pech of toeval

Toen onze Laika op de leeftijd van 9 gesteriliseerd werd, moest ze daarna 4 keer geopereerd worden, omdat haar buikwand niet sterk was. Hadden we haar maar niet gesteriliseerd, dat had ze niet 4 keer opnieuw geopereerd moeten worden, maar dat is achteraf en komt eigenlijk nooit voor. Daarna waren we gewoon bang om haar bij de buik aan te raken. Bang om weer iets te voelen, maar dat is begrijpelijk. Afgelopen december is ze geopereerd aan een melkkliertumor. Die had ze ook al een tijdje, maar niet laten opsturen door de DA of het goedaardig of kwaadaardig was. Ze herstelde in januari goed, ze was levendig, waaks en at en dronk. Begin februari begon ze niet meer te eten, wel veel drinken en regelmatig overgeven en ze viel af. We kregen medicijnen mee voor bacterie of virus en infectie. Haar bloed was goed, lever was goed, nieren was goed, geen suikerziekte, echo en röntgenfoto's waren goed. Ze at ook geen kipfilet, maar de DA heeft nooit gezegd dat ze ernstig was. Aan de buitenkant zag je niet veel. Ze kwispelde met haar staart, was waaks, blafde mij uit bed als ze eruit moest. Maar ze at niet en gaf regelmatig over. We kregen vrijdags medicijnen voor misselijkheid, overgeven en prednison wat wij niet wisten. Haar urine was niet goed geconcentreerd, maar de nieren of bijnieren waren volgens mij wel goed. Ze werd nog getest op de ziekte van Cushing, maar dat had ze niet. Het was moeilijk haar die medicijnen te geven. In het weekend begon ze zwaar te ademen en hijgen en was benauwd. De dierenarts had blijkbaar de ernst van Laika niet gezien. Ik kreeg nog andere brokken mee. En de andere dierenarts heeft een andere kijk op zaken. Maandag met Laika naar de dierenarts en die voelde dat Laika weer kleine knobbels bij de buik had, terwijl de andere dit niet voelde of tegen ons zei. En bij de borst zei ze dat het vocht in of achter de longen kan zijn, terwijl de andere zei dat dit ook een melkkiertumor kan zijn en dit een latere zorg was. Hij dacht er weer anders over. Blijkbaar wordt er alleen een echo en röntgen van de buik standaard gedaan en niet van de borst. Hadden ze dat nu maar gedaan, waar de longen en het hart zitten. Ik heb toen besloten om haar in te laten slapen op dinsdag, eerst nog afscheid nemen van de kinderen en vrouwtjes en van mij. De prognoses waren dus niet goed en kon het zelf ook wel zien. Op mijn vraag hoe lang een hond zonder eten kan, kreeg ik geen antwoord van beide dierenartsen, terwijl Laika al bijna een maand niet meer at en dan gaan ze zo met haar om. Toen ik weer thuis kwam met Laika om 18:00 uur heb ik een paar haren van haar geknipt of ze het wist, ze keek mij aan. En om 18:20 uur ging ik weg om de kinderen op te halen en Laika was alleen in de kamer met dochter Luna. Toen ik thuiskwam met de kinderen, mijn vrouw kwam later, lag ze dood op de kussen, ze heeft de regie zelf in handen genomen. Het afscheid was erg heftig. Dinsdagmiddag is ze opgehaald en woensdag is ze gecremeerd, precies 11 jaar geleden toen wij haar als pup ophaalde en de koopovereenkomst door ons was getekend.

We hebben haar in een urn in de vorm van een hart bij ons thuis.

We krijgen Laika er niet mee terug, zitten met veel vragen: had ze nog geleefd als we haar niet geopereerd hadden aan de melkkliertumor in december, waren de medicijnen niet te zwaar voor haar, heeft ze wel op tijd de goede zorg gekregen, heeft ze niet te veel geleden.

We hebben een niet fijn gevoel overgehouden aan de 2 dierenartsen. (verschil in inzicht vinden wij) De situatie totaal onderschat of de plank totaal misgeslagen, wat vinden jullie?

En minder belangrijk: de afbetaling van de grote nota's blijft voorlopig, het heeft onze Laika helaas niet geholpen.

En steunbetuiging (telefonisch) van de (andere)  dierenarts was er niet bij, terwijl wij al jaren daar komen. Wel snel een kaartje gekregen, geschreven door de assistente.

Wat vinden jullie van dit alles, graag jullie mening!

als eerste, heel erg veel sterkte met jullie verlies! Ik leef heel erg met jullie mee!

Voor wat betreft jou vraag:

hier kan ik helaas geen antwoord op geven, ik kan je alleen wel een advies geven.

als jullie het idee/gevoel hebben dat de betrokken dierenartsen verkeerd/nalatig gehandeld hebben, dan staan jullie in je recht om het patientendossier van jullie hond op te vragen, en deze te laten beoordelen door een derde onafhankelijke dierenarts.

Zelf zou ik jullie aanraden om dit zeker te doen. De kans is groot dat een derde dierenarts tot de conclusie zal komen dat het geen nalatigheid was... dat is dan niet omdat ze elkaar de hand boven het hoofd houden, maar omdat we hier wel te maken hebben met dieren die niet zelf kunnen zeggen wat ze voelen... en als dan het protocol gevolgd wordt van de aangegeven klachten dan kunnen ze te laat zijn als er iets anders ernstigs aan de hand is.

Als er wel verkeerd gehandeld is ergens in het traject, dan zal de onafhankelijke derde dierenarts er wel degelijk werk van maken en jullie adviseren wat jullie er verder mee kunnen richting de tuchtraad. Goede dierenartsen willen ook niet dat er rotte appels tussen zitten.

En ik denk dat het voor jullie zelf ook goed is om te weten of een andere dierenarts wel eerder had gezien hoe ernstig het was, want als baasje blijf je zitten met de vraag of jij alles goed hebt gedaan.... is heel logisch bij zo'n trauma.

Dus mijn advies aan jullie: laat het dossier door een derde beoordelen (doen ze vaak gratis), en als daar uitkomt dat het geen nalatigheid was.... dan is het alsnog wel een goed idee om een gesprek aan te vragen met jullie eigen dierenarts(en) om jullie ervaring door te praten... en dan met name voor het gebrek aan steun(betuiging)/medeleven.

Hopelijk kunnen jullie het dan een plaatsje geven.

heel veel sterkte en hopelijk hebben jullie iets aan mijn reactie!

Wat een verdriet, zo verdrietig, al een hele poos toch behoorlijk ziek geweest en dan door twee artsen onderschat dat ze ernstig ziek was..........ik wens jullie heel veel sterkte met het verlies van jullie lieverd en hoop dat jullie het een plekje kunnen geven......ik vind het heel moeilijk om een oordeel te geven, kende jullie hond niet , zou nog eens een gesprek aanvragen over het verloop van de ziekte van jullie lieverd, misschien geeft dat rust.