Ik zit er even doorheen

En sorry voor het hele verhaal, ik moest het ergens even kwijt

Toch fijn, als je alles even van je af kunt schrijven?

En ook heel herkenbaar verhaal. Kimmi was ook zo'n 'terror pup'. Kon geen twee seconden ergens haar aandacht bijhouden en bij alles was ze aan het piepen. Piepen als ze blij was, piepen als ze aandacht wilde, piepen als ze nog meer aandacht wilde... op het laatst sprongen we bij elk piepend geluidje, zelfs een piepend winkelwagentje, al verschrikt op.
Maar naarmate ze volwassener werd, werd ze ook steeds rustiger en is uiteindelijk uitgegroeid tot een superlief, stabiel hondje. Inmiddels is ze twaalf jaar, bijna blind, slaapt bijna de hele dag en dan, denk ik toch nog wel eens met verlangen aan dat vrolijke actieve pupje van toen.

Oohh god dat happen, ik herken het precies. Nog steeds hapt Badel graag in mijn blote voeten als die onder de dekens vandaan steken, auuwwww! Wil je een aai over z'n bol geven, hangt ie in je hand, pfff... Ze weten precies hoe ze de dingen voor elkaar moeten krijgen hè, ook al zijn ze nog zo jong. Stelletje manipulerende ettertjes zijn het soms ;) Maar ook heel lief :) Dat is het mooie aan een pup, je kan ze het ene moment wel vermoorden, maar als ze dan rustig liggen te spelen of slapen dan zijn ze zo ontzettend vertederend dat je maar weer eens diep zucht en denkt 'och ja, 't is toch ook wel een lieverd' :P

Spui maar even...dat kan zo heerlijk opluchten. 

Hihihi… sorry, je kan er nu vast even niet om lachen, maar zoooooo herkenbaar, die Dragonpups! 

Troost je, dat kleine gillende bijtmonster groeit uit tot een lieverd met een hart van goud  

Volhouden!  (en af en toe gillend gek worden is toegestaan)

Zo herkenbaar, even doorbijten. Queeny was hier in het begin ook een terror pup maar nu gaat het al vele beter, ze neemt nog dingen in haar mondje, buiten in de tuin is ze altijd weg met een stuk boomschors, ik neem het af maar de korste keren is ze weer bezig... blijven volhouden. Dat knabbelen in handen herken ik ook, dat heeft ons Queeny ook nog steeds... 

" Oohh god dat happen, ik herken het precies. Nog steeds hapt Badel graag in mijn blote voeten als die onder de dekens vandaan steken, auuwwww! Wil je een aai over z'n bol geven, hangt ie in je hand, pfff... Ze weten precies hoe ze de dingen voor elkaar moeten krijgen hè, ook al zijn ze nog zo jong. Stelletje manipulerende ettertjes zijn het soms Maar ook heel lief Dat is het mooie aan een pup, je kan ze het ene moment wel vermoorden, maar als ze dan rustig liggen te spelen of slapen dan zijn ze zo ontzettend vertederend dat je maar weer eens diep zucht en denkt 'och ja, 't is toch ook wel een lieverd' :P "

Lissa en Badalonius

Dat is zeker waar! Hij kan je hart ook doen smelten, juist die momentjes dat hij dan wél even zijn koppie in je hand legt. Aiii zo krijg je in ieder geval nooit koude voeten dus, daar zorgt hij wel voor 

Ach ik herken het zo je verhaal, en ik kan het echt helemaal begrijpen dat je je verhaal even kwijt moet! 

Hier ook een 2e pupje, en ik heb het nu ook door, een 2e pup is veel moeilijker! Niet eens perse omdat het meer werk is... Maar meer omdat alles wat die pup doet niet alleen op jouw inwerkt, maar nu ook op de andere hond die je al hebt... En dat maakt het 10x zo zwaar.

Ik vind het ook lastig om te zien hoe Jenny er af en toe helemaal door heen zit met de pup, en daarbij, met de volwassen hond heb je natuurlijk al een hele sterke band, en met de pup... nog niet. Dat heeft gewoon nog tijd nodig. 

Lastige, lastige tijden... Maar net wat je zegt, als je dan weer kijkt naar dat lieve puppy snoetje... Dan is alles weer vergeten en vergeven... 

Het is maar goed dat puppy's er zo schattig uit zien... 

Bij allebei mijn tweede honden (ben nu aan het tweede stel) viel de tweede behoorlijk tegen qua bewerkelijkheid. 

De eerste wat meer dan de tweede. Maar gelukkig wist ik ook dat het op een dag ineens een veel normalere hond wordt. Pup een paar daagjes uit logeren is ook erg fijn btw. 

Ff bijkomen.

Mijn moeder deed dat ook, die was sowieso wat hardhandiger met Badel dan ik ben (oude manier van opvoeden denk ik, ze was niet gemeen maar gewoon wat ruwer). Heb er niets van gemerkt aan negatieve gevolgen. Gewoon niet meer (laten) doen, als het nare gevolgen had dan had je ze ondertussen vast al wel gemerkt (wegduiken als je je hand naar zijn nek toe beweegt bv). Sowieso was dat tot niet eens zo heel lang geleden een beetje de standaard bij het opvoeden toch, en er zijn een hoop honden toch nog heel leuk mee groot geworden ;) Niet dat ik het wil verdedigen hoor, maar ik probeer gewoon te zeggen; ze zijn vergevender dan je denkt en er zit ook een verschil tussen altijd zo gestraft worden, of iemand (niet eens DE baas) die dat af en toe doet.

Natuurlijk mag je het gewoon schaamteloos even schoon zat zijn. Puppytijd = slopend. Daarna vergeet je dat snel, maar als je zo op je tandvlees zit, dat is gewoon lood en lood zwaar. 

Om één of andere reden denk ik dat het cliché toch wel een beetje klopt dat de donkerdere goldens een heviger temperament hebben en daardoor als pup serieus het bloed van onder je nagels kunnen halen. 

Ik probeer me de puppytijd hier terug voor de geest te halen, maar veel ben ik alweer vergeten. Al waren Bear en Storm wel heel anders. Bear, net zoals Aiko, heel makkelijk, nam spontaan voldoende rust, was meteen zindelijk, sliep ook goed de nacht door, ...

Storm heeft mij nog een tijdje wakker gemaakt tussen 3 en 5u 's nachts om uitgelaten te worden (puur uit gewoonte, niet omdat hij zo dringend moest, nog frustrerender), hij was snel overprikkeld en moest verplicht rust krijgen, ook piepte hij vaak en dan is het een hele opgave om uit te vissen waarom nu precies, ... Of het bijten ook een probleem was, weet ik niet meer, maar met spelen is hij sowieso wel wat heviger en vocaler. Daar moest Bear wel aan wennen. Met zijn vorige vriend speelde hij altijd heel rustig en zacht. Maar nu gaan ook bij hem alle remmen los tegenover Storm hoor.

Maar ik kan hier ook evenveel goede dingen schrijven die Storm beter deed/doet (niet trekken aan de lijn, altijd meteen komen ongeacht met wat spannends hij bezig is, duidelijk communiceren, ...), maar dat zie je dan even niet. Het is normaal dat je je nu blind staart op alles wat je zo afpeigert.

2 weken... Nu zit je er echt helemaal middenin... Ik vond tussen 2-3 maanden altijd het keerpunt dat het weer betert. Gelukkig is dat cliché ook echt waar, het wordt beter, fantastisch zelfs.

Veel goede moed en energie gewenst!

Hé wauw dat is hier precies hetzelfde!! Ronin trekt niet, komt meteen als hij geroepen wordt! Heeft bakken aandacht voor mij en is inderdaad een stuk vocaler en duidelijker in wat hij wil. En sneller overprikkeld ja. Wat grappig hé, een échte lotgenoot 

Ik heb Dobby een keer bij zijn nekvel gegrepen toen hij dreigde de deur uit te glippen, zo een drukke weg met trambaan op. Grijpen wat je grijpen kan dan. Ik heb echt nog nooit gemerkt dat hij daar iets aan overgehouden heeft.

Hij was toen na het douchen zonder halsband in huis en had de gesloten tussendeur open gekregen terwijl we met de buren stonden te praten. Normaal had hij juist altijd om die reden (benedenhuis, drukke weg) een halsband om. Maar na het douchen lag de halsband apart te drogen. Tja, daar hebben honden dus een nekvel voor... in nood een handig houvast.

Overigens, mijn vorige hond heb ik een keer bij combinatie nekvel en halsband uit de jachthaven getrokken toen die een keer was gaan zwemmen. Grijpen wat je grijpen kan...

Ergens niet zo gek, het duurt enkele tientallen keren voor een hond iets als zit aanleert, dus een paar keer bij het nekvel pakken zal ook niet meteen een dramatisch effect hebben, tenzij je natuurlijk een super (over)gevoelige, misschien wel angstige, hond hebt.

Gelukkig je kan er weer wat om lachen.....soms is het behang wat op de muur zit te vast, gaat niet om ze er achter te plakken.........ik ben heel eerlijk ik kan mijn geluk niet op ......ik heb geen pup in huis, gewoon een heerlijke hond erbij......ook toen ze hier pas was een pup waar ik van dacht, woh wat overkomt me, maar dat is niet met iedere pup, Bams was een stuiterbal en een en al energie.......daar stond ik ook wel eens met stomme verbazing naar te kijken van.........en heus die pupfase gaat echt voorbij......is er iemand die de pup een dagje even kan overnemen, dat je weer even adem kan halen, heus dat is nog niet zo gek, als de dag dan voorbij is dan kan je de hele wereld weer aan.

Wat Wilma daar schrijft overkomt toch iedereen, waar moet je anders je hond mee vastgrijpen, aan de staart ? Bams was in het winschotendiep gevallen, hoe moest ze d'r uit, een hoge kant, ik hield haar vast aan haar nekvel, daarna erin gesprongen, en opgetild.....en er niets van overgehouden hoor...denk dat een hond niet dom is.....

Goh, de puppytijd. Heel leuk, maar ook heel vermoeiend.

Het zit me nog heel vers in het geheugen. Het is nog maar 8 maanden

geleden, dat wij een pup in huis haalde. Blij!! Maar oh, wat was het een Terror. Wat viel het me vaak tegen. Hij putte me uit. Wat was ik blij als mijn man thuis kwam. Die kon het overnemen. En als die dan vertwijfeld werd, keek ik hem aan van "stel je niet aan, het is toch leuk wat hij doet". Want het is ook allemaal leuk. Alleen niet als jij er al uren mee bezig bent en niets lijkt te helpen. Ik baalde van de donderdag. Manlief werken en 's avonds ook nog eens een cursus. Op die avond was Henkie ook het ergst. Hij voelde, denk ik, heus wel aan dat ik er door heen zat. Dus lekker grenzen verleggen en ik moest ze weer en weer terugleggen. En toch, elke dag, als je aan de vorige dag denkt, zie je vooruitgang. Echt!!

Nu gaan we weer een pup in huis halen. Ik weet dat het weer zwaar gaat worden, maar weet ook dat die puppytijd heel snel weer voorbij is. Ik zie dan ook in gedachten al de hond die het gaat worden. Een fijne vriend voor heel veel jaren!!

Succes met je puppy. Probeer er ook van te genieten. En spreek het uit als het je even teveel wordt. Het helpt en is menselijk. Zouden meer mensen moeten doen, i.p.v. het allemaal alleen maar verheerlijken. Een pup is leuk, maar niet alleen maar leuk. Ook lastig.

Net als met kinderen. Je houdt er zielsveel van, maar kan ze ook wel eens achter het behang plakken. Ik ben daar ook altijd eerlijk voor uit gekomen. Dat was ook niet altijd alleen maar een roze wolk.

yup, doorbijten! Het komt goed. Net als bij een kleine baby die maar blijft huilen denk je ook af en toe.....F*******CK

Wat bij ons helpt als mijn pup wat zot aan het worden is en ik weet dat ze eigenlijk lastig is omdat ze moe is, dan ga ik bij haar zitten. Ik zet me op haar kussen en dan komt ze eerst nog wat happen naar het hand (blijven volhouden met die AAAUUW) en dan gaat het kopje toch neer op mijn schoot. Nog even 10 minuten zachtjes strelen (zo weet ze dat aanraking niet altijd bijten en spelen is) en dan sta ik op en is mevrouwtje in dromenland. Wanneer ze dan wakker is, is het echt een groot verschil.

Hoe vol....this too shall end

 Haha, dat klinkt idd wel heel herkenbaar in de oren.  Maar dan kan je er ook op rekenen dat alles goed komt. 

Alleen Storm, het is (soms) echt een wervelwind, maar spullen slopen heeft hij echt nooit gedaan (Bear of mij slopen daarentegen... ). 

Maar hij kan ook zo lief uit de hoek komen. Wat hij doet is dat hij altijd zijn voorste pootjes rond mijn nek slaat en dan zachte kusjes op mijn neus geeft. Echt knuffelen is dat dan.  Dat is er nu nog niet met Ronin, dat is nog te vroeg, maar zoiets achtig zal hij vast nog doen en dan vergeet je al zijn stoute streken weer. 

Bijten en in kleding hangen deed hij vast wel, maar ik kan me echt niet meer herinneren wat voor proporties dat aannam. Niet heel erg, denk ik dan, anders was ik het vast niet vergeten. Maar wat hij wel altijd is blijven doen, mede omdat ik het toelaat natuurlijk, is mijn onderarm vastnemen als hij met zijn energie geen blijf weet. Zoals wanneer ik thuis kom, dan pakt hij die zachtjes vast (die zachte beet heb ik er wel even moeten intrainen), het kalmeert hem. Soms trekt hij mij ook zo ergens mee naartoe als hij iets wilt. Sowieso hebben retrievers wel graag iets in hun mond.

Maar wat mij echt het meeste is bijgebleven van Storm als pup was dat hij echt heel snel overprikkeld was en dan kreeg hij ook zijn dolle minuten hoor. Of 's avonds als we gingen slapen, dan begreep hij in het begin niet dat we dan echt de hele nacht gingen slapen en niet even een dutje zoals overdag.

Ik gebruik geen bench (niks tegen hoor, gewoon nooit gekocht), dus dan hield ik hem wel gewoon even vast op mijn schoot tot hij tot rust kwam en ging slapen. 

Die overprikkeling sneller herkennen en zo voorkomen, vanaf toen liep het wel een stuk makkelijker allemaal.

Behalve ja, mij blijven wakker maken 's nachts... En dan sta je buiten en dan doet hij niets en Bear maar 4 keer voordoen hoe hij moet plassen, want hij snapte het commando "plasje" allang natuurlijk. Zo frustrerend! Maar ook dat is helemaal goed gekomen en mettertijd leer je ook een beetje het gezeur van elkaar onderscheiden, wanneer hij écht moet en wanneer hij gewoon zeurt, zomaar. 

En ja, mensen van slaap beroven zijn toch ook gekende foltertechnieken, dus echt niet verwonderlijk dat je er door zit hoor.

Misschien helpt het bij Ronin ook om nog meer rust te brengen in zijn dagelijkse bezigheden. Echt belachelijk weinig prikkels proberen te geven. Als hij van zichzelf al veel energie heeft - ik denk dat dat gewoon zo is, hij heeft duidelijk veel werklust, baasgericht en staat continu te springen van (over)enthousiasme - dan is hij ook des te sneller over zijn theewater altijd. Gewoon aandacht van het zo geliefde baasje is voor Ronin al een grote prikkel wellicht.

Bear en Aiko zijn meer relax met alles, ook veel will to please, maar hun aanpak is veel beheerster en rustiger en zij zijn niet zo snel overprikkeld.

Ik moest wel een beetje (veel eigenlijk) lachen met dit stukje:

"De eerste nachten in een rennetje naast het bed waren logisch, heel veel lieve woordjes en je hand erbij (ook al werd die er half afgekauwd)."

Dat zie ik dan zo voor me... Alsof je een hand in een aquarium vol piranha's steekt.  

Ach ja pups ... ik begin er niet meer aan. Alleen nog volwassen honden hier in huis. Veel te veel werk haha. Heb dat gevoel ook gekend. We lijken bijna wel mensen he? :p. Zelfs een pup over de vloer van een ander vind ik al too much. Piesen, poepen, knauwen op alles.  Pups zijn leuk: buiten of bij andere mensen. En vooral als je zonder naar huis kan. Maar het is ook zo allemaal vergeten als ze lekker in je armen liggen te slapen of als ze ouder zijn. Succes!!!

Herkenbaar, hoort er allemaal bij al heb je daar bar weinig aan natuurlijk'

Wel iets wat ik hier doe. Vang pups op en heb zelf ook 1 hond die pups erg spannend vind. Zeker de drukke stoere pups die hem gewoon belagen ik heb traphekjes en zet daar een stuk hout tussen. Dan kan mijn eigen reu eroverheen stappen en ervoor kiezen om bijv de keuken te gaan liggen, en de pups komen er niet overheen. Voordeel daarvan is fat hij ook zelf weer terug kan komen als hij wel erbij wilt zijn. Zo hoef ik hem niet helemaal achter een hekje te zetten!

Ik heb het wel met een smile op mijn gezicht gelezen.

Je bent niet de enige die dit soort dingen heeft gedacht en heeft meegemaakt.

Shadow deed dat broek happen ook, niets leek te helpen, alleen nekvel voorzichtig pakken en toen was het snel over.

Het enige wat we niet af hebben geleerd is het handen sabbelen bij ons, lijkt hem 'gerust' te stellen en is met vlagen nog af en toe. 

Verder ook zo'n eentje die donders goed weet wat ie wel en niet wil. Maar dat heeft moeten groeien. Net als was jezelf zegt Aiko ken je door en door en Ronin nog niet. En dat geld voor beide. Alleen is Ronin het aan het leren met testen.

Héél herkenbaar!! Hier ook een happende pup die alles in de bek wil nemen: sigarettenpeuken op straat (wat liggen er toch veel op de stoepen), poep, takjes, grasjes en laatst een hap snot: iewh!!!

Soms heb je zo'n baalmoment, het is ook niet altijd even leuk. Maar een paar minuten later slaat de stemming inderdaad weer om en zie ik onze kleine hondenbeeb slapen en smelt ik weer.

Dan vergeet ik dat ik baalde omdat ze ondanks het vele vele uitlaten toch weer achter de bank heeft gepoept en als toegift geplast.