Vertrouwen winnen

Tegenwoordig kijk ik naar mijn mijn net aangeschafte vogeltjes. Omdat ik probeer een paar nestjes te kweken (zo heet dat bij vogels heb ik mij laten wijsmaken) en daarbij uitga van het feit dat de ouderdieren onverwant moeten zijn, moet ik aanvankelijk twee, voor elkaar onbekende vogels, in de kweekkooi plaatsen. Nu zie ik duidelijk dat er  tussen zo'n koppel eerst vertrouwen moet ontstaan en daarvoor is tijd nodig. Geduld opbrengen van mens, maar zeker van de vogels, is enorm belangrijk. Zoals het hoort, gaan de dieren hun eigen gang en laten zich niet zo maar sturen. En... op het eind komt het goed. Dit heb ik geleerd vanuit mijn ervaring met honden. Je moet onze harige vrienden ook eerst de ruimte en de gelegenheid geven om weg te kunnen lopen van de andere soortgenoot. Vooral niets opdringen. Ze moeten elkaar niet in de  weg hoeven zitten. Zo hadden we ooit mensen die van ons een pup wilden, maar al een kat hadden. In eerste instantie liet de kat zich niet meer zien als de hond in de buurt was. Met veel geduld, krabpaal zo gezet dat de hond er niet bij kon en in de beginfase zoveel mogelijk proberen te voorkomen dat de dieren lichamelijk contact konden maken, is het uiteindelijk toch gelukt. De kat bleek namelijk toch de nieuwsgierigheid niet te kunnen bedwingen om aan de achterkant van de hond te snuffelen. En de hond, op zo'n moment afgeleid door de bazen, liet het zich welgevallen. Het heeft wat tijd gekost, maar het vertrouwen kwam, zag en ...  

overwon??

vertrouwen, vaak het sleutelwoord voor een goede omgang met elkaar.

Schiet me Lola weer door het hoofd, hoe ze was in het begin, nul vertrouwen, uitvallen bij de etensbak, en hoe, een wilde wolf leek het.

Dus daar gewoon rekening mee gehouden en toen kwam er ineens een dag, dat ze met botje aan mijn voeten kwam liggen kauwen. Wauw. Dat was een mijlpaal.

Vertrouwen moet je verdienen als mens van je hond en als dat lukt, gaat het allemaal zoveel beter en fijner voor beide partijen.

Oh zo waar!

Hoelang ik erover heb gedaan om Vera's poten te mogen aaien, zo geslagen dat meiske. Maar uiteindelijk mocht ik het, vertrouwde ze het.

Ook met Lexi, Mara en Pien soortgelijke ervaringen, allemaal hun eigen ding.

Lexi's angsten, vuurwerk, onweer, harde geluiden. Stel haar gerust maar als het te erg is en zij voelt zich veiliger in de badkamer, stop ik haar daar in met een dekentje.

Mara moet ik nog steeds vaak overtuigen dat ze heel braaf is en niks fout heeft gedaan, wat heeft die op haar lazer gehad in Spanje, zo onzeker. En als ik dan zeg dat ze een groot meisje is, groeit ze.

Pien, zo panisch dat een van de andere honden haar eten wil hebben, steeds bij ieder hapje geruststellen dat echt niemand bij haar in de buurt durft te komen en niemand het gaat pikken.

Ja inderdaad, allemaal mijlpalen Dobry!

En ook die vier samen, moesten aan elkaar wennen. Ik kan wel willen dat ze een roedel vormen, maar moesten ze toch echt zelf doen. Ik liet ze, greep alleen in als het echt nodig was.

En buiten, tja, vaak zijn het de baasjes die hun honden in een positie brengen waarin ze zelf geen keuze hebben.

Ik ken mijn pappenheimertjes en als ik het pad hierachter opga en zie signalen van onrust als er een hond op het pad loopt die ze niet mogen (die ze natuurlijk lekker versterken als roedeltje), zal ik altijd een stapje terugdoen en rustig wachten tot het baasje met de hond voorbij is.

Ook al roept het baasje dat het wel kan (mijn hond doet niks hoor) , ik zie het aan ze en het is zo'n smal paadje, waarom een toestand maken als we rustig even kunnen wachten?

Het vertrouwen moet je altijd krygen met wat voor dier het ook is in het begin soms moeilijk maar dat zyn ze rap gewoon dan vertrouwen ze ons voor het leven

Dat geldt inderdaad voor elk dier.

Ik heb ooit een oudere kat van 10 jaar uit het asiel gehaald die er al langer dan een jaar zat.

Die was ontzettend bang en schuw, was bang voor kranten. (waarschijnlijk mee geslagen)

Het duurde een jaar van heel voorzichtig verkennen en wegspringen, maar uiteindelijk is het toch een lieve schootkat geworden, voor de eigen mensen.

De kat heeft nog een paar fijne jaren gehad!