Even iets minder leuks

Hallo iedereen, ik ben niet nieuw hier. Maar ik heb even een anonieme profiel aangemaakt omdat ik niet herkend wilt worden. Ik zit al een tijdje met een probleem en vroeg me af of er mensen zijn die vroeger in dezelfde situatie gezeten hebben. En tips en advies is altijd welkom. Het zit zo.. Ik heb al bijna vier jaar een relatie met een hele leuke jongen. Vorig jaar zijn we samen gaan wonen en na zes maanden kreeg ik een hondje van hem. Ik werkte parttime, niet eens elke dag. En studeerde thuis. Dus het was ideaal. Ik was ontzettend blij met de kleine hummel en snel volgde er een tweede hond, een ouder beestje, die moest zo snel mogelijk dringend weg omdat zijn baasjes gingen scheiden. 

Het afgelopen halfjaar zit het voor ons niet mee. Veel tegenslagen en ik begon te merken dat we echt veel ruzie kregen. We zien elkaar eigenlijk zelden, leven twee verschillende levens. Ik zorg voor de hondjes, het huis en af en toe komen er vriendinnen langs of ga ik naar familie. Hij is 24/7 met werk bezig. Ik betrapte mezelf erop dat ik heel erg aan hem begon te twijfelen en na een goed gesprek te hebben gehad kwam ik erachter dat het ook van zijn kant kwam. Maar toen kwam het volgende.. Als ik terug ga naar mijn ouders, wie zorgt er voor de honden? Hij is te vaak weg en mijn ouders zitten niet te wachten op huisdieren. Ik vind het verschrikkelijk en hij ook. Het momenten dat die wel thuis is ligt die altijd met de twee op bed te slapen, knuffelend. En ik zou die twee ook écht niet weg willen doen. Het zijn mijn lieverds, de liefste vriendjes die ik heb. Inmiddels is het halfjaar verstreken.. en we blijven in hetzelfde cirkel hangen. Ik heb het idee dat we enkel en alleen nog samen zijn vanwege de honden. Het liefst wil ik zelf een appartement zoeken, maar dat geld kan ik me momenteel nog niet veroorloven en daarbij zullen de honden dan ook de hele dag alleen zitten.. Misschien een tijdelijke opvang ergens? Heb ik aan zitten denken. Zodat mijn vriend en ik een voorlopige pauze in kunnen lassen. Maar in me achterhoofd schreeuwt het nee. Ik zou het niet kunnen om ze ergens achter te laten. Ik hou te veel van ze. En daarbij.. weet ik niet hoelang het gaat duren voordat ik alles voor mezelf op een rijtje heb. En wie zegt dat we weer bij elkaar zullen komen? Ik vind het erg moeilijk. En we waren duidelijk nog niet klaar voor huisdieren op dat moment. Al voelde het op dat moment zo goed. Te snel gegaan misschien? Waarschijnlijk. En nu moeten mijn honden daar voor boeten..

Iemand misschien tips? 

Zijn je ouders op de hoogte van de situatie tussen jou en je vriend? Ben je zeker dat ze de honden niet willen als je weer naar huis zou gaan/mogen/kunnen?
Je schrijft dat je het eerste hondje van je vriend gekregen hebt. Gaat hij akkoord dat jij de twee hondjes zou meenemen?
Ideaal zou zijn dat je toch iets voor jezelf zou vinden om te wonen. Gemakkelijk zal het niet zijn, maar dan ben je wel helemaal onafhankelijk. Kan je niet blijven waar je nu woont als je vriend vertrekt?
Een tijdelijke opvang lijkt mij niet ideaal. Ten eerste wat is tijdelijk en ten tweede voor het oudere hondje zou het dan weer aanpassen zijn. Erg verwarrend denk ik.

Lastige situatie.......

Maar in plaats van scenario's te bedenken van ' wat als we uit elkaar gaan' kun je ook proberen te bekijken samen wat er nog wél is, gezamenlijk.

Jullie zijn je eigen leven gaan leiden en leven apart samen....

Is het een idee om eens een week een vakantie te boeken: hij en en jij én de honden......er eens helemaal tussenuit met elkaar....

Andere omgeving, geen afleiding......

En dan maar eens gaan praten. En ervaren .....

Praat ook over waarom jullie toen verliefd werden op elkaar. Is dat er nog?

Willen jullie allebei weer gaan investeren in deze relatie? Of niet....

 Hoi Renate, mijn ouders zijn op de hoogte van de situatie. Ze vinden het heel erg voor me en ze vinden het goed als ik weer naar huis kom. Alleen de honden zijn niet welkom. Mijn moeder is ook allergisch. Mijn vriend gaat er mee akkoord dat ik de honden meeneem. Zolang ze maar een goed leven bij mij zullen hebben, zegt hij. En aangezien ik nu nog niks anders kan bieden, blijven we op deze manier doorgaan.. Ik weet zeker dat hij het goed zou vinden als ik hier blijf met ze. Maar ik kan de huur momenteel nog niet in me eentje betalen (tenzij ik fulltime ga werken en dat doe ik me lieverds niet aan). En daar heb je helemaal gelijk in. Dat wil ik ze ook niet aandoen..

 Daar heb je helemaal gelijk in. Zo heb ik er nog niet over na gedacht. Maar ik denk dat we momenteel al in het proces zijn dat we er meer proberen uit te halen als wat er in zit. Ik hou ontzettend veel van hem. En hij zegt ook van mij. Maar ik denk niet meer dat ik verliefd op hem ben. Op het moment zou het me ook niet zoveel interesseren als die een ander vriendin zou krijgen.

Bij het begin kwam ik heel erg veel bij me schoonouders, nu eigenlijk nog zelden. Ik heb geen zin om happy family te spelen als onze relatie in deze toestand verkeerd. We hebben ook al een lange tijd geen seks meer. En ik ben de ruzies helemaal zat, zijn gedrag, dat die altijd weg is. Natuurlijk, geld moet verdiend worden, maar ik ben het zat om 's avonds alleen te zijn. En natuurlijk heb ik ook afleiding en hobby's en leef ik ook me eigen leven, maar ik zou het ook leuk vinden als hij een avondje thuis zou zijn. Hij is helemaal gefocust op zichzelf en we hebben er zo vaak over gehad.. het is alsof je tegen een muur praat. En natuurlijk, ik doe ook zo veel dingen fout. Ik ben ook niet perfect.

Vorige maand hebben we ontzettende erge ruzie gehad en we doen nu tegen over elkaar alsof we niet bestaan. Zoals altijd is die nu weg. Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen.. ugh. Het liefst wil ik de honden meenemen en gewoon vertrekken.. Maarja, waar naar heen..

Ik weet dat er in de provincie antwerpen een vzw (kan niet onmiddellijk op de naam komen) werd opgericht om honden en hun eigenaars verder te helpen door tijdelijke opvang te zoeken/zorgen. Maar geen idee waar er nog zo'n initiatief zou bestaan.

En kan je evntueel terecht bij familieleden of vrienden?

Wonen jullie nu ver bij je ouders vandaan?

Anders zou je misschien al zou je terug bij je iuders gasn voorlopig. Voor de honden kunnen blijven zorgen terwijl ze voorlopig nog bij je vriend blijven.

Dan verandert er niet te veel voor de honden.

En dat de honden dan naar jou komen wanneer je een eigen stekkie hebt.

Maar dit hangt ook af in hoever afspraken gemaakt kunnen worden en nageleeft worden.

Heel veel sterkte bij deze gecompliceerde situatie

Misschien zou je iets kunnen vinden om te wonen samen met andere mensen? Toen ik op zoek was naar een appartement om te huren, kwam ik regelmatig advertenties tegen van mensen die nog een kamer in hun huis/appartement vrij hadden. Vaak waren huisdieren dan ook toegelaten. 

Zelf ken ik ook iemand die iets zocht waar ze terecht kon met haar 2 katten. Een appartement kon ze zelf niet betalen. Zij is toen ook ingetrokken bij 2 andere mensen die nog een kamer in hun appartement verhuurden. Zo hadden haar katten toch de ruimte van een volledig appartement en kwam het voor haar veel goedkoper uit. 

Heb even mijn reactie gewijzigd,je had al gereageerd op Coby,ik dacht hetzelfde erover als zij.

Hoi iedereen, even een update van de situatie mochten mensen willen weten hoe het afgelopen is. Gisteravond hebben we weer ruzie gehad en hij heeft vanochtend laten weten dat die het écht niet meer wilt. Ik heb huilend mijn ouders op gebeld en mijn ouders hebben laten weten dat ze maar 1 hond in huis willen nemen. Ik voel me ontzettend tot last tegenover hun.. maar ik zie geen andere optie meer. Aan de andere kant moet ik ze dankbaar zijn dat er eentje mag meenemen. Ik neem de oudste mee en de puppy die ik van mijn vriend gekregen heb, gaat naar een kennis van hem. Dit is écht niet wat ik wil en voel me zo intens verdrietig. Me hart word uit elkaar gescheurd. Maar er is nu geen ander optie voor nu..

 oh jeetje... Ik weet precies hoe je je voeld. Sterkte er mee.. 

 Heb je hetzelfde meegemaakt?

Ik voel me zo ontzettend slecht. Het voelt als de gevolgen van mijn fouten, wat had ik anders kunnen doen, misschien had ik die dag anders moeten reageren. Nu zie ik mijn kleine hummel nooit meer. Ik vergeef het mezelf nooit en hem ook niet. Omdat ik haar van hem gekregen heb en hij er nu zo makkelijk over doet. Het voelt alsof hij het van me afgepakt heeft. Terwijl ik er zelf eigenlijk alles aan moet doen om mijn gezinnetje bij elkaar te houden. Voel me machteloos en verdrietig. 

Heb je geen andere familie of vrienden waar je heen kan? Misschien een job zoeken waar je (deels) van thuis uit kan werken.

Is er geen mogelijkheid om de woning op te splitsen zodat jullie toch privacy hebben.
Misschien met gemeenschappelijke badkamer en keuken.
En dan als vrienden, in plaats van als koppel tezamen blijven wonen totdat jullie elk een betaalbaren nieuwe woonst vinden.

Jeetje, lastige situatie..

Jaren geleden heb ik iets soortgelijks meegemaakt, mijn ex ging na 14,5 jaar bij me weg. Ik heb hem toen gezegd dat hij alles van me mocht hebben, maar Buck (de hond) moest en zou bij mij blijven, al moesten we samen in een kartonnen doos omder de brug slapen..

Gelukkig had ik een baan, moest wel meer gaan werken, maar in overleg met mijn werkgever destijds besproken dat ik dat langzaam uit zou bouwen om Buck daaraan te laten wennen. Elke dag 20 minuutjes (Buck was al een volwassen hond die goed alleen kon zijn) langer. Buck vond het geen probleem overigens..

Wat ik zou doen is als allereerste de praktische zaken regelen, instorten kan altijd nog (lomp gezegd, sorry, snap dat je een wrak bent, maar probeer jezelf een spreekwoordelijke schop onder je kont te geven). Ga kijken of je ergens een baan kunt vinden, daarna woonruimte voor jezelf, waar je hondje(s) ook welkom is/zijn.

Je gaat je echt een heel stuk beter voelen als je voor jezelf kunt zorgen, ik had op een gegeven moment zoiets van, maar ik heb hem helemaal niet nodig, ik red mezelf prima! Vanaf dat moment ging het echt een heel stuk beter met me. Ja, ik heb het niet meer zo luxe als vroeger, maar ik zorg zelf voor mijn eigen huis, mijn dieren, boodschappen etc. Ik heb van niemand hulp nodig en het bevalt me prima zo.. Mijn honden zijn eraan gewend dat ik moet werken, de rest van de tijd staat altijd volledig in hun teken.

Kun je misschien met die vriend die voor je andere hondje gaat zorgen misschien afspreken dat je hem/haar terug krijgt als je je leven op de rit hebt?

Kop op, ga de uitdaging aan en begin een nieuw leven voor jezelf op te bouwen, ik weet zeker dat je het kunt! Zet 'm op!

" Is er geen mogelijkheid om de woning op te splitsen zodat jullie toch privacy hebben.Misschien met gemeenschappelijke badkamer en keuken.En dan als vrienden, in plaats van als koppel tezamen blijven wonen totdat jullie elk een betaalbaren nieuwe woonst vinden. "

Xtine

 Is een goed idee, maar dat wil ik niet. Voel me ontzettend gekwetst om zijn beslissing en dat die mij een gezinnetje geeft waar ik verliefd op word en vervolgens erop neer komt van "Yo, beslis zelf maar wat je met die honden gaat doen. Ik heb geen zin meer in jou en als je ouders ze niet willen regel je maar iets anders." Ik voel mij zo gekwetst.. En ik heb ook geen zin om te acteren of dat we vrienden zijn. Het is zijn uiterlijke beslissing geweest. Dan vind ik dat hij zelf voor de gevolgen moet opdraaien. En dat is dat hij ook geen contact meer met gaat hebben. Ik hoef hem nooit meer te spreken of te zien. Hij komt vanavond zijn spullen halen en dat is hopelijk dan het laatste wat ik van hem zie of hoor. En dat is niet omdat ik niet van hem houd, ik hou namelijk zielsveel van hem en ik denk dat ik nooit een leukere jongen zou vinden. Maar gewoon omdat die er zo laconiek er mee omgaat. Het lijkt wel of het hem allemaal niks interesseert. 

Ben zo blij dat ik dit nu zo lees! Krijg er weer tranen in me ogen van. En ik weet dat het tijd word om actie te ondernemen en mijn zinnen naar iets anders te verzetten, maar dat klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, pff. Mijn moeder zei net ook aan de telefoon dat ik nu ervoor moet zorgen dat ik fulltime werk heb, dus dat ga ik dan maar inderdaad als eerste proberen te regelen! Pfff. 

Dat het makkelijker klinkt dan is, kan ik helemaal over meepraten hoor. Ik had gelukkig mijn vader die me (haast letterlijk) bij kop en kont gepakt heeft en ervoor heeft gezorgd dat ik aktie ging ondernemen en dingen ging regelen die geregeld moesten worden om ervoor te zorgen dat ik mijzelf weer op de rit kreeg. Soms heb je even iemand nodig die je met je neus op de feiten drukt.

Ik denk dat een baan een goede eerste stap is, dat geeft al snel wat meer onafhankelijkheid en elke keer dat je je salaris gestort krijgt mag je je trots op jezelf voelen, dit is JOUW geld, dat heb JIJ helemaal zelf verdiend! En met die centjes kun je ook verder gaan denken, richting woonruimte en van daaruit wordt het beter, echt waar.

Ik moet bekennen dat ik na mijn 'scheiding' ook niet echt meer een serieuze relatie heb gehad, vaak omdat ik daar zelf voor koos, ik heb inmiddels mijn eigen leven en mijn honden zijn niet omaar meer een hobby, ze zijn mijn passie, en een man die honden 'wel leuk' vind, is voor mij niet goed genoeg. Ik ben 3 avonden in de week op de hondenschool, zo ook elke zondag ochtend, daarnaast ga ik eens in de 4 weken speuren en loop ik met mijn jongste regelmatig een gehoorzaamheidswedstrijd, naast alle gewone wandelingen enzo. Je snapt dus dat daar alleen maar een man in past die die passie deelt.. Tja, ga hem maar eens zoeken, en dan moet het ook nog met mij klikken..

Ik blijf voorlopig dus maar lekker alleen en maak het mezelf gewoon gezellig in mijn eigen huis.. Op vrijdagavond bijvoorbeeld, na het werk, de honden en het eten, neem ik lekker een lange douche, trek mijn lelijkste joggingbroek, fleecevest en sloffen aan, schenk een heerlijk glas wijn in, gooi wat hapjes in de airfryer en plof op de bank, trek de honden op schoot en kijken het liefst een slecht film. Bevalt mij prima, maar het is hard werken geweest voor ik zover was dat ik 'hem' achter me kon laten en in mijn hoofd klaar was om met mezelf verder te gaan..

Er is maar 1 persoon met wie je je hele leven nog verder moet, dat ben jezelf!

Succes, en je mag me altijd een pb sturen als je het even nodig hebt..

@ Yvonne 

Super omschreven !! 

Dit is nu wat men noemt leren om op je eigen benen te staan en het heft in eigen handen te nemen.

@Linda

Het is zoals Yvonne zo goed komt te zeggen.

In het leven gebeuren er zaken die je zelf niet onder controle hebt. Maar hoe je er mee omgaat, dat heb je wel zelf onder controle.

Problemen zijn er om opgelost te worden. Als jouw honden je zoveel waard zijn, ga er dan voor! 

Linda,

heel veel sterkte en kracht.

Lees de adviezen van Yvonne nog een paar keer door. Niemand kan het je beter uitleggen, dan dat het daar staat omschreven.

Het zal inderdaad niet makkelijk zijn, maar....

Ga ervoor en vecht voor je honden en jezelf.. Zet je leven weer op de rails, met behulp van wie dan ook en zorg dat je zo snel mogelijk weer zelf voor je honden kan zorgen. Wat zal je dan trots zijn op jezelf!!!

Hoi Linda,

We zijn nu een tijdje verder en ik was benieuwd hoe het met je gaat..

Vervelend allemaal hoor. Je honden in een tijdelijke opvang lijkt me ook geen goed idee. Maar misschien kan je bij jou in de buurt een briefje ophangen( bij de supermarkt bijv) dat je iemand zoekt die jou honden wel wil uitlaten als jij aan het werk bent. En praat met je ouders, misschien valt het allemaal wel mee.

Succes met alles.

Misschien wel fulltime werken en hondjes met uitlaatservice mee of een vriend/vriendin/kennis scoren die honden zou willen uitlaten of overdag verzorgen? En dan lekker sparen en op jezelf wonen. Ik werk in de gehandicapten zorg en werk parttime (29 uur). Heb mn eigen huisje en nu twee honden (tot vorig jaar 3). Heb netwerk om me heen die in nood bijspringen. Een vriendin van me laat mn honden uit als ik langer dan 6 uur werkt voor een paar euro. En een andere vriendin slaapt hier als ik avond+ slaapdienst (118uur) heb ook voor paar euro. Het vergt hoop geregel, maar je hebt wel wat. Er zijn meerdere wegen naar Rome, alleen je moet je GPS wel zelf instellen . 

 Top