Een Lap tekst. puppy cursus ja dan nee.

Puppycursus vanzelfsprekend?  Vijf redenen om je nog eens achter de oren te krabben... Er komt een nieuwe hondse huisgenoot in je leven. Wanneer dat een jonge hond betreft, een puppy, dan 'hoort' daar puppycursus bij. Toch? Dat lijkt wel zo. Hondenscholen en in hun kielzog hondenmagazines doen graag hun best ons daarvan te overtuigen.

Het zou flauw zijn ze daarbij van eigenbelang te betichten. Laten we er vanuit gaan dat ze oprecht het beste voor hebben met de puppy-'eigenaar' en zijn nieuwe hondse aanwinst. Wat zijn de argumenten en overwegingen die worden aangedragen om het volgen van puppycursus te promoten? Ik ontleen ze aan een recent artikel hierover in internetmagazine Dogzine: 1. Succesvolle socialisatie 2. Opbouwen van een vertrouwensband tussen baas en hond 3. Stimuleren van de hersenontwikkeling van de pup 4. Bijspijkeren van je eigen kennis 5. Qualitytime voor je hond Op elk van deze argumenten valt een en ander af te dingen, naar ik meen... 1. Succesvolle socialisatie Socialisatie is een overgewaardeerd concept.

Dat wil zeggen, socialisatie zoals daarover binnen de hondenwereld nu nog vaak wordt gesproken. Dan gaat het over de socialisatiefase, waarvan het al dan niet welslagen de toekomst van je pup maakt of breekt. Zo is het niet – of maar zeer ten dele. Onze gedachten over het belang van de socialisatiefase voor het hondenleven zijn in belangrijke mate gevormd door onderzoek naar wat er gebeurt als we pups in isolatie op laten groeien.

En dan te kijken naar wat dat op hun gedrag uitwerkt. Daarbij ging het om pups geboren uit moederhonden die gehouden werden in zeer stressvolle laboratoriumkennels. Kortom, pups gehouden in extreme omstandigheden, geboren uit moederhonden gehouden in extreme omstandigheden. Dat dit tot een extreme uitkomst ('kennelsyndroom') leidt, behoeft niet te verbazen. Tegelijkertijd is het vreemd om zo'n extreme uitkomst van zo'n extreme manier van omgaan met honden tot 'maat der dingen' te verheffen. En puppybezitters op grond daarvan te achtervolgen met horrorverhalen over de afschuwelijke impact van onvoldoende socialisatie

. Socialiseren gaat over 'leren omgaan met'. Beter nog, over 'leren interacteren met'. Waarbij we meer willen dan het simpele zwart-wit schema van de wilde soortgenoten van onze hond: 'wat voor jou wegloopt kun je bejagen, en wat naar je toekomt daarvoor moet je benen maken'. Uiteindelijk is het dan heel simpel: een hond met een evenwichtige stabiele aanleg en - vooral ook - een sociale moeder, behoeft weinig socialisatie

. Zo'n pup treedt 'van nature' de wereld onbevangen en vol vertrouwen tegemoet, de basis bij uitstek om makkelijk te 'leren interacteren met'. Andersom, een hond met een angstige, onzekere aanleg krijg je met geen mogelijkheid stabiel en onbevangen. Hoeveel en hoe zorgvuldig je ook socialiseert. En dan de link tussen puppycursus en socialisatie. Is puppycursus bij uitstek de plek waar je moet zijn voor een geslaagde socialisatie van je hond? Ik ben veeleer geneigd juist het tegendeel te beweren. Nergens zie ik zoveel verkeerd gaan in het socialiseren als op puppycursussen.

Nergens zoveel kiemen voor 'fout' gedrag gelegd als daar, met name waar het gaat om de interactie met andere honden. Van honden die leren dat ze ten opzichte van andere honden straffeloos de 'bully' uit kunnen hangen, tot honden die daar maar vast leren dat 'van je af bijten' de beste remedie is tegenover al te intimiderend overkomende soortgenoten. Niet te vergeten de jonge honden die er leren dat het met andere honden 'altijd feest' is. Drie voorbeelden uit vele, drie voorbeelden die het verdere leven met de hond makkelijker noch aangenamer maken.

Drie voorbeelden ook met een hoog 'van kwaad tot erger' gehalte; gedragingen die ertoe neigen door voortdurende bevestiging in frequentie en intensiteit toe te nemen... 2. Opbouwen van een vertrouwensband tussen baas en hond Een relatie gebaseerd op wederzijds vertrouwen, wat is er mooier dan dat? Voor vrijwel elk type relatie geldt dat wanneer vertrouwen als basis er niet (meer) is, de relatie gedoemd is tot mislukken. Dat geldt evenzeer voor de relatie tussen eigenaar ('baas') en hond. Heb je als eigenaar geen vertrouwen (meer) in je hond of heeft je hond geen vertrouwen meer in jou, dan wordt het heel, heel lastig om met elkaar verder te gaan.

Geen discussie dus over het belang van de vertrouwensband tussen 'baas' en hond. Alleen, wel de vraag wat puppycursus aan het opbouwen van die vertrouwensband toevoegt. Wat mij betreft is het antwoord op die vraag eenvoudig en helder, namelijk 'helemaal niets'. Vertrouwen tussen jou en je hond is iets tussen jullie beiden, niet iets tussen jullie beiden, de puppyklas en de instructeur. Vertrouwen bouw je op in rust, niet in drukte – en dus niet in de drukte en afleiding die de puppyklas veelal vormt. In drukte en bij afleiding blijkt of het vertrouwen er is. Of jij dan op je hond en je hond dan op jou durft vertrouwen. De puppyklas is niet de omgeving waar je vertrouwen opbouwt, in tegendeel.

De puppyklas vormt juist de beproeving van jullie vertrouwen. Heb je nog geen vertrouwensband met je hond voordat je hem in de drukte en afleiding van de puppyklas 'stort', dan is je hond daar op zichzelf teruggeworpen. Dan leert hij dat hij het zelf moet rooien, dat hij zichzelf moet zien te redden. Dat is veeleer een beweging weg van het opbouwen van een vertrouwensband, dan dat die de opbouw van die vertrouwensband dichterbij brengt... 3. Stimuleren van de hersenontwikkeling van de pup Dat de puppyleeftijd de leeftijd is waarop honden heel snel kunnen leren en dat je daarvan - mits met mate - goed gebruik kunt maken, is absoluut een feit. Maar dat zegt toch helemaal niets waarom dat dan per se op/via puppycursus zou moeten?

Als je bedenkt wat een hond werkelijk 'moet' leren om in het dagelijks leven en in het maatschappelijk verkeer goed te kunnen functioneren, dan is dat nauwelijks meer dan een handvol dingen. Hooguit twee handen vol. Niet iets wat alleen via een cursus gaat, tenzij je echt een absolute beginner in hondenland bent. En in dat laatste geval ben je samen met je hond denkelijk beter af met wat individuele begeleiding door een goede trainer of instructeur, dan dat je je hond maanden naar cursus meesleept.

De nieuwste tendens in hondentrainingsland is overigens dat een gekwalificeerde trainer je hond leert wat-ie moet leren, en vervolgens jou als eigenaar uitlegt hoe je dat over neemt. Ik heb dat concept hier in Nederland nog niet gezien. 'Moet alles wat kan' is wat mij betreft een vraag waartoe steeds meer aanleiding is binnen de hondenwereld. Honden kunnen heel veel en ja, pups met hun snel ontwikkelende hersenen kun je heel snel heel veel leren. Maar bewijzen we er onze honden een dienst mee om dat aanwezige ontwikkelvermogen maximaal uit te nutten? En bewijzen we er onszelf een dienst mee? Is het niet zo dat wat wij van onze hond vragen in hoge mate bepaalt wat de hond ons aanbiedt? Juist bij de ervaren en door mij hoog aangeslagen 'rotten' onder de hondengedragsdeskundigen, zie ik dat ze er voor kiezen hun hond vooral hond te laten.

Hun honden kennen geen oneindig assortiment commando's, hun honden kennen en kunnen precies genoeg. Genoeg om prettig en goed te functioneren in de setting waarin ze leven. Hun honden krijgen afgepast fysieke en geestelijke uitdaging, maar ze krijgen vooral veel rust. Zoals ook hun wilde soortgenoten de dagen goeddeels luierend doorbrengen. Bij hen zie ik relaxte tevreden honden. Geen hyper over the top steeds maar weer om aandacht vragende honden. Geen neurotische rupsjes nooitgenoeg, waarvan je als eigenaar ook hypernerveus wordt. Moet alles wat kan? Ik zou er nog eens over nadenken... 4. Je bent nooit uitgeleerd 'Wie is uitgeleerd, die is uitgeleefd'. Een krasse uitspraak, die wat mij betreft op z'n minst een kern van waarheid heeft. Het belang van je blijven ontwikkelen, van blijven leren kan niet voldoende benadrukt worden. 'Je bent nooit uitgeleerd' is daarmee een waarheid als een koe.

Ik zal dan ook de laatste zijn die bestrijdt dat de ontwikkelingen in de kynologie een doorlopend bijleren vragen, zowel van hondenprofessionals als van hondeneigenaren. Alleen, de vraag is of voor het bijspijkeren van je kennis de puppycursus en dus de hondenschool 'the place to be' is. Want mensenlief, wat wordt daar vaak een partij onzin verkocht. Met de beste bedoelingen, ik twijfel er geen moment aan, maar wat een onkunde, wat een onvermogen, wat een gebrek aan inzicht en aan visie. De goede hondenscholen niet te na gesproken, maar die zijn - ondanks de diverse 'kwaliteitslabels' - ruimschoots in de minderheid...

Wanneer een hondenschool aangeeft 'volgens de nieuwste wetenschappelijke inzichten' te werken, wees vooral dan gewaarschuwd. Deze mantra verwijst in de regel naar de zogenaamde 'positieve training', gedachtengoed dat in de basis teruggaat tot voor de Tweede Wereldoorlog. Dus hoezo 'nieuwste wetenschappelijke inzichten'; hebben we in de afgelopen 75 jaar helemaal niets bijgeleerd?! Tref je een hondenprofessional die deze terminologie hanteert, dan mag je gevoeglijk aannemen dat die zelf nooit enige wetenschappelijke literatuur op het vakgebied heeft gelezen. Een interessant neveneffect van de theorie-overdracht die in tal van puppycursussen inmiddels gemeengoed is, is de wijze waarop dit bijdraagt aan het fenomeen dat we 'Mount Stupid' noemen.

Mount Stupid is aan de orde, wanneer iemand die een begin van kennis over iets heeft meent zich daarover te kunnen uitspreken, zonder de ins and outs van de materie werkelijk te overzien. Nogal wat puppy-eigenaren denken met hun nieuwverworven kennis de hondenwijsheid in pacht te hebben en werpen zich met gretigheid op als 'deskundige' ten opzichte van andere hondenbezitters. Immers zij beschikken over 'de nieuwste wetenschappelijke inzichten' ;-) Waar zij zich daarmee in het land der blinden eenoog wanen, moeten die inzichten enthousiast worden gedeeld.

Met de stelligheid die past bij iemand die niet weet waarover hij/zij het heeft, worden andere hondeneigenaren aangesproken, zowel rechtstreeks als via social media. Ik probeer altijd serieus te blijven kijken wanneer zo'n 'hondenwijsneus' zich geroepen voelt mij of anderen uit te leggen hoe het zit... 5. Qualitytime met je hond "Zeker in een roedel met meerdere honden is dit een belangrijk argument. Roedels zijn fijn, de meeste honden houden van de dynamiek binnen een groep en hechten aan de onderlinge rangorde

. Ze hebben in de roedel altijd wel een favoriet waar ze veel mee optrekken. Toch verlangen ze ook allemaal naar één op één aandacht met de eigenaar. Deze staat bovenaan in de roedel waarmee zijn aandacht doorgaans als zeer belangrijk wordt ervaren". Aldus Dogzine. Het is een kunst, wat mij betreft, als je in een stukje van maar vijf zinnen zoveel misverstanden en waanideeën weet samen te brengen.

Ik zal niet mijn best doen ze allemaal te ontrafelen, dat voert te ver. Het onderstreept nog eens dat hondenscholen niet per definitie de plaats zijn waar je wijzer vandaan komt als het gaat om (het begrip van) hondengedrag. Dat er met stelligheid aperte onzin verkondigd wordt, is helaas geen uitzondering. Woorden kunnen als stoplicht fungeren. Een hondengedragsdeskundige die het woord 'roedel' in de mond neemt, heeft kennelijk niet begrepen dat wolven wel maar honden geen roedels vormen. Een oranje stoplicht; wees gewaarschuwd en vraag je af of je met deze 'deskundige' verder wilt*. Termen als 'rangorde', 'bovenaan staan' (en overigens ook 'baas') zijn rode stoplichten; hier moet je echt niet zijn! Qualitytime met je hond, de tijd nemen om met 100% aandacht voor en met je hond bezig te zijn (smartphone thuis laten!), is zeker van belang voor een goede relatie. En als je diverse honden hebt, dan is het fijn om elk van hen individueel je tijd te gunnen. Maar is je hond meenemen naar puppycursus dan die bedoelde qualitytime, die tijd die jullie samen hebben?

Een omgeving met zoveel prikkels, met zoveel afleiding, is dat dan jullie 'samen-tijd'? Qualitytime is de tijd die bij uitstek bijdraagt aan het bouwen van het wederzijdse vertrouwen tussen je hond en jou. Ik gaf het al eerder aan, vertrouwen bouw je in rust en vertrouwen blijkt in 'drukte'. Reden waarom veel (puppy-)cursussen helemaal niet bijdragen aan het opbouwen van een vertrouwensrelatie met je hond. Ze vormen er eerder de beproeving van. Qualitytime, tijd om samen aan vertrouwen te bouwen, is wezenlijk. Net als voldoende rusttijd overigens. Van veel 'deskundigen' moeten honden vooral heel veel, waardoor eigenaren zichzelf voorbij lopen om hun hond toch vooral maar niet tekort te laten komen.

En waardoor honden doorlopend druk-druk-druk zijn. Terwijl een hond rusttijd nodig heeft om te resetten, informatie te verwerken, nieuwe inzichten in te laten dalen. Dat gaat niet als je doorlopend bezig gehouden wordt. Ik schreef het al, honden in een natuurlijke setting nemen juist veel rusttijd. Laat de tijd die je aan je hond besteedt echt qualitytime zijn - en zoek als het gaat om bezig zijn en rust geven naar de balans die bij jullie past.

Alfred Ballast, 31 oktober 2016. *) Waar ik zeg dat het woord 'roedel' een stoplichtwoord is, past een nuancering. Dat stoplichtwoord geldt uiteraard niet voor klassieke benamingen als 'De Roedel' en 'roedelmethode'. Die benamingen hebben geen enkel raakvlak met achterhaald 'roedeldenken'. Zoals ook 'alpha' een stoplichtwoord bij uitstek is, maar dit niet betekent dat de hondengedragstherapeutenvereniging Alpha met argwaan tegemoet getreden moet worden. Het betreft hier in het maatschappelijk verkeer gebruikte benamingen die soms al meer dan dertig jaar terug gaan... http://dogzine.nl/nl/nieuwsartikelen/vijf-redenen-om-toch-naar-puppycursus-te-gaan

Wow zonder spaties. Geplakt met mijn mobiel,das nou jammer. Omdezelfde redenen ben ik met Jazz ook gestopt. Hij werd er knetter van. Tegenwoordig hoor je steeds meer tegen geluiden  3x andere tijd 3x andere honden. Superdruk was hij alles wat spannend.We vonden er allebei niets aan

. Hondenvertaal op fb.

Sorrie, de tekst is me veel te lang.......... misschien wat alinea's toevoegen? Zou de tekst zeker overzichtelijker maken, en makkelijker te lezen.

Zo..opgelost..voor wie er belangstelling in heeft.

Dank je, dit leest inderdaad prettiger 

Met Black heb ik de puppy instuif gedaan, voor een paar weken.

Black was de eerste 2 weken de enige pup en de laatste 2 weken was er nog aan andere puppy bij.

Dat was heel erg leuk.

Eén trainer, een stagiaire, en dan Black en ik.

We hebben eigenlijk niet veel gedaan met hem maar toch is het al snel intensief voor zo'n kleintje.

Er was een ballenbak, en met lekkere voertjes erin ging Black daarin voertjes zoeken. Wij waren daar natuurlijk bij om hem te helpen en 'toe te juichen'.

Ook gewoon gezeten in de ruimte, Black mocht daar overal rondsnuffelen, er lagen ook leuke hondenspeeltjes die hij zo mocht pakken en dat deed hij dan ook.

Hij was eerst wat afwachtend maar al snel was hij heel vrij.

Ik kon vragen stellen, en we hadden het over opvoeding etc.

We hebben daar even buiten op het terrein gelopen, daar was ook van alles te zien. Ik kreeg wat tips over het meelopen, en dan was het uurtje al weer om.

Na 2 weken kwam er een andere pup bij, maar dat ging heel makkelijk onder de 2 pups.

Pas toen Black wat ouder was, zijn we de jonge honden cursus gaan doen in groepsverband.

Deze manier van puppy instuif, dat vond ik ideaal!

Een pup van 8 of 9 weken zomaar met allerlei andere pups loslaten en maar zien wat het wordt, dat vind ik ook niet zo fijn.

Ik heb niet het hele artikel gelezen, was me iets te lang Maar hoewel ik deels begrijp wat je bedoelt, denk ik toch dat het goed is om nieuwe eigenaren aan te raden naar puppycursus te gaan. Ik heb er veel aan gehad! Oké de commando's kun je uit een boekje halen als je hondje slim is en jij zelf handig, maar als het even niet gaat is het handig om even wat handvatten te kunnen krijgen. Bovendien kon ik er (tijdens het theoriehalfuurtje elke les) altijd met vragen terecht. Zo had ik begrepen van de fokker dat als je je pup optilt als hij plast dat hij dan hoort te stoppen, nou dat deed die van ons niet. Zorgenpuntje, deed ik iets niet goed? Op een gegeven moment leek ze zindelijk, maar met 16 weken gebeurde er ineens weer ongelukjes in huis. Ja ze ging net wisselen, daar hoorde ik dat dat normaal was bij het wisselen even een terugval. Grommen bij het spelen, ik wist eerst niet zo goed wat ik ermee moest maar toch heb ik wel geleerd dat het bij spel helemaal niet erg is als je weet waar je op moet letten.

En bovendien merkte ik in mijn groepje wel dat dit voor veel mensen de enige tijd was dat ze met hun hondje aan het trainen waren, thuis schoot het er steeds bij in. Later met sport en spelcursussen nog steeds zo trouwens, het ene uurtje in de week dat de baas echt even leuk met de hond aan het werk is. Dus ik vind de hondenschool zeker iets om aan te moedigen!

Máár! Ik vind wel dat er moet worden gekeken naar op welke manier zo'n cursus dan gegeven wordt. Dus geen grote groepen, voor pups niet te lang, vooral focussen op de omgang tussen de baas en hond (dus communicatie, hoe lees je je hond, hoe maak je duidelijk wat je van je hond wil etc.) in plaats van op de commando's zo snel en zo veel mogelijk. Want qua communicatie is het voor vele mensen erg handig om iemand te hebben die even mee kijkt waar de kortsluiting ontstaat. Bij pups kan dat dus inderdaad op een hele simpele manier, beetje balans, voertjes zoeken, wennen aan nieuwe objecten en ondergronden. Niet omdat je dat thuis niet kunt doen, maar nogmaals omdat er dan iemand mee kijkt die dingen ziet die jij niet ziet. En inderdaad echt onder goede begeleiding en niet, zoals hierboven al gezegd, dom weg alle pups samen los laten en gaan staan kijken.

Met pup nummer 2 was het een stuk minder nodig, ik wist waar ik op moest letten maar ik heb het toch gedaan. Zaten met 3 pupjes in een groepje. Achteraf gezien heb ik er niet veel aan gehad, behalve een leuk momentje met mijn pup. Want het enige nieuwe voor mij was benchtraining, maar dat wilde ik niet doen omdat mijn pups toch niet in een bench gingen (en gaan overigens).

Ik heb ook niet het hele atrikel gelezen. Sterker nog, slechts de eerste paar alinea's, aangezien het begint met het feit dat socialisatie totaal niet nodig zou zijn... Nou sorry, die mening deel ik al niet, en zo gaat die tekst nog wel even door zie ik. Dat spreekt me dus zodanig niet aan dat ik niet zo'n behoefte had om de rest te lezen 

De verwachting dat een zelfzekere hond altijd zo zal zijn en dat een onzekere hond nooit kan groeien... Iedereen kan groeien... Honden ook... 

Maar goed, het gaat dus om de puppycursus? ik ben daar echt voorstander van. Ik heb 2 honden en dus inmiddels ook al 2x puppycursus gedaan en 2x basis cursus, en je moest eens weten welke meest simpele dingen mensen niet wisten... 

Leren een hond te houden, dat leer je daar. Lang niet iedereen leest zich in voordat ze een hond nemen, en hebben dan ook werkelijk geen idee waar ze mee bezig zijn. En jawel, het is wel belangrijk om je hond dingen te leren. 

Kwestie is meer leren een goede hondenschool te herkennen, dát is belangrijk. 

ik vind het wel een goed stukje het beschrijft zoals een hondenschool die ik met mijn eerste hond bezocht, maar dat was dus al een heel tijdje geleden.

Ik hoop dat e.a. toch wel veranderd is inmiddels en er meer kennis en inzichten zijn, al lees je soms nog wel vreemde dingen over hondenscholen en hun trainers.

Ik blijf het hondenhoudbewijs een goed idee vinden zodat je voordat je een pup aanschaft al veel informatie kan opdoen, daar kunnen hondenscholen een rol spelen om mensen te leren hoe je een pup socialiseerd zonder dat de pup daarbij is.

Een goede hondenschool kan zeker heel veel bijdragen, maar echt nodig voor de socialisatie is het niet.

Ook ik vind het verstandig  om te leren hoe je hond is en er mee leren om te gaan. Zelf vind ik begin met een pupje als het nog wat ouder is.De 1e weken bij de moeder weg zijn al spannend genoeg.