angstige hond geadopteerd

Hoi,  Ik heb afgelopen week een hond geadopteerd uit het asiel. Het is een bastaardhond van 3,5 jaar oud (geschat). Ze was een zwerfhond in Turkije en heeft daarna in verschillende asiels gezeten.  Ze heet Noor en is ontzettend angstig, eigenlijk voor alles. ze durft bijvoorbeeld nauwelijks door deuren heen te lopen, is bang voor auto's, fietsers, katten. Na het uitlaten (ze loopt best netjes mee) staan we soms wel een kwartier voor de deur van het portiek omdat ze niet naar binnen durft. met koekjes is ze slecht te lokken omdat de angst de overhand lijkt te hebben. Als ze uiteindelijk mee gaat trekt ze een sprint naar boven. Ze is wel erg lief voor alle mensen en wil het liefst de hele dag geaaid worden, mits je naar haar toe komt en niet andersom. Thuis slaapt ze erg veel en ligt ze alleen op haar poef; ze loopt niet door het huis en durft ook niet in andere kamers te komen. ze komt slechts in de keuken als ze haar voer krijgt.  Heeft iemand tips&trucs over hoe je dit angstige gedrag het beste positief kan ombuigen? 

Geduld en geef haar tijd.
Het is allemaal nieuw voor haar en ze moet hieraan wennen. Forceer helemaal niks bij haar. Maak van de enge dingen inderdaad leuke dingen, door te belonen met een snoepje zoals je doet. Je kan zelf ook naar de enge dingen en daar rustig op haar wachten met een snoepje, of zelf juist enthousiast door het portier lopen. Op een dansende manier zodat ze jouw energie voelt en even vergeet dat ze bij het portier is.
Laat haar maar lekker op haar eigen tempo alle indrukken verwerken. Dat kan best een paar weken duren voordat ze zich thuis voelt, kan zelfs een aantal maanden duren.
Ik zou ook aan haar zelfverzekerdheid gaan werken door bijvoorbeeld hersenspelletjes in huis te doen. Dan ben je samen lekker bezig, de beloning voor haar is dat ze het snoepje vind. Jij kan haar dan natuurlijk ook aanmoedigen en naar de juist plek helpen om het snoepje te vinden.

Maar de beste tip is nog steeds, laat haar lekker op haar eigen gemak wennen aan haar nieuwe plekje, en dan lossen veel problemen zich vanzelf al op. Het is helemaal niet gek of raar dat ze nu zo doet, dat is zelfs wel logisch.

Mijn hond durfde eerst ook niet zoveel, ik vond hem maar stuk want hij kwam niet bij me op de bank liggen.
Een andere opvanger die beet als je dichter dan 2 meter in de buurt kwam.
Allebei zijn het nu heerlijke schatten die het vertrouwen gevonden hebben dat ze niks naars overkomt. En ze hebben zich ontpopt tot hun eigen karakter :).

Geloof me, het is heel erg mooi om te zien hoe je hondje het zelfvertrouwen kwijt en angst van zich af gaat schudden.
Je hebt geen zekerheid dat de angst helemaal weg gaat, maar nu je haar pas zo kort hebt zou ik het eerst even een paar weken rustig aan doen en dan kijken hoe het met de angst zit. Om te zien of het echt een probleem is, of dat het gedrag alleen van nieuwigheid kwam.

Heel veel plezier samen!

Op dit moment vang ik een angstige hond op. 

Hij trekt nu erg naar mij toe, maar voor andere mensen is hij nog erg bang. Ook voor onverwachte bewegingen, geluiden, voorwerpen, etc. Het gaat iedere dag beter. 

Het is het beste als andere mensen hem negeren, niet eens aankijken, lokken, aaien, etc. Dan komt hij vanzelf langzaam dichterbij om te snuffelen, want nieuwsgierig is hij wel. Als mensen naar hem toe gaan kunnen ze hem gewoon aaien, hij verstijfd dan.

Dus weet je zeker dat je hond aaien fijn vindt? Als je aait terwijl ze dat eigenlijk niet fijn vindt kun je nl haar angst vergroten. 

Je kunt het testen door even te stoppen met aaien. Als ze dan haar kop tegen je hand duwt wil ze geaaid worden, als ze niks doen niet. 

Verder gewoon veel geduld hebben. Rustig doen, ze went vanzelf. Alles is nog nieuw, een grote verandering.

Zelfs mijn niet bange hond in een Spaans asiel (was er zelf), was in Nederland de eerste weken een beetje angstig. 

Echt, het wordt vanzelf beter. Het kan tijd kosten, maar het is heel mooi om te zien, en zo'n dankbaar ''werk''. 

Mijn bewondering heb je.....geduld, maar dat weet je wel, doe heeeeel rustig aan, vind het heel vedrietig dat een hond zo bangig is, maar je neemt niet zomaar deze hond op, met jouw geduld en liefde kan je heel ver komen..

@Naomi, ik merk ook dat Noor heel erg naar mij en mijn vriend toe trekt. Als we de kamer in komen lopen begint ze heel hard te kwispelen en als je je hand uitsteekt gaat ze op haar rug liggen, ze vind aaien op haar buik erg fijn. ook onderweg zoekt ze al heel veel steun bij ons en lijkt ze juist te ontspannen als we even op onze hurken gaan zitten en haar aaien. Als ik stop met aaien duwt ze dan haar kop wel tegen me aan. 

Geduld lijkt ons ook de beste oplossing, alleen wil je zo graag dat zo'n hondje het fijn heeft en niet meer bang is dat je er alles aan wil doen. 

Goed om andere positieve ervaringen met angstige honden te horen, ik heb alle hoop dat het goed komt met haar. Ik denk alleen wel dat haar voorzichtigheid/afwachtendheid altijd zal blijven, en dat het geen spring in 't veld wordt; maar dat vinden wij prima!

Dit klinkt best heftig, misschien zou je een natuurlijk middel ter ondersteuning kunnen overwegen, Bach bloesem speciaal voor jouw hond samengesteld bijv. of iets homeopatisch. Een DAP verstuiver is ook nog een idee.

Wij kregen bij onze eerste herplaatser een paar regels mee, misschien heb je er ook iets aan

rustig in eigen tempo laten wennen aan huis en omgeving, geen bezoekjes afleggen of druk bezoek ontvangen

niet naar de hond toelopen maar haar naar jou toe laten komen (als ze wil)

de wandelingen nog kort en saai houden

letten op houding en stem dat die niet bedreigend overkomen voor de hond, bijv. niet over haar heenhangen bij het vastmaken van de riem

de hond moet rustig kunnen eten

niet storen bij het slapen of rusten

de eerste tijd niet los laten lopen

geen oefeningen en commando's, wel als ze het leuk en ontspannend vindt zoekspelletjes,zoals lekkertjes ergens verstoppen

edit: ik vergeet nog te zeggen dat het super is dat jullie haar een gouden mandje geven.

Ik zou voor eerst eens alles gigantisch veel tijd geven. Je hebt dat beestje nog maar een paar dagen!

Denk in maanden zoniet jaren om angsten te overwinnen. 

Geef de hond overal de tijd voor. Je moet niet snel willen. Je moet ook vooral zelf geen haast hebben omdat je ergens heen moet.

Wat goed dat je haar geadopteerd hebt :)

Eerlijk gezegd geen ervaring mee, hier een hond die juist overal enthousiast op afrent. Maar van wat ik hier op het forum heb gelezen ben je gewoon goed bezig. Probeer niet te veel dingen nog te doen, ze is pas kort bij jullie en moet ook nog aan jullie en je omgeving wennen. Veel tijd geven dus.

Ik ga er vanuit dat je bedoelt "tenzij je naar haar toe komt en niet andersom". Dus dat je haar laat kiezen of ze geaaid wordt of niet? Zoals je het nu schrijft lijkt het alsof ze alleen geaaid wil worden als je naar haar toe komt, en dat lijkt het een beetje apart...

Het is al heel goed dat ze blij is om jullie te zien en dat ze het fijn vindt om geaaid te worden en aandacht te krijgen. Het klinkt alsof ze zich al redelijk op haar gemak voelt bij jullie, fijn!

De rest komt echt vanzelf. Als ik het verschil zie met Puck een half jaar geleden en nu, en zij was niet eens bang in het asiel. Ik ken meerdere honden die in het begin héél bang waren, maar na een paar weken/maanden gaat het véél beter. Ik denk dat ze altijd wat schrikachtig zal blijven, maar uiteindelijk zal ze goed wennen en zeker gelukkig zijn.

Maar ik snap je helemaal, ik vind het ook zielig om te zien als een hond bang is. 

Ik probeer alles ook simpel en leuk te houden, maar in mijn enthousiasme wil ik nog wel eens een lange wandeling maken, wat haar toch teveel prikkels lijkt te geven. Ik heb net na een lange wandeling weer ongeveer een half uur bij de portiekdeur gestaan omdat ze daar niet doorheen durfde.. (deurangst?)

@Eva, ik bedoel wel mits. Ze lijkt gewoon te bang om naar je toe te komen; ze blijft op haar poef liggen en komt er niet vanaf. Als je naar haar poef toe komt begint ze wel heel hard te kwispelen en gaat ze op haar rug liggen zodat je haar buikje kan aaien. Zelf knuffels halen doet ze (nog) niet.

Op je hurken gaan zitten lijkt wel goed te helpen, dan komt ze (vooral buiten) nog wel eens naar je toe. Ik ben al wel ontzettend verliefd geworden op dit hondje en ze blijft ook zeker bij ons. Na verloop van tijd hoop ik met haar een training te kunnen volgen voor de basiscommando's, en dan wordt het vast een schat van een hond. 

Bedankt voor alle tips :)

hoi berichtje van mijn ook husky uit asiel eerst heel bang overal voor met veel liefde en geduld moet het wel lukken en vooral laten wennen aan alles nu veel plezier van shakira is heel lief geworden veel plezier samen groetjes

Wat mooi van jullie , komt zeker goed ttz dat ze zich veel relaxer gaat gedragen.  Schuw kan ze misschien altijd blijven.

Veel goede raad heb je al gehad, nu even mijn ervaring met bange asielhond.

GIno, nieuw in asiel , kroop in hoekje doodsbang , telkens iemand zijn hok inkwam.

Ik ging er gewoon bij inzitten , in zijn hok. Stilletjes praten en geen oogcontact als hij het niet wou. Soms een half uur ......stil......

En kijk na een tijd kwam Gino naar me toe , ging zelfs stil tegen me aan liggen. Wat later kon ik hem meekrijgen op de  wandeling. 

Iedere dag een klein beetje verder met zijn overgave.

Zo zal het ook met Noor gaan, stap voor stap.....en je gaat er een heel fijne vriendin aan overhouden.

Net zoals ik met Gino, een jaar bleef hij mijn vriend.

Vervolg was triester maar daar heb jij nu niks aan.

Volhouden en nogmaals top van jou en je vriend.

Uit je berichten spreekt al zoveel liefde en geduld. Volgens mij is dat de komende tijd het belangrijkste. Zodra ze durft te voelen dat het oké is, dat ze mag blijven, dat ze veilig is groeit haar vertrouwen in jullie en zal ze meer durven aannemen van jullie, dan kan je verder met cursus ofzo. Echt top van jullie dat jullie haar niet alleen in je huis maar ook in je hart wil opnemen!Komt vast helemaal goed denk ik zo!

Hoi, geweldig dat jullie dit hondje geadopteerd hebben 

Zelf heb ik 2 Spaanse dames.

Zebee, vanaf dag 1 heel spontaan en open.

Maar.....

Zabaa WAS een zeer angstig en getraumatiseerd hondje.

Heeft de eerste weken/maand alleen in de tuin gelegen achter een boom. 's avonds droeg ik haar naar binnen waar ze weer weg kroop.

Wandelen kon niet.....panisch.

Na een maand een gedrags therapeut laten komen.....advies: inslapen.

De angst was zo enorm dat ze nooit meer goed zou worden (kort samengevat)

Toen is bij mij een knop omgegaan.......ik ben ervoor gaan vechten....

Alleen met LIEFDE,  GEDULD  en vooral GEEN DRUK op haar te leggen.

Heb, vooral in het begin, zo weinig mogelijk oog contact.

Laat het vanuit haar komen.

Wat jij schrijft van niet door deuren durven had zij ook heel erg. Het heeft een half jaar geduurd voordat zij zelf door een deur durfde en dan alleen als Zebee (andere hond) voor liep.

Dit kan lang gaan duren maar........dit geeft ook een enorm intense band met dit hondje.

Ze is nu 3 jaar bij ons.......luistert meer dan perfect (ze wil niks fout doen). Ze is nu heel spontaan en open. Ze groeit nu nog met de dag in haar doen.

Ze durft nu alles wat Zebee en ik ook durven.

Een buitenstaander zou haar nu als een perfect hond zien.

Het is nu een heel lieve, spontane hond met een kleine gebruiksaanwijzing.

Het is zo mooi om zo'n hond te zien groeien. Dan durft ze dit.....dan durft ze bv door een deur.......dan daagt ze je heel voorzichtig uit......Dat waren voor mij heel emotionele momenten.

Het kan langer duren......heb vooral geduld.......het loont zich zeker

Met zo'n hond krijg je een heel speciale band

Succes !!

wat Anny daar verteld wilde ik ook voorstellen, niet meer naar haar toelopen maar af en toe gewoon eens op de grond gaan zitten op een afstandje en kijken wat ze doet.

En ja je wil in je enthousiastme vaak teveel in het begin, ik had toen Lola bij ons zou komen visioenen van een blije hond die het heerlijk vond om lange wandelingen te maken met mij, maar dat ging toch even anders. Geduld, tijd, inzicht, begeleiden en in haar tempo gaan.

" Ik probeer alles ook simpel en leuk te houden, maar in mijn enthousiasme wil ik nog wel eens een lange wandeling maken, wat haar toch teveel prikkels lijkt te geven. Ik heb net na een lange wandeling weer ongeveer een half uur bij de portiekdeur gestaan omdat ze daar niet doorheen durfde.. (deurangst?)
 
@Eva, ik bedoel wel mits. Ze lijkt gewoon te bang om naar je toe te komen; ze blijft op haar poef liggen en komt er niet vanaf. Als je naar haar poef toe komt begint ze wel heel hard te kwispelen en gaat ze op haar rug liggen zodat je haar buikje kan aaien. Zelf knuffels halen doet ze (nog) niet.
 
Op je hurken gaan zitten lijkt wel goed te helpen, dan komt ze (vooral buiten) nog wel eens naar je toe. Ik ben al wel ontzettend verliefd geworden op dit hondje en ze blijft ook zeker bij ons. Na verloop van tijd hoop ik met haar een training te kunnen volgen voor de basiscommando's, en dan wordt het vast een schat van een hond. 
Bedankt voor alle tips "

 Ah sorry, gebeurd zo vaak op fora dat mensen het precies verkeerd om zeggen dat het een beetje verwarrend is. Als ze gaat kwispelen en niet stijf staat van de stress als je haar benaderd lijkt me daar niets mis mee. 

Ik denk dat het gewoon een beetje aankijken is, je komt er vanzelf achter hoe diep die angsten zitten. 

Konden we ze maar uitleggen, dat ze bij ons veilig zijn.

Voor je hond is alles war maar enigzins vertrouwd was weg. Zo is het haar hele leven waarschijnlijk gegaan. Nare dingen mee gemaakt.

Ze weet ook nog niet, wat haar nu weer te wachten staat.

Dat heeft tijd nodig. 

Laat haar, de kat uit de boom kijken, gewoon op haar tempo.

Voorkom, dat je te lange wandelingen maakt. Liever korter houden.

Voorkom te veel prikkels, nieuwe dingen. 

Je kan, ergens op een bankje gaan zitten en haar alles laten opserveren. Het liefst op een veilige afstand.

Niet elke dag, maar zo af en toe.

Dan kan ze alles in zich opnemen en zien, dat er niets engs gebeurd.

Zo langzaam vertrouwd raken met alles wat er buiten is en gebeurd.

Van buiten naar binnen vind ze heel eng, is het binnen erg donker? 

Misschien iets met haar zicht? 

Geef haar in huis ook de tijd. Je zou haar om de paar dagen in een andere ruimte eten kunnen geven.

Zo raakt ze vertrouwd in de rest van je huis.

Liever niet naar haar toe, hoe verlijdelijk ook, laat haar zelf uit haar schulp kruipen.

Veel slapen is alleen maar goed. Reken maar dat dit heel erg veel energie kost.

Denk dat alles gezegd is! Veel geduld en liefde lossen veel op. 

En zelf proberen niet té uitbundig te doen als ze een ministapje vooruit gaat. Gewoon heel rustig een aai en een 'goed zo' zijn vaak minder verwarrend voor zo'n sukkeltje.

Onze Spaanse galgo verstijfde ook bij deuren en gangen. Gewoon oppakken en haar binnen weer neerzetten, zeiden ze bij de stichting. Hebben we dan ook enkele keren gedaan en het probleem was vanzelf opgelost. Soms durft ze nog steeds niet door een wat donkerder gang en dan steken wij gewoon het licht aan, ook overdag.

veel geluk!