Pumba en de oudjes en trots baasje

Velen van jullie hebben Pumba wel eens voorbij zien komen, inmiddels 7.5 maand en een echte, echte, echte puber. Bananen in zijn oren, dingen zelf willen bepalen, grenzen opzoeken en overschrijden enzovoorts. Buiten dat heeft hij wel een ontzettend lief karakter en dat heeft hij vandaag weer eens driedubbel bewezen. Ik was super super trots. 

Ik loop stage bij dementerende bejaarden met psychische problemen en heb mijn laatste stageweek nu. Mijn moeder kwam mij ophalen in de auto met Pumba en iedereen wilde hem eventjes zien. Pumba is door een nare ervaring heel onzeker bij groepen mensen en zo zaten de cliënten dus in een grote groep. Pumba begon van een afstandje tegen ze te blaffen, maar toen ik zei dat het goed was, was hij stil. Hij was heel rustig, sprong niet tegen de cliënten op en pakte voorzichtig snoepjes aan. De cliënten leefden er helemaal van op! 

Daarna met mijn moeder op een terrasje een frietje gegeten. Pumba had nog nooit op een terras gezeten, en het was een onbekende plek. Toch is hij netjes op zijn kleedje blijven zitten en is er maar 2 keer vanaf gekomen omdat mijn moeder 2 keer opstond. 

Daarna moest mijn moeder de was van stiefoma halen die ook in een verzorgingstehuis zit en dit lag op de route. Ik merkte aan Pumba dat hij nog wel wat aan kon dus ben mee naar binnen gegaan (gesloten afdeling dementerenden). Ik ben bij mijn stiefoma gaan zitten die niks van honden moet hebben dus ik gaf Pumba commando liggen en blijf. Hij is heel netjes blijven liggen, kijkend naar mij en wachtend op een volgend commando of beloning. Zelfs mijn stiefoma vond hem leuk. Hij is ook uitbundig geaaid door de zusters. Toen kwam er een cliënt in rolstoel aan en dat vond Pumba heel spannend en daar moest tegen geblaft worden. Toen ik zei dat het goed was, was hij weer stil en ging nieuwsgierig snuffelen. De cliënt was helemaal gek met Pumba en vertelde hele verhalen over haar honden van vroeger. Pumba vond alles best en liet zich door iedereen aaien. 

Toen we naar huis gingen gebeurde er echt een wonderbaarlijk moment.  Er zit altijd een mevrouw in de stoel bij de deur chagrijnig voor zich uit te staren, ze heeft nog nooit iets tegen ons gezegd. Ook nu, totdat ze Pumba zag. Ze begon helemaal te stralen en vroeg of ze hem mocht aaien. Pumba ging er uit zichzelf naar toe dus ik vond het best. Pumba likte haar hele hand af terwijl de vrouw Pumba uitbundig knuffelde en aaide. Ook mocht ze hem van mij snoepjes geven en hij ging netjes zitten en pootjes geven. De vrouw begon hele verhalen te vertellen over haar eigen honden van vroeger en de zusters daar waren stomverbaasd. Deze cliënt zegt werkelijk niks tenzij er familie is. Nu vertelde ze van alles en dat allemaal door Pumba's aanwezigheid! Toen begon Pumba aan te geven dat het genoeg was geweest en hij moe was dus zijn we naar huis gegaan.

Al met al ben ik dus echt ontzettend, ontzettend trots op mijn kanjer. Zeker omdat ik met mensen met psychische problemen wil gaan werken en het dan dus super vindt dat Pumba zo rustig is bij deze mensen. Tegen gewoon volwassenen springt hij op en is het nog een drukke jonge hond (uit over-enthousiasme), nu zagen we een totaal andere kant van Pumba. Hij pakte lief de snoepjes aan, liet alles toe en deed trucjes voor de mensen. Hij heeft geen een keer gesprongen of druk gedaan. Nu ligt hij lekker te genieten van zijn welverdiende botje en rust. Want hij was heel erg moe. 

Op de terugweg lag hij lekker in coma: 

Wat fantastisch! Geen wonder dat je trots bent, zo zie je wat een hond teweeg kan brengen. 

Wat mooi, zeg!

Dan heb je echt wel reden om trots te zijn.

Ik werk ook met demente mensen, en kinderen en dieren dat doet het altijd goed.

En fijn dat Pumba zo goed reageerde!

goedzo pumba én baasje

Dankjewel! 

Pumba zelf vond het gelukkig ook leuk, hij ging uit zichzelf steeds kwispelend naar de mensen toe.