Te veel hooi op de vork

Hallo iedereen!

Lang niet meer hier geweest!Nu terug met een vraagje voor een vriendin van me.Ze heeft een straathondje (3 jaar)van Mallorca in huis genomen.Het beestje trekt zich constant samen alsof hij elke seconde de bom verwacht.Bij enge geluiden maar ook als er niks aan de hand is..Neurologische tests zijn negatief.Heeft overal angst voor,weet niet waar aaien goed voor is en is met lekkertjes niet te manipuleren.Mijn vriendin is als een blok voor hem gevallen en zal door het vuur gaan voor hem..Maar ik zie het tussen die twee nog niet zo goed werken.Persoonlijk vind ik dat er nog geen echte band is (na drie maanden).Mijn vraag aan jullie is waarmee kan de eigenaresse het 'bondingprocess' versterken en met hem trainen.Met liefde (aaien/knuffelen) gaat het niet lukken en eten werkt bij hem ook niet..Iemand verder nog een idee of ervaring met zulke zieltjes?Alles is welkom!
Groetjes van Monique en de nogsteeds gezonde Jess

Naast zijn/haar mand zitten, op een metertje afstand en gewoon tegen hem praten. Maakt niet uit wat, gewoon praten. Wellicht je hand naar hem uitsteken en kijken hoe hij daar op reageert.

Met hem tijd te geven.

En de eerste jaren niet te veel verwachten of eisen.

Veel tijd,veel liefde..dat zit allemaal goed!Met hem praten,naast hem zitten/samen slapen..alles goed..Maar hoe kan ze met hem trainen zonder beloning?(aai of snack?).

Hier veel info over extreem angstige honden. Ik denk dat er niets te trainen valt voor de angst binnen de perken is. 

https://fearfuldogs.wordpress.com

Thanks Wendy,kep de link doorgestuurd.
@ Saskia,touché

Drie maanden is nog erg kort fijn dat je vriendin voor deze hond gevallen is, een band moet groeien, dat komt nog wel.

Ik weet dat je als mens graag aan de slag wil, trainen. Maar vaak werkt dat juist averechts. Hoe vaak lees je niet dat mensen druk aan de slag gingen met allerlei trainingen en de hond uiteindelijk ingeslapen moest worden omdat de mensen iets wilden wat niet mogelijk was. Eerst moet de angst minder worden pas dan kan je iets gaan doen. De hond moet je eerst min of meer vertrouwen en leren kennen, dat kan alleen door ervaring, en kost veel tijd.

Er zijn wat algemene dingetjes bij herplaatsers zoals

letten op houding en stem, altijd kalm en rustig positief, niet zielig doen of juist heel stoer doen, nuchter blijven.

niet druk aaien of knuffelen, dat kan bedreigend overkomen

de hond met rust laten als hij eet en als hij slaapt

niet recht naar de hond toelopen maar haar naar jou laten komen (als de hond dat wil)

wandelingen saai en kort houden nog

geen commando's onder druk, wel leuke zoekspelletjes waarbij je eenvoudig begint met snoepjes rondstrooien en laten zoeken (als de hond dat leuk vindt)

Zulke dingen, en een rustig vast dagschema zodat de hond vertrouwen opbouwd.

Jenna heeft dat in elkaar duiken nu na twee en half jaar nog steeds, maar het is nu alleen nog bij het omdoen van de riem en soms buiten tijdens het wandelen. Ze lijkt niet echt bang, het is meer een reflex. (Ik weet niet of het zo is, maar het ziet er uit alsof ze ooit met schokband is "opgevoed") Iets wat blijkbaar heel lastig eruit te krijgen is, want het gaat automatisch.

Ik weet even niet meer waar, maar ik zag op een amerikaanse site ook een hond die dat deed, het had zelfs een naam, zo'n hond verstijfd, en zou je in alle standen kunnen zetten die je wil.

Bij ons heeft Bachbloesem ter ondersteuning goed gedaan voor Jenna, er schijnt een speciale samenstelling voor herplaatsers te zijn.

Homeopatische middelen zouden ook een ondersteuning kunnen zijn.

Een lekker holletje/plekje maken waar de hond zich veilig voelt is ook belangrijk. Wij hadden in het begin een soort iglo voor Jenna.

met de hand voeren als dat lukt, het moet wel een beetje ontspannen zijn.

Als de hond van wandelen houd, heel veel wandelen, en de hond de richting laten bepalen.

Bij de hond zitten maar geen contact maken, kijk tv of zo vlakbij de hond, maar niet proberen te aaien, heb wat lekkers in je hand als ze bij je komt snuffelen.

Zoek een stabiele hond in de buurt en ga samen veel wandelen, knuffel met de stabiele hond maar laat de bange hond met rust.

En alles kost tijd, mijn hond was pas na 1 jaar een beetje zichzelf en maakte daarna nog steeds stappen..nu na 5 jaar gebeurd er ineens wat wat hij anders nooit durfde.

Heeel veel geduld dus, en niet proberen te aaien als hij/zij dat niet wilt.

3 maanden is best kort eigenlijk.

Okay,fijn dat mensen dat 'in elkaar duiken' herkennen.
Het heeft inderdaad wat weg van een schokband reactie.Ik heb ook het gevoel dat dat nooit helemaal zal overgaan en dat van een reactie een gewoonte geworden is.
We zijn laatst samen gaan wandelen met de hondjes.
Jess heeft lak aan alle honden dus ook Pitchou.Maar Pitchou lijkt lef van Jess te krijgen dus was het voor het angsthaasje best een goede wandeling.Van alle andere dingen die ik nu bij jullie gelezen heb doet Sandra het eigenlijk allemaal gewoon goed.Totaal geen druk op het beestje,rust,geduld en liefde.Eigelijk was vooral ik benieuwd of er niet nog iets anders was waarmee je een hond geïnteresseerd krijgt buiten lekkertjes,aaitjes en stem..Zodat het sneller beter kon gaan met Pitchou,zich sneller aan kon passen..
Zijn er mensen hier die mij kunnen vertellen dat hun buitenlandse straathond zich na een bepaalde tijd heeft kunnen aanpassen in hun nieuwe westerse leven?Zonder al teveel gebreken?

faro was 8 toen hij bij ons kwam, uit Spanje..

 3 maanden is nog zo kort, je moet in jaren rekenen en dan kan er nog heel veel veranderen. 

Ik heb honden gezien die na 5 jaar functioneerden als een 'gewone' hond. Wel met hulp zo hier en daar, maar vooral met veel geduld en kijken naar wat kan de hond aan.

Het niet willen aannemen van voer wordt geblokt door de angst.

Ga plat op de grond liggen, zoek geen oogcontact met de hond. Leg lekkers neer op de grond op wat afstand, zodat de hond niet te dicht hoeft te komen. Ook hier kan het zijn dat het nog geweigerd wordt. Maar blijf dit herhalen. Geen pogingen voorlopig om de hond proberen te aaien. En als de moment aanbreekt dat de hond zelf afkomt, dan kan je stilletjes aan beginnen opbouwen. 

Een rustige stabiele hond zorgt voor een veilig gevoel en houvast aan zo'n angstige hond. Regelmatig samen gaan wandelen op rustige plaatsen, zodat de hond niet te veel bloot staat aan prikkels.

Zorg ook voor dagelijks natuurlijk kauwmateriaal zoals, gedroogde kophuid, bullepezen, konijnen en/of geitenoren.

Als ze brokvoeding geeft zou ik dit wisselen naar verse rauwvoeding. Dit gaat toch ook als stimulans werken om vertrouwen op te bouwen. En zoals gezegd, niks pushen, niets verwachten.

In zo'n situaties vraagt een band creëren zeer veel tijd en geduld. Zorgen dat er een soort gestructureerd leven ontstaat waar zoveel mogelijk stress wordt geweerd. Hoe meer voorspelbaarheid voor de hond des te meer kans op zich veilig voelen.

Elke millimeter vooruitgang kan je vergelijken met een kilometer bij een andere hond.

Er zijn middelen voor honden om angst te verminderen, dat kan ik haar echt aanraden.

Ze kan hem bijvoorbeeld zylkene geven, een no-stress halsband, royal canin calm diet, bach druppels (op maat gemaakt, en er zijn vast nog meer dingen.

Zelf heb ik bach druppels op maat laten maken voor mijn opvanger die bang bleef voor mijn vader. Het eerste flesje deed weinig, maar het tweede flesje waar andere bloessems inzaten, leek wel wat te doen. Hij ging zelfs naar mijn vader toe om te snuffelen, ging uit zichzelf spelen en ging in de tuin rennen. Maar van de andere 3 dingen hoor ik hele positieve verhalen. Misschien kan ze even de dierenarts bellen? Die verkopen vaak dit soort dingen en kunnen misschien advies geven.

Met een hond die echt zo bang is valt weinig te trainen. Dan nemen ze inderdaad geen eten aan, maar kunnen door de angst ook niet leren. Hopelijk helpt een van deze dingen en krijgt hij meer rust om wel te leren en te ervaren dat het niet eng is.

Dit zijn trouwens geen verlammende middelen wat je wel eens hoort. Dat het lichaam niks kan maar hij geestelijk wel alles mee krijgt en doodsbang is. Ik kan het echt aanraden! En baadt het niet, schaadt het niet. Maar nogmaals, ik hoor veel positieve verhalen.

Bedankt voor het meedenken.Pitchou gaat een lang een moeilijk project worden maar ik geloof dat Sandra dat weet..Ze is al naar een hondenschool geweest,gaat nu naar een andere hondentrainer.Ze wil het eerst nog even zonder 'relaxmiddelen' aanzien,als het niet meer anders kan zal ze daar mee beginnen.
Dankjewel voor jullie reacties!

Je schrijft dat je vriendin als een blok voor hem gevallen is en voor hem door het vuur gaat  dat lijkt me een geweldige basis voor een kwetsbaar dier als deze. 

Ik zou vooral (in navolging van voorgaande schrijvers) willen adviseren vooral zo min mogelijk te doen. Dus  ij voorkeur ook geen hondenschool, tenzij het bv priveles in eigen omgeving is als dit mogelijk lijkt (geen extra prikkels en stress en vooral geen druk op de hond leggen) en niet is om de hond iets te leren, maar je vriendin te helpen de hind te begrijoen. Veel lezen en leren, veel observeren, weinig verwachtingen en vooral de tijd z'n werk laten doen. De hond hoeft nu eigenlijk alleen maar heel veel tijd en ruimte te krijgen om te gewennen en dit op heel eigen wijze.

Laat de hond als het ware zichzelf ontvouwen, evenals de relatie en vertrouwen. Dit kan bij sommige honden echt heel lang duren, maanden tot jaren. Als het lukt elke verwachting los te laten kun je blij zijn met alle kleine stapjes en is er geen einddoel wat de hond moet behalen. Dit haalt zowel bij je vriendin als bij de hond veel druk weg. 

Geef rust en regelmaat. Creëer een zoveel mogelijke  voorspelbare wereld en leefomgeving met dezelfde soort rituelen, dit geeft houvast in wankele tijden. Geef de hond eigen controle in doen en laten, mits veilig gecreëerd.

Jippe Jip is echt heel ver gekomen, maar blijft in 'de knop' altijd gebutst. Zijn natuurlijk vertrouwen is 'kapot' en is een wankel evenwicht. Soms als Jip lekker naast me ligt en ik maak een onverhoedse beweging omdat ik ga verzitten of verliggen is hij weg. Het schrikgedrag is ingeprogrammeerd, maar hij herstelt vele malen sneller en kan inmiddels terugvallen op de basis die wij samen hebben opgebouwd (nieuwe programmaatjes die draaien naast zijn oude gebutste systeem). Hij blijft kwetsbaar en dat vergt altijd enige aanpassing.

Hechting (bonding) en vertrouwen gaan hand in hand. Ze moeten elkaar ook leren kennen door de tijd heen, weten wat je aan elkaar hebt. Als vertrouwen in de knop beschadigd is vergt dit nog veel meer tijd. Dat vraagt herhalingen van dezelfde positieve ervaringen tot in het oneindige. Jip en ik worden nooit 2 handen op 1 buik, daarvoor is hij in de basis te zeer wantrouwend. Dat is een nare conclusie die ik getrokken heb, maar gaandeweg is hij stilletjes in mijn hart gekropen en ik in het zijne en mag ik zijn anker zijn in een wereld die hem vaak te groot en te onvoorspelbaar is.

Ja ik denk dat je vriendin het al hartstikke goed doet, fijn ook dat Pitchou steun had aan Jess, dat is al een goed teken.

Ik zou het zelf niet zien als een lang moeilijk project, al is het wel een soort proces natuurlijk.

Lola is zwervend gevonden en zat vier jaar in een asiel (een pools asiel wat indertijd nog heel slecht was) en toch ondanks dat het een hond met sterk karakter was en zich niets liet bevallen, kon ze heel goed communiceren, eerst grof (uitvallen, zich van het ene moment op het andere veranderen in een soort grauwende wolf) en later heel subtiel, een blik met haar ogen heen en weer, en je wist precies waar ze het over had 

Jenna is ook zwervend gevonden maar is een heel ander soort hondje, meegaand, lief, zou zich alles laten gevallen, makkelijker op het eerste gezicht, maar ik vind haar moeilijker te begeleiden omdat ze zich zo moeilijk uit vooral als je elkaar nog nauwelijks kent is zo n karakter moeilijk te peilen. Maar inmiddels kennen we elkaar ook een stuk beter en begrijpen elkaar ook een stuk beter. Ze krijgt veel inspraak en ik ben dolblij met elke toenadering van haar kant waar ik dus ook altijd op in ga om haar gevoel van zelfvertrouwen op te krikken. Ze is dol op speuren wat we gewoon zelf amateuristisch doen in de tuin. En volgens mij heeft ze het echt prima naar de zin zo.

Dus ja ik denk zeker dat een zwerver een gelukkig leven kan leiden. Al zal dat misschien wat beschermender zijn dan een ongecompliceerde hond zonder slechte ervaringen.

Waar je vriendin ook nog rekening mee moet houden is dat al deze stress ook veel vitaminen en mineralen kost, dus goed voedsel en eventueel supplementen is echt heel belangrijk.

Ik denk dat je vriendin de hond als eerst een basis moet gaan geven bij haar.

Geef de hond tijd om te wennen, geeft de hond tijd om je te vertrouwen.

Ze moet op dit moment geen hoge verwachtingen hebben van de hond, alles lijkt nu nog te veel

Laat haar nog geen lange wandelingen maken, omdat het zo leuk is, maar biedt eerst de veiligheid van het eigen huis.

Verder heel veel tijd & geduld!