Mijn hond is zichzelf niet meer na dood andere hond

Hallo allemaal,

Ik heb een vraag met betrekking tot mijn hond die zichzelf niet meer is na de dood van zijn maatje. Bij het inslapen van zijn maatje is hij aanwezig geweest want ze is thuis ingeslapen maar toch lijkt hij het er moeilijk mee te hebben.

Hij heeft geen zin om te wandelen terwijl hij normaal super actief is. Normaal wil hij heel graag voor mij werken en vindt alles leuk om te doen maar op het moment kan ik hem nergens voor motiveren. Naar zijn bal, zijn frisbee of zijn safestick kijkt hij buiten helemaal niet om. Sowieso wil hij niet eens normaal mee wandelen en sjokt maar een beetje achter mij aan. Dat is niet normaal gedrag voor een Australian Shepherd want die horen te bruisen van de energie.

In huis loopt hij mij overal achterna en wil alleen maar knuffelen. Hij is hier ook dwingend in. Daarnaast kan hij geen minuut alleen zijn op het moment. Ik hoef maar even naar het toilet te gaan of even boven te douchen en ik hoor hem piepen en doen. 

Hebben jullie tips hoe ik hem weer de opgewekte zelf krijg? Uiteraard snap ik dat hij ook door een rouwproces heen gaat maar dat het zo heftig zou zijn had ik niet verwacht. Vindt het gewoon zo sneu voor hem.

Jaimy had dat ook toen Radja is ingeslapen, terwijl ze helemaal geen vriendjes waren. 

Pas toen Puck kwam 2 maanden later is hij weer opgeleefd. 

Ach wat verdrietig... Heel veel sterkte met het verlies van jullie maatje.

Ik weet eerlijk gezegd niet wat je zou kunnen doen. Rouwen schijnt in de dierenwereld ook heel normaal te zijn en vanzelf langzaam over te gaan. Ik zou in de tussentijd de hond de tijd en rust gunnen om eroverheen te komen maar tegelijkertijd de hond wel te blijven steunen. Dan maar geen lange wandeling en lekker binnen op de bank hangen..

Dank voor het reageren. Hoop echt dat het met de tijd beter met hem gaat en weer zichzelf wordt. Het is zo lastig om hem zo te zien. Al snap ik het heel goed dat hij zijn maatje mist. Ze waren echt dol op elkaar.

Hij heeft ook tijd nodig om dit te verwerken.

Mijn Lexi had gelukkig Mara en Pientje nog toen Vera overleed, anders had ze waarschijnlijk net zo gereageerd, die twee waren zo gek op elkaar.

Er gewoon voor hem zijn, laten zien dat je hem steunt en het er samen moeilijk mee hebben maar óók laten zien dat jij weer door gaat met het leven. Even extra rekening met hem houden in wat hij wil, wil hij niet wandelen en alleen knuffelen dan zet je even een filmpje op en neem je hem lekker op de bank bij je? Wil hij misschien wel een paar hersenwerkjes doen, dan dat lekker doen en anders niet ook prima. Je kunt er natuurlijk geen tijd op plakken hoe lang zoiets duurt, dat is per individu verschillend.

Heel veel sterkte in ieder geval, voor jullie allebei!

dat had mijn hond ook.
ik heb er na 3 maanden een hond bij genomen en toen was het goed.
je kan ook bach bloesem geven.

Mijn twee honden zijn ongeveer 3/4 weken van slag geweest. Zeker weten dat ze aan het rouwen waren. En ook het baasje was aan het rouwen, dat voelen ze ook. Ik zou hem gewoon de tijd geven... 

Hier ook een hond die aan het rouwen is. (niet alleen trouwens ) De eerste 2 weken waren verschrikkelijk voor hem.

Door hem rust en regelmaat en structuur te geven had hij ook weer houvast. Nu de derde week lijkt het iets beter met hem te gaan.

Het scheelt natuurlijk ook dat er nog een hond is hier. We zijn van 3 honden naar 2 honden gegaan.

Sterkte met her verlies van jullie maatje!

Heel veel sterkte weet hoe het voelt

Hoi,

Mijn medeleven met het verlies van jouw, en jouw maatje's maatje. 

Toen het mij overkwam is mijn jongste (en plots enige hond toen) zwaar ziek geworden van verdriet, wat ik eigenlijk totaal niet vreemd vond. Het uitte zich ook in een fysieke aandoening, maar alert als we zijn, waren we er snel genoeg bij om dit aan te pakken.

Ook had ik veel aan het artikel waarvan ik de link meegeef.

http://dier-en-natuur.infonu.nl/huisdieren/132382-een-rouwende-hond-begeleiden-als-zijn-maatje-is-overleden.html

Eens Pitchou genezen was van haar maag- en darmontsteking, heb ik voor heel veel afleiding proberen zorgen.  Ik probeerde te vermijden om dezelfde zaken te doen als die ik deed toen ze nog met 2 waren, wat niet zo moeilijk was aangezien de hond die toen is heengegaan reeds 17 was, en veel dingen niet meer mogelijk waren, tenzij met veel creativiteit.

Met Pitchou ging ik bv dan uren op totaal nieuwe plekken in de natuur gaan wandelen, busritten maken,...

Succes, en als het te lang blijft duren, blijf er niet mee zitten.

Als ik de link aanklik, lukt het niet, je zal hem dus moeten copypasten in een nieuw tabblad.

Bedankt allemaal voor het reageren.

Het is nu anderhalve week geleden dat Nova ingeslapen moest worden dus misschien verwacht ik ook wel te snel van hem dat hij weer zin heeft in leuke dingen. Ik had juist zelf gehoopt door leuke dingen met Deeks te gaan doen dat dan het verlies van Nova mij minder zwaar zal vallen. Alleen ben ik natuurlijk niet de enige die verdriet heeft en zo zie je dat ieder het op zijn eigen manier doet. Ik ga hem gewoon de tijd geven.

Wat naar zeg. Toen mijn reutje ingeslapen werd was mijn teef er ook bij. Aan haar merkte ik aanvankelijk niets terwijl ze nooit zonder andere honden had geleefd. We gingen samen op stap, fietsen, naar plekken waar we allebei nog niet waren geweest. Na een week of twee werd ze echter futloos. Ze kwam me niet begroeten als ik thuis kwam van werk, ze had geen plezier meer buiten als we wat gingen doen. Thuis lag ze ook apathisch op de bank. Ik vond het heel moeilijk om te zien, en zelf had ik ook enorm veel verdriet nog.

Bij haar veranderde het toen we weer met een andere hond optrokken, in aanvang zeker niet het gezelligste maatje voor haar, maar de aanwezigheid van een andere hond deed haar in ieder geval wel opbloeien. 

Dat heeft gewoon tijd nodig...

Hier was het ook verschrikkelijk toen we Mika moesten laten inslapen, niet alleen voor onszelf, maar ook voor zijn nestbroer Ted die ook bij ons woont. Vanaf puppie af aan bij elkaar geweest, en twee handen op een buik. Tedje had ook nergens plezier meer aan.

Hij is op een paar weken tijd heel grijs geworden op zijn koppie, lusteloos, niet meer willen spelen met de rest, want hij was niet als enige hond in het roedel overgebleven, maar hij zag de rest gewoon niet meer staan...terwijl hij hier voordien altijd de vrolijke clown was van het stel.

Pas nadat hier weer een pup ingetrokken is, en ook pas vanaf dat die een half jaar oud werd begon ie weer langzaam uit zijn schulp te kruipen, ik denk dat juist door de pup hij langzaam pas weer "verder kon". Nu begint ie ook terug te spelen, eerst alleen met de pup, en de laatste tijd ook weer met de rest.

Ted is niet bij het inslapen geweest, maar hij had donders goed in de gaten dat we zonder Mika terug kwamen.

Ted was overigens de enige in het roedel die zo erg en lang "getreurd" heeft om Mika, denkelijk omdat ze broertjes waren.

TS, sterkte met het verlies van jullie maatje!

Wat naar, ik kan me voorstellen dat je hondje triest is nu zijn maatje er opeens niet meer is. Geef hem inderdaad maar wat tijd. Hier hebben we altijd maar één hond tegelijk, ik heb het dus nog nooit meegemaakt.

Sterkte met het verlies van je hondje!

Hier is het pas overgegaan na de aanschaf van een nieuwe vriendin voor Blue.

Hij heeft 6 maanden futloos rondgedwaald in huis. Wij dachten op de duur dat het aan zijn leeftijd lag, maar sinds een jaar beleeft hij zijn tweede jeugd met de komst van Nala.

Mijn 9-jarige Duitse dogkruising is weer een pup!

Ik wil niet zeggen dat je een tweede hond moet nemen, maar of je het zelf zo kan oplossen, weet ik ook niet. Hier is het in elk geval niet echt gelukt.

Veel succes... En nog sterkte met het verlies van je andere hond natuurlijk...

 Anderhalve week is inderdaad wel niet veel. Het kan dat hij eroverheen raakt, maar hier, zoals ik al reageerde, ging het na 6 maanden nog niet over. Dan maar een vriendinnetje voor hem gezocht en toen kon hij weer spelen en genieten...

Een vriendin van mij had het zelfde probleem,ze hadden het ene hondje moeten inslapen en het andere leefde nog.hij had zo veel verdriet! Hij liep met een keukenhanddoek over zich om ziich nog een klein beetje warm te houden,hij wou niet meer eten en slapen enzo.

zelfs zag je zijn ribben het was zoo erg toen ik er langskwam!Ik moest bijna huilen toen ik hem zach.en naa een paar maanden was hij heeel erg ziek en hebben ze hem moeten laten inslapen.

nu over jouw hondje,het is te zien hoe erg hij er mee zit,als hij er nog niet zooo hard mee inzit als het hondje waar ik het net over had dan kan je het nog oplossen ofzo.IK GEEF JE NOG HEEL VEEL GELUK EN ZORG DAT JOUW HOND STERK BLIJFT!!groetjes Danique