Een verschrikkelijke nacht.

In het bloed niks kunnen vinden en de DA vind MRI niet noodzakelijk daar hij nu normaal loopt en gedraagt. 

Chewy is weer helemaal Chewy al houden we hem nog wel even rustig. 

Het is waarscheinlijk een samenloop van omstandigheden geweest die deze "toeval" heeft veroorzaakt. 

We houden epileptie in ons achterhoofd daar dat zich op vele manieren kan uiten.

Maar de kans is groter dat het een 1 malige shock was.

 Mag ik vragen, had jij na de eerste aanval ook dat je het niet goed los kon laten? 

Hij doet nu weer helemaal normaal, eet, drinkt en speelt lekker met ayla. 

Maar ik blijf hem in de gaten houden en ben constant bang dat hij er weer inschiet. 

Kan het beeld van vannacht niet uit mijn hoofd krijgen en ik verlies hem geen seconde uit het oog heb echt het gevoel dat ik gek wordt.

Ja, dat had ik ook helemaal en hoewel ik me na dik 2 maanden iets meer kon ontspannen weer, het echt loslaten, kan ik nooit meer.

De eerste nachten deed ik letterlijk geen oog dicht.

Ook is het helaas niet bij één aanval gebleven, dus het gevoel is weer erger geworden. Maar ook als het bij één was gebleven, had de angst er altijd in gebleven, gewoon wat minder mettertijd.

Ik heb daar ook geen moment rust in, elk verdacht geluid of gebaar en mijn hart stopt even.

Ik wil mijn hond ook continu in de gaten houden, want het gaat allemaal zo snel.

Tijdens een aanval zelf, breekt mijn hart, maar heb ik gelukkig niet meer dat gevoel van paniek als toen, omdat ik nu weet wat het is.

Nee, je bent echt niet gek. Ik vond het een ontzettend traumatische gebeurtenis, nog nooit zoveel schrik gehad in heel mijn leven en dat vraagt tijd om dat te verwerken. Dat is bij jou niet anders, denk ik.

Als het nooit meer voorvalt, zal het uiteindelijk wel slijten.

Wat je beschrijft, klinkt mij niet helemaal als een epilepsie aanval, maar idd meer shock, maar ik ben geen DA en het is niet aan mij om daar over te oordelen.

Ik hoop wel dat het echt nooit meer voorvalt en hoop dat je het een plaats kan geven. Heel veel goede moed gewenst.

Brrr . Zoiets wilt niemand meemaken, en dan nog midden in de nacht, lijkt alles nóg erger .

Al goed dat je op dat moment bij hem was, stel je voor dat hij in andere kamer slaapt en je hoorde hem niet ? Vreselijk .

ik ben ook benieuwd WAT het nu juist was, hou ons op de hoogte he.

Chewy komaan jong ,t vrouwke niet meer zo laten schrikken hoor.

ik heb direct ook info over reanimeren gaan lezen, heb het ooit heel onbeholpen moeten toepassen, maar is me toen ook gelukt.

 Ik weet dat je dit niet aan mij vraagt, maar ik wil je wel vanuit mijn eigen ervaring spreken. In mijn geval ging het over epilepsie bij mijn hond die er toen 16 was, ouderdoms epilepsie in dit geval.

Ik herinner nog hoe ik gewekt werd van een soort van getik en gestamp, en had even 5 seconden nodig om rond te kijken waar het vandaan kwam. (mijn dieren en ik slapen samen in dezelfde ruimte).

Mijn lieve schat had een epilepsie aanval, en ik had dit nog nooit gezien, maar ik wist wel meteen dat dit het was, en hoe ik het best moest reageren (vanuit ervaring met mensen toen ik nog in de zorg werkte).

Op die momenten doe je wat je moet doen, en ga je zo goed mogelijk begeleiden op automatische piloot, zo leek het. Nadat ze terug "bij positieven" was, en ik de dierenarts had gebeld, begon ik te trillen, en probeerde ik mijn hevig opkomende tranen door te slikken om mijn dieren niet ongerust te maken. Ik kon dat monster dat epilepsie noemt niet bedwingen, enkel begeleiden zo goed ik kon. Elke keer stierf ik een beetje meer, samen met mijn hond. Ze had ook andere dingetjes, dus ik wist dat het de laatste fase was. In dit opzicht kun je onze situaties niet vergelijken, maar dat was ook je vraag niet.

Sinds die eerste keer in Februari '14 durfde ik nauwelijks nog het huis verlaten. Een douche nemen, deed ik in verschillende etappes. Telkens weer die kraan dicht en luisteren of alles normaal leek. vaak ook gaan kijken, dan weer verder douchen. Ik had het geluk dat al de rest één grote ruimte was, dus ik had altijd zicht op haar, wat ik ook deed. Maar bij het minste geluid, ging mijn hart een slag sneller en keek ik op, ondertussen zorgend dat mijn gevoel niet opgemerkt zou worden door mijn dieren.

Winkelen was het ergste, en ik kon dat niet steeds weer uitstellen, dus nam ik zo goed mogelijk voorzorgen als ik van huis weg ging (de trap afsluiten, overal doeken leggen, kast- en andere randen die scherp waren bedekken, noem maar op. Winkelen deed ik al hollend, en aan de kassa vroeg ik iedereen of ik voor mocht want ik had zogezegd een ziek kind thuis.

De momenten dat ze even periodes had zonder aanvallen, waren hemels, dan genoot ik van haar te zien genieten op haar pensioen gerechtigde leeftijd, en genieten kon ze nog goed, op haar eigen manier. Ik hield een epilepsie dagboek bij, dus ik kon vaak een beetje raden wanneer het er aan zat te komen, aangezien er een soort van structuur te vinden was.

Er was maar één gedachte dat bestond, en dat was mijn meisje met epilepsie. Het heeft een half jaar geduurd, en ze is nog 17 jaar geworden tot ze me op een ochtend duidelijk maakte dat ze op was, het was genoeg.

Als ik terug denk aan die periode, barst ik terug in tranen uit. De zorgen, de stress, de wanhoop vaak. Het is iets dat je jouw dier niet toewenst. Je wil helpen, maar je hebt er geen controle over...het leven...

Indien je mij zou vragen of het normaal is dat je het niet kan loslaten, dan heb je mijn antwoord. Maar het is wel zo, dat hoe langer ze aanval vrij was, des te relaxter ik wel terug werd.

Probeer zelf ook een beetje te ontspannen terwijl je toch een oogje in het zeil probeert te houden. En haak je niet vast op mijn woorden, want mijn meisje was reeds oud, had epilepsie, totaal andere situatie dan bij jou.

Maar de angst dat het opnieuw zou gebeuren, de zorg voor onze dieren, dat is allemaal hetzelfde. Dus ga jezelf niet in twijfel gaan trekken omdat je een goede hondenmoeder bent, oké?

Hopelijk was het iets éénmalig, maar ik zou ook willen weten wat het precies is, net als jij.

Ik wens je veel sterkte, en kop op eh! Ga lekker van je Chewy&co genieten.  Je gevoelens zijn normaal wat mij betreft.

 Ik ben super dankbaar voor je berichtje hoor! 

Ookal is het een andere aanval of aandoening de angst is hetzelfde. Je wilt je hond zo niet zien het is zo erg.

Ik vind het knap hoe jullie er mee omgaan en ik ben echt dankbaar dat jullie je verhaal en ervaringen willen delen met mij. 

En ik ben blij dat ik niet gek ben en niet de enige ben die dit zo ervaart. 

Voor dit weekeind heb ik mijn afspraken afgezegt ik laat hem nu nog even niet alleen ook niet voor een uurtje. 

Nori, zulke dingen gaan je niet in de koude kleren zitten.

Puck heb ik 2x moeten redden, 1x heimlich en 1x mn vingers achter in haar keel. Beide keren kantje boord, bijna gestikt in eten.

Vind het nog altijd eng als ze een laatste stuk van een karkasje eet of snoepjes die aan de grote kant zijn. Wat laatst helaas ook weer bijna mis ging. Gelukkig met het masseren van de keel ging het stukje verder richting de slokdarm. 

Nee, zulke dingen gaan niet weg het blijft je altijd bij en je zult altijd alert zijn.

" Nori, zulke dingen gaan je niet in de koude kleren zitten.
 
Puck heb ik 2x moeten redden, 1x heimlich en 1x mn vingers achter in haar keel. Beide keren kantje boord, bijna gestikt in eten.
 
Vind het nog altijd eng als ze een laatste stuk van een karkasje eet of snoepjes die aan de grote kant zijn. Wat laatst helaas ook weer bijna mis ging. Gelukkig met het masseren van de keel ging het stukje verder richting de slokdarm. 
 
Nee, zulke dingen gaan niet weg het blijft je altijd bij en je zult altijd alert zijn. "

Ruby88

 Dat is ook naar ruby! 

Hoe kan dat dan zo vaak?Heeft puck moeite met slikken? 

Ik vind jullie harten onder mijn riem echt heel fijn dankzij jullie voel ik me echt een stuk beter. 

En chewy voelt zich ook beter dus dat maakt me ook blij! 

Gulzigheid, bang zijn iets aan eten te missen...

"  
Gulzigheid, bang zijn iets aan eten te missen... "

Ruby88

 Herkenbaar. Ik heb talloze keren in angst gezeten wanneer mijn oudje een bullespees aan het opkauwen was. Op een gegeven moment gaf ik het niet meer, zorgde ik voor alternatieven (met pijn in het hart, want ze lustte die dingen zo graag).

Onze dieren, onze kindjes...

En wat een geluk dat je er dan zo snel bij was!

Gelukkig hebben ze verder niks kunnen vinden.

En nu nog van de schrik bekomen, lijkt me heel angstig om mee te maken, vooral in de nacht.

 Ik zeg je eerlijk ik durf bijna niet te gaan slapen nu. 

Maar alles is koel, hij doet normaal en slaapt zelf heerlijk. 

Dus we gaan het zo toch maar proberen.