Hond is ingeslapen, hoe ga ik hier mee om

Hoe ga ik om met de dood van mijn hond Taz? Ze liep al een hele tijd mank en op een gegeef moment wou ze niet meer vooruit komen. Mijn moeder heeft toen de dierenarts gebeld en de volgende dag op 29 juni is ze ingeslapen. Ik wou er niet bij zijn toen ik van school kwam en nu voel ik me schuldig dat ik geen afscheid heb genomen. Ik weet niet hoe ik nu verder moet en ik voel me nu de hele tijd nog steeds schuldig dat ik er niet bij was en geen afscheid van tevoren heb genomen  Ik had de hond gekregen toen ik 6 jaar was en nu ben ik 16. Ik ben met Taz opgegroeid en nu is ze ineens weg zonder dat ik afscheid genomen heb want ik durfde dat niet. 

Ohgod.. Snap dat je je schuldig voelt maar is nergers voor nodig! Je bent met je hond opgegroeit dus waarschijnlijk waren jullie maatjes, dus heb je die hond liefde gegeven dus je hond was je eeuwig dankbaar! Mischien kan je een foto ophangen? Heeel veel sterkte !

Stef heel veel sterkte.

Hier toch een woord van troost voor je,voel jezelf niet schuldig.

Honden die voelen dat ze doodgaan,zonderen zich het liefst af en sterven het liefst in rust.

Honden denken gelukkig niet zoals mensen. Je hond heeft niet gedacht waar ben je nu?

Afscheid nemen is iets menselijks had voor jou beter geweest maar voor je hond zou het niks uitgemaakt hebben.

Voel je niet schuldig is nergens voor nodig,de liefde die je gegeven hebt al die jaren dat is wat ze nodig had.

Nu ben je nog verdrietig maar er zal een dag komen dat jullie over haar zullen praten en zeggen....weet je nog die keer? weet je nog toen? en jullie zullen lachen bij de fijne herinneringen en op die manier blijft ze ook altijd een beetje leven want vergeten zal je haar niet hoe oud je ook mag worden.

Veel sterkte. Je hebt vast al wel afscheid genomen..vantevoren. De dag ervoor en misschien daarvoor.Wat extra geknuffeld enzo. Jullie zagen het afscheid aankomen dat het zo niet verder ging? Soms wil je er ook niet bij zijn het is ook wel heel erg verdrietig om dat laatste moment mee te maken. Ook ik weet dat.Denk aan Taz hoe ze was , wat je met haar deed. Je bent met haar  opgegroeid dat was fijn en nu heb je pijn. Laat de tranen gaan, kijk naar veel fotos. Vraag desnoods 100 keer hoe het gegaan is met Taz haar laatste reis. Geef het tijd.. nogmaals sterkte. Niet schuldig voelen dat je er niet bij was. 

Stef,

Ik herken mij heel erg in jouw verhaal. Begin juni heb ik mijn 14 jarige hond moeten laten inslapen. Ook wij kregen haar toen ik 6 jaar oud was, dus ik ben met haar opgegroeid. 

Zelf ben ik ook niet aanwezig geweest op het moment dat ze werd ingeslapen, dat kon ik niet. Wel heb ik die ochtend haar nog even een dikke knuffel gegeven voordat ik wegging.

Praat over je verdriet en koester de mooie herinneringen met je hond! Voel je niet schuldig, dat lost niets op. Jullie hebben jarenlang van elkaar kunnen genieten en dat weet Taz ook!

Dank jullie voor de reacties,  ik voel me al een stuk beter. Maar ik vind het nog steeds heel jammer dat ik er niet bij was, terwijl de rest van mijn familie er wel bij was. Ik hoorde ze praten toen het gebeurde en Taz wou ook nog weg rennen. Ik vond het echt heel zielig toen ik het hoorde gebeuren en toen het over was zag ik haar daar liggen. Ik kan het nog steeds niet geloven dat ze dood is

 Verdrietig......dat je op deze manier je maatje ziet liggen....wat kan je doen om toch je verdriet een goed plekje te kunnen geven....maak een mooie collage van alle fotoos die je hebt van je lieverd...en hang het op een mooi plekje vlakbij je in de buurt

Toen mijn eerste hond werd ingeslapen was ik ook niet thuis, ik was werken. Mijn moeder had de keuze gemaakt naar de dierenarts te gaan met mijn zusje en de hond een spuitje te geven. Lieve hond was al een aantal jaartjes ziek. Zelf had ik al wel 'afscheid' genomen toen hij nog leefde, voor zover dat kan. Met in gedachten dat hij elk moment ergens dood kon liggen.

Ik vond het wel vreselijk dat m'n moeder dat gedaan had zonder mij. Heb ook even een flink potje gejankt en de volgende dag weer naar het werk gegaan. Ik ben daar misschien wat, ja hoe moet ik het noemen, minder emotioneel in denk ik. Met ouderdom heb ik er snel vrede mee, zijn leven was goed en we hebben hem laten gaan toen het nodig was.

Zou er nu niet aan moeten denken dat Puck plotseling zou overlijden. Dan breekt m'n hart en zakt de grond onder m'n voeten weg denk ik.

Wel heb ik nog veel foto's en een plukje haar in huis. Ik heb nog altijd een heel klein fototje ingelijst in m'n kledingkast staan tussen mijn kleding. Elke morgen wanneer ik de kast open doe kijkt Plukkie me aan. Ik moet dan altijd wel even glimlachen.

Het hielp mij om aan de goede dingen terug te denken. Ook hebben we het nog vaak over Plukkie. Denk dat dat ook belangrijk is.

Heb je een plekje om heen te gaan, is Taz begraven of gecremeerd?

Dan kun je daar alsnog symbolisch afscheid nemen.

En anders misschien met een kaarsje bij een foto van Taz?

Misschien helpt dat een beetje, sterkte!

Ze is begraven in de achtertuin. Ik voel me al een stuk beter met al deze reacties!

Misschien kun je er een mooie plant bij zetten. Eentje met mooie bloemen bijvoorbeeld.

Ja, hij is naast een mooie plant in onze achtertuin begraven

Je hoeft je niet schuldig te voelen.

Denk aan alle leuke dingen die je samen met je hond gedaan hebt.

Je zou alle leuke gebeurtenissen met Taz kunnen opschrijven in een schrift, met wat foto's erbij.

Zo krijgt het verdriet, gemis, langzaam "een plekje".

Sterkte!

Hij blijkt nu dat ze het afgelopen jaar een gezwel in haar achterpoot had, nu ben ik wel blij dat ze uit haar lijden is verlost. Ze had veel pijn maar we wisten nooit wat het precies was.

Ik bedoel eigenlijk dat ze de laatste paar dagen veel pijn had, eerder liep ze wel steeds slechter maar had ze nooit pijn, we dachten dat het ouderdom was en dat ze daardoor gewichtsproblemen had. Maar het bleek dus al voor een langere periode een gezwel te zijn :(

Ik bedoel eigenlijk dat ze de laatste paar dagen veel pijn had, eerder liep ze wel steeds slechter maar had ze nooit pijn, we dachten dat het ouderdom was en dat ze daardoor gewichtsproblemen had. Maar het bleek dus al voor een langere periode een gezwel te zijn :(

Hoi,ik begrijp dat je verdrietig bent,maar Taz heeft zeker geweten dat jij van haar hield en neemt het je echt niet kwalijk,dat jij het niet aankon,toen ze in ging slapen.Verl over haar praten helpt,je kan ook een mooie foto neerzetten en ze ligt bij jou thuis in de tuin,daar kun je een gedenkplaatsje maken.Maar zoals je zegt,ze heeft geen pijn meer en is bij al onze overleden vriendjes,waar ze vast weer gelukkig is.Heel veel sterkte.

Heel veel sterkte op hp weten we Hoe het voelt het is altyd erg om een lieve maatje te moeten laten inslapen we voelen ons altyd schuldig maar taz had een zeer lief baasje en weet dat je erg veel van hem houdt het missen blyft maar denk zoals wy aan de mooie herinneringen hy blyft voor altijd in je hart