Panische angst voor de dierenarts en oordruppels

Hallo allemaal!

Ik ben een nieuwtje op dit forum! Maar sinds wij vorig jaar in september onze Basil in huis hebben genomen op 1,5-jarige leeftijd, blijkt "google it" mijn meest frequente bezigheid te zijn! Over vanalles en nog wat: Hij blaft naar voorbijgangers, wat nu? Is knuffelen nu echt verboden? Hoe vaak poepen per dag is teveel? En meer van die uiterst dringende, levensbedreigende "nieuwe-hondenmama-issues". En ik denk dat ik in 90% van de gevallen op jullie forum uitkwam. Dus ik dacht, het word gewoon tijd dat ik lid word!

Wij hebben Basil dus overgenomen van een vorige eigenaar die er helemaal niets mee deed. Daaronder valt ook "opvoeden". Toen het dus echt de spuigaten uitliep met zijn onhandelbaarheid, gingen de handen in de lucht en verdween elke nog overblijvende interesse om energie in hem te steken. We hebben ingegrepen en hebben hem gewoon meegenomen. Het arme dier wilde gewoon aandacht, tijd en liefde. Wij hadden die meer dan genoeg. Beste beslissing ooit.

Maar we staan wel voor een uitdaging. De beroemde beïnvloedbare puppyperiode is voorbij, dus opvoeding kost iets meer moeite. Hij kende zelfs zijn eigen naam niet, zwijgstil het commando "Hier!". Zijn grootste probleem ligt in het kalm blijven bij prikkels. Dat maakt onze dagelijkse wandelingen vaak een uitputtingsslag. Andere honden, katten, een rolluik dat op of af wordt gelaten, een fietser... Prachtige hysterische taferelen krijgen de omstaanders te zien! Maar dat komt wel allemaal goed, het gaat al veel beter als enkele maanden geleden.

Het enige is, wanneer er nu echt iets mis is met hem, en hij naar de dierenarts moet, denkt hij dat hij naar de slachtbank gaat. Ik denk niet dat "panisch" het helemaal omvat. Op de onderzoeksbank draait en wurmt en joelt en hapt hij alsof hij er werkelijk van overtuigd is dat dit zijn einde betekent. Hij breekt bijna zijn eigen botten om zich uit mijn armen te wringen. Hij heeft dus nu een oorontsteking. Wat een feest! Het onderzoek zelf was al een drama (wie steekt nu ook een wattenstaafje 3 keer tot bijna 1 meter diep in zijn oor??), en nu moeten er door ons ook nog eens 2 keer per dag gedurende 7 dagen, in beide oren, druppeltjes gespoten worden. Mijn vriend en ik komen samen eigenlijk zowat 3 armen tekort.

Het is verschrikkelijk om te zien, hoe bang hij is voor wat we hem gaan aandoen. We weten dat hij gedurende 1,5 jaar geen leuk leven heeft gehad, en we willen dat voor hem goedmaken. We willen hem het beste leven geven dat we kunnen. Ik wil niet dat hij door dit gaat denken dat wij het nu ook al slecht met hem voor hebben. En ik vroeg me dus af: hoe traumatisch is zo'n dierenartsenbezoek, als dat zijn reactie is? En die toediening van die oordruppels door ons? Gaat hij zich dat blijven herinneren? Gaat hij naar ons kijken, en denken aan hoe we hem een week lang hebben gefolterd aan zijn oren? 

Alvast bedankt allemaal!

De angst zal zijn voor jullie + oordruppels. Niet voor jullie.

Ik heb 3 filmpjes over hoe je een hond zelf vrijwillig oren kan leren druppelen. 

Vergt wel wat toewijding en omdenken. Hetzelfde principe is ook op je dierenartsbezoeken toepasbaar. 

https://m.youtube.com/watch?v=4_VzNv7TC9U

https://m.youtube.com/watch?v=5awhz5khRUs

https://m.youtube.com/watch?v=dAIVo4aXVYg

De honden in de filmpjes hebben allemaal ervaring met deze manier van trainen of de trainer heeft het.

de basis is de bucket game waarbij de hond zelf bepaalt of hij meedoet, even pauze neemt of stopt. Hierdoor krijgt de hond controle ver wat er met hem gebeurd. Het resultaat is dat hij zal meewerken, ook aan vervelende dingen. 

Korte video bucket game

https://m.youtube.com/watch?v=GJSs9eqi2r8

 In dit filmpje is goed te zien dat de trainer niet verder gaat als de hond er niet klaar voor is. Hoofd wegdraaien means "not ready"

https://m.youtube.com/watch?v=4n_J6EO55Cc

Hoi hoi welkom hier. Wat fijn dat Basil bij jullie is nu.

Vergeet zijn verleden, hij is nu bij jullie en heeft het goed. Honden leven in t nu, sommige dingen zetten zich wel vast, maar hij voelt jullie liefde NU.

Wat moet dat moet, hij heeft nu oorontsteking, dus jammerdepammer die druppels moeten er in. 

Verder, hou t klein. Korte wandelingetjes, doe t rustig aan met hem. Zo min mogelijk prikkels, rustig opbouwen. 

Ga heel vaak naar de dierenarts, gewoon voor de lol. Voor een knuffel en even wegen, oid. Op de lange termijn helpt dat echt.

Dank je Wendy! Van die techniek had ik nog niet gehoord. Ik ga de filmpjes eens uitgebreid bekijken!

Bedankt Paddy's Mate! We doen het inderdaad heel rustig aan met hem. We zien ook dat dat werkt. Bemoedigend ook te lezen dat hondjes altijd elke dag opnieuw beginnen, met een hoopvolle lei. Konden wij dat maar... En goed punt over de herhaalde dierenartsbezoekjes! Dat kwam niet eens in me op! Een wekelijkse raadpleging, wij gaan de populairste klanten zijn van de streek !

Je zou met Bachbloesem nog wat kunnen ondersteunen, moet je even googelen naar iemand bij jullie in de buurt.

Bachbloesems gebruiken we al inderdaad! Dat heeft al heel wat verbeterd!

 Heb je dan op maat laten maken? Dat zou ik wel doen namenlijk.

Ja, onder begeleiding van 2 hondengedragstherapeuten. Ze hebben ons al enorm verder geholpen dit voorbije jaar.

 Oh super, wat goed om te horen!

Succes met  Basil. Fijn dat hij bij jullie mag wonen. Maarre wat een grappige foto heb je daar.

Dank je wel Len@!

 Jaaa, die foto vat eigenlijk zijn hele guitige persoonlijkheid samen! Alles stelen waar hij aan kan komen (nog een overblijfseltje van zijn vorige thuis), en dan met het gestolen item in de mond "pak me dan als je kan" uitlokken bij ons . Ze hebben ons nu geleerd dat het enige wat we daar (voorlopig) mee kunnen doen, is ruilhandelen met iets lekkers wat hij niet kan versmaden: parmaham dus ! 

Ik vond net deze nog.

http://www.drjensdogblog.com/white-coats-and-doctors-and-needles-oh-my-making-vet-visits-fun-and-easy/

Staat allicht iets bij dat je kan gebruiken.