Mensenschuw

 helemaal waar, hoe vaak lees je niet dat mensen adviseren de hond maar op te geven terwijl je nog zoveel kunt bereiken door de hond het tempo te laten bepalen.

Lola was een hond die van zich afbeet als je te dicht in haar buurt kwam en zij zich bedreigd voelde. Ze viel dan ook echt aan. Dus moet je daarbij wel in het tempo van de hond gaan. En dat heeft echt geholpen, je leert er ook enorm veel van. Ook dat ik mijn eigen ideeen en verwachtingen bij moest stellen. Ik wilde haar blij maken met lange wandelingen, veel aandacht en knuffels e.d. maar dat wilde zij helemaal niet. Ze moest eerst maar leren dat ik te vertrouwen was, ik was voor haar een vreemde in een vreemde omgeving, dat alleen al is veel voor sommige honden.

Het kost veel tijd ja. Maar wat een voldoening als je dan de hond meer vertrouwen ziet krijgen. De dag dat ze met een botje aan mijn voeten kwam liggen knagen, of op het laatst toen haar communicatie zo suptiel geworden was, ipv me  tegen de hielen te springen gewoon stilstaan en even de ogen heen en weer laten gaan als ze aangaf liever naar de overkant te gaan, zulke dingen.

Je kan met liefde, geduld en inzicht zoveel bereiken. Wij mensen willen vaak aan de slag gaan, met allerlei oefeningen wat de hond veel te veel druk geeft, een angstige hond staat daar ook niet voor open. Eerst het vertrouwen opbouwen, soms letterlijk tegen haar zeggen dat ze nu op haar plekje is en ze nooit meer weg hoeft. Pas als de ergste angst weg is en het vertrouwen opgebouwd kan je verder.  Een gt kan goed zijn denk ik voor mensen die geen ervaring met herplaatsers hebben, maar dus meer voor de mens, niet voor de hond.

Nogmaals ik zou echt veel gaan lezen over hoe honden communiceren.

De beste manier om angstbijten te voorkomen is de hond te respecteren in de grenzen die ze aangeeft en rekening te houden met wat ze aankan. Zij bepaald haar persoonlijke grens en de tijd die ze nodig heeft om vertrouwen op te bouwen mensen (in eerste plaats eerste vertrouwenspersonen) dichter te naderen. 

Ik heb met mijn hond niet iets gedaan met uitlokken met voedsel. Risico bestaat dat dior de drive van het voedsel bemachtigen de hond over eigen grenzen heengaat en te laat beseft dat hij/zij in situatie verkeerd die eigenlijk als te nedreigend wordt ervaren.

Mijn hond besloot op een bepaald moment om (ogenschijnlijk) ongezien vanonder de andere hond toenaderingspogingen te doen. Ik legde dan enkel mijn hand op de grond zodat hij die kon snuffelen als hij wilde.

Verder gewoon m'n ding doen, maar wel veel laag op de grond zitten eten b.v. in rust en hij kon zelf bepalen of hij wilde snuffelen en wanneer hij weer terugtrok. Ik ging in die fase nog niet in interactie d.m.v. kijken, praten, pogingen tot aanraken. Die interactie was er wel met mijn andere hond, samen met haar op de grond appeltje of iets anders lekkers eten bv. Zij was een hele mooue buffer. Hij heeft dat net zolang kunnen aanschouwen als hij nodig vond voordat hij besloot om ook om een stukje te komen vragen.

Alles gebeurde vanuit rust en zwijgzaam. Stoeien  (bv met andere hond vond hij veel te eng). Hij moest ook altijd 'weg' kunnen wanneer hij wilde (en nog na 9 jaar is die schichtigheid groot bij hem). Zijn basisvertrouwen is er niet en komt ook nooit meer, maar ik ben zijn ankertje en hij zit in mijn hart. Mag graag contactliggen (liefst zelfs geplet onder mijn benen), maar aaien en kroelen is niet zijn ding, dan ben ik hem kwijt in conract.

Ik heb hem ook nooit met andere aan anderen leren gewennen d.m.v. voedsel (waar hij destijds ook niet in geinteresseerd was). Liever vertrouwen op zijn intrinsieke  natuurlijke nieuwsgierigheid. Hij bestond niet voor hen (al zijn mensen soms best hardleers). En toen hij zover was dat hij mensen wilde onderzoeken gaf ik hem die ruimte terwijl bezoek de opdracht kreeg dat hij niet bestond (dat was het moeilijkste deel). Hij moest absoluut het vertrouwen kunnen opbouwen dat niemand iets van hem wilde en dat hij eigen regie had over wat hij wilde. Het vraagt veel tijd en vertrouwen in het dier, maar het kan zeker beter worden dan nu 

Een heel verhaal geworden n.a.v. hoe te voorkomen dat je een angstbijter creëert. Nu is mijn hond in zijn aard geen vechter/bijter. W.b.t. overlevingstrategie kiest hij b.v.k. de vlucht en als dat niet gaat komt hij verlamming, niet meer aanwezig, freeze. Dat maakt het helaas 'eenvoudiger' om over grenzen van de hond heen te walsen dan wanneer de hond met grommen en/of angstig sneppen reageert.

Je hebt verder al veel tips gehad. Wilde mijn ervaring delen, ook met oog op sommige GT's die neiging hebben te snel teveel druk op zo'n dier te leggen waardoor je het risico loopt juist over grenzen van kunnen te gaan en angstbijten in de hand te werken. Dat zou een rottige ervaring zijn voor jullie hond. Probeer je angst wat los te laten. De hond komt nu alvast over alsof vlucht ook haar eerste keuze is en ze wordt daarin gerespecteerd en krijgt de tijd om op haar tempo vetrouwen op te bouwen.

Heel veel succes en fijn dat jullie in hem willen investeren