Hoeveel honden uit het buitenland hier aanwezig? vertel je verhaal..

Ik ben heel erg benieuwd hoeveel buitenlandse honden eigenaren hier actief zijn?
Ben benieuwd naar ervaringen en verhalen.

Ik heb het dan over honden van verschillende stichtingen, zoals ACE, Dog rescue greece, arca noah etc.

Ik lees vooral mee want wij zijn nog maar net bezig met een adoptieprocedure.

Ben benieuwd!

Hier een Spanjaard. 

Ik heb heel veel contact gehad met heel veel verschillende stichtingen. Maar bij sommige had ik echt geen goed gevoel en na wat Google werk kwam ik er achter dat sommige stichtingen niet meer zijn dan broodfok of handelaren.

En andere stichtingen vond ik te groot en kreeg ik het gevoel dat ik niet zo moest zeuren met al mijn vragen en maar gewoon een hondje moest adopteren. Deze vielen dus ook af.

Er was 1 stichting die ik echt fantastisch vind en volledig vertrouw en eerlijk is, deze stichting steun ik nog steeds maandelijks. Maar bij deze stichting zat op dat moment geen geschikte hond voor mij. Dus ik zou wachten.

Maar vriendin van mij stuurde een link van de advertentie van een hondje en ik was opslag verliefd en had ook echt een goed gevoel bij de stichting.  Na veel vragen van mij uit en een ontmoeting heb ik de knoop doorgehakt en heb haar nu 2 jaar geleden in augustus opgehaald. 

Mijn Spanjaardje Moh, waar ik elke dag dol gelukkig mee ben 

Hey Ciska,
Bedankt voor je reactie!
Wat een leuk hondje!

Ik heb je een privebericht gestuurd met wat vragen.

Groetjes

Wij hebben onze tweede poolse hond, de eerste was Lola zij is twee jaar geleden overleden (ongelooflijk trouwens dat het alweer twee jaar geleden is). Ze was gevonden in een bos, en had daarna 4 jaar in een pools asiel gezeten.

Een forumlid had ooit een filmpje over haar gemaakt, (en over veel herplaatsertjes van het forum) hier staat in het heel kort haar verhaal

https://www.youtube.com/watch?v=8wdAJQgiBeU

Lola

En nu hebben we sinds twee jaren Jenna, van dezelfde stichting, uit een ander asiel in Polen. Zij heeft daar een jaar gezeten voordat ze bij ons kwam.

Ze is een ontzettend lieve, zachte hond, kon niet makkelijker in de omgang. Wat niet betekend dat alles makkelijk is met haar. Ze is bang voor andere honden en blaft eerst vanaf grote afstand, en nu na twee jaar nog altijd bij veel honden als de afstand te kort is, maar soms kan ze zich ook inhouden. Bovendien heeft ze allergieen wat nog het allerlastigst is voor haarzelf en ook voor ons, maar ook dat hebben we nu redelijk onder controle.

Ook is ze een jagertje, kan niet of alleen heel gedoseerd loslopen

Maar een geweldige lieve hond.

ik vind dat je van zulke honden als Lola en Jenna enorm veel leert over honden, hoe ze communiceren, en hoe ze ondanks een moeilijk verleden toch weer een fijn leven kunnen hebben.

Voordat we June adopteerde hebben we contact gehad met een Spaanse organisatie, deze organisatie bleek achteraf niet zo betrouwbaar als dat ze in eerste instantie over kwamen. De hond die we gekozen hadden is uiteindelijk dus ook nooit bij ons aangekomen.

Na een tijd besloten we toch alsnog voor een buitenlandse asielhond te gaan. Dit werd June, we 'adopteerden' haar via Mirtos Animal Project. Ze was toen 9 maanden en zat al in Nederland bij een gastgezin waardoor we haar vooraf konden bezoeken. June was in het begin behoorlijk angstig vooral voor mensen, naar andere honden was ze wat terughoudend. 

Nadat we haar mee naar huis genomen hadden, was ze vrij snel aan ons gewend en mochten we haar ook vrij snel voorzichtig aanraken. Vreemde mensen vindt ze nog steeds wat eng, zij kunnen haar niet aanraken, ze blijft altijd buiten handbereik, soms pakt ze wel heel voorzichtig een snoepje aan van mensen.

Zo extreem als in het begin is het zeker niet meer, toen verzette ze bijvoorbeeld letterlijk geen poot op het moment dat ze iemand zag, een rondje dat nu bijvoorbeeld een kwartiertje duurt, kon toen zo een uur in beslag nemen. Soms zat er echt niks anders op dan haar op te tillen tot een rustiger stuk/tot aan huis.

Nu doe ik zelfs canicross met haar en loopt ze vol trots voorop, met haar krulstaart de lucht in.

Hier een Bosniër. 

Kaylo komt niet van een officiële stichting. Gewoon twee lieve vrouwen die zich inzetten voor honden uit het buitenland. Dat betekende overigens niet dat je zomaar in aanmerking kwam. Ze probeerde zo goed mogelijk de toekomstige baasjes te screenen. 

Ik kwam per toeval zijn foto tegen op FB. Hij was toen 2 jaar en had zijn tijd doorgebracht op straat en in een asiel en was er zowel geestelijk als lichamelijk slecht aan toe. Toen hij lichamelijk in staat was om te reizen is hij naar mij toegekomen. 

Zo zag hij eruit toen hij hier kwam: 

Van kaylo heb ik een heleboel geleerd over angstige honden en hondentaal algemeen. Hij het eigenlijk altijd beter vinden met andere ex-straathondjes dan met bepaalde rashonden. Dat zal we iets met lichaamstaal te maken hebben. De band die ontstaat vind ik geweldig, we hebben al zoveel meegemaakt samen om zijn angsten te overwinnen 

 En dit is Kaylo inmiddels: 

Faro komt ui Spanje, hij was 8 toen hij hier kwam, we hebben hem 5 jaar.

Faro was binnen 1 dag zindelijk, had wel wat probleempjes maar die zijn allemaal opgelost, nu hebben we een top hond.

De band is heel sterk met ons, hij kan niet alleen zijn, dat is soms wel lastig.

Wij hebben 1,5 jaar geleden Mona geadopteerd, een schat van een hond!

Wij hebben twee buitenlandse honden en zijn ook opvanggezin!

Mijn vriend en ik waren opzoek naar een tweede hond en dat moest een teefje worden en verder moest ze vooral gewoon lief zijn.
We zijn in Nederlandse asielen gaan kijken maar vonden daar niet wat we zochten. Toen hebben we een aantal honden geselecteerd van buitenlandse stichtingen die al in Nederland waren zodat we ze konden bezoeken.
Als eerst kregen we reactie over Nova (toen Sony) en we konden diezelfde avond nog komen kijken en dat hebben we gedaan.
We waren opslag verliefd en hadden ook direct besloten dat zij het moest worden. De stichting heeft haar toen een week later bij ons thuis gebracht.
Ze was toen 7 maanden en inmiddels is ze al ruim 3 jaar bij ons. Nova uit Roemenië.
Ze is onzeker en schrikt snel en kan dan heel schichtig reageren. Ze is erg gesteld op haar persoonlijke ruimte en laat zich dan ook niet zomaar besnuffelen door vreemde honden. Mensen en kinderen vindt ze geweldig en ze denkt altijd dat iedereen overal snoepjes speciaal voor haar heeft.


Onze tweede buitenlander kwam al snel nadat mijn eerste hond Juneau overleden was.
Ik was voorzichtig rond aan het kijken en raakte opslag verliefd op een foto van een buitenlands hondje die in een Nederlands asiel zat. Ik heb contact opgenomen via de mail en het klonk allemaal fantastisch dus ik wilde haar de volgende dag graag ophalen.
Die dag bleek na telefonisch contact dat het hondje al geadopteerd was (ik had haar namelijk niet gereserveerd) dus helaas pindakaas..
Toch wilde ik langskomen om te kijken want ze vertelde dat er nog een hoop andere hondjes ook op een baasje zaten te wachten.
De mevrouw die ons hielp heeft toen een hondje dat leek op het hondje waar ik eigenlijk voor wilde komen voor ons gehaald om te bekijken en dat was Jairo (toen Blue). Een super lief schatje maar eigenlijk wilde ik op dat moment een teefje dus besloot om zelf even rond te gaan kijken in het asiel. Stuk voor stuk natuurlijk allemaal schatjes maar toen ik bij de laatste kennel aankwam zat daar Jairo en hij herkende mij duidelijk. Ik kon hem dus echt niet laten zitten dus ik hij het geworden en daar heb ik geen moment spijt van gehad.
Toen 5 maanden oud en nu bijna 3 jaar bij ons, Jairo uit Bulgarije. Jairo spreekt de hondentaal zeer goed maar kan soms uit onzekerheid een foutje maken. Over het algemeen is hij heel stabiel en helpt hij mij ontzettend goed bij het socialiseren en inburgeren van de opvanghonden of wanneer ik bij iemand een gedragsconsult heb. Voor mensen is hij lief maar naar mannen vaak gereserveerd.


Sinds kort zijn wij opvanggezin geworden voor een stichting die honden bemiddeld uit een Spaans asiel en hebben we Penny en daarna Steve in opvang gehad.
Penny zat al enkele maanden voor de tweede keer in het asiel en Steve zat er al ruim een jaar. Beide zijn ze nog geen 2 weken bij mij in opvang geweest en al geadopteerd!
Binnenkort verwachten we onze derde opvanghond.
Penny:

Steve:

Hier wonen drie Spanjaarden.


De eerste is Cosmic. Haar adopteerde ik in januari 2013. Ik woonde toen net op mezelf en had een bejaarde Mechelse Herder mix genaamd Punk. Ik wilde graag een tweede hond, een jongere hond, waarmee ik lange wandelingen kon maken, misschien een sport kon beoefenen. Ik zocht alle Nederlandse asielen af maar kon niets vinden dat bij ons paste. Ik heb altijd iets met windhonden gehad, maar wilde liever geen hele grote hond. Toen kwam ik na wat zoektermen op een website van een stichting die honden uit Spanje haalde, en daar stond Cosmic. Podenco stond erbij, maar dat leek mij onzin. Ik had het ras eens in een boek gezien en die honden zagen er heel anders uit (ik keek dan dus naar de Podenco Ibicenco). Dit was vast een mixje met een Dwergpinscher, of zo. De stichting deed een huisbezoek bij me, we werden goed gekeurd. Cosmic was al in Nederland dus ik ging haar samen met mijn zus opzoeken. Het gastgezin had moeite haar te laten gaan en was daarom nogal "pushy". Ze hadden eigenlijk het liefst dat we haar meteen mee namen, en stom genoeg hebben we dat dan ook maar gedaan.

De eerste zes maanden met Cosmic waren rampzalig. Volgens haar omschrijving kon ze alleen zijn, was ze zindelijk, kon ze loslopen, etc. Dit alles bleek in de praktijk tegen te vallen. Cosmic plaste veel binnen, liep vaak weg, en kon alleen alleen zijn samen met mijn andere hond. De frustratie groeide bij ons beide, ik had niet het makkelijke hondje waar ik naar gezocht had (en waar ze op leek toen ik de omschrijving las), en zij had niet de begripvolle baas die zij nodig had. Na negen maanden overleed mijn oudere herdermix en waren Cosmic en ik op elkaar aangewezen. Pas toen is onze band eigenlijk wat beter geworden. Ik heb geleerd haar met respect te behandelen, zij heeft geleerd dat ze soms best eens mee mag werken. Loslopen kan ze nog steeds niet echt, maar goed, dat hoort een beetje bij het ras. Alleen zijn is ook nog steeds een probleem, al gaat het met de aanwezigheid van een andere hond super. Zindelijk is ze inmiddels wel, als ik haar niet de ruimte van het hele huis geef. Laat ik 's nachts alle deuren open staan, dan plast ze wel binnen. Ze heeft een beetje een handleiding :)

In februari 2014 kwam ik Wispa tegen op Facebook..


Ze werd door mensen gedeeld en was met spoed op zoek naar een adoptant of gastgezin. Ze zat nog in Spanje. Mijn herdermix was toen vijf maanden overleden en ik twijfelde of ik een tweede hond wilde, en zo ja, of ik een tweede Podenco wilde. Ik bood me daarom aan, om Wispa op te vangen. Zij zou een duwtje de goede richting op krijgen, en ik zou kunnen ervaren hoe het leven met twee Podenco's zou zijn. En wie weet, als het echt zou klikken, zou ze zelfs kunnen blijven.

Ik wist heel weinig van Wispa toen ze hier kwam, ik wist alleen dat ze in een grote schuur met een boel Podenco's had gezeten en dat ze enorme wonden had. Ik wist niets van haar karakter. Al na een paar dagen hier in de pleeg merkte ik wat vreemds aan haar, alsof ze niet altijd goed zag. Het contact met de stichting verliep moeizaam, zij waren van mening dat ze gewoon moest wennen. Na een hele strijd mocht ze uiteindelijk naar de dierenarts, maar wel naar die van hen in België, een enorm eind rijden voor mij. Wispa zou daarom opgehaald worden door een vrijwilliger van de stichting, ze zou mee doen met een groepswandeling in België, en zou daarna naar de dierenarts gaan. Hoe en wanneer ze terug zou komen, daar gaf de stichting weinig details over. Toen ik haar mee gaf aan een vrijwilliger wist ik dan ook niet of ik haar ooit nog terug zou zien. Geen fijn gevoel, dus ben ik met een vriendin achter haar aan gereden naar België om bij het dierenarts bezoek te kunnen zijn. Daar bleken mijn vermoedens te kloppen - Wispa bleek zo goed als blind te zijn. Het contact met de stichting bleef moeizaam lopen, ook hadden we nogal andere ideeën over waar Wispa terecht zou moeten komen. Uiteindelijk besloot ik Wispa zelf te adopteren, zodat ik zeker wist dat ze niet in de problemen zou komen. Ondanks dat de klik met zowel mij als Cosmic niet optimaal was. Vanwege haar slechte zicht heeft Wispa behoorlijk wat angsten, en komt ze soms fel uit de hoek. Ze is niet betrouwbaar rondom kinderen of andere dieren. Aanraking vindt ze niet altijd fijn, naar "vreemden" wil ze nog wel eens uithalen, maar mij gelukkig niet meer. Ik heb zelfs nog twee keer geprobeerd haar te herplaatsen, omdat de klik met zowel Cosmic als mij niet optimaal is/was, en omdat Wispa eigenlijk meer begeleiding nodig heeft dan wat ik haar kan geven. Helaas kwam hier 0,0 reactie op, en omdat ik haar eigenlijk helemaal niet kwijt WIL, heb ik het idee uit mijn hoofd gezet. Sinds dit jaar weet ik dat Wispa ook patella luxatie heeft, waarvoor ze enkele behandelingen heeft gehad. Nu slikt ze supplementen en fiets ik dagelijks met haar. Hiermee is Wispa mijn grote zorgenkindje, maar ik ben ondanks alles enorm gek op haar. Ze is altijd vrolijk, een lekker losse wiebelkont.

Als derde kwam de kleine Benjamin, Luuk.


Luuk is gevonden in een afvoerpijp, door dezelfde persoon die Cosmic gevonden heeft. Ze benaderde me met de vraag of ik Luuk een tijdje op wilde vangen, een weekje ongeveer, want er waren al geïnteresseerden in Nederland die hem graag wilden hebben, maar hem graag eerst wilden ontmoeten. Een derde hond in huis zag ik niet zo zitten, maar omdat het maar voor een weekje was, en ik de vinder kende.. vooruit, waarom niet. Nog voor Luuk op Nederlandse bodem landde had het gezin dat interesse in hem had afgezegd. 

Ik had in het begin niet zo veel met Luuk. Hij was heel erg bang, zat apathisch onder mijn salontafel alsof hij alle hoop verloren had. Als ik hem al aan kon raken, voelde hij kei hard aan, al zijn spieren waren 24/7 gespannen, hij voelde aan als een rotsblok. Ook bleef hij stijf stil staan/liggen in de positie waarin je hem neerzette. Hij was echt een hoopje ellende.. Maar.. hij was wel jong en klein, dus het verbaasde me dat de reacties voor hem uit bleven. Uiteindelijk reageerden er twee mensen op hem, in een half jaar, maar beide waren geen geschikte adoptanten voor Luuk. Ondertussen werd ik steeds verliefder op dit kleine ventje, hij begon eindelijk los te komen. Ik wilde per sé géén derde hond, maar oh wat vond ik het lastig om hem los te laten. Ik besloot de stichting te vragen om hem naar een ander gastgezin te doen, omdat afscheid nemen steeds moeilijker zou worden. Maar op dat moment meldde zich weer iemand die interesse in hem had, dus hij bleef weer even, maar ook dit gezin bleek niet geschikt. Mijn hart heeft toen besloten dat Luuk moest blijven, onder heftig protest van mijn hoofd, die echt geen drie honden wilde, omdat drie honden gewoon echt teveel is voor één persoon met een uitkering.

Ik ben ontzettend blij dat mijn hart het gewonnen heeft van mijn hoofd. Drie honden is echt niet makkelijk, écht niet, maar ik had Luuk niet willen missen. Hij voelt een beetje als mijn soulmate, echt "mijn" hondje, en ik zou me geen leven zonder hem voor kunnen stellen.

En zo kwam het dus, dat hier drie Spanjaarden wonen.. :D (sorry voor het lange verhaal!)

Wat een mooie foto van Luuk zeg! Zo met die bloemen op de achtergrond en de uitstraling en houding van Luuk . Erg mooi!

Wij hebben er 2 van ACE. Onze Puck en opvanger Tinus. 

Afgelopen november en december heb ik er stage gelopen en heb toen Puck geadopteerd. Puck is met 3 a 4 maanden oud door hondenvangers gevangen en naar het dodingsstation gebracht waar ze door ACE uit is gehaald. Na een half jaar in het asiel heb ik haar geadopteerd. 

Ze is heel vrolijk, actief en speels. Ze doet het super goed op de honden cursus en ze is mijn levende knuffel.  Ze is mijn eerste eigen hond en mijn volgende honden zullen waarschijnlijk ook van ACE komen (aangezien ik daar nog af en toe naar toe ga) of iig  herplaatsers of rescuers zijn. 

Sinds 5 weken hebben we Tinus er tijdelijk bij, totdat hij zijn gouden mandje vindt. Tinus was Pucks kennelmaatje en zat al 1,5 jaar in het asiel. Omdat ik graag iets voor hem wilde doen hebben we besloten om hem op te vangen. Omdat hij ook terughoudend is is dat extra goed voor hem. 

Tinus leefde op straat met een groepje kleine hondjes waar hij door mensen werd gevoerd. Omdat de hondenvangers zouden komen hebben die mensen ze gevangen en naar het asiel gebracht waar hij dus 1,5 jaar heeft gezeten. 

Hij moest erg wennen aan het leven in huis en is terughoudend naar mensen. Gelukkig is hij niet extreem angstig, onbekende kunnen hem na een paar minuten meestal uit de hand voeren en aaien. 
Hij kan super leuk spelen en is heel actief. hij vindt wandelen en steppen dan ook geweldig, zo leuk om te zien. 

Voor mensen die met een iets angstige hond om kunnen gaan is hij een geweldige en makkelijke hond. Hij is echt een leuk ding! 

Hier 1 Spanjaard van ACE .

Ik heb Rayosk in 2014 vanuit mijn stage meegenomen. In eerste instantie zou ik helemaal geen 3e hond nemen. Maar Rayosk bleef me telkens zo veel achterna lopen en aan me plakken dat ik me bijna schuldig voelde om hem te laten zitten. In het begin vond ik hem door dat aanhangerige gedoe reuze irritant, maar later zag ik er toch wel het aandoenlijke van in. 

Nu is hij overigens nog steeds zo hoor, loopt me overal achterna, is enorm baasgericht en loyaal. Is over het algemeen gewoon heel graag bij ons. Verder heeft hij geen rugzakje, hij is opgevoed in een pleeggezin. Toen hij 8 maanden was adopteerde ik hem en met 10 maanden vloog hij mee naar NL. Ook al had hij er eigenlijk niet moeten zijn, is hij niet weg te denken uit ons gezin.

Kom je in september ook naar de ACE dag??  Ben je daar al eens ooit geweest? 

Is hij dan vanuit het opvang gezin weer naar het asiel gekomen?? Aangezien je hem daar hebt gezien tijdens stage toch? Meestal blijven ze totdat ze geadopteerd zijn in het opvanggezin. 

Echt leuk al die stagiaires die honden adopteren. Bij ons heeft ook letterlijk iedereen naar huis gebeld om een hond te adopteren. Bij de helft mocht het helaas niet. (Of eerst wel en later niet)  Maar de rest wel.  

Dit jaar kom ik helaas niet naar de ACE dag, ik ben verhinderd, maar ben de afgelopen 2 jaren wel geweest met Rayosk er bij. Was erg gezellig! 

Hij is met een maand of 4 naar het asiel gegaan, hij is gevonden in een nest van 5 pups (weggegooide containerpuppy's) van een paar dagen oud, dus het opvang gezin kreeg gelijk 5 van die monsters tegelijk haha

Wat jammer. Ben je veel bekende honden tegen gekomen?? Ik ben heel benieuwd hoeveel ik er ken. Helaas komt Pucks broertje niet. 

Dan heeft hij inderdaad helemaal geen rugzak, dat is fijn! Puck heeft de eerste 3 a 4 maanden vanalles mee kunnen maken. Inmiddels nog maar weinig van te merken, behalve dat ze een serieus trauma heeft van de sproeier. Ik denk van het dodingsstation, aangezien ze daar de kennels schoonspuiten met de honden er nog in. Ze zal verder nooit zo'n sul worden als Jaimy die echt nergens van schrikt, maar er is in het dagelijks leven nog maar weinig van te merken. 

 Dat heeft hij dan toch goed gedaan het heeft gewerkt,lieve hond.

Ik ben ex-eigenaar van een buitenlander. 

Odi. 

Hij kwam met 8 maanden leeftijd bij mij, en ik mag denk ik wel zeggen dat hij mijn leven compleet op z'n kop heeft gezet. 

Ik wilde een hondje om er mee op uit te trekken, dus gingen we op bezoek bij een stichting. 

Daar vonden we Odi. 8 maanden oud, bang, maar de meest lieve ogen ooit. 

Odi was mijn leermeester. Hij was een enorm moeilijke hond, maar doordat ik mezelf ontwikkelde, ontwikkelde hij ook. 

Ik heb zo ongeveer mijn hele leven te danken aan Odi, die mijn leven echt richting gaf. 

Helaas is Odi vorig jaar overleden, ik mis hem nog iedere dag... 

ja

Ze is echt een geweldig beest, ook hondenmensen uit de buurt zijn gek op haar: dat ze toch zo lief is en leuk. En dat is ze gewoon ook, ze heeft echt een prachtkarakter. Ze kwam wel als een wat bang hondje, dat nog veel moest leren (zoals riem lopen zelfs), maar dat ging eigenlijk best makkelijk en ze is heel goed te trainen. Als de omstandigheden het hadden toegelaten was ik zeker met haar naar iets als G&G of misschien wel doggydance gaan doen. 

Hier twee Spaanse dames

Misty (de Gordon) kwam op ons pad toen wij opzoek waren naar een hond die aan ons (karige) wensenlijstje voldeed en in de Nederlandse asiels geen hond voorbij kwam waar we voor vielen

Na 1 blik op haar hoofd (sorry voor de slechte foto) zoals ze op hun site stond, meteen contact opgenomen en een afspraak gemaakt om haar te ontmoeten

.... en zo hadden we een paar dagen later een schuchter meisje in huis wat haar vertrouwen in mensen kwijt was, maar binnen no time heel timide contact zocht met ons.

Vreemden (mannen) kunnen nog altijd met argus ogen bekeken worden... en als ze een pet/jagersjas/hengel/bezem/stok of wat dan ook bij zich hebben, wordt 'de blik' vergezeld met een onzekere blafsalvo 

Maar ze vertrouwd ons genoeg om daar nu snel overheen te stappen ... daar waar ze voorheen totaal in paniek probeerde weg te komen zal ze nu na haar 'waarschuwingen' gewoon gaan kennismaken om daarna zich om te draaien en te gaan snuffelen of er nog iets spannends te vinden is 

En nu na (bijna) 6 jaar mijn alleralleraller liefste meisje is en die we nooit meer uit ons leven weg kunnen denken.

Portret twee is ons Galgo meisje.

Zij komt van dezelfde stichting en is eigenlijk per ongeluk bij ons terecht gekomen

Wij waren niet opzoek naar een tweede hond, maar door omstandigheden ging mijn man mee naar Spanje om een aantal geselecteerde honden op te halen om in Nederland via pleeggezinnen ter adoptie te worden geplaatst.

Om een lang verhaal kort te houden.... Aysa heeft wel geteld 3 hele dagen bij het gastgezin gezeten.

Zij is in Spanje onder zijn huid gekropen en daar nooit meer onder vandaan gekomen <3

Toen ik hem op Schiphol ging halen kreeg ik al de riem in mijn handen gedrukt met de opmerking 'kijk nou hoe lief en mooi ze is'

Dus na 2 dagen 'zeuren' zijn we maar met Misty in de auto gestapt om eens te zien hoe die haar zou vinden...... en we kwamen thuis met 2 honden :D

Aysa is ondanks haar verleden van mishandeling totaal onbevangen naar mensen toe... altijd in voor een grap en een grol

Elke dag tovert ze een lach op ons gezicht met haar rare streken, grollen en grimassen.... en nog elke dag zegt mijn man 'wat is ze mooi hé '

Twee totaal verschillende honden, zowel uiterlijk als innerlijk... maar ondanks die verschillen vullen ze elkaar prachtig aan en zullen ze ten alle tijden voor elkaar klaar staan

Wat heb je leuke honden Ina. 

Sinds ik stage heb gelopen in een Spaans asiel en ik Puck heb (halve greyhound) ben ik weg van windhonden. Ik zou zo een galgo willen adopteren, maar dat zal toch nooit gebeuren denk ik. Ik wil graag honden die los kunnen lopen, (Heb het daarmee niet echt met Puck getroffen. ) en veel galgo's kunnen dat niet. Sommige wel, maar het risico is bij een windhond groter als bij veel andere honden denk ik. Maar ze zijn zo geweldig lief en relaxed. 

Kan Aysa loslopen?? 

 Aysa kan super loslopen ;) .... alleen niet op de manier die jij bedoelt

Op zich loopt ze niet weg hoor, maar als ze haar benen strekt is ze natuurlijk enorm snel heel ver weg en dat is binnen de bebouwde kom veel te gevaarlijk

Op het strand (waar we vlakbij wonen) gaat het prima en luistert ze ook goed.

In bos of park nemen we het risico niet... te veel prikkels die haar triggeren tot jacht en dan is ze wel onbereikbaar en heb ik geen zicht op wat ze doet.

En ik ben geen baasje die dan denkt 'ze komt wel terug' (wat ze allicht doet hoor)

Ten eerste 1 omdat ik persé niet wil dat ze jaagt, ten tweede 2 zal ze in haar opwinding zomaar kleine hondjes kunnen gaan lopen klieren en dat wil ik hondjes en baasjes besparen ... en last but not least... ze heeft zo'n waanzinnig dun huidje dat ik geheid bij de DA eindig omdat ze zich kapot loopt op takjes of wat dan ook

We zijn wel aan het oefenen tijdens de wandelingen hier in de buurt.... stukjes los en haar dan van de één naar de ander laten rennen door te roepen en dol enthousiast te belonen, en dat gaat prima.... maar elk puntje van afleiding moet je voor zijn om een run in vliegende vaart de andere kant op te voorkomen 

Maar eerlijk is eerlijk.... ik ken legio Galgo's die prima loslopen, ook in de wijk of in het bos.... en wij hopen dat Aysa over een jaar of 12 ook eindelijk zover is dat wij dat bereikt hebben 

Hier een Spaanse dame!

Eigenlijk waren we helemaal niet bezig om nog een hond te nemen. Mijn moeder en ik wilde er heel graag nog een bij, maar mijn vader was niet overtuigt. 

Totdat ik in de morgen Denise op Facebook tegen kwam. Een vriendin van mij had haar post gedeeld en oh wat was ik verliefd op dat koppie!! Uit enthousiastme aan mijn vader laten zien en hij vond haar ook heel mooi. 

Na het avondeten zocht ik weer voor de zoveelste keer haar foto's op. Dit merkte mijn ouders en toen zeiden ze dat ik maar eens moest gaan bellen want anders was ze misschien al weg. Dit heb ik me geen 2e keer laten vertellen en ben dus gaan bellen. 

Ongeveer een uur later was ik uitgebeld. Heel veel informatie over Denise (karakter, gedrag tegenover andere dieren en mensen, gezondheid en bloeduitslagen) te horen gekregen en daarnaast ook over mijn eigen verteld. Mijn woonomgeving globaal verteld etc. 

Maar ik moest het toch echt nog even bespreken met mijn ouders. 

En zij vonden het goed!! Denise zou mijn eerste eigen hond worden! (Moest natuurlijk ook toestemming van mijn ouders hebben aangezien ik nog thuiswoon). 

Na nog wat telefoontjes en mail contact kreeg ik de datum door. 4 juli 2015 zou ze komen. Helaas ging dit niet door omdat het te warm was en het een risico was om 2 dagen te rijden met een transportbus. De volgende datum was 27 juli, pff wat een domper... nog zo lang!

Maar op een gegevenmoment kreeg ik geen foto's meer door en weinig contact van de foster in Spanje (de eerste foster vam de Denise was een super vrouw! Daar kreeg ik heel veel foto's van en had ik veel contact. Maar omdat de datum niet doorging kon Denise daar niet langer blijven omdat er een nieuw hondje zou komen. Hierna ging ze naar een foster waar ik dua niet veel van hoorde). De raarste gedachten gaan door je hoofd...

Helaas weer geen goed nieuws. Denise zou niet 27 juli komen... de auto was kapot grrrr. Weer een hele grote domper. Gelukkig kregen we weer meer contact en kreeg ik weer een foto. Hehe dat voelde goed!! 

Nogmaals een datum doorgekregen. 1 augustus. Maar dit ging heel anders. Ik kreeg niet alleen de datum maar ook gelijk de plaats en tijd. Nu komt ze echt, ik weet het zeker! 

En ja hoor!! Daar kwam ze. 1 augustus 2015 om 16:30 sloot ik haar in mijn armen. Mij meisje!! Wat is ze mooi

Vorige week maandag was Denise alweer 1 jaar bij ons en ik geniet elke dag met haar!!

Nou.. ook ik kan nu zelf wat gaan typen!
Sneller dan verwacht.
Maar olly (voorheen oli) is gisteravond met ons mee naar huis gegaan.

Hij heeft de hele autorit geslapen en heeft vannacht alles droog gehouden en vanmorgen goed buiten alles gedaan!

De paarden vonden hem vooral interessant, de kat vind het allemaal prima, mijn hondje Jason moet nog even wennen, maar is al beter van pas dan gister en ze hebben zelfs al even gespeeld!

Olly is 4 maand oud en komt uit griekenland, we hebben hem via de stichting dog rescue greece

Kan iemand mij helpen met het plaatsen van de foto's?
Dit lukt mij niet???? ze staan wel in het fotoalbum.

Via de telefoon werkt het zo om foto's in je topic te kunnen plaatsen. 

Of heb jij heel ander beeld als je een reactie wilt plaatsen, dan moet je even de andere editor kiezen...

Momenteel woon ik ik met 3 honden in huis uit verschillende landen. Hayzel komt uit Spanje, Finn uit Nederland en Yara uit Dubai. Yara fosteren we, aangezien we haar onder een auto voor ons huis vonden.

Hayzel kwam via AINF uit Spanje. Ik werd verliefd op haar filmpje en foto's. AINF deed een grondig interview en huisbezoek. Uiteindelijk kwam ze naar Nederland, netjes getest op de tekenziekten, gevaccineerd en gesteriliseerd. Vanaf dag 1 is het een makkelijke hond, wel met pit. Hayzel woont inmiddels al weer een jaar of 3,5 / 4 bij mij.

Finn heb ik als pup (bij een geode Fokker!) gekocht dus die telt niet helemaal, al telt hij hier in Dubai wel als buitenlandse hond hahaha :).

Met Hayzel en Finn ben ik naar Dubai verhuist en daar vonden we een paar weken geleden Yara onder onze auto. Inmiddels woont Yara dus ook tijdelijk bij ons tot we een nieuwe baas voor haar hebben gevonden.

Hier mijn drietal :)

" Nou.. ook ik kan nu zelf wat gaan typen!
Sneller dan verwacht.
Maar olly (voorheen oli) is gisteravond met ons mee naar huis gegaan.

Hij heeft de hele autorit geslapen en heeft vannacht alles droog gehouden en vanmorgen goed buiten alles gedaan!

De paarden vonden hem vooral interessant, de kat vind het allemaal prima, mijn hondje Jason moet nog even wennen, maar is al beter van pas dan gister en ze hebben zelfs al even gespeeld!

Olly is 4 maand oud en komt uit griekenland, we hebben hem via de stichting dog rescue greece

"

Kirsten

 Super leuk en ook beetje spannend allemaal. Lekker genieten van elkaar en laat je hondje lekker rustig en gedoseerd aan alles wennen. 

Mooie hond trouwens!