Op 11 januari heb ik mijn hondje Droopy in moeten laten slapen . Ze was bijna 14 en echt op , maar tot het laatste moment vrolijk dat maakte het extra moeilijk . Dit moment met mijn dochter en goede nuchtere vriendin ( die een beetje de beslissing voor ons genomen heeft , omdat het echt niet meer kon ) samen ondergaan . Ondanks heel veel tranen en gemis in de eerste weken hadden we er vrede mee . Op 15 mei onze nieuwe geweldige huisgenoot erbij gekregen ( pup ..handvol aan dus ) . Onze vorige honden kregen altijd de naam Droopy , maar nu wilde ik Bella . Tot een paar weken terug ik Bella ineens Droopy ging noemen ? Raar ....ineens moest ik ook weer veel aan haar denken en mis haar zo erg . Haar trouw en altijd lief en vrolijk zijn . Zoveel met mekaar meegemaakt . Pup opvoeden vind ik zwaar , maar heb echt de laatste tijd het idee dat Droopy zich ermee bemoeit ! Was ze nu nog maar hier samen met Bella dan had ze 50 % van me weggenomen ..op zeker. Hebben meer mensen het idee dat hun overleden hondje er nog weleens is ....of ben ik nu aan het zweven ( praat er verder ook met niemand over ;-))
Paar weken voor haar overlijden met mijn dochter . Er werd al afscheid genomen
Dat idee heb ik niet, ik weet zeker dat t zo is. Als jij t zo voelt, dan weet je dat Droopy over je schouder meekijkt en je pup een beetje op weg helpt.
T kan je ineens zo overvallen he?
Ja ik weet ook zeker dat ze er is . Huil de laatste dagen veel , omdat ze soms op rare momenten zich laat zien / voelen. Maar vind het zo mooi ...heb hele gesprekken met haar ?
Heel veel sterkte weet hóe het voelt
ik vind het ook mooi, lieve foto ook van Droopy en je dochter
Droopy was er ook zo lang, zoveel met elkaar meegemaakt, ook al heb je vrede met haar overlijden, kan het gemis en verdriet toch ineens op je vallen.
Toen ik 19 jaar geleden samen met mijn 2de pup, 4 jaar na het "heengaan" van mijn eerste hond ergens in de Ardennen ging wandelen, en er een bloeddorstige hond op ons kwam afgelopen, werd de aanval van die hond op het laatste nippertje tijdens zijn aanval "tegengehouden" door iets dat niet zichtbaar was voor mijn ogen. De hond ging er jankend en met de staart tussen de poten vandoor. Ik was zo dankbaar dat er niks was gebeurd met mijn meisje die ik stevig afschermde in mijn armen. Ik moest meteen aan mijn hond denken die 4 jaar daarvoor was heengegaan, en vroeg me af of dit mogelijk was...
Toen mijn toenmalig meisje 2 jaar geleden op 17 jarige leeftijd "heen ging", en ik op een bepaald moment op de bank lag te huilen, terwijl mijn arm over de leuning hing, kreeg ik daar plots een harde tik in mijn handpalm. Dat was iets wat mijn andere meisje vaak (en oa) deed als ze mijn aandacht wou, of gewoon om aan te tonen dat ze wou spelen. Ik kreeg er een warm en dankbaar gevoel bij. Mijn andere meisje, die er nog is, zat dan steeds naar iets te kijken wat ik niet kon zien, en dat is zich blijven herhalen, die eerste maanden.
Zo zijn er wel meer zaken die ik zou kunnen vertellen, maar ik ga niet uitbreiden, je snapt mijn punt wel, denk ik.
En als het allemaal toch niet zo is, dan zijn we prettig gestoord, dat is ook niet mis.
Heel herkenbaar en ik weet zeker dat er meer is tussen hemel en aarde. Soms kan ik de meiden bijna in huis rond zien lopen, maar net niet. Dan weet ik dat ze in de buurt zijn.
Het opvoeden van een pup en alles wat erbij komt kijken brengt ook herinneringen terug van de tijd met je overleden hond.
Nu Hailey bij ons woont heeft ze veel vreugde gebracht, maar ook verdrietige momenten waarin ze ons terugbracht naar de herinneringen aan Speedy en Tessa.
Met het beginnen van een nieuw hoofdstuk met een andere hond is er ook extra het besef dat je het vorige hoofdstuk hebt moeten sluiten en dat die periode definitief voorbij is.
Daarom begrijp ik wel dat je nu extra veel aan Droopy denkt, dit hoort ook bij de rouw wat eigenlijk nooit helemaal stopt.
Sterkte en knuffel maar veel met Bella, dat verzacht heel veel van het verdriet.
Dank je wel
Ja straalt zoveel liefde van die foto af vind ik .
Droopy was zo,n schatje en zal altijd een plaatsje in mijn hart hebben . En af en toe een traantje is ook helemaal niet slecht ;-)
Méé ééns hoor kaatje
Wat een mooi verhaal .
Op de momenten dat ik ervaar dat Droopy bij me is wordt Bella ook rustiger .
Misschien zijn we idd gewoon prettig gestoord , maar vind het toch een heerlijk gevoel dat ze niet helemaal weg is
Hoe mooi verwoord Kaatje .
Zo voelt het precies ....Bella verzacht inderdaad heel veel van het verlies . En Droopy vergeten doen we nooit !
Dat heb ik soms nog ik zie haar soms en het is raar maar toch precies dat ze wil blyven komen voor ons dat geeft een goed gevoel erna weer triestig dat ze terug xeg is veel sterkte verder
Ik vind het allemaal zo knap van jullie, dat je aan een ander hondje kunt wennen. Maxi en Fleurtje zijn zo lang bij ons geweest, dat ik het niet aan durft een ander hondje te nemen.ik ben heel bang dat ik ga ver gelijken en dat is niet de bedoeling.En kunt ik er lief voor zijn, ik weet het niet. laat ik eerst maar eens goed het verlies van maxi en fleurtje verwerken.
je hebt gelyk hoor het is soms moeilijk tegelijk geeft je een ander hondje een gouden mandje maar je twyfel nog laat het maar wat overgaan je gaat zelf zien of je er klaar voor bén
Ik vond het ook heel moeilijk hoor en heb echt een paar maanden aan de gedachten moeten wennen . Maar vond het zo stil in huis . Bella is een totaal andere hond qua formaat en gedrag dat maakt wel dat ik niet teveel ga vergelijken denk ik . Sterkte met het verwerken van het verlies van Maxi en Fleurtje . Ik denk dat je wel merkt als je hart weer open kan gaan staan voor een nieuw hondje
Dankjewel. Ze hebben allebei een eigen plaatsje in je hart, er is ruimte genoeg voor allebei!
Wij hebben Speedy en Tessa 17 jaar bij ons mogen houden, toen was het tijd om ze samen over de regenboogbrug te laten gaan. Dat heeft letterlijk mijn hart gebroken en ik ben 2 dagen na hun ook bijna overleden. Mijn partner had mij samen met de honden zullen begraven.
Toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis was de wereld erg kil, er was weinig mededogen. Hier op HP vond ik die wel, maar in mijn omgeving niet. Daarom zijn we versneld aan een andere hond begonnen, mijn partner was er eigenlijk nog helemaal niet aan toe maar uit liefde voor mij ging hij er ook voor.
Hailey verdreef de kilheid en nam de zon mee toen ze hier kwam wonen. We waren als gezin zwaar getraumatiseerd, maar Hailey heeft ons allemaal doen opleven. Tevens is het goed voor mijn hart revalidatie om erop uit te gaan met ons meisje. Ze is heel knuffelig en ligt graag bij je. Elke avond ligt ze als een beeb met de pootjes omhoog bij me te slapen, om van te smelten zo lief.
Het gemis blijft, ook al is Hailey bij ons. We kunnen Speedy en Tessa nog altijd niet missen. Maar ik las eens ergens: een huis is geen thuis zonder hond en zo voelde dat voor mij tenminste wel. Zonder hond was het zo leeg in huis.
Neem eerst de tijd om te rouwen en dan komt er vast weer ruimte in je hart om een ander hondje te verwelkomen en een nieuw hoofdstuk te kunnen beginnen.
Wij hebben Speedy en Tessa 17 jaar bij ons mogen houden, toen was het tijd om ze samen over de regenboogbrug te laten gaan. Dat heeft letterlijk mijn hart gebroken en ik ben 2 dagen na hun ook bijna overleden. Mijn partner had mij samen met de honden zullen begraven.
Toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis was de wereld erg kil, er was weinig mededogen. Hier op HP vond ik die wel, maar in mijn omgeving niet. Daarom zijn we versneld aan een andere hond begonnen, mijn partner was er eigenlijk nog helemaal niet aan toe maar uit liefde voor mij ging hij er ook voor.
Hailey verdreef de kilheid en nam de zon mee toen ze hier kwam wonen. We waren als gezin zwaar getraumatiseerd, maar Hailey heeft ons allemaal doen opleven. Tevens is het goed voor mijn hart revalidatie om erop uit te gaan met ons meisje. Ze is heel knuffelig en ligt graag bij je. Elke avond ligt ze als een beeb met de pootjes omhoog bij me te slapen, om van te smelten zo lief.
Het gemis blijft, ook al is Hailey bij ons. We kunnen Speedy en Tessa nog altijd niet missen. Maar ik las eens ergens: een huis is geen thuis zonder hond en zo voelde dat voor mij tenminste wel. Zonder hond was het zo leeg in huis.
Neem eerst de tijd om te rouwen en dan komt er vast weer ruimte in je hart om een ander hondje te verwelkomen en een nieuw hoofdstuk te kunnen beginnen.
Lijkt me lastig om zo te zijn binnen een gezin. Dat is de reden waarom ik alleen blijf. Relaties plaatsten me voor een keuze, en als het op mijn dieren komt, dan is er geen keuze. Ik mis geen relatie hoor, dat stadium ben ik voorbij. Op dit forum noem ik mijn meisje(s) en me ventje een dier, maar voor mij zijn ze gewoonweg mijn alles.
Leuk om te merken dat ik daar niet alleen in sta, ook al maakt het niet uit.
Als mijn huidige meisje er niet meer is, hoop ik er heel snel daarna ook niet meer te zijn, dat zou perfect zijn. Laat de mensen maar lachen en het niet begrijpen. Het mensDOM, weetjewel.
Jij? jij hebt een gezin die je nodig heeft. Speedy en Tessa zie je later weer terug. Je taak hier is nog lang niet af.
Je voelt het goed aan. Eerst verwerken zoals je kan. Iedereen is anders.
Ik geloof je best want verleden jaar myn hondj ingeslapen aan 12j doet zeer veel pyn na een tyd zei men man we nemen één ander nu gaat het beter toch heb ik nog steeds verdriet voor myn lieverdje maar we geve een thuis voor lilly nu en er is terug beweging sterkte nóg
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?