De huskyheren: wat een wandeling...

Geratel in de wasmachine. Ik bedenk met dat ik vergeten ben de penningen van de halsband van Shadow te halen. Hopelijk overleven ze de wasbeurt. Echt druk kan ik me er niet over maken. Spot staat voor me te dansen want na broederlief vindt hij dat het nu zijn beurt is voor een ommetje. Ik stel hem teleur. Eerst effe zitten met een kop thee, want het was me het wandelingetje wel weer. 

Ik plof op mijn stoel en doe verslag aan manlief. Meestal is wandelen met Shadow een feestje. Het is onze eerste husky die hele stukken van de wandeling gezellig naast (!) je loopt en hij geniet van wat werken onderweg, inclusief gehoorzaamheidsoefeningen. Volgens een goede vriendin is hij een herder vermomt als husky. Dat is misschien wat overdreven maar ik vind de afwisseling van een hond die geniet van werken onderweg ten opzicht van een hond die door het landschap sleurt achter vermeende konijnen aan (Spot) best leuk. 

Ik besluit met Shadow naar de Maas te lopen. Daar is een “vergeten veld” dat we meestal geheel tot onze eigen beschikking hebben en waar we lekker kunnen trainen. Helaas loopt er nu net voor ons iemand heen met twee andere honden, waarvan ik vermoed dat het geen vrienden zijn van Shadow. Ach, denk ik, ik kan hier op ’t veld ook wel met het geheime wapen aan de gang, ik doe Shadow wel aan de lange lijn. We hebben een nieuwe apporteer/verstop speel. Zijn vorige grote liefde, de Roze Bever begint te slijten en is ook wat onhandig voor wat ik van plan ben. Namelijk leren apporteren uit het water.

We hebben net thuis even getest en Shadow vindt de Paarse-bal-met-piep-aan-trektouw-met-handvat ook geweldig.

Ik tover Paarse Bal tevoorschijn en slinger hem met mijn gebruikelijke onhandigheid ergens het veld in. Iets verder weg dan de lijn lang is. Die laat ik maar vallen. Te laat bemerk ik dat die lijn om mijn enkel zit. De lijn met rubberen anti-slip die toch wel wat schuurt. AU. Juist die ochtend had ik nog flink op manlief gemopperd dat hij op moest letten met die stomme flexi omdat ik bijna een mooie lijnschuurplek in mijn knieholte had. Nu bezorg ik mezelf een prachtig ring rond mijn enkel. En ik kan echt niemand anders de schuld geven… Terwijl ik hupsend op 1 been de schade inspecteer, komt Shadow vrolijk terugbanjeren met Paarse Bal triomfantelijk in de bek. Een beetje als een boer met kiespijn beloon ik hem uitgebreid.

Even verderop lopen we een boomgaard in. Ik leg Shadow vast en loop een kort spoor, speel aan het einde verstopt. Speurneus vindt hem met gemak. Dat doen we nog een paar keer. Dit had hij even nodig, een paar snelle successen nadat zijn laatste officiele speurles te moeilijk was en hij even afhaakte. We ontdekken nog een leuk spel: de Paarse Bal over de sloot laten vliegen. Alleen als die door mijn onhandigheid middenin de brandnetels vliegt, kijkt hij me vuil aan. Heeeeel omzichtig vist hij hem er tussenuit. 

Met een omweg komen we alsnog op ons veld aan de Maas. Nu weer heerlijk leeg en verlaten en net gemaaid. Geen eendjes in de buurt dus meneer kan lekker even los. We spelen met de Paarse Bal die ook een leuke trekspeel is. Zelfs een “af en blijf” terwijl ik de speel verstop lukt! Zijn eerste echte "zoekapport" zonder lijn is een feit. 

Nu wacht ons nog het waterapport. Een paar weken geleden heeft hij voor het eerst zijn Roze Bever uit de Maas gevist maar toen kreeg ik die niet meer terug. Ik was maar een Eng Mens dat zijn speel in het Gevaarlijke Water deed belanden. 

Omdat ik mijn meneer een beetje ken, bevestig ik voor alle zekerheid bevestig een touw aan Paarse Bal zodat ik straks niet zelf het water in hoef ter redding. Maar zowaar, hij vindt het leuk! Steeds verder gooi ik hem weg. Het grote voordeel vind ik dat hij hier wel moe van wordt maar dat het veel minder belastend is voor zijn gewrichten omdat hij niet abrupt hoeft te remmen.

(dit dus, zo ziet een gewoon apport bij mijn enthousiasteling eruit: https://youtu.be/C0e0fSG9Gkw  )

Na een keer of 4 vind ik het mooi. Stoppen als het goed gaat is bij hem wel belangrijk om de motivatie erin te houden. Hij kijkt me nog even hoopvol aan maar besluit dan lekker te gaan struinen. Langs de oever is hij even uit zicht. Ik roep hem en hij komt aandraven. Wat is hij vies? Gestruikeld of uitgegleden in de modder, denk ik naïef. Maar als hij dichterbij komt wordt de verschrikkelijke waarheid duidelijk. Hij heeft gerold. In een dode vis die in de plakkerige modder lag. Een smakelijke mengsel van vettige klei en dood beest zit op halsband, harnas en vacht. De lucht doet me kokhalzen.  

Ik probeer hem met een pluk gras was schoon te wrijven met als enig resultaat dat mijn handen nu ook onder zitten. Dan maar weer het water in. Ik gooi Paarse Bal nu zodanig ver dat hij echt moet zwemmen en gelukkig doet hij dat. Daarna schud hij zich naast mij lekker uit maar een deel van de drek is weg. Tijd om naar huis te gaan, op naar sop en sproeier. Shadow kuiert vrolijk naast mij voort, van mij mag hij nu wat verder weg lopen. Een husky die volgt heeft toch zo zijn nadelen. 

Thuis gekomen wacht Shadow een verrassing: zeepsop en een koude douche. Meneer ondergaat het vrij gelaten. Maar ook met afwasmiddel krijg ik de lucht nog niet helemaal weg. Uiteraard moet meneer zich nog even precies naast mij uitschudden zodat ik ook een douche krijg. Dan volgt afdrogen en de waterblazer, waar hij heerlijk van kan genieten. 

Vervolgens mag ik het andere mannetje mee uit nemen, eten geven, kleren, halsband, harnas en handdoek in de wasmachine doen. 

Na al deze activiteiten stap ik met een zucht stap onder een warme douche. Lavendelgeur doucheschuim moet helpen de geur uit mijn neus te krijgen. Bijt nog even op mijn tanden en poets ik mijn eigen schaafplek even goed uit. Au. Dan kan eindelijk de relaxte zondagavond beginnen. Gelukkig is de vriendin die komt eten snotverkouden. Want er hangt nog steeds een wat apart aroma rond de zwarte meneer.