verdriet na plots overlijden hond

Ik heb hier al eerder wat geplaatst maar mijn hond was gister precies 3 weken geleden overleden.plotseling zonder dat ik het zag aan komen.Ze was zo'n 14 jaar.eerst bij mijn ouders en de laatste 3 en half jaar bij mij omdat mijn mams begin 2012 ook onverwachts overleden is. Maar nu na 3 weken huil ik nog om mijn hond.Ik mis haar zo.Ze was een grappige en lieve kruising.ze sliep altijd op haar kussen naast mijn bed enz.Ik voel me slecht.is dit gevoel normaal na weken? Anderzijds wat zijn 3 weken na 14 jaar.Wordt gek van het gemis en hoop dat het snel dragelijker wordt.ben er nu nog niet aan toe maar kan het wat helpen om een andere hond te nemen in de toekomst?

Ja dat is heel normaal! 

Je maatje moeten missen waar je om kon lachen,waar je verdriet mee hebt gedeeld, waar je ermee op uit trokt, waar je 's avonds mee op de bank zat. Een maatje waardoor je je niet alleen voelt. 

Maar natuurlijk is het logisch dat je die mist en dat kan nog weken /maanden duren. 

Ik had ook niet verwacht dat het overlijden van mijn eerste hondje er zo in zou hakken. Maar dat deed het wel. Ergens is het ook heel mooi en bijzonder dat je zo om een dier kan rouwen, dat is toch wel een bewijs hoe onwijs veel we van zo'n hondje houden. 

Of een nieuw hondje helpt?  Nee een nieuw hondje helpt je niet om sneller over het gemis van je maatje heen te komen. Maar het kan je wel helpen om het missen van het hebben van een hond en daarmee het gat opvullen wat er ontstaat in je dagelijkse bezigheden. Onbewust ben je, zo op een dag, toch veel met een hond bezig.

Ik miste mijn Bambi ook heel erg na haar overlijden. Maar voor mij was het wel snel duidelijk dat ik niet zonder hond wilde leven.

Ik kon het goed los zien, ik miste Bambi en een andere hond kon daar ook niets aan veranderen. En het was ook echt geen vervangen van Bambi. 

Toen mijn nieuw hondje er was heb ik ook echt nog vaak om Bambi gehuild en veel aan haar gedacht. Ook vergeleek ik mijn nieuw hondje met Bambi. Gewoon omdat het 2 verschillende honden zijn. En het was ook geen verwijt ofzo naar mijn nieuwe hondje, het was gewoon een conclusie.

Wel moest ik erg wennen aan een nieuwe hond, andere hond andere gewoontes, ander gedragingen. Maar ik merkte dat ik na aantal weken me ineens begon te beseffen dat ik het verschrikkelijk zou vinden als ze me Moh weer af zouden nemen, ik begon aan haar te wennen en van haar te houden. 

Nu hou ik van 2 hondje, van Bambi en van Moh. De één is geen vervanging van de ander. Maar Moh zorgt er wel voor dat ik weer een doel heb in mijn dagelijkse activiteiten.

Dit is mijn ervaring! Iedereen gaat er anders mee om. Anderen zijn er pas na jaren weer aan toe om een nieuwe hond te nemen.

Luister vooral naar je gevoel hierin.

Nogmaals heel veel sterkte met het moeten missen van je maatje!

Hoi Cindy
Ik begrijp je verhaal helemaal en natuurlijk heb je nog verdriet. Onze Taat was ook met een dag weg. Dus herken je verhaal heel goed. Wij hebben naar 4 maanden Sophie genomen en ja een andere hond haald je verdriet weg, Van Taat is het nu twee jaar geleden en nog als mensen het over haar hebben pink ik een traantje weg.


Heel veel sterkte hoor en laat je verdriet maar gewoon komen hoor is heel normaal

Je slecht voelen.......je hebt zoveel verdriet om het overlijden van je dierbare maatje, dat heeft tijd nodig om het een plekje te geven.....kijk eens naar de mooie momenten  die altijd overheersen als je terug denkt......het gemis zal bij je blijven maar de pijn mindert, straks kijk je achterom en denk je bij jezelf, wat was je toch een goede vriend.....en dan komt er echt een glimlach op je gezicht.....................

Och lieverd, 3 weken is nog maar zo kort, natuurlijk ben je kapot van verdriet. Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte.

Er komt een moment, en niemand kan dat voorspellen, dat je rustig en met een lach op het gezicht terug kunt kijken.

Hoi,het is nog maar zo kort,3 weekjes.Dat je nu zoveel verdriet hebt is een teken van hoeveel je van haar gehouden hebt.En het gemis zal nog  lang blijven,ik denk zelfs dat dat nooit helemaal over gaat.Bij mij is het nu 18 maanden geleden,mijn Bobby was ik ook onverwacht in een dag kwijt,ik heb maanden gehuild en wat heeft mijn hart zeer gedaan,ook nu laat ik nog best vaak een traan,maar de pijn is gelukkig minder.Dus laat je verdriet toe ,het is echt niet raar.Ook ik heb nog geen andere hond,maar hoop in de nabij toekomst ,een hondje uit het asiel te adopteren.Dat zal dan ook weer een westie zijn.Heel veel sterkte.

Het kan nog maanden gaan duren dit verdriet. Dat je ineens weer moet huilen als je aan de hond denkt. Dat is heel gewoon.

Mijn persoonlijke ervaring is zeer zeker wel dat het makkelijker wordt als er weer een nieuwe hond in je leven komt. Je hebt nou eenmaal veel liefde te geven en best wel plaats  in je hart voor een nieuwe hond.

Tussen mijn 1e en 2e hond zat 22 jaar, tussen mijn 2e en 3e hond 7 weken....!

Neem geen overhaaste beslissing, want als het mee-zit, gaat een nieuwe hond minstens weer 10 jaar mee!

Begrijp heel goed wat je voelt. Ik zit in hetzelfde proces van loslaten. Blues is 12 weken geleden plots overleden. De eerste weken waren zo moeilijk om door te komen. Mijn maatje, mijn alles zo te moeten missen deed zo zeer. Alles in mijn lijf schreeuwde en huilde. Ik was boos, verdrietig, had schuldgevoelens en kon het maar geen plekje geven. Ik huilde mij 's avonds vaak in slaap. 

Nu gaat het wat beter. Natuurlijk nog heel slechte dagen maar zeker ook weer leuke dagen. Begin weer een beetje te genieten. Maar het praten over mijn hondenkind kan mij nog de nodige tranen geven.

Laat het over je heen komen. Je bent in rouw. Geef het de tijd om het een plekje te geven.

Ik heb bewust nog niet voor een andere hond gekozen. Ik kan het gewoonweg niet. Wellicht komt eens de tijd.

Mijn lieve Blues.....love you forever knulletje.

Dankjulliewel voor de lieve woorden.ja ik ga er nog over nadenken jantien maar liever jaren gebonden zitten dan dit gevoel wat ik nu heb...het is verschrikkelijk.Ik geef het nog even wat tijd om te treuren om roxy...ze is toch niet te vervangen.maar als dit gevoel nog heel lang blijft dan is het denk ik wel beter een ander hondje.en brenda ik snap je helemaal het is inderdaad vreselijk waar je doorheen moet...maar fijn dat het met de tijd wat beter gaat.en we zullen zien of de toekomst ons een ander hondje brengt waar je ook weer plezier van kan hebben.vergeten doen we onze lieverds nooit.

Heel veel sterkte!

Geen hond is te vervangen meis, ze zijn allemaal uniek.

Maar een andere hond zal weer op een andere manier je hart veroveren.

Sterkte hoor!

Heel veel sterkte

Dankjulliewel.zaterdag alweer 4 weken geleden.wat gaat het snel en wat een gemis.maar sterk blijven.

Cindy; ik snap je gevoel helemaal.

Wat er mogelijk ook kan spelen bij je enorme opstoot van verdriet nu; Die hond bond je nog aan je moeder. Doordat je hond nu is weggevallen, is ook het afscheid van je moeder ineens weer heel scherp. Zou dat kunnen meespelen?

Ikzelf heb het zo ervaren bij mijn hond. Toen die stierf, was ik een laatste brug met mijn overleden zus kwijt. Dit voelde zo scherp, rauw...alles werd opengehaald. Had verschrikkelijk verdriet.

sterkte

Dat is het ook wel ja Kiki,Wodan.Zag Roxy ook nog een beetje als een deel van mijn moeder.Inderdaad is het wel raar jaren met mijn moeder en Roxy gedeeld en nu zijn ze er niet meer.Dat is wel zwaar.Jij snapt dus hoe dat is omdat je het ook met de hond van je zus had.Hopelijk gaat het snel beter.dankje.

Mijn lieve hond Timo is gisteren overleden. Hoewel ook al op leeftijd, 13 jaar en 9 maanden, en dat voor een labrador, toch nog heel snel en niet verwacht. Zaterdag ga ik afscheid nemen van hem. Nu is het nog zo onwerkelijk, ik hoor hem nog in huis, heb vannacht gedroomd over hem. Misschien na zaterdag dat het wat werkelijker wordt, maar verdriet zal nog wel blijven, maar weegt niet op tegen het plezier wat we samen gehad hebben. Ik had hem niet willen missen, mijn bruine beer ????????

Veel sterkte en liefs

Lieve Cindy,

Je verdriet is echt en dus is het normaal om nog steeds zoveel pijn te hebben.

Mijn Athena is nu 14 maanden overleden, en nog steeds doet het zo'n pijn.  Ik huil minder natuurlijk, het leven gaat verder... maar ik herinner het me nog als de dag van gisteren.  Ik weet nog dat ik die nacht dacht : "hoe moet ik nu verder zonder jou?" en dat gemis blijft.

Mijn vorige dames zijn zeven en acht jaar geleden overleden en ook hen mis ik nog, maar ik kan ook met een glimlach terugdenken aan hen en hun kuren, die dag zal ook bij jou komen...

Mij heeft het toen wel geholpen, een nieuwe pup.  Onze Niké is geboren op de dag dat Evita, nu acht jaar geleden, overleed.  Twee maanden later hadden we haar dus bij ons en ondanks het feit dat ik nog steeds verdriet had, hielp het me wel mijn gedachten te verzetten.

Een pup moet je immers constant in het oog houden, moet je alles leren en dus heb je minder tijd om te piekeren.

Nu, met Athena, heb ik nog geen nieuwe pup (ik heb nog drie meiden en mijn man wil nog wachten) en ik ondervind dat deze periode zwaarder voor me is dan toen Evita en Ylena stierven...

We zijn echter met zijn tweeën en dus moeten we beiden achter een nieuwe puppy staan.  Maar geloof me, van het moment dat ik groen licht krijg, komt er ééntje , mij helpt het wél.

Of het jou zal helpen, kan alleen jij weten, ik kan alleen beamen dat er mensen zijn die beter met het verdriet kunnen omgaan als ze een nieuw kameraadje krijgen.

Nog veel sterkte aan iedereen met zulk een verlies...

Heel veel sterkte ester.het is moeilijk je hebt toch zoveel jaar met ze gedeeld.niet iedereen begrijpt dat helaas maar ik begrijp het heel goed.zit er zelf nog midden in.kan er al wel iets beter mee omgaan maar ben er zeker nog niet.de leegte die je hond achterlaat is groot.En herkenbaar Martine dat je in het begin gewoon niet weet hoe je verder moet zonder je trouwe viervoeter...zaterdag 5 weken geleden en ene moment denk je hey ik voel me wat beter en andere moment komen de tranen weer.maar dat geeft aan hoeveel je hond voor je betekende.Ja het gemis zal altijd blijven omdat je toch een groot deel van je leven met ze gedeeld hebt.En ja denk ook wel dat een ander hondje veel steun geeft maar woon 2 hoog in een flatje dus nog even goed nadenken. Roxy heb ik met liefde in huis genomen na het overlijden van mijn moeder dus dat is een ander verhaal.dacht beter hier dan in het asiel of bij vreemde mensen op haar oude dag.liet haar 4 keer per dag uit,ze was niet zo groot dus had genoeg ruimte.enige nadeel was de trappen maar dat lukte nog wel.sommige mensen vinden een hond op een flatje zielig maar ik vond weg doen zieliger dus heb er in mijn geval met roxy geen spijt van.mis haar heel erg het is stil en leeg in huis en mis de wandelingen enzo dus wat dat betrefd wil ik het liefst over een tijdje weer een hondje maar ben er nog niet uit.ja je man en jij moeten het samen eens zijn inderdaad of jullie nog een hond nemen:) snap dat je het nu zwaarder vind.en inderdaad na een tijdje kun je vaker met een glimlach terug denken i.p.v tranen.Ik gun alles ook nog even de tijd.gemis zal blijven.

Wat de hond betreft zit ik in het zelfde parket.. na wat research lees ik dat het wel een maand of 8 kan duren.. en dan is het nog niet weg maar heeft het een plaatsje...

Ik vrees echter voor jou dat er veel meer gewicht aan hangt omdat het je moeders hond was.. onbewust zitten er waarschijk nog wat issues verstopt.

Naast eventueel professionele hulp is het enige wat voor jou helpt tijd en acceptatie. Leven is chaos,. elke dag vallen er duizenden jonge en oude levens tussenuit..zelden terecht.
Wees blij met, en koester, wat je had en probeer nog meer mooie dingen mee te maken, misschien ooit wel weer eens met een nieuwe viervoeter, .. dat is,denk ik, het beste wat je kunt doen.

Ik heb hetzelfde meegemaakt zo plotseling afgelopen december. Ik nam me voor om dit verdriet nooit meer te willen meemaken.De laatste foto's van haar kan ik nog niet bekijken zonder in huilen uit te barsten. Met name de eerste weken is het erg moeilijk geweest. Geen verwelkoming bij thuiskomst maar akelig stil. En niet te vergeten de ritueeltjes wat automatische gewoontes waren geworden. Deze heb ik minstens zoveel gemist omdat ik er zoveel lol in had.

Inmiddels denk ik er nu anders over. Een nieuwe start wil ik maken maar dan met een hond die niet te vergelijken is met mijn overleden maatje. Op die manier hoop ik er sterker voor te staan wat uiteindelijk ook het beste is voor de hond. Misschien dat de mensen die hetzelfde hebben moeten ervaren hier iets aan hebben.

Ik huil nog steeds om m'n hondjes hoor! De een is in november 2011 ingeslapen.. En haar zus afgelopen augustus.. Het is dan wel een hond maar hij/zij hoort gewoon bij het gezin, bij je leven.. En het is denk ik ook een stukje van je moeder die ook weg valt; zij heeft ook nog met je hond samen geleefd.. Heel veel sterkte in ieder geval!

Ed, ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Zo plotseling was het afscheid daar op 4 januari j.l.

Ik ben er nog steeds niet. De eerste weken waren zo zwaar om door te komen. Wat een intens verdriet kan een mens hebben. Af en toe lopen de tranen nog over mijn wangen. Filmpjes kan ik nog niet van hem zien. Dan ben ik weer helemaal kapot en terug bij af.

Wij denken er soms ook over om een nieuwe start te maken over een tijd want we missen Blues zo erg. maar inderdaad missen we alles wat maar met hond te maken heeft.

Maar inderdaad niet meer met een hond die zo op de onze lijkt. Als wij weer besluiten om er eentje te halen dan wel een lekkere grote lobbes maar absoluut geen Berner.

Blues was mijn alles, mijn allerliefste en trouwste kameraad die ik mij maar kon wensen.

Veel sterkte verder by my 11 maand verdriet verzacht wat met myn nieuwe hondje toch blyven ze voor altyd in ons hart en gedachten

Voor velen herkenbaar dus hoeveel impact het plotseling overlijden van je trouwe viervoeter heeft.het is ook niet niks.anderhalve maand verder bijna maar ben er nog lang niet.het gemis zal altijd blijven,maar zit nog midden in het verwerken.en inderdaad heb jaren met mijn mams en Roxy gedeeld en nu ben ik ze beide kwijt...2 grote delen van mijn leven.dat hakt er flink in.voor altijd in mijn hart.jullie ook nog veel sterkte met het verlies.

Heel veel sterkte verder

Ik heb vrijdag mijn Amerikaanse buldog . Moeten . Laten inslapen was 8 jaar maar wat doet dat pijn ik weet gewoon niet of ik hier over heen kom een anderen hond nee als ik onder kom zoek ik hem zelfs soms nog is raar 

Paul....maak een topic aan bij het onderwerp afscheid....dan krijg je  veel steun, wij hier op hp weten wat het is om een dierbaar maatje te moeten verliezen, voor jou veel sterkte Paul.

Mijn Labrador was 15 1/2 geworden en 8 januari dit jaar overleden. Niet eens 'plots' overleden.Ze storte in 4 weken daarvoor, doch na 5 minuten ging het wel weer, na de DA geweest en de klachten zouden komen door haar 'oude botten'.

Ze bleek achteraf een heel grote tumor in haar buik te hebben en is helaas door de pijn in een coma geraakt en heb haar toen laten inslapen. Ik baal nog steeds dat die eikel van een DA dit niet 4 weken eerder had gezien dan had ik haar dit vreselijke einde kunnen besparen.

Ik heb sinds kort een Am. Bully (Gucci)en moet zeggen dat ik mijn maag niet meer in elkaar voel krimpen steeds als ik langs de plek loop waar ze het laatst lag.Ik denk dat ik de mooie herinneringen aan haar weet te koppelen aan andere mooie herinneren welke Gucci mij geeft.

Ze geeft troost