Paniekmoment.. en dan is het krijsen...

Schrikmoment, jazeker!

We hebben in de buurt geweldige bossen en velden en van die 'trage wegjes' langs weilanden waar we vaak gaan wandelen met onze Pyxis. In het veld en in het bos loopt ze er op los maar op die trage wegjes gaat ze aan de lijn. 

Nu was er zo'n wegje, al zo vaak langs geweest, dat aan een paardenwei grenst....Langs de ene kant elektrische draad, langs de andere prikkeldraad en je hoort me al komen waarschijnlijk. 

Opeens schiet ze uit naar een vlieg ofzo en komt tegen de elektrische draad! Een lawaai, man man ik krijg er nog rillingen van. En alsof dat nog niet erg genoeg is....van de pijn en schrik trekt ze zich los uit haar halsband en valt tegen de prikkeldraad aan de andere kant en dan zit ze daar, niet wetend of ze moet blijven of lopen voor haar leven....ik bijna huilend op mijn knieën, haar zachtjes naar me terug lokken. Ik was echt bang dat ze weer tegen die draad zou komen om zo 'weg' te geraken. Maar gelukkig komt ze voorzichtig naar me toe, halsband terug om en met knikkende knieën gaan we zo ver mogelijk weg van die f'cking draad.

Eenmaal we wat verwijderd waren ben ik beginnen checken maar gelukkig had ze niets. Mijn Pyxis is echt een tank!!

Nu zijn we onlangs nog eens langs dat wegje gegaan omdat ik wou weten of ze er een verband mee legde...maar neen hoor. Gewoon opnieuw leuk trippeld aan de lijn....en het baasje zweten van oplettendheid 

Pff zo iets wil je toch echt nooit meer mee maken.

" Arme Obi, dat is schrikken.
Diesel heeft alleen een keer een jack russel aan zijn neus gehad, die beet zich daar aan vast en liet niet meer los, gillen, gillen dat hij deed.
De eigenaar heeft toen zijn hondje vastgepakt, en ik diesel zodat hij niet meer achteruit kon, en heeft toen de bek  van die hond opengebroken, waren net weerhaakjes, Diesel zijn halve neus hing los, naar de Da, was 140 euro lichter, en Diesel heeft maanden een witte streep gehad, eigenlijk zit er nog steeds een dik randje op zijn neus, en is toch zeker 7 jaar geleden gebeurd.
Maar dat is de enige keer dat ik Diesel hoorde gillen van de pijn. "

Diesel

 Och germ dat is ook zielig zeg... zo'n neus is al zo gevoelig.

 Vreselijk! Yara is ook een keer met haar neus tegen het schrikdraad gekomen....die gil en die blik in haar ogen 

Terwijl yara echt geen pieperd is, maar dat ging echt door merg en been. 

Overigens heeft zij de link toen wel gemaakt naar de schapen aan de andere kant van het draad.....

"  Vreselijk! Yara is ook een keer met haar neus tegen het schrikdraad gekomen....die gil en die blik in haar ogen 
Terwijl yara echt geen pieperd is, maar dat ging echt door merg en been. 
 
Overigens heeft zij de link toen wel gemaakt naar de schapen aan de andere kant van het draad..... "

Yara

Ocherme wat een verhalen hier! Ik kan me de paniek van iedereen voorstellen...

Hier ook Aiko een keertje vol tegen het schrikdraad, inderdaad een gil door merg en been... Ik had hier een verhaal gelezen over een hond die de nare ervaring aan het baasje had gekoppeld dus ik was als de dood... Gelukkig rende ze na een kort moment van bevriezing zo in mijn armen voor troost, uiteraard heeft ze een dikke knuffel gekregen. Een klein kwartiertje verder was ze weer lekker aan het spelen. 

 Vreselijk hè. 

Ik dacht eerlijk gezegd, naief blijkbaar, dat honden de stroom wel op zouden merken van een afstandje....dus had het eigenlijk ook niet echt verwacht.

Yara herstelde gelukkig ook snel, maar ik merk wel dat ze schapen sindsdien toch echt anders bekijkt. Ze vertrouwd ze voor geen meter meer

Niet zo'n paniekmoment gehad met mijn eigen honden. Wel met die van mijn broer, toen hij hier met vakantie was. Het was op de dag dat ze weer naar Nederland zouden gaan. De hond speelt nog wat in de tuin en ineens horen we haar gillen en zien we een stuk prikkeldraad dwars door haar voorpoot zitten. Geen idee trouwens waar dat ineens vandaan kwam. Een dag eerder lag het er nog niet. Gelukkig wel een hond die zich goed liet helpen en met vereende krachten is het gelukt om die draad heel voorzichtig uit haar poot te halen. Daarna de poot in een sodabadje en ingepakt, zodat er geen vuil verder in zou komen. In Nederland toch ermee naar de dierenarts en was de poot toch ontstoken. Daar heeft ze toch nog best lang last van gehad.

Twee keer zo'n krijs moment meegemaakt. Een keer bij de dierenarts. Die keek naar zijn voetje omdat Dobby al een paar dagen aan het likken was en af en toe met zijn voetje in de lucht stond. Ik had al een paar keer gekeken, en niks gevonden. De dierenarts keek... lees: keek en auwauwau.

Hallo dan... Bleek een doorntje te zijn, wat er ook zo uit was... Wat een dramaqueen.

De tweede keer was toen bij zich bij het loslopen in het water op een spits gezaagde plank was gerend. De plank van de beschoeiing zat in een bochtje en het uiteinde had losgelaten van het paaltje en geprobeerd weer recht te gaan staan, waardoor het uitstak. Nou, een gejank, alsof hij levend gevild werd... een jogger kwam verschrikt aan hollen, en een auto met gemeentewerkers stopte om te kijken wat er aan de hand was. Ik verwachte een gebroken poot, knak de andere kant op, of zoiets.

Hij had alleen een gat in de borst. Okee, dat moest gehecht worden, want tegen de tijd dat we thuis waren en ik het had schoon gedept met gekookt water bleef het na 10 min nog bloeden... maar toch.

Hier is het Polly die geweldig kan krijsen; als pup dan toch.

Als pup stond ze altijd vlak voor de deur. Dus moesten we altijd de deuren heel langzaam open doen zodat ze zich nog uit de voeten kon maken. Jammer genoeg een keer vergeten en meteen prijs: pootje onder de deur. Een echt brandalarm ging er af! Het bloedde een beetje, maar niks ergs gelukkig.

Bij de da is haar brandalarm ook eens afgegaan. Ze had haar entingen gehad en ze gaf geen kik. Tot de naald eruit was: begon ze opeens te krijsen tot en met. De da is zelfs de wachtkamer ingegaan om te zeggen dat ze niks meer aan het doen was! 

Ha, dat had ik toen ook bij de dierenarts. Ik kwam naar buiten en al die mensen keken zo vragend van "was het erg?". Dus ik zo: een splinter in zijn voetje... *rollende ogen*

" Ha, dat had ik toen ook bij de dierenarts. Ik kwam naar buiten en al die mensen keken zo vragend van "was het erg?". Dus ik zo: een splinter in zijn voetje... *rollende ogen* "

Wilma en Dobby

 Typische zo'n golden streek... Lobbes had ooit eens een doorn in zijn voet en maar piepen en stuiteren op de andere 3 poten. Ik pak zijn poot je zag hem denken:" ohh yessss ze snapt het!" doorn eruit, was echt een niet te missen super grote trouwens. En hij was weer zo blij. Soms lijken ze wel goed te snappen dat we kunnen helpen haha. Dat was eigenlijk zo schattig toen. Ook al was het zielig. Onze lob liep ook ooit de gehele dag te manken tot we naar het bos gingen jajaaaa..haha. En dat twee weken lang zo.

Maar er is zo'n verschil tussen piepen en echt krijsen, zoals onze obi deed. Dat laatste hoor je zelden als het goed is. Of beter je hoorr het nooit van je hond. En dat geluid gaat echt door merg en been. Ja dan raak je zelf wel in paniek ja.. Brr. 

Onze obi huilt trouwens als hij alleen beneden is en ik ben vergeten mijn telefoon wekker af te zetten en die gaat dan heel vroeg af, sochtends. Wij horen dat geluid boven niet maar obi beneden natuurlijk wel. Hij zit dan super onheilspellend te huilen heel laag en heel diep en hij doet dat echt nooit behalve als de wekker dus afgaat en hij alleen daar is. Oehh mennn daar krijg je echt kippenvel van. Zooo raar... Dat was de eerste keer dat hij dat deed wel ook paniek tot ik bij hem was en er niets was.

Als we dat wekkergeluid laten horen als we er zelf bij zijn dan zit ie met een schuin hoofd te kijken naar de telefoon maar huilt nooit. Er zit een soort vrolijk vogeltjes getjirp melodietje in maar Obi vind het maar nix. Alsof hij wil zeggen (huilend):" ik kaaaaan niet slaaaaaapen, zet die stommmmmee stommmeee wekker aaaaaaf, woooooohoooooohoooooooo... Hooooo.. Woooooohooooo het klinkt echt als een spook en altijd is dit als het pikkedonker is. De trap weer af en hij stopt als hij ziet dat je er bent.

De eerste keer dacht ik dat the apocolypse voor de deur stond... Brrr. Wist ik veel wat er was.  Oerinstincten komen boven drijven ofzo...

Wij hadden vroeger een DH en die huilde een keer midden in de nacht echt vreselijk maar ging toen meteen weer slapen.. 

Mijn vriend zij: dat is een doodsjoel (enge man is het toch) 

Maar inderdaad de volgende dag kregen we een telefoontje.. En was een goede vriend overleden. 

Engste wat ik ooit heb meegemaakt.

 Dat is creepy ja.. Zeker als je niet weet waar t vandaan komt. Dan is het gewoon superraar. Wij weten het dus wel. Obi deed het de eerste keer echt midden in de nacht. We hadden een nieuw weerstation waar blijkbaar na het instoppen van de batterijen een alarm stond om 3 uur snachts ofzo. Wist ik veel had de handleiding nog niet open gehad. Jaaa dat was leuk schrok me echt een ongeluk. Al denk ik dat obi het doet om zijn roedel te roepen ofzo. Hij is een erg onzekere hond.. Maar hoe die dat doet....