij vlug een pup erbij hadden , ons Zanny......waar Zimmy dol gelukkig mee was.

Ons Zimmy had Zottie niet gezien na de dood dus geen afscheid kunnen nemen. (ik wist dat toen nog niet hoe belangrijk dat is)

Toen Zimmy stierf (jaren later) had ik bij het crematorium ons Zanny in de auto gelaten. De man van het crematorium adviseerde hem naar binnen te halen en afscheid te laten nemen.

Zimmy lag op de grond toen Zanny binnen kwam. Hij heeft eraan geroken......en is helemaal achteruit uit die kamer gelopen met zijn blik constant op Zimmy. Kippenvel. Toen is hij bij mijn man op de arm gesprongen. Thuis gekomen geen rouw meer gemerkt.

Toen mijn moeder in de hospice lag zijn de boomers 8 weken elke dag mee erna toe geweest.

Toen 's nachts het telefoontje kwam dat ze overleden was zijn we er met de jongens (lees honden) naar toe gegaan. Heb ze allebei op bed gezet. Beiden tegelijk liepen naar het gezicht en hebben heel intens aan haar mond geroken. Zorky sprong meteen van bed af en Zyrko is 5 minuten op haar buik gaan liggen en toen ook van bed gegaan. Je zag gewoon de acceptatie.

Toen ons Zyrko stierf is Zorky erbij geweest. Op dat moment merkte ik eigenlijk niks aan Zorky....het waren allerbeste vriendjes.

2 uur later , in het crematorium, lag Zyrko opgebaard. Zorky erbij gelaten en hij heeft toen heel intens gesnuffeld en is een hele tijd bij hem gaan liggen. Toen hij naar mij toe kwam was het ook klaar voor hem en heeft verder ook niet meer getreurd (wat ik nooit verwacht had).

Die 2 waren zo close dat ik rouwen had verwacht,. Maar het is voor honden zo belangrijk om op hun manier afscheid te nemen en de dood te voelen.

 Ik heb vooral voor mezelf een probleem met thuis omdat je dan het dode lijf van je hond mee in een zak moet hijsen (hier enkele hele zware honden). Hier heb ik het persoonlijk toch wel moeilijk mee.

 Ik heb hier idd vooraf over gelezen, ook het idee van: wat nou als ik straks half getraumatiseerd wordt voor mijn eigen woonkamer omdat hij daar is overleden?

Maar het is zo mooi en zo rustig gegaan. Ik vond het heel mooi dat het bij mij half op schoot, half op bank waar hij altijd bij me lag, gebeurde.

ook vond ik het mooi dat ik zijn lichaam zelf nog kon verplaatsen en in kist kon leggen. Ik had hem sowieso niet in een zak gedaan, en vond het fijn om alles zelf te doen, voelde als een soort laatste eerbetoon ofzoiets. 

Wij klinkt stom..Prisca in een bananen doos met een hele mooie deken waar Jazz op sliep. Ze lag erop de andere helft er over heen. Het deksel van de doos niet er over heen en zo weg gebracht naar de d.a. Ze lag hier nog een uurtje of 2 op de grond zodat Jazz erbij kon,en ik ook.Zelf vond ik het fijner gewoon in jou omgeving waar iedereen zich veilig voelt .

Prisca was zo vaak naar de dokter geweest het laatste jaar dat ze stond te trillen op haar benen. De laatste reis wilde ik haar dat niet aan doen.

 Snap je wel, maar denk als ik mijn beste vriend van 70 kg in een zak moet helpen hijsen, dat dan het eerbetoon ver te zoeken zal zijn. Ik kan hem niet thuis gaan begraven, dus moet hij dan mee met de DA. Dan denk ik dat ik hem beter daar laat inslapen, zodat  ik hem kan verlaten zoals hij is op dat moment.

Hopelijk is dit nog niet meteen aan de orde, hoewel hij al een echte senior wordt in jaren, maar gelukkig nog niet in gezondheid.

Ik vrees echt het moment...

Verhip ja daar heb ik nog niet aan gedacht, de plek in de woonkamer waar je hond overlijd..

Hij kan ook inderdaad niet zo makkelijk opgetild worden.. 30kg

Het is wel zo dat hij heeeeel graag naar de dierenarts gaat, als hij daar binnen komt springt hij het liefst over de balie heen met zo'n koppie van "he ik ben er, kom maar op met dat koekje!" Hij is echt gek op de dames daar!! en zij op hem!!

Blijft lastig vooral ook omdat ik graag zou willen dat ik de hond naar Utrecht zou kunnen brengen...

Dan heb ik 2 keuzes

1 hem daar laten inslapen, met de jongste erbij

2 hem bij de eigen dierenarts laten inslapen en hem daarna met de jongste erbij weg brengen... maar als de jongste het dan zat is kan die niet weg... want je zit dan in de auto.

ik heb over het dierdonorcodicil al eens een topic geopend.

 https://proefdiervrij.nl/onderwijs/dierdonorcodicil/

Ik vind dat belangrijk omdat daarmee een proefdier gespaard wordt en er geoefend kan worden bij de praktijk lessen. Onze dierenartsen vertelde  dat er regelmatig geen materiaal was voor de praktijk lessen..

Wat heel lief dat jullie de verhalen hier delen, mijn oprechte respect hiervoor.

Ik heb ervoor gekozen om Twinkel bij mij thuis te laten inslapen omdat ze echt niet graag naar de dierenarts ging. Ze was een heel makkelijk hondje dat gewend was van overal mee naartoe te gaan. Ze vond dat allemaal leuk en had eigenlijk nooit stress. Behalve als we naar de dierenarts gingen. Dan zat ze te trillen van stress. Ze heeft de laatste maanden ook onderzoeken moeten ondergaan die ze absoluut niet leuk vond, dus dat maakte het nog eens erger. Ik wilde haar die stress dus ook zeker niet aan doen. Verder was ze ook al echt heel zwakjes en heb ik geen auto, dus om haar zo mee te nemen met het openbaar vervoer vond ik ook geen optie. 

Met de plek waar ze is ingeslapen heb ik geen moeite. Dat was in haar mandje waar ze altijd al veel in sliep, dus dat plekje associeer ik sowieso wel met haar. 

@maxlisa, dat formulier heb ik al in huis en de hond weegt geen 30kg.

Maar omdat we buiten de regio wonen, moeten we hem dus zelf brengen en dat kan alleen op kantoor uren...

Ik begrijp dat Uw hond niet in Utrecht terecht is gekomen?