Onze lieve Zoran (rannetje)

Zoran (je spreekt het uit als Zorran), maar wij noemden (en nog) Rannetje.

Rannetje is zonder meer de meest ongecompliseerde hond geweest die we hebben gehad.

We hebben een een periode gehad dat we in 4 jaar tijd ieder jaar een pup kregen (ga er maar aan staan met m'n nachtdiensten op de bank) en Rannetje was daar nummer 3 van.

Ik sliep dus op de bank, ik sliep met een oog half open, alles wat maar kon natuurlijk opgeruimd, we hadden voorkennis, was toch even weg gezakt en schrok wakker en dacht wat is hij toch rustig.

Ik keek in de kamer en wist niet wat ik zag, hij had al onze schoenen een nieuw plekje gegeven, zelfs de zware legerkisten van mijn man en alles stond verspreid in de kamer, doodmoe van al het gesleep lag hij heerlijk te slapen.  Hij groeide voorspoedig op en zijn grote vriend was Samos (Smossie) reu 1 jaar ouder dan hem.

Rannetje was een hond die altijd met een big smile om zijn bek rond liep, we noemde hem ook wel onze pretletter, want wat een levenslust had deze hond zeg.

Wij hebben ook met onze honden in de africhting gezeten, zodra we het pad afreden begon hij te blaffen van opwinding, zo geweldig vond hij dit.

Hij blafte constant in de auto tot hij aan de beurt was en hij aan moest blaffen bij de pakwerker, hij vond het allemaal hartstikke gezellig maar snapte er gaan barst van wat die vreemde snuiter nou van hem wilde.

Het heeft maanden geduurd voordat zijn baas en de pakwerker er een schor schraapsel uit kregen wat natuurlijk enorm werd beloond, hé daar viel het kwartje.

Wij hadden achter ons huis 3 kennels Samos in de eerste en Rannetje ernaast.

Bovenin de tussen schotten zat een ruimte van zo'n25 centimeter en ons grote kamerraam had zicht op de kennels, we zien ineens Rannetje op zijn nachthok staan met 2 poten omhoog kop door die ruimte, om even te kijken hoe het met z'n vriend was.

Bovendien sliep hij nooit in zijn nachthok maar er boven op zodat hij haarfijn in de gaten kon houden of hij hier binnen niks miste.

Ik had eens schone pens gehaald nou dat was een traktatie, er werd wat afgescheurd en gesmikkeld, behalve door Rannetje, hij snapte het niet, hij rukte die lap pens uit z'n bak, schudde hem dood en zo dat was gefikst.

Na aandringen van mij en het hem nogmaals aanbieden, wilde hij hem ( om mij een plezier te doen) nog wel een keertje dood schudden, maar toen was hij er wel echt klaar mee hoor.

Ook het met veel moeite in stukjes gesneden pens, daar moest hij niks van hebben.

Wij wonen vlak bij een speeltuin en hij vond kinderaandacht prachtig, een meisje vroeg hoe heet hij?

Ik zei Zoran, nou zei ze dat is wel een moeilijke naam hoor.

De volgende dag stond ze weer te wachten toen ik voorbij kwam en zei ze heel stoer tegen de andere kinderen ik weet hoe hij heet, maar ze kwam er niet uit, toen vroeg ze of ze hem ook Zorro mochten noemen, tuurlijk geen punt.

Hij was zo vreselijk nieuwsgierig, er zijn wat moeders zich het apelazarus geschrokken want hij wilde ook altijd graag even in een een kinderwagen kijken, dom van mij want ik moest beter opletten.

Hij bleef ook rustig stil staan als iemand de achterklep van de auto open deed, keek ook in iedere aanhanger, ons aagje.

Er moest eens een vetbultje verwijdert worden en mijn DA zei ik geef hem gewoon even iets, dat hij het net niet mee maakt, maar toch wakker blijft.

Eerste prik, nog veel te wakker nog maar een prik, dit was wel voldoende en het vetbultje werd verwijdert.

Ik bracht hem naar de auto hij liep gewoon mee terug en ik zie hem zitten en zo met z'n kop tegen de ruit, lippen gleden mee naar benden glijden, ik zit nu werkelijk met een big smile zo'n komisch gezicht als dit was.

Hij sliep de hele avond.

Helaas kon ik al snel terug om hem opnieuw te laten hechten, want ik liep even naar de keuken en (oermoeder) Aranka had vakkundig de 3 hechtingen verwijdert, want die dingen hoorden daar niet.

Mijn DA zei nog, gelukkig hoeft hij geen kap om want het zit tussen zijn schouderbladen, Aranka zou er eigenlijk een om moeten.

Zijn oren waren altijd een probleem, deze moest ik goed in de gaten houden, schoon houden en zalven.

Daar had hij al gauw wat op gevonden, op het ene oor ging hij liggen en het andere schoof hij snel onder de bank, zodat het bijna niet te doen was om ze schoon te maken, zonder heel streng te zijn en dan nog kreeg ik ze niet schoon genoeg.

De enige die zijn oren schoon mocht maken was Aranka, ze pakte gewoon met twee poten die grote kop beet waarna ze eerst zijn ene oor grondig uit sopte en hij haar daarna gelukzalig zijn andere oor aan bood, jammer genoeg is het ons niet gelukt om Aranka het druppelen en zalven bij te kunnen brengen.

Wij wonen in een oud huis en hebben een voor en een achterkamer, met daar tussen in een halletje.

Aranka was bevallen van 5 pups en daar konden we mooi de voor kamer voor gebruiken.

Een hek ervoor, voor de rust voor moeder en kinders.

Toen de pups een week of 2 of 3 waren vonden toch dat onze andere honden (inmiddels erg nieuwsgierig geworden) kennis mochten maken met het nieuwe grut.

Tja en het ging natuurlijk weer echt op z'n Rannetje's, de andere honden gingen rustig en voorzichtig eens een kijkje nemen) hij stoof de voorkamer in en dook zo met z'n hele harses in de puppenbak in, Aranka had net z'n neus niet te pakken.

Toen hij zes jaar was moest hij een operatie ondergaan aan zijn voorpoot en daarna 6 weken kleine rondjes aan de lijn.

Het begon al goed ik kwam terug met hem na de operatie, mijn man stond klaar om hem eventueel uit de auto te tillen, de voordeur stond open, ik doe de auto open en zijn hok, hij rent naar binnen, springt op de bank om daar eens lekker even te gaan liggen rollen.

Wat een hartverzakking zeg.

Het meest zat ik nog in mijn maag met die 6 weken rust, want ja, we hadden nog meer honden rond lopen hier en die kan je daar niet onder laten lijden, maar Rannetje en rust was een moeilijke combinatie.

In overleg met mijn DA zouden we hem dan maar een rustgevend middel gaan geven nl. het middel Vetranquil.

Hij mocht 1 tabl. per tien kilo dus hij zou vier mogen maar zei mijn DA begin eerst maar eens met de helft om te kijken hoe hij er op reageert.

Zo gezegd zo gedaan, twee pillen gegeven en hij was compleet van de wereld, ik kreeg hem amper wakker om te eten en liet hem in ons tuintje plassen, want ik was veel te bang dat hij om zou kukelen.

Om een lang verhaal kost te maken en heel wat gevogel, kwamen we uit op 1/4 tablet, de dosering voor een poes en Rannetje is zo in zoete dommel de periode door gekomen.

Hij hoorde wel eens dat de honden weg gingen, en blafte dan een keer, maar dat was het dan, hij was uiterst tevreden met zijn natje en zijn droogje en zijn korte rondje, mijn pretletter.

En gaan we nog weg en wanneer en snel, snel, snel.

Waar ik ook zo vreselijk om heb moeten lachen, we kwamen thuis na een lange dag op de club, lieten ze allemaal nog lekker even los, of zwemmen, en onze bus stond eigenlijk altijd op de zelfde plek als we thuis kwamen.

Maar er stond eens een auto op "ons" plekkie dus wij zetten de bus er achter.

We laten de honden er 1 voor 1 uit, zit Rannetje bij de buurvrouw naast ons voor de deur, want hij was zo ingesteld op het aantal meters wat hij moest lopen dat hij dat verkeerd inschatte, ik had pijn in m'n maag van het lachen.

Zou ik bijna vergeten Rannetje was een maand of 7 en niet gek op wat voor soort bal dan ook, volgens een "kenner"zou dat niks worden in de africhting.

Zoals ik al eerder vertelde kregen onze honden altijd een lekke voetbal mee in onze polderwandelingen, ieder had z'n eigen bal.

Het duurde niet lang of Rannetje sprong de auto in en stond ik tegen een kont te lullen want hij verrekte het om zich om te draaien, omdat ik dan misschien wal kans zag zijn bal te pakken.

Soms stond ik daar wel vijf minuten : Los, los, los te roepen, na erg veel tegenzin en ik die toch wel steeds bozer werd (want als je ergens aan begint moet je het ook afmaken hé, zucht) en dan was hij ook nog braaaaaaaf wat je dan met je laatste positieve zenuw uit je tenen moet halen.

Dus mijnheer de kenner U zal het vast niet lezen hier, U bent een échte"africhter, maar het is goed gekomen hoor, met de bal.

Dit is mijn verhaal over Rannetje die net als al onze kanjers en onuitwisbare indruk heeft achter gelaten.

Groetjes Didy

Ik ben zelf even zo brutaal om mijn eigen topic omhoog te tillen, dit omdat ik denk dat de topic titel niet duidelijk was, deze heb ik verandert, ik hoop dat jullie het leuk vinden mijn verhaal te lezen.

Groetjes Didy

heb genoten wat een kanjer van een hond. Hein.

Wat een geweldige hond wat Zoran/Rannetje! En wat schrijf je liefdevol over hem.

Ik zou weleens willen zien hoe hij er uit zag

 Dank je wel Hein, een kanjer was het dat is zeker.

Groetjes Didy

" Wat een geweldige hond wat Zoran/Rannetje! En wat schrijf je liefdevol over hem.
 
Ik zou weleens willen zien hoe hij er uit zag "

Dobry

Over zo'n hond kan je alleen maar liefdevol schrijven toch, dit zeggende zonder onze andere honden te kort te doen.

Oh, ik ben al een drama op de PC, laat staan met het plaatsen van foto's.

Groetjes Didy

Wat een leuk verhaal, idd heel liefdevol!

Maar ben toch ook wel erg nieuwsgierig naar foto's hoor

Staan de foto's wel al op de pc, want dan is het prima uit te leggen hoor? 

" Wat een leuk verhaal, idd heel liefdevol!
Maar ben toch ook wel erg nieuwsgierig naar foto's hoor
 
Staan de foto's wel al op de pc, want dan is het prima uit te leggen hoor?  "

Yara

 Ja de foto's staan op de PC, van al onze honden, weet niet of ze hier op staan of bij m'n man.

Maar je hebt gelijk, ik moet het eens gaan leren.

Groetjes Didy