Rouwproces 
Ik heb een account aangemaakt omdat ik graag even mijn verhaal kwijt wil en hier misschien kan praten met andere honden liefhebbers.
Op 9 maart 2016 werdt mijn hondje heel plots ziek. Hiervoor was ze altijd fit, leek nog een 7 jarige (ze is 12.) We zijn met haar 3x naar de dierenarts geweest, onderzoeken e.d. dachten aan baarmoederontsteking (ik probeer het even kort te houden). We wouden een echo laten doen en we hadden een afspraak gemaakt voor de volgende dag. Mocht het de baarmoederontsteking zijn zouden we haar laten opereren.
Op 12 maart 2016 was de afspraak van de echo. Helaas had mijn hondje baarmoederontsteking, maar dat niet alleen. Ze had ook een hele grote tumor in haar lever. Ze kon niet meer worden gered en ik heb haar moeten laten inslapen.
Inmiddels zijn we een paar weken verder en ik heb het erg moeilijk met het rouwproces. De eerste dagen waren heel moeilijk, maar na de dag van de begravenis ging het beter. Maar nu deze week gaat het zo slecht. Ik mis haar ontzettend natuurlijk, maar wat vooral in me hoofd afspeelt is het moment van inslapen.
Misschien was ik liever niet bij het inslapen geweest, dit was ook de eerste keer dat ik er bij was dat een diertje werdt ingeslapen en dan ook nog mijn beste vriendinnetje. Maar ik wou haar niet in de steek laten met alleen de dierenarts, er was verder niemand die er bij kon zijn zoals mijn moeder. Als zei er was was ik waarschijnlijk niet bij het inslapen gebleven.
Ik 'voel' constant dat ze nog in mijn armen staat, een laatste afscheid en dan het moment dat ze het eerste prikje krijgt. Dat ze langzaam aan slap wordt en in mijn handen leunt, dat ik haar neerleg en dat ze uiteindelijk overlijd. Ik kan er zo slecht mee om gaan, ik voel het en het lijkt alsof ik het elke keer weer zie. Ook nu lopen de tranen weer over m'n wangen omdat het steeds is alsof ik dit opnieuw mee maak.
Ik kon m'n hondje niet meer helpen want anders hadden we dat zeker gedaan, maar op de een of andere manier helpt ook die gedachte niet bij het proces. Ik mis haar ontzettend en het was zo onverwachts.
Dit wou ik gewoon even van me afschrijven want ik weet niet echt bij wie ik het anders kwijt kan.
Misschien hebben jullie tips, verhalen of dingen die me kunnen helpen.
Klik hier voor een foto van linsey
Groetjes Ashley
Hallo Ashley
Het onverwachtse gemis is vreselijk ,Later zul je blij zijn dat je bij haar gebleven bent tot en met het einde ,Het geeft ze rust dat hun baasje er bij is .Later zul je terug kijken op haar leven met een lach en een traan ,maar wanneer dat is, is voor iedereen weer verschillend ,
Je zult dagen hebben dat je denkt het gaat wat beter en dan ineens slaat het gemis weer zo toe.
Ik wens je alle sterkte met het verlies en misschien zou het mooi zijn in je topic een foto van haar te plaatsen?
Dankjewel Heleen,
Ik ben blij dat ik haar heb kunnen steunen, alleen dat het steeds terug komt vindt ik zo lastig. Precies in detail zie ik steeds nog in m'n hoofd hoe het ging en hoe ze naar me keek. Dat vindt ik erg lastig.
Ik weet niet hoe je een foto kan toevoegen maar hier is een linkje met een foto van haar
https://www.mupload.nl/img/fciynhphafzhj.png
Allereerst heel veel sterkte met het verlies.
Ik moest mijn kittana op 15 februari in laten slapen door een baarmoederontsteking.
Tegen de tijd dat ze aangaf dat er iets niet klopte was het al te laat.
Bij het eerste spuitje was ze al bijna weg.
Het tweede spuitje heeft ze niks van gemerkt hoop ik.
Ik snap zó wat je bedoeld met het moment van inslapen.
Bij ons is het nu ook een aantal weken.geleden maar ik heb ook nog veel dagen dat ik ineens in tranen uitbarst.
Ik heb er soms nachtmerries van van het moment van inslapen.
Wij staan inmiddels alweer open voor een nieuw maatje naar het is wel moeilijk hoor.
Laat je tranen lopen hoor wanneer ze komen
Over het inslapen heb ik mezelf i.gefluisterd dat ik tot op de laatste seconde er voor kittana ben geweest.
Voor haar niet voor mezelf.
Dat heeft me een beetje troost gegeven misschien werkt het bij jou ook.
Of het verdriet slijt weet ik niet ik merk er alvast niks van op dit moment maar ik probeer het wel te accepteren doordat ik weet dat ze nu geen pijn meer heeft.
Ach wat vreselijk... Helaas herken ik het heel erg. Het moment dat onze hond door zijn poten zakte speelt zich elke dag weer af in mijn hoofd. Het is iets wat je denk ik nooit vergeet maar je leert ermee leven. Het is vreselijk zwaar, zeker de eerste tijd.. Helaas kan ik je geen tips geven over hoe je ermee om zou moeten gaan want dat is voor iedereen anders.
Bij mij helpt ook niets, behalve de gedachte dat, als we hem niet hadden laten inslapen, zijn pijn alleen maar erger zou worden en we dat hem uit liefde voor hem bespaard hebben.
Het is en blijft zwaar. In het begin wilde ik er niks van weten, ik heb een hekel aan emotioneel gedoe. Dat hielp me toen, gewoon lekker niet huilen en er niet aan denken. Maar nu... Juist nu overvalt het me soms.
Het enige wat ik kan zeggen is dat het zeker niet helpt om al je emoties weg te stoppen. Als je gewoon even wil huilen, gewoon doen..
Heel veel sterkte gewenst.. Een hele mooie foto van jullie Linsey..
Vincent mijn hondje is 7 april ingeslapen en het geeft me troost dat ik hem nu weer thuis heb,en natuurlijk mijn andere twee boefies waar ik ook ontzettend veel van hou die mij ook nodig hebben.
Brand elke avond een kaarsje voor hem en kijk naar zijn foto en urntje en zeg dan slaap lekker vince en geef dan een handkus,die hij hopelijk ook kan ontvangen.Houd je eraan vast dat ze geen pijn meer hebben en op een goede plek zijn opgevangen.
Heel veel sterkte weet hoe het voelt als het nodig is schryf maar van je af ik heb het ook gedaan de mensen op hp maken het allemaal mee we steunen je erg veel
Hallo allemaal,
Mijn hondje Vincent zie en hoor ik nog overal sinds hij is ingeslapen,en denk dat ik zijn harde blaf nog hoor.Ik denk dat hij in de bijkeuken ligt,maar dat is mijn boefie Diego die ligt precies zo en ook op zijn plekje daar.In de kamer idem dito.Ik schrijf van mij af en bij sommige leuke herinneringen krijg ik het te kwaad.Diego keek zo naar zijn urntje toen we deze ophaalden en in de kamer neerzetten.Hij weet precies waar deze staat.De dagen gaan zo langzaam voorbij en kan gewoon mijn draai niet vinden.Het is zo anders en stil in huis nu hij er niet meer is,hij was een vrolijk en altijd aanwezig hondje.De andere twee zijn rustiger en ook schatten.Ons Vienna mist hem ook en kijkt treurig uit haar ogen.Die arme schat!Heb ook met ze te doen.Ik zal er veel tijd voor nodig hebben om dit een plekje te geven.
Love you forever my Vince.
Beste Ashley,
Wat een mooi hondje was ze
!
Het is heel naar wat je hebt meegemaakt, maar wees ook gerust dat jij haar in haar laatste momenten hebt bijgestaan. Dat ze niet alleen was.
Het rouwproces kan een hele tijd duren en dat mag.
Heel veel sterkte gewenst. Knuffel van mij!
Wij hier op de Hondenpage weten allemaal wat je doormaakt.
Het gemis blijft. Wij hebbrn meer dan een jaar geleden onze hond verloren. Hij was 3 jaar en in mijn armen gestorven door een aanval van een hond. We blijven hem zo missen. Ik heb altijd een hangertje aan met as in. Zo heb ik hem altijd bij me. Tips zijn moeilijk iedereen verwerkt dit op zijn eigen manier.
Alvast veel sterkte met het verlies!
Alles is nog zo onlangs,het verwerken is van mens tot mens anders.Maar je hebt er goed aan gedaan,jou schatje is van de pijn verlost,en je bent er bij gebleven ze was niet alleen.Ik wens jou verder heel veel sterkte toe en krop niets op schrijf of praat erover.
Ik wil de mensen die onlangs hun hondje hebben verloren veel sterkte wensen,ik zit ook in deze rouwfase.Voor mij is het nu een week en 2 dagen geleden dat mijn Vince is ingeslapen.Soms denk je het gaat weer een beetje beter en dan ineens slaat het weer toe.Ik ben momenteel van me aan het afschrijven wat een beetje helpt.Wie mij ook steunen zijn mijn 2 andere hondjes waarvoor ik ook klaar moet staan,weet wel dat ze mij ook nodig hebben,zij rouwen ook.Is duidelijk te merken.Mijn vrolijke frans mis ik ontzettend en het is gewoon stil nu hij er niet meer is.
Ik weet wel dat ik op niet erg veel mensen kan steunen ben ik nu wel achter, vandaar dat ik hier ook mijn verdriet kan delen.
Veel sterkte weet hoe het voelt hoor ik heb het verleden jaar ook zoveel mogelijk van mij afgeschreven hier de mensen op hp steunen zoveel Dank zy hen ben ik er ook doorheen geraakt
Ja daar ben ik nu wel achter kan met een paar mensen hierover praten,en je denkt dat anderen het wel snappen,maar dat is mij zo erg tegengevallen.Ze beseffen niet wat een hond voor je kan betekenen,vooral als je geen kids hebt.En ik vermijd de mensen die zeggen ach het is maar een hond.Dan neem je toch een andere.Zo werkt dat niet.Hij had een grote betekenis voor mij en mij door moeilijke periodes heen geholpen waardoor ik er sterker uit ben gekomen.
Het sterkt mij om de steun hier te krijgen want ze weten allemaal wat voor een impact dit o je leven heeft.
Vind het echt super dat er met je meegeleefd word als je hierdoor heen moet.
Vindt ik ook tegen my hadden ze ook gezegd het is maar een hond maar voor my was het myn kindje en ik ben er zeer ziek van geworden op hp hier mensen begrijpen dat en steunen je allemaal veel sterkte verder
Wat een gemis...
Neem vooral de tijd om te huilen en te rouwen. Is helemaal niet erg.
Mijn hond is in augustus vorig jaar ingeslapen ivm een agressieve tumor, en ik mis hem nog elke dag. Tranen komen nog steeds als ik aan hem denk.
Dat is helemaal niet gek.
Je bouwt een band op met zo'n dier, en vaak is een hond toch meer dan alleen een dier voor je. Het is een familielid, een maatje.
Doe vooral wat voor jou goed voelt...
Nogmaals heel erg veel sterkte :(
Hoi Ashley,
Het is waardeloos.. een steen in je maag.. soms het gevoel dat je de tijd bijna terug zou kunnen draaien omdat het nog zo nieuw is..
Voor mij de 2e week.. kussen ligt nog in huis en de etensbal staat er nog.
Het lot van het baasje is de verantwoordelijkheid moeten nemen dat je je trouwe viervoeter geen pijn mag laten lijden. Het is echt niet anders.
Wat helpt is het idee dat jij het voorrecht heb gehad om Linsey bij jou haar leven te mogen hebben en dat je haar respectvol behandelt hebt.
En het is goed dat je bij het laatste afscheid was, je had er meer spijt van gekregen als je dat niet gedaan had.. kijk eens door haar ogen.. In vertrouwen en vrede..het baasje weet alles het best.. ook als dat afscheid moet zijn.
Het is waardeloos.., sterkte!
Hallo allemaal,
Ik had ook zo`n enorme sterke band met mijn vince.Wij waren een twee eenheid en zo voelde dat ook.Ik wist dat hij afscheid had genomen van mij,een paar dagen voordat hij werd ingeslapen.Erg gek maar dat voelde ik heel erg sterk.Waarschijnlijk heb ik dat seintje opgepikt.En toen heb ik ook de beslissing genomen om hem te laten gaan.
Eigenlijk vind ik dat je de kans moet krijgen om te rouwen van je werk.Je verliest een dierbaar gezinslid en er word niet bij stil gestaan hoeveel pijn en verdriet dit geeft.
In mijn ogen zijn mijn hondjes de enigste waar je onvoorwaardelijk op kan bouwen.
Vincent jij ook veel sterkte toegewenst,en ben je mijn hondjes naamgenoot.
Hallo Ashley,
Hoe gaat het nu met je?Kan je het een beetje aan allemaal?Trek je niks aan van mensen die het goed bedoelen maar je niet snappen hoe je je voelt.Degene die het wel snappen daar kun je verder mee.Het helpt mij tenminste wel.Dit verlies moet jezelf verwerken en neem er de tijd voor,anders kom je jezelf op den duur wel tegen.
Als je leuke foto`s van haar hebt dan kan je daar ook misschien een fotoalbum van laten maken.Heb je haar toch nog een beetje bij je.
Ze blijven bij je ook al voel je dat niet,maar ze hebben een goed plekje in je hart gekregen.
Hier op forum kan je altijd van je af schrijven dat heb ik verleden jaar ook gedaan mensen begrijpen het omdat we het allemaal meemaken het is niet gemakkelijk ze zijn diep in ons hart voor altijd
Hallo Nadine en anderen,
Vandaag gaat het weer minder om dat ik zie en lees hoeveel reacties sommige mensen krijgen van een ander als ze hun hondje hebben laten inslapen.En ik...Geen enkele reactie wat facebook betreft,terwijl je toch ook vrienden hebt onder facebookgangers.
Aantal vrienden wisten hoe belangrijk Vincent voor mij was,laten het allemaal 1 voor 1 afweten.De enigste die ik volledig kon vertrouwen en op kon bouwen was hij.Ze vragen hoe het gaat en geef je aan dat je je hondje erg mist dan haken ze af.Voel me daar vreselijk alleen in staan terwijl ik altijd belangstellend was en advies gaf als ze dat nodig hadden.
Ja ria ik heb zoveel geweend ik was er ziek van sommige zeiden het is maar een hond voor my was het myn lieve kindje en nog na 11 maand mis ik haar het zal altijd zo blyven maar ze zit diep in myn hart zoals jou lieverd je weet dat je gelukkig was met hem en omgekeerd ook het verdriet verzacht maar mensen op hp hier kennen dat en steunen hoor omdat we allen van onze dieren houden schryf maar van je af ik heb het ook gedaan sterkte verder ria
Hoe gaat het nu met jullie Robert?
Bij mij 3,5 maand maar voor m'n gevoel gister.... Lief dat je het vraagt Nadine maar laten we dit topic voor Ashley houden. Ik heb m'n 'eigen Bink topic
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?