Een verhaal van drie jaar geleden

Facebook heeft zo'n optie waarmee je je herinneringen van vorige jaren terug kunt zien. Hartstikke leuk, zo kwam ik de beschrijving van een dag tegen drie jaar geleden. Mijn roedeltje zag er toen anders uit dan nu, hij bestond uit..


Punk, mijn 13-jarige Mechelse Herder mix teefje


Winnie, een 8-jarige Greyhound/Whippet mix teef met suikerziekte, die ik opving voor het asiel hier in Tilburg

En..


Mevrouwtje ondeugend-herself Cosmic, mijn Podenco Andaluz teefje, die ik toen net had, ze was toen twee jaar oud.

Punk en Winnie waren een droom, de makkelijkste honden ooit. Liepen overal los, gaven nergens iets om. Dat gaf me de tijd en energie om Cosmic te sturen, en pff, dat had ik nodig ook.. Blast from the past dus, voor wie het leuk vindt om een lang onzin verhaal te lezen ;)

"Dames, gaan jullie mee wandelen?"
Punk en Winnie sjokken naar de gang en gaan daar liggen wachten tot ze hun halsband om krijgen. Ik loop achter ze aan, gevolgd door Cosmic.
"Auw, joh, niet in mijn arm bijten!"
"Laat mijn jas eens los?"
"Hey, niet mijn kuiten!"
"Sta eens even stil.."
"Nee, die roze flamingo kan niet mee naar het bos!"
Na een kwartiertje heeft iedereen z'n halsband om. Iedereen los naar de auto. Ik doe het achterportier open en Punk en Winnie stappen één voor één in de auto. Cosmic is ondertussen het grasveld voor de flat op gerend. Ik doe het achterportier dicht en ga achter Cosmic aan. Na een korte achtervolging heb ik haar "gevangen". Ik doe de voordeur portier open, want Cosmic mag naast mij, in een hondengordel. Cosmic wil niet in de auto. Achterdeur open, daar wil ze wel in. Ik ga zitten, start de auto, rijd de straat uit. Ik ben de straat nog niet uit of Cosmic heeft haar weg naar voren gewurmd en zit naast me. Auto aan de kant van de weg, gordel om, en weer verder.

Bij het bos aangekomen mag iedereen los. Punk en Winnie lopen naar het dichtsbijzijnde bosje om te plassen. Cosmic rent als een speer de bosjes in. Ik loop rustig verder, gevolgd door Punk en Winnie. Af en toe zie ik Cosmic voorbij schieten. Ineens schiet ze een pad links in. Ik ga rechts.

Vijftien minuten later gaat mijn telefoon.
"Hallo, met Pauline?"
"Ja, hallo, uhm, ik sta hier met.. Cosmic?"
"Uhm.. Waar staat u?"
Echt.. Eén paadje verder van mij. Dus ik ga de meneer zoeken, en die staat daar, met zijn Rhodesian Ridgeback, en Cosmic aan een riempje die totaal niet blij is om mij te zien, veels te druk bezig met om zich heen kijken en snuffelen. Na een kort praatje gemaakt te hebben, en de meneer bedankt te hebben voor de goede zorgen, vervolg ik mijn weg. Cosmic blijft 5 meter netjes bij ons. Vervolgens rent ze weer de bosjes in. Ik zucht, maar besluit gewoon door te lopen. Niet veel later zie ik Cosmic voorbij rennen, dus ik roep haar bij me en nadat ik even met mijn bakje hondenbrokjes heb geschud, komt ze, omdat het moet. Cosmic aan de lijn en rustig op weg terug naar de auto. Op de parkeerplaats gaat Cosmic liggen. Dit is haar nieuwe streek om niet naar huis te hoeven. Ik laat de riem los en loop met Punk en Winnie door naar de auto. Cosmic blijft liggen. Ik laat Punk en Winnie in de auto. Cosmic ligt nog steeds languit op de parkeerplaats. Ik stap in de auto, start de motor. Cosmic blijft liggen. Ik draai de parkeerplaats uit. Cosmic blijft liggen. Ik rij vijf meter weg van Cosmic. Cosmic blijft liggen. Zuchtend stap ik uit, hou ik een snoepje voor Cosmic's neus, en lok ik haar zo de auto in. Gordel aan, rijden maar!

Onderweg een korte tussenstop bij de bakker. Ik ga naar binnen, koop wat broodjes, en ga terug naar de auto. Ik leg mijn broodjes in de auto en word aangesproken door mijn bejaarde buurvrouw. Hoe het met de hondjes gaat, en zo. Nou goed, prima! Na een kort praatje stap ik in de auto waar ik zie dat Cosmic de zak open heeft gekregen en zich te goed doet aan mijn lunch. Gelukkig is er nog wat te redden! Ik neem me voor hier beter op te gaan letten, ik ben zo ook al eens een pizzabroodje verloren..

Terug naar huis, ik hou Cosmic nu vast, want ik wil haar niet weer van het veld voor de flat af moeten plukken! Met z'n viertjes stappen we uit en lopen we naar de voordeur. Voordeur open, in het trappenhuis. Trapje op, naar mijn flatje. Deur open, en ik vraag iedereen om even op de mat te wachten zodat ik alle pootjes af kan drogen. Punk en Winnie blijven zitten wachten. Cosmic besluit dat het tijd is om als een malle door de huiskamer te gaan rennen. Overal modder.

Even kan ik haar wel vervloeken. Maar dan ga ik op de bank zitten met mijn overgebleven broodjes en kruipt ze tegen me aan, ze kijkt omhoog naar mijn gezicht en lijkt te zeggen: "Wat een fijne dag, hé, vrouwtje?"

En dan smelt ik weer..<3

Vandaag de dag heb ik "drie Cosmic's", en dus geen energie en tijd om me heel erg op één van de drie te focussen. Mijn leven is behoorlijk veranderd in die drie jaar, maar ik zou ze niet willen missen. Cosmic is vandaag de dag de rustigste en braafste van het stel. Ongelooflijk eigenlijk :P

leuk om weer  terug te lezen

Ik kan het me allemaal nog levendig herinneren 

die pratende goedzak punk en de knots gekke cosmic en Winnie

Ik zie het voor me! De braafste? Nog steeds Houdini van tijd tot tijd....

Was echt een heerlijke tijd met Skinnie-Winnie erbij :)









Ik mis haar nog iedere dag, krijg een brok in mijn keel als ik deze foto's bekijk. Kort samengevat kwam zij voor de derde (!!!) keer terug naar het asiel. Moeilijk plaatsbaar, natuurlijk, want én een windhond, én suikerziekte, én inmiddels de jongste niet meer. Uiteindelijk raakte ze uit balans, begon haar suikerziekte parten te spelen, en koos het asiel ervoor haar niet nog eens opnieuw in te stellen en op te lappen. Begrijpelijke keuze wel, maar ik kan er nóg boos om worden. Als ze gewoon een eigen baasje had gehad, was ze misschien niet gaan schommelen, had ze op z'n minst de kans gehad om wél opnieuw ingesteld en opgelapt te worden.

Voor mij is Winnie het ultieme voorbeeld van een hond die dood gegaan is omdat niemand haar wilde.. Soms is de wereld zó ontzettend oneerlijk..

Maar tot vandaag de dag inspireert mij dit wel om goed te zorgen voor mijn eigen hondjes. Zeker voor Wispa, die hier gebleven is om precies dezelfde reden als dat Winnie overleed - omdat niemand haar wilde. Ik heb Winnie destijds niet kunnen redden, maar ik blijf Wispa redden zo vaak als dat dat nodig is (en dat is blijkbaar nogal vaak, want Wispa lijkt voor pech geboren te zijn) :P

*zucht*

" Ik zie het voor me! De braafste? Nog steeds Houdini van tijd tot tijd.... "

Hettie & Charlii

 En tóch is ze láng niet zo erg als Wispa of Luuk :P Wispa hadden we die dag waarschijnlijk niet eens meer terug gevonden XD

wat indrukwekkend,

Winnie, de hond die niemand wilde... en dan de hartverscheurende gedachte dat er daar nog ontelbaar velen van zijn... de wereld van de vergeten poten...

" wat indrukwekkend,
 
Winnie, de hond die niemand wilde... en dan de hartverscheurende gedachte dat er daar nog ontelbaar velen van zijn... de wereld van de vergeten poten...
 
  "

Dobry

 Ja precies.. breaks your heart. Sommige honden zijn sowieso "minder gewild", maar als ze dan ook nog een medisch probleem hebben.. dan zijn er ineens maar weinig mensen die zo'n hond nog willen..