Spike verloor de strijd tegen tumor, het is nu tijd ....

Begin januari 2016 werd Spike aan z'n gebit geholpen, omdat hij een slechte adem had en hij kwijlde wat bloed.
Ondanks de pijn medicatie voor z'n gewrichten van de voorpoten, meende ik dat hij pijn had.
Want zoals je pijn van het gezicht van een mens af kunt lezen, kan je dat ook zien bij een dier.
Tijdens de behandeling werd een tumor gevonden en deels verwijderd.
Er werden ook wat tanden verwijderd.
Enkele weken later bleek het een plaveiselcel carcinoom te zijn.
We wisten niet hoe lang hij nog had en de prognose was slecht, omdat de wonden bleven bloeden.
Maar we trokken wel een lijn, want wij wilden hem niet laten lijden, wij konden beter de pijn van verdriet hebben dan hij pijn van die slopende ziekte waar hij toch niet meer van zou genezen.
Als hij niet meer ging eten en zich niet meer lekker voelt, dan houdt het op.
Stilaan merkten we dat hij minder ging eten, maar meer ging drinken.
Ook was hij merkbaar sneller moe.
Van alles hebben we geprobeerd en even leek het beter te gaan, maar al gauw begon het gedoe opnieuw.
Op zondag wilde hij nauwelijks meer eten, hij wilde ook niet meer spelen, alleen nog maar slapen, hij kon merkbaar niet meer verder.
Met pijn in ons hart hebben we toen samen de beslissing genomen dat de tijd is gekomen om hem te laten gaan.
Maandagochtend 14 maart 2016 at hij ook niet, toen heb ik met hem de laatste wandeling gemaakt zodat hij z'n behoefte kon doen en om afscheid van de mensen te nemen die we dan in de ochtend vaker tegenkomen.
Voordat we op weg naar de dierenarts gingen, heb ik eerst nog enkele foto's van hem gemaakt, dat was een half uur voordat het zover was om te gaan.
Om 11.20 uur wilde de dierenarts hem met de eerste injectie op weg helpen, maar Spike had het in de gaten, gromde en liet z'n tanden zien, want hij wilde ons echt niet verlaten.
Toen kwam hij eerst tegen mij op staan, hij legde z'n voorpoten op m'n schouders, ik drukte hem tegen me aan waarna hij me likt en toen kreeg hij meteen z'n eerste injectie. Toen ging hij ook tegen mijn vrouw aan staan en likte haar ook.
Hartverscheurend was het om te zien hoe hij vocht tegen de verdoving, hij keek ons heel treurig aan alsof hij wist dat het nu z'n tijd is.
Heel langzaam werd het verzet minder en ik zag dat de spieren gingen verslappen, hij kon bijna niet meer op z´n poten staan.
Ik ondersteunde hem zodat hij rustig kon gaan liggen en ontspannen waarna het leek alsof hij sliep, na een paar minuten bewoog z'n lip nog eenmaal toen hij een laatste zucht uitblies.
We zeiden nog tegen hem dat we van hem houden en dat het zo goed is.
Enkele minuten daarna kreeg hij de tweede injectie en niet veel later hield z'n hartje ermee op, de dierenarts heeft dat meermaals gecontroleerd.
We zijn nog enkele minuten bij hem gebleven, een laatste kus op z'n kop, een laatste aai.
Toen ik hem niet meer bij me voelde heb ik nog een paar laatste foto's van hem gemaakt.
Het leek alsof hij vredig sliep, met pijn in het hart vertrokken we vervolgens naar huis.
We hebben zijn lijfje gedoneerd aan "huisdier redt proefdier" voor de wetenschap.
Buiten gekomen scheen de zon, terwijl het briesje nog flink fris aanvoelde door de nachtvorst.
Op weg naar de auto van de buurman werd het ineens enkele tellen echt windstil en voelde het heerlijk zomers warm, zoals zijn liefde voor ons voelde, gewoon zoals hij was.
Thuis missen we zijn aanwezigheid, soms lijkt het wel alsof we hem horen.
Ikzelf betrap me erop dat ik in huis eerst kijk waar Spike is voordat ik ga zitten, zodat ik niet op z'n poot trap en de deur half open zodat hij niet naar buiten zou glippen.
Rocco, onze grijze roodstaart blafte in de middag een paar keer en riep naar Spike, maar verder was hij die dag stil, hij voelde vast aan wat er was gebeurd.
De hele middag hebben we thuis zitten huilen, als ik aan hem denk springen de tranen in mijn ogen.
Wat overblijft is een vreselijke leegte en gemis van de onze dierbaarste Spike.
Zo veel als wij van hem houden, zoveel pijn doet ook het verdriet om hem los te laten.
Spike was dertien en een half jaar lang voor ons een prachtig zachtaardig dier, zijn onvoorwaardelijke liefde was onze steun en toeverlaat, het maatje door dik en dun.
Woorden schieten tekort om te beschrijven wie Spike was en wat hij voor ons betekent.
Al wat overblijft is pijn en het gemis, elk moment van de dag is hij in onze gedachte ............
Nu, enkele weken later en nog steeds de pijn in het hart en de leegte in huis, voel ik toch een glimlach op m'n gezicht als ik aan Spike denk.

Dit is echt heftig.

Heel veel sterkte met dit gemis en veel kracht om dit een plekje te kunnen gaan geven.

Vreselijk.... Ik wens jullie heel veel sterkte toe met dit grote verlies!

Vreselijk. Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte met de verwerking van dit grote verlies. 

De wijze waarop je over Spike schrijft, laat zien hoeveel je om hem hebt gegeven. 

Houden van is ook loslaten, hoe moeilijk dit ook is. Voor hem heb je nu gedaan wat voor hem het beste was.

Velen hier weten hoeveel verdriet je nu hebt en hoe enorm het gemis is. 

Nogmaals: heel veel sterkte.

Ach wat is het toch vreselijk om afscheid te moeten nemen van onze allerliefsten..wij hebben onze Do in december moeten laten inslapen en nog steeds staat op mijn netvlies het moment dat ze overleden was, het was net of ze sliep het was zo onwerkelijk. En inderdaad dan thuis komen in een leeg huis, hartverscheurend.

Ik wens jullie heel veel sterkte met dit vreselijke gemis, maar wat goed en dapper dat jullie hem het verdere lijden hebben bespaart, dat is waar echte liefde omdraait....

Heel veel sterkte.

Onze beauty wilde ook niet toegeven. Tot we haar beiden beloofden dat het oke was. We haar in liefde lieten gaan en zouden los laten en wij voor altijd bij elkaar zouden blijven (zij bracht ons bij elkaar) daarna liet ze los.

Ze blijven voor altijd in je hart.

Het afscheid doet pijn. T gemis de stilte, t voelt of niks meer klopt. 

Dat kost tijd. Verwerk op jullie eigen manier en eigen tempo wat zij die het niet begrijpen ook zeggen.

Er komt een moment dat je terug denk aan een mooie herinnering met hem en je je erop betrapt dat je een smile op je gezicht hebt. Langzaamaan krijgen de herinneringen weer een positieve waarde zonder die drukkende emoties 

Een bepaalde vorn van missen blijft denk ik wel. Ze zijn allemaal uniek.

Nogmaals heel veel sterkte.

Edit: schrijffouten verbeterd

Hoewel het verdriet en gemis enorm is, is het goed dat jullie Spike een verdere lijdensweg bespaard hebben. Houden van is ook op tijd kunnen loslaten.

Heel veel sterkte om het verlies van jullie hondenmaatje een plekje te geven.

Hartverscheurend. Je maatje missen is vreselijk.. Ik hoop dat jullie uiteindelijk wat troost kunnen vinden in het feit dat jullie hem een verdere lijdensweg hebben bespaard, ook al doet het verschrikkelijk veel pijn. Heel veel sterkte gewenst...

Wat vreselijk zeg.. heel veel sterkte..

heel veel sterkte toegewenst met dit grote verdriet!!!!

Het valt voor de dromnel niet mee je vriend te laten gaan. Sterkte komende tijd.

Dat is zwaar....heel zwaar.

Wees er zeker van dat je een goede baas bent geweest, met liefde tot het eind.

En nee, je hond zien gaan is een beeld dat nog lang op je netvlies gebrand staat.

Wil je veel sterkte wensen, de lentezon....een kleine hulp, een teken.

en de stilte....zo herkenbaar.

sterkte

Ach wat verdrietig, heel veel sterkte.

Veel sterkte.

Zo herkenbaar en verdrietig !
Hebben wij met Kim, een van onze vorige honden, ook gehad. Hij voelde het ook aan en leek te weten wat er ging gebeuren. Hij sprong ook tegen ons op. Voor Spike is het het beste geweest, maar dat valt nu niet te bevatten. Ik wil jullie heel veel sterkte en kracht toewensen met dit grote gemis.

Rust zacht lieve Spike .....

veel sterkte...

Heel veel sterkte met het verlies van Spike.

Erg veel sterkte gewenst met jullie verlies...

Het is pijnlijk, het gemis blijft.  Ik heb een gedicht dat mij troost als ik aan mijn Athie denk...

Heel veel sterkte!

Wat verdrietig, om je maatje kwijt te zijn.

Heel veel sterkte gewenst.

Heel veel sterkte!

Wat is het ook een gemene rotziekte, ik ben mijn papa verloren aan plaveiselcel carcinoom.

Ik brand een kaarsje voor jullie Spike

Wat een liefde  spreekt er uit jouw woorden. Wees maar zeker dat Spike  het wist dat je aan zijn zijde stond tot op t laatste moment. 

Je bent moedig gebleven daar waar anderen zouden zeggen, ik kan zoiets niet aan.

respect man en kop ophoog, iedere dag gaat iets beter gaan, maar erdoorheen moet je en geraak je . 

Heel veel sterkte  met het verlies van Spike,hij zit voor altijd heel diep in je hart.