Lof over de hond

Het is iedere keer weer geweldig om te horen hoe hondenbazen de loftrompet blazen als het om hun hond gaat. Afgelopen week hadden  we twee gesprekken die beide vanuit  een andere invalshoek werden benaderd. De een ging over het feit dat de hond vanaf de puptijd tot nu  1 groot succes was geweest. Ze hadden het dier helemaal naar hun hand kunnen zetten en dit was nu al ongeveer 2 jaar  voor hen iedere dag een feest. Het andere gesprek ging erover dat de baas zijn hond op latere leeftijd nog een prima leven had kunnen geven. De vorige baas van het dier was overleden en de familie had geen plaatsje gehad voor deze hond. Het was duidelijk dat de hond het erg naar de zin had, hoewel hij eerst nog wel even aan de nieuwe structuur bij de familie waar hij nu zat, moest wennen. Deze hond had al enkele jaren met zijn vorige baas alleen het huis gedeeld en dus was de gezinssituatie met meerdere mensen in huis in eerste instantie voor de hond kennelijk te druk, volgens de huidige verzorger. Maar sociale dieren met aanpassingsvermogen, als honden zijn, had het dier zich eerst geschikt naar de omstandigheden, om na enkele weken al te laten zien, dat hij als hond het zeer had getroffen in dit gezin. Wat goed denk ik dan dat vanuit twee verschillende zienswijzen om met een hond samen te gaan leven beide opvattingen hierover aan het eind tot zoveel tevredenheid stemmen.  Beide bazen vinden dat ze er goed aan hebben gedaan om voor deze hond te kiezen. Gelukkig denken er meerderen zo over.

Altijd mooi om te horen dat mensen blij zijn met hun hond, of het nou een pup is die je je hele leven al kent, of een hond die er later bijgekomen is.

Even wat lof voor mijn eigen honden

Inga had ik als pupje van negen weken, totdat ze stierf op tienjarige leeftijd, ze ging altijd overal mee naar toe, een geweldige hond, one of a kind, slim, gevoelig, grappig, aktief en mooi.

Lola mijn eerste herplaatser die na vier jaar asiel bij me kwam en niemand vertrouwde, vijf jaar mocht ik van haar genieten. Ook een superhond, een meesteres in het communiceren, een oerhondachtige, een echte vriendin, en ze wordt nog steeds enorm gemist.

Jenna de tweede herplaatser, de meest zachtaardige hond die ik ooit meegemaakt heb, een nieuwsgierige, vrolijke, dappere meid die zich al heel goed aangepast heeft en gelukkig steeds vrijer wordt en ook al druk aan het communiceren begint

Natuurlijk zijn er soms ook zorgen, maar hier dus ook elke dag feest met de honden die ik had en nu heb

Zal ik even een verhuiswagen laten voorrijden  vol met liefdevolle uitingen....

Vijf honden in mijn leven gehad tot nu toe. 

Allemaal stuk voor stuk hebben ze iets toegevoegd van hun eigenheid aan mijn bestaan.

Mee met mijn ongelukkige periodes, mee in mijn gelukkige.

zonder hen zou ik niet volledig zijn. Dat meen ik voluit.....ik kán en kón niet zonder hen.

Amen 

Ik hou zoveel van dieren ik kan echt niet zonder hen ik hoop nog te mogen genieten van lilly nu veel jaren en haar gelukkig te maken zoals jullie allen

sasja (kruising mechel/hollandse herder) gekregen op 2 jarige leeftijd van de moeder van een collega,9 jaar een geweldige trouwe hond aan gehad,stoer,lief,nergens bang voor

toen na 6 jaar zonder hond,skinny, een gedumpt broodfokteefje,leeftijd onbekend,mengelmoes spaniel,het tegenovergestelde van sasja,erg bang,onzeker

haar de laatste 8 jaar een waardig hondenleven kunnen geven,misschien een beetje verwend

helaas bijna een jaar geleden moeten laten inslapen

lieve Skinny wat ben ik blij dat ze nog acht mooie jaren had waar ze lekker verwend werd

Mijn Spaanse meiden en ik zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Het is een apart zootje bij elkaar, maar allemaal horen ze bij mij en bij elkaar.

De eerste hond in mijn leven was onze boxer Alfa, mijn pap en mam hebben hem uitgekozen. Ook hij was zo uniek. Hij was een grote sterke reu. Maar mankeerde ook van alles. Allergieen, toestanden. Mijn papa heeft wat op en neer gereden met hem naar Utrecht. Hij ging voor hem door het vuur.

Op het laatst, 13 jaar, die grijze, bijna witte toet, wat een heerlijk beest. Onlosmakelijk verbonden met mijn jeugd.

Mijn tweede hond was boxermeisje Ayla, te lang in de kennel gezeten bij de fokker, bang voor van alles. Maar ze was juist precies op haar plek bij mij, met haar angsten. Aangepast van twee kanten, grote beschermengel van mijn zoon, die een jaar later geboren werd. Helaas werd zij maar 8 jaar, botkanker, och, wat heb ik haar gemist.

Toen, jaren later, toen het in het leven van mijn zoon en mij paste, eerst Vera, lieve lieve schat. Kettinghond, krakkemikkelig, Leishmania, van alles. Maar wat een geweldige hond, samen haar angsten overwonnen en haar toch gelukkig ondanks alles wat ze mankeerde een mooi leven kunnen geven.

Met Lexi, mijn gouden engel. Zij heeft Vera gered.

En daarmee ook mij. Een gouden trio waren wij.

Een jaar later kwamen de kleintjes erbij, Mara en Pientje.

Eigenlijk wilde ik er 1 kleintje bij.

Maar beiden hadden mijn hart al gestolen en ach, 3 of 4, het maakte niet uit.

Die 4 bij elkaar, zo verschillend. Allemaal in mijn hart, onmiddellijk.

Met allen hun eigen ding, uit Spanje.

Wonderlijk, hoe dat samenging.

Ik zal altijd met liefde en vreugde terugdenken aan de jaren met mijn viertal.

Vera werd 12 jaar, toen begaven haar lijf en haar geest het, ik mis haar nog.

Lexi wordt nu oud, 13 jaar. Artrose en nog het een en ander.

Maar ook zo gek als een deur nog af en toe.

Een engel is zij, voor de kleintjes en voor mij.

Mara, ook al 13 jaar, mijn eeuwige, nu grijze, puppie.

Zo lief, soms onzeker, maar ik stel haar gerust.

Stapelgek op Lexi is zij.

En mijn kleine draakje Pien. Zo moeten knokken, op straat daar, als kleinste. Met al haar gekke dingen is ze ook mijn kleine lieve meisje.

We hebben elkaar uitgekozen.

Niet voor niks zijn we op elkaars pad gekomen.

De honden in mijn leven en ik.

Dankbaar ben ik ervoor.

Wat een onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen van 2 kanten.

Zo mooi

Dieren geven je een vorm van liefde, die zo ontzettend onvoorwaardelijk is.

Ik sta nog niet zo lang op deze aardbol (22 jaar) en heb in mijn leven dingen gezien die achteraf voor veel schade hebben gezorgd. Daardoor heb ik veel moeite met het omgaan met mensen.

Indy oordeelt niet, bekijkt mij niet met een vooroordeel. Ze neemt mij mee de straat op waardoor ik ook het vertrouwen in bijvoorbeeld grote mensenmassa's terug krijg. En ik zorg ervoor dat zij het gouden mandje krijgt waar ze voor altijd in mag blijven. En zij de aandacht en liefde krijgt die ze verdient.

Of hoe het ook andersom kan...

Het is iedere keer weer geweldig om te horen hoe honden de loftrompet blazen als het om hun baasje gaat.

Afgelopen week had mijn hond twee "gesprekken" met andere honden die beide vanuit  een andere invalshoek werden benaderd.

De een ging over het feit dat het baasje vanaf de hond haar puppytijd tot nu 1 groot succes was geweest. Het baasje had er alles aan gedaan om zoveel mogelijk te weten te komen over zijn hond als uniek wezen, en bleef openstaan om steeds opnieuw bij te leren en dingen die hij dacht te weten, opnieuw te herzien, want dit leren, wist ie, zou nooit ophouden. De hond had de kans gekregen om zich helemaal te mogen ontplooien bij dit baasje, en dit was nu al jaren een feest voor beiden geweest.

Het andere gesprek ging erover dat de hond zijn baasje pas op latere leeftijd ontmoet had, en daarom nog een prima leven heeft kunnen krijgen, wat daarvoor enkel maar iets was waar de hond over kon dromen.

De vorige baasjes van het dier waren overleden en de familie had geen plaatsje gehad voor deze hond, waardoor de hond in het asiel terecht kwam om maanden later geadopteerd te worden door een familie die niks van honden afwist, en de hond in huis nam als speelgoed voor hun klein grut.

Het was duidelijk dat de hond het helemaal niet naar de zin had, en hoewel hij zich eerst nog wel even aan het gebrek aan structuur en misbruik bij de familie waar hij nu zat, probeerde aan te passen, toch werd de hond al vrij snel in een andere stad uit de wagen gedropt en aan zijn lot overgelaten.

Daar overleefde het dier 3 weken,voor ie zijn huidige baasje leerde kennen, vertelde de hond. Het baasje was niet op zoek naar een hond en was zelf alle geloof in het leven verloren tot de hond hem tegenkwam op straat en zichzelf herkende. De hond besloot zonder enige twijfel deze mens te adopteren.

En sociale dieren met aanpassingsvermogen, als sommige mensen vaak nog zijn, had het nieuwe baasje zich eerst geschikt naar de omstandigheden, om na enkele weken al te laten zien, dat hij als mens het zeer had getroffen met deze trouwe vriend die zijn leven was binnengeslopen en alles er plots anders deed uitzien. Het baasje had weer een doel.

Wat goed dacht mijn hond, na het aanhoren van de verhalen van de 2 andere honden, dat vanuit twee verschillende zienswijzen om met een mens samen te gaan leven beide opvattingen hierover aan het eind tot zoveel tevredenheid stemmen.  Beide honden vinden dat ze er goed aan hebben gedaan om voor deze mens te kiezen. Gelukkig denken er meerderen honden zo over, want het kan al eens verkeren in het mensdom.

 Zo waar Lian!

Het is een wisselwerking.

En dan is het helemaal goed.

Inderdaad altijd mooi om te zien hoe een mens invulling geeft aan relatie met zijn hond.

Als ik voor mijzelf spreek dan was Shadow voor mij een hele grote teleurstelling de eerste twee jaar. Maar kan ik inmiddels niet zonder hem en zou ik de wereld geven om hem te kunnen bieden wat hij nodig heeft. Maar ik ben vol lof over hoe mijn boef zich feilloos aan mijn gedrag een reactie geeft, waar ik pas na twee jaar heb ondervonden hoe ik mijn gedrag kon veranderen waardoor hij zijn gedrag ging veranderen. Vanaf dat punt kan ik hem lezen en schrijven, zoals hij dat met mij al maanden deed. We zijn een team geworden en dwingen allebei wederzijds respect af. Onze relatie is raar, maar het werkt.